6. Mijn revalidatie traject ~ derde fysio.

We gaan er weer voor, beter voorbereid op wat komen gaat.

Derde fysiotherapie sessie, dit keer weer met Wessel.

Het is vrijdag 19 februari en de derde keer fysio staat op het menu.

Ro en ik zijn er een half uur van te voren, zodat Ro zijn medisch fitness weer kan gaan doen, terwijl ik met een uurtje al klaar ben.

Wederom iets uitgelopen, maar ik blijf heel rustig met de wetenschap dat ze allemaal de tijd voor je nemen, dus ik vind dat niet eens zo heel erg.

Bij binnenkomst herhaalt hij met me wat ik met Iris heb gedaan afgelopen dinsdag en vraagt hij hoe het met me gaat. "Goed!", riep ik automatisch, maar ik herpak me nog voordat hij iets kan zeggen. "Uhm.. nou.. niet echt heel erg goed, want anders was ik hier niet, maar echt slecht gaat het niet! Ik zou tenslotte eerlijk zijn".

"Het was ook een test vraag", sprak hij breed glimlachend. We starten dus met een lach, prettig dat luchtige, dat voelt voor mij prima. 

De uitleg dat we laag zijn gestart en langzaam opbouwen, het zoeken naar welke pijnen ik ervaar na een fysio sessie, de oefeningen daar op aan passen... klinken allemaal logisch, dus daar zit niets nieuws voor me bij. 

We beginnen op de loopband, vijf minuten. Wanneer ik net twintig seconden aan de wandel ben, kijkt hij me heel observerend aan en vraagt me of ik niet direct met steun wil wandelen. Uhm, nou... nee. Ik loop liever los, zodat ik kan merken wanneer ik te veel pijn krijg, en me daarna toe sta om met steun te lopen, dat kan dus altijd nog.

Hij wijst me op het feit, dat als ik direct met steun loop, dat ik het punt van te veel pijn krijgen wel eens kan uitstellen, dat het dan misschien beter is.

Toen hij z'n zin begon wist ik na drie woorden wat hij bedoelde en ik pak gelijk de steun. Niet van harte, maar ik weet dat hij gelijk heeft. Het is beter.

Ondertussen praten we nog eens over frustraties over wat ik wil en niet meer kan. Dat ik af en toe nog eens de trap wil op sprinten en dan bij de derde trede languit op mijn snufferd val, omdat ik door mijn ADHD nogal eens dingen zonder nadenken doe en kan vergeten dat mijn lichaam eigenlijk nogal ziek is.

Over flitsen van verlangen, die ik heel af en toe nog wel eens ervaar... het willen kunnen van bijvoorbeeld volleyballen op het strand.

Balans is het keyword , als ik het goed heb onthouden. Lastig terwijl ik nog altijd bezig ben met het opzij zetten van al steun pakken tijdens lopen, terwijl ik nog niet veel pijn heb....

Terug in de ruimte waar we weer één op één zijn, daar mag ik op de bank gaan liggen en de oefeningen weer doen. Opgetrokken knieën, bekken naar voor en achter kantelen, en knieën korte stukjes naar links en rechts bewegen.

Het is voor mij echt hard mijn best doen. Wat mag ik nu wel, en wat mag ik niet? Mag ik door mijn pijngrens denderen? Mag ik helemaal geen pijn? Welke pijn is dat nog de middenweg? Vragen als "gaat dat?" , of "lukt dat?" , zijn voor mij funest. Ik roep dat gelijk JA en doe de oefening dan, pijn of geen pijn.

Ik ben heel blij wanneer hij me zegt dat ik best wat pijn mag hebben, maar die pijn moet dan wel acceptabel blijven. Met handen en voeten uitleggen dat ik last heb met letterlijke vragen. Bijvoorbeeld, wanneer iemand me vraagt: "Gaan we zo?" ... dan blijf ik nog even rustig zitten, drinken opdrinken, verhaal afmaken. Hoe vaak het dan gebeurt dat iemand ongeduldig op me staat te wachten....!

