4. Mijn revalidatie traject ~ Eerste afspraak PB

De eerste keer Psychische Begeleiding.
(voortaan: PB)

Afspraak met psychologe Eline.

Voor ik van start ga met het omschrijven van deze sessie, moet ik toegeven dat ik dit keer erg aan het uitstellen ben geweest. Ik zag er nogal tegenop om te gaan schrijven. Puur omdat het veel zwarte gaten bevat, die ik niet meer kan invullen. Dat maakt het schrijven er niet makkelijker op. Pas 's avonds laat kan ik er aan gaan zitten. 
(Bij voorbaat dus excuus, wanneer het lastig te lezen of te begrijpen valt.)
Maar goed, here we go ;-)

Het is de tweede keer dat ik Eline ontmoet. De eerste keer bij de intake voelde het prima en ik zie er vandaag ook niet tegenop. Ondanks mijn vreselijke nacht dit keer. Ik heb het kwart over zes zien worden vanmorgen voordat ik eindelijk in slaap ben gevallen.

Maar goed, met goede moed stappen Ro en ik binnen. Hij gaat graag met me mee, omdat hij me zo kan steunen en voor me kan zorgen. Me aanvullen wanneer ik iets vergeet, maar ook me sturen wanneer ik weer baggetaliseer en alles weg lach.

Ik kan zelf de reden niet meer precies achterhalen, maar dit gesprek verloopt erg moeizaam voor mij. Het ligt absoluut niet aan Eline, want zij doet vreselijk haar best om me op mijn gemak stellen. Vraagt me zelfs of ik op haar stoel wil zitten, vanwege de hogere comfort, maar ik weiger dat. Zo'n harde stoel lukt best! Ja, mijn trots speelt op, ik wil liever geen speciale behandeling of zorg...

Misschien is het de combinatie tussen de extra vermoeidheid en mijn ADHD, die op die momenten zege viert. 

Tijdens het begin van het gesprek gaat het bij mij al snel minder soepel. Ze vraagt hoe ik de cliënt bespreking heb ervaren en daar kon ik eigenlijk niets meer bedenken dan alleen "goed hoor". Geen onderbouwing, geen beredenatie, niets. 

Er is een opmerking over mijn blog, ik hoop vooral dat het ook haar kan helpen om meer inzicht te krijgen in wat ik doe, wie ik ben en hoe ik met bepaalde dingen omga. Puur als ondersteuning en aanvulling op wat ik tijdens de sessies doe. 
Ze vraagt door over waarom ik het schrijf en of het allemaal wel juridisch verantwoord is....?
Bzzt doet mijn hoofd. Ik snap niet goed wat ze bedoelt?
Mijn reden van dit blog is vooral omdat ik door wat ik mankeer heel veel moeite heb om dingen te onthouden. Het schrijven helpt me daarbij. 
Dit geeft me dus vooral een rust, zodat ik mijn hoofd zo leeg mogelijk kan houden. Lang leve de ADHD.
Maar zo kan ik ook veel makkelijker terug kijken over een poosje bij de evaluaties bijvoorbeeld, om te zien hoeveel progressie ik gemaakt heb. 
Ik doe het dus vooral voor mezelf. Ik creëer rust, geheugensteun.
Daarnaast zijn er meer voordelen. Erg veel mensen vragen heel lief hoe het me vergaat, wat zo'n traject nu allemaal inhoudt, wat ik er precies allemaal doe. Superlief vind ik dat,  maar het kost nogal wat energie en moeite voor mij om dat keer op keer uit te gaan leggen. Ik wil wel dat ze het weten, omdat ze oprechte intresse tonen. 
Eline wil weten of ik niet over mijn gevoelens kan praten, dat ik het daarom via een blog doe. Maar dat is het niet. Althans, dat idee of gevoel heb ik niet.
Het is vooral te veel en te vaak dat het me gevraagd wordt en ik kan het niet opbrengen om er kant en klare grote of kleine versies van te vertellen.
Voordeel nummer twee is, dat er nog een flink aantal mensen zijn die ik inmiddels ken, die informatie zoeken over mogelijke trajecten. En er is helaas weinig informatie online beschikbaar hier over. Ja... de theorie is misschien nog te vinden, feiten ook. Maar hoe zoiets nu voelt, wat voor impact dit kan hebben, dat heb ik zelf ook moeten missen. Ik heb daar niets over kunnen terugvinden.
Voordeel drie is, dat het misschien leuk en makkelijk is voor het team. Ik kan zo open mogelijk zijn, maar de tijd binnen een sessie is toch relatief beperkt. Op deze manier kunnen ze me snel beter leren kennen, en zien ze vooral ook op een duidelijke uitgebreide manier wat hun sessies teweeg brengen bij mij.
Nog altijd begrijp ik het juridische stukje niet. Ja ik gebruik namen, maar dat zijn alleen de voornamen. Voor mij is het prettig om de namen snel te leren kennen en daar helpt het schrijven ook bij. Ik ben nu eenmaal slecht met namen. En ik begrijp het hele juridische probleem daar niet zo van :-(
Ze heeft het me wel uitgelegd, maar door de bzzt in mijn hoofd heb ik er niets van mee gekregen. Volgende week nog maar eens na vragen.

