7. Mijn revalidatie traject ~ vierde fysio en tweede balans.

Vierde fysiotherapie met Wessel.

Vierde keer, maar wel de eerste keer de fysiotherapie in de zaal met anderen.

Dinsdag 23 februari is wel een bijzonder beladen dag voor mij. De geboortedag van mijn mams. Dit is zo beladen, omdat ze tien jaar terug overleden is. Deze datum blijft een soort van verjaardag, in mijn hoofd en mijn beleving ben ik dan veel met haar bezig.

Ook de eerste keer in de groep zal ik onder begeleiding van Wessel mijn oefeningen gaan doen. Ik zie er niet echt tegenop, maar het is natuurlijk wel nieuw. Ik ga er gewoon heen en ik zie wel hoe het zal verlopen. 

Voor we die kant op rijden, moet ik eerst de hond nog even in het perk aan de overkant van onze weg laten plassen. Een stukje van niets, zo gebeurd....zou je zeggen. Maar voor mij is het nogal een opdracht. Ik kon tenslotte niet zo lang doen over het opstarten vanmorgen, dus kost alles me nu veel moeite. Twee minuten de hond doen.... als dàt al een opdracht is, wat moet ik dan tijdens anderhalf uur oefeningen tijdens de fysio??
Haha, dat gaat nog wat worden zeg, lol.

Met Wessel loop ik richting de zaal zodat ik daar mijn jas kan ophangen, voordat ik op de loopband ga starten. Na een korte voorstelronde ontmoet ik Fatima, Marijke en nog twee dames waar ik de naam van kwijt ben. Ik ben een ramp op pootjes met namen onthouden, maar goed, met de tijd zal ik die vanzelf nog wel gaan leren, lol.

Op de loopband valt het me zo tegen. Na 45 seconden voel ik al een aantal keer een felle steek in mijn rug, dus begin ik het leunen. Tegen dat ik op de helft van mijn vijf minuten ben, ga ik mank lopen, ondanks mijn steun. Oké.... uhm... dan maar de snelheid van 3.1 terugbrengen naar 2.5. Bah. Ik faal niet, want ik luister naar mijn lichaam. Maar goed voelen...?!? Neen, dat doet het niet! Het is de hele tijd een dubbel gevoel, en toch overheerst de berusting. Het is  niet anders, de wil is er, de mogelijkheid niet. Dan heeft vechten geen zin. Ik zeur er dan ook verder niet over, loop gewoon mijn vijf minuten vol en ga daarna zoals afgesproken terug aar de zaal.

Bij Bianca , waar ik straks de volgende afspraak mee heb, mag ik op de bank mijn ontspanningsoefeningen doen. Drie keer tien setjes, knieën wiebelen en bekken kantelen. Ik doe hard mijn best om de bewegingen klein te houden... maar ook om pijn te voelen ipv te ontkennen en weg te duwen. Naar links doet meer pijn dan naar rechts, dus links valt kleiner uit dan naar rechts, zegt Wessel en hij loopt weer terug naar de zaal. Ik moet me concentreren om dit vol te houden. Ik baal, want de pijn neemt alleen maar heel snel toe en het wil niet meer tussendoor wegzakken. Na twee setjes van tien begint mijn maag vervelend te doen, ik word misselijk van de pijn. Dit houd ik niet vol en ik heb ook het idee dat dit wel een teken is dat ik echt moet stoppen.

Terug in de zaal mag ik op de bal bij de spiegel, waar ik snel demonstratief met mijn rug naar toe ga zitten. Wessel lacht er gelukkig om en doet er niet moeilijk over. Ik krijg een bal in mijn handen en die mag ik met gestrekte armen omhoog tillen, zover ik het kan. Hij herstelt zich snel en zegt dan dat ik het mag doen voor zover het acceptabel is. Zo is de toon ook gezet voor de rest van de tijd. Grapjes over en weer, dat voelt prettig, gezellig. Een voorbeeld is dat hij lastig kan multitasken. Dat roept hij zelf elke keer. Ik ga dan op een belerend toontje tegen hem praten... "Forceer jezelf niet. Al wil je dit nog zo graag, hou het acceptabel." Of: "Lastig hè, dingen willen en niet kunnen, je mag nu best boos op mij worden, hoor"  . En zo krijgt hij telkens zijn eigen woorden direct terug, gelukkig kan hij het ook goed incasseren, er volgt elke keer een gulle lach, dus dat zit wel goed.

