5. Mijn revalidatie traject ~ wat doet het met me.

Wat doet het traject met mij.

Er komen nogal wat gevoelens bij me los.

~ Rust.
Het is prettig om zoveel op te schrijven over het traject. Wat er anders allemaal in mijn hoofd blijft hangen, kan ik nu opschrijven en loslaten.
Zo nodig kan ik het terug halen en dat voelt prettig en geeft me veel rust.

~ Ik voel dat ik meer aan het struisvogelen ben, dan dat ik dacht. Toch een aantal dingen die ik liever niet wil benoemen of kan toegeven die ik allemaal niet meer kan. Ik blijf liefst kijken naar wat me nog wel lukt, voelt beter.

~ Flinke hoofdpijnen tijdens het reproduceren van wat ik mee maak tijdens de sessies. Het kost me grote moeite en dit veroorzaakt tijdens mijn schrijven van dit blog serieus hoofdpijn. Gelukkig zakt dit redelijk snel weg wanneer ik klaar ben.

~ Wanhoop. Ik voel lichamelijk verlies, en veel meer dan ik dacht dat ik zou voelen.

Het is alsof ik heel mijn leven gewoon een mooie grote zware baksteen met me mee kon dragen in mijn hand. 

Al wat er nu over is, is niet eens los zand, maar fijn stof. Hoe hard ik mijn best ook doe, alles waait weg. Ik verlies controle over mijn lichaam en mijn hand is nagenoeg leeg...

~ Een nog grotere extreme vermoeidheid. Ik wist niet dat het kon!

Blijkbaar wel, want ik zit in de kuil ónder de bodem van die bekende put van energie. Leger dan leeg.

~ Gelukkig niet depressief, ik wil vechten, ik wil aanpakken, ik wil nog zoveel.

Ik voel me zo open en eerlijk mogelijk, probeer zo gezond mogelijk dit aan te pakken. Psychisch gezien voel ik geen put of zwart gat, gelukkig kan ik nog elke dag genieten!

~ Angst. Het is erg moeilijk om te merken dat ik tijdens gesprekken af en toe maar een piepklein deeltje echt mee krijg, kan onthouden of kan plaatsen.

Ik weet dat het door die grote vermoeidheid komt, concentratie gebrek, ik weet zelfs dat ik een bovengemiddeld IQ heb. Maar toch is de spanningsboog (die voor de start van dit traject nog een half uur was) terug gezakt naar nog geen vijf minuten als het tegenzit. En dat wekt best veel, maar geen zelfvertrouwen.

~ Hoop. Ondanks heftige reacties en gevolgen die ik lichamelijk en geestelijk merk, voel ik het positief. De negatieve of angstige dingen duren in gevoel redelijk kort. En kan ik het wederom draaien naar iets dat prettig en beter voelt.

Positief en hoop. Ik ben blij met mijn sterke karakter, dit lukt me dus nog altijd!