Vlak daarna vraagt ze naar mijn doelen en ik sla in mijn gedachten volledig de plank mis. Ik denk nu alleen maar aan de doelen die ik met Wessel tijdens mijn eerste afspraak van fysiotherapie heb vastgelegd over hoe lang ik wil kunnen zitten, staan en lopen zonder al te veel pijn. 

In mijn gedachten ga ik hard op zoek naar hoeveel minuten ik als doel gesteld heb, maar ik krijg er geen antwoorden bij. Ik zeg dan ook eerlijk dat ik ze niet meer weet.

Vervolgens gaat Eline in haar computer op zoek en somt een aantal doelen op, die ik inderdaad toentertijd bij de intake geroepen heb, die ik ook graag wil leren, maar die zijn héél iets anders dan drie keer een aantal minuten.

Bzzt gaat het in mijn hoofd en ik dwaal af. Ik probeer wel te volgen wat ze vervolgens allemaal zegt, maar ik heb nu geen idee hoe ik van al die losse flarden nu één zinnig verhaal moet maken. Ik voel tijdens dit schrijven ook een enorme schaamte. Hoe onnozel voelt dit, joh. 

Ze vraagt of ze een tekening mag maken ergens van. Bzzt, ga ik weer.

"Uhm, waarom zou dat niet mogen?" "Natuurlijk, ik sta voor zoveel mogelijk open." En voor ik met de bzzt gestopt ben, draait ze het papier om en kan ik lezen wat ze geschreven heeft in een schema met pijlen en de vicieuze circel die hiermee zichtbaar wordt. 

Ik probeer uit volle macht mezelf te concentreren. Elke keer dat ze iets zegt, hoor ik haar, snap ik haar ook, maar voordat ze klaar is met de volgende zin, ben ik de eerste al kwijt. En dit herhaalt zich bij elke zin opnieuw. Niks blijft hangen voor mijn gevoel. 

Ro zegt me tijdens mijn schrijven dat er in stond: Vermoeid, dingen willen niet kunnen, frustratie, boos, energieverlies en wederom moe.

Nu klinkt dit ook logisch en dat klopt ook in zekere zin. Al heb ik niet het idee dat ik dat nog altijd heel sterk heb. Maar dit heb ik absoluut wel ervaren! 

Volgens mij zei ze ook nog ergens iets van belasting en belastbaarheid en dwaalde ik direct weer af, zonder de rest van haar zin te kunnen horen. "Dit heb ik toch al bij balans in de dag gedaan?"

De gevoelens die gister zo hebben opgespeeld komen plotseling hard om de hoek heen zeilen. Daar zijn de tranen weer, pfff waarom nou toch?! 

Nu ga ik gelijk weer het gevecht aan met mezelf: niet weglopen, blijven zitten, gewoon door praten, probeer het gevoel af te sluiten zodat ik weer kan praten, enz.
Volgens mij heb ik kunnen uitleggen waarom ik het zo vervelend vind om te huilen waar iemand bij is. Ik zie er dan niet uit. Overal rollende tranen tot in mijn nek toe, dichte neus die dan nog eens gaat lekken ook, gatverrrrrr ik voel me dan zo vies en ongemakkelijk. Dan vertel ik nog niet eens dat ik misselijk word van mijn lichaamsgeluiden die hier in het plaatje passen, jakkes! 

Eline vraagt nog even door en dat vind ik best lastig, waarom dan, en wat voel je dan. Ik probeer uit te leggen hoe ik dan bijna paniek voel en de hoge drang om weg te rennen lastig is om te onderdrukken, dat ik op zo'n moment gewoon alleen wil zijn, anderen niet in de weg wil zitten, me niet ongemakkelijk wil voelen, mijn neus wil ophalen zonder een ander misselijk te maken, enz.... :(

Ro vult aan en beaamt dit ook: niet willen huilen bij een ander. 

Eline vraagt me of een ander wel mag huilen: Ro zegt JA dan springt ze in de zorg modus. Ik probeer weer aan te vullen: "Natuurlijk mag iemand anders huilen. Altijd. Dan probeer ik nog beter te luisteren, er te zijn, te troosten of zelfs knuffelen, te begrijpen, enz."

Uiteindelijk laten we dit onderwerp gelukkig voor wat het is en lukt het mij om te stoppen met tranen. Eline begint nu over de methode waarbij gebruik gemaakt wordt van een stoplicht. Groen is prima, ga maar door met wat je doet. Oranje is afremmen, omdat je anders misschien over je grens gaat en rood is stoppen, dan heb je die grens werkelijk bereikt.