Maar goed, de bal krijg ik drie keer tien omhoog en daarna mag ik door.

De oefening van mezelf vasthouden voor de balans en dan mijn voet om en om van de grond aftillen (uhm... duh-huh, wanneer ik het beide voeten tegelijk doe, val ik op mijn snuf!!), om zo mijn SI-gewricht proberen wat los te maken. Dit doe ik thuis ook al af en toe, maar ik vraag nog bijna schuldbewust of ik dit eigenlijk wel mag doen. Of dit niet te fanatiek is. Gelukkig is dit geen probleem en mag ik kijken of ik dat vol kan houden, maar niet vaker dan drie keer per dag.

Daarna nog even de row met het elastiek en de handgrepen. Zittend op een bal laat hij me kiezen of ik het roterend of statisch wil doen. Ik kies de laatste, want mijn rug is killing....en dat geef ik er dan ook braaf als reden bij. 

Telkens bij de oefeningen moet ik bijna elke keer vragen hoelang of hoe vaak ik iets nou mocht doen, ik krijg dat vaak niet mee en moet het dan nog eens extra horen.

Ook nu moet ik het vragen, maar haha, dit keer lag het niet aan mij, want hij had nog niets gezegd. Drie keer tien en dat is dan gelijk de laatste oefening die ik mag doen.

Toen mijn sessie voor vandaag voorbij was, vroeg iemand me: "Ben je klaar?"
Ik reageerde zonder nadenken: "Toen ik binnenkwam en nog moest beginnen, was ik eigenlijk al klaar" .  Toch ben ik trots op mezelf dat ik een uur bezig ben geweest!

Afgesloten met een lach, ik ga met een leeg gevoel door energiegebrek, maar ook met een goed gevoel naar buiten, op zoek naar Ro, die in de andere zalen medisch fitness aan het doen is.

Tweede keer balans in de dag, met Bianca.

Nu ben ik veel minder gespannen, dan de eerste keer vorige week.

Na de fysio had ik nog een uur, voordat ik bij Bianca naar binnen mag, dus na een beker water en een babbel met Ro, ga ik nog even tussendoor brood halen bij de ALDI verderop. Ik merk ook dat dit mijn hoofd even lekker leeg maakt, frisse lucht is altijd prettig. Vijf voor half twaalf ben ik in de wachtkamer, netjes getimed vind ik zelf!

Op tijd kan ik met Bianca mee naar binnen en ze gaat gelijk van start met de pet van casemanager op. Zij komt terug op het feit dat ik dit blog schrijf. Dat juridische stuk ervan zit in het feit dat ik Medinello en de bijbehorende namen niet zal schaden geloof ik.  Dat is geheel mijn intentie niet, ik schrijf voor mezelf in eerste instantie. Het feit dat ik het deel, is zodat het voor mijn vrienden en kennissen (nog) duidelijk(-er) wordt, wat ik nu allemaal mankeer en doormaak. Daarnaast zijn er al een aantal die ook voor een traject staan, of er over twijfelen, dat die me gevraagd hebben of ik er over wil vertellen. Om mijn energie te sparen, is het makkelijker om dit alles dan online te zetten, zodat ik het maar één keer hoef te reproduceren. Zo simpel is dat dus :-)

Vrije meningsuiting is een recht dat ik natuurlijk heb, dus daar zullen ze niets van zeggen. De komende periode zal mijn blog elke drie weken gescand worden of het nog wel door de beugel kan allemaal, haha. Geen probleem, ik heb geen geheimen, geen foute intentie. 

Ze gaan het verder niet gebruiken als ondersteuning