Vraag mij dan ook gewoon: "Gaan we" , of "Gaan we nu?". PDD-NOS zeg je? Haha, ja hoor!

Wanneer ik de tweede keer een minuut mijn knieën heen en weer mag wiebelen, zit de pijn plots op een andere plek. De rest voel ik nog wel, maar de lange rugspier aan de rechterkant doet nu vrolijk mee met krampen. Hey, dat voelt nieuw en anders. Wessel is positief en zegt dat het dan gelukkig niet een heftig probleem is, wat elke keer maar op één en dezelfde plek zit.
We gaan het mee maken :-)

Tijdens het bekken kantelen vraagt hij wanneer de pijn echt vervelend wordt, niet meer acceptabel is. Bij het bollen van mijn ruggengraat geeft het ruimte en lucht, bij het hollen is het erg vervelend en pijnlijk. Neigt naar foute pijn.

Op zoek dus naar acceptabele pijnen, oké, duidelijk. Dan is mijn knieën optrekken en wiegen met een bolle ruggengraat waarschijnlijk minder pijnlijk en hou ik dat langer in het acceptabele vlak. Wanneer ik dat aan Wessel vraag, zegt hij lachend dat dát precies de volgende opdracht zou worden.

"Ja, duh-huh, ik kom niet onder een tegel vandaan, die zag ik wel aankomen met logisch denken", grapte ik en ik excuseer mezelf dat ik soms nogal gevat (op het botte af) kan overkomen. Maar gelukkig vindt Wessel het allemaal prima en roept gelijk dat ik dit gewoon moet blijven doen, ik mocht van alles roepen!

Met de opmerking "kijk uit met wat je vraagt...", probeer ik het weer even te laten voor wat het is, want intussen is de pijn zo erg dat ik niet meer kan liggen.

Gelukkig mag ik ook overeind komen en Wessel haalt twee ballen. Roteren dus, terwijl ik met mijn rug naar de spiegel ga zitten..... grijns. Ik hoef mezelf niet zo graag te bekijken, dat lijdt me vreselijk af.

Gaandeweg de oefeningen, ga ik ongemerkt stretchen. Wessel merkt dat ook op en ik leg uit wat ik doe, welk gebied ik dan probeer op te rekken / ruimte te geven. Daar weet hij een goede oefening voor en ik mag bij de bank komen staan. Vasthouden voor het evenwicht, 1 voet plat op de grond laten staan en de andere gestrekt laten en een cm van de grond af tillen. 

Ik til als eerste mijn rechtervoet van de grond op en dat is geen probleem, maar zodra ik dit spontaan met links doe, schieten de vervelende pijnscheuten door heel mijn onderrug. Sodeknetter.....dat doet zeer!

Conclusie: mijn SI gewricht zit links nogal vast. Hier gaan we dus meer oefeningen mee doen. Want alles moet weer los komen, ruimte creëren.

Ik ben blij dat ik af en toe gewoon pijn mag  hebben, alleen moet ik nog keihard gaan leren wanneer .... hoeveel.... en hoe lang het nog acceptabel is. 

Hoe dan ook: minder doorgaan bij pijn, eerder toegeven. Pfffffffffffffffff.

Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan, maar ik ga mijn best doen. Ik ga dit leren, ik ben hongerig genoeg!

Het is een fijne sessie geweest. Ik ben beter voorbereid. Ik ga er nu vanuit dat ik bijna niks mag doen. En dat helpt, alles wat dan extra is, geeft me een beter gevoel. Een soort van vals spelen, maar het helpt me door die eerste keren heen.

Ook de ruimte voor humor, afgewisseld met serieus zijn, is lekker. 

Wanneer ik weg ga hoor ik dat de volgende keer de fysio in de groep gaat zijn.

Prima, het zal even wennen zijn, voelen wat voor mensen er nog meer zullen zijn, maar het zal goed komen. Ik laat het op me af komen en maak me er niet druk om.

Ik ga blijven letten op rustig aan doen, maar oef, dat zal niet mee vallen.

Dan maar strompelen, zolang ik maar vooruit ga ;-)

Goed weekend allemaal, ik ga zingen!!

x