Ik ken dat stoplicht maar al te goed, gebruik dat zelf al vaker. En dan ga ik toch weer bzzt. Ik moet vechten om haar netjes uit te laten praten en haar uitleg af te laten maken. Maar ik ken het al en ben al lang weer aan het afdwalen. Dit gaat niet werken in dit stadium waar ik nu zit. Ik ben al zo ver dat nagenoeg alles wat ik doe al ROOD is. Zucht, "stop maar met struisvogelen, je zit gewoon toch weer dieper dan je denkt", zeg ik tegen mezelf. En hup, ik ben de draad alweer volledig kwijt, terwijl ik intussen probeer te vatten wat Eline nog vertelt.

Op gegeven moment breekt Ro in en zegt dat hij zich te veel voelt. En alweer doet het bzzt in mijn hoofd. "Huh, te veel ?! Heb ik hem misschien genegeerd, heb ik signalen gemist, gaat het wel goed met hem, kan ik iets doen....?"

Ik krijg mee dat hij uitlegt, dat hij ziet dat ons gesprek goed gaat, dat ik open en eerlijk antwoord geef en dat Eline mij prima interpreteerd en voorzichtig met me omspringt, maar ook door pakt wanneer nodig. 

Bzzt , ga ik weer. Ik denk nu veel tegelijk: 

"Een goed gesprek? Nou, dan vind in elk geval 1 van ons 3 dat, want ik heb geen idee van het grootste deel dat er nu besproken is!"

"Wow, ik kan een goed gesprek hebben, terwijl ik voor het grootste deel geen idee heb waar het allemaal nog over gaat!"

"Oké, nu ga je wel weg, maar wil ik dat wel? Wie vult er nu voor me aan, wanneer ik niks zinnigs meer kan vertellen?"

"Prima, schat, natuurlijk moet je nu weg. Ik kan dit prima zelf verder, ik ben blij dat je mij aan haar zorg kan toe vertrouwen."

Ik knik dus maar snel dat ik het prima vind, want als hij dat zo ervaart, dan moet hij doen wat voor hem het beste voelt. Hij vertrouwt haar en voelt een rust. Hij kan de zorg voor mij loslaten en voelt zich daarom nu te veel. En vanaf dat moment gaan we dus 1 op 1 verder.

Ik weet nog dat ik kan uitbrengen, dat Ro zo graag voor me zorg draagt en dat hij gelukkig voelt dat het oké is nu. 

Bzzt.....bzzt. Ik weet niet eens meer precies hoe Eline reageert, ik ben weer afwezig, ben nog aan het verwerken van de storm in mijn hoofd met zovele gedachten door elkaar heen. Pas wanneer ik die rust heb, zie ik dat Eline een reactie verwacht. Ik begin wat te praten met de laatste woorden uit haar zin, maar moet al snel vragen wat ze nu precies van me wil weten. 

Bzzt, dit voelt bijzonder ongemakkelijk.

Ondertussen gaat het gesprek door. En ik volg voor geen meter meer volgens mij. Ik kan me nu ook amper nog iets herinneren, tot het moment dat ik een soort van huiswerk mee ga krijgen. Het stoplicht, daar moet ik thuis iets mee doen.

Lichte paniek treedt nu in, want ik snap totaal even niet hoe ik dat zinnig toe kan passen. Alles is ROOD en dat is een confrontatie die ik nog niet aan kan geloof ik. Dikke kans dat ik het mee neem, maar in een hoek gooi tot vlak voor de volgende afspraak. Niet zinnig dus en zodra ik dat bewust door heb, zeg ik het dan ook eerlijk.

Op het scherm van de computer heeft ze nog iets anders staan. Ze benoemt alles wat er in een drietal rijtjes omschreven staat. Ik pak tijdens dit schrijven het papier erbij omdat ik anders niet weet hoe ik kan vertellen waar het over gaat. Concentratie gebrek op dat moment, maar ook geheugen dat mankeert.

Goed, Stress-signalen dus. Verdeeld onder psychologisch, gedragsmatig en lichamelijk.

En weer komt de bzzt hierbij kijken. Ik hoor de opdracht die er bij hoort, maar het is me te veel. Ik snap het nu al niet meer. 

Omdat ik tóch iets van huiswerk wil doen, zoek ik heel snel naar iets wat ik dan wél kan doen thuis....

Ik stel voor om dat lijstje mee te nemen en thuis te gaan doorstrepen waar ik mezelf niet in kan vinden, wat dus niet voor mij van toepassing is. Volgens mij moet dat in het weekend best gaan lukken. Gelukkig vindt ze dat een prima plan en stelt dan ook voor om het stoplicht en de rest van de opdracht met de stress-signalen samen met haar te gaan doen wanneer ik weer de volgende afspraak heb.

Heel prettig dat ik voel dat Eline hard haar best doet om de juiste passende aanpak bij mij te vinden. Echt knap aan het mee zoeken is, om te zien wat er voor mij werkt of niet. Ze luistert bijzonder goed naar wat ik zeg en wederom word ik dus heel goed gehoord en begrepen, dat voelt echt zo prettig!!

En met die afspraak ben ik klaar met de eerste sessie PB. Door de grote hoeveelheden bzzt-momenten heb ik werkelijk geen idee van tijd. Is er echt al een uur voorbij, meen je dat nou? Geen idee, en maakt ook niet uit. 

Het is klaar en ik mag naar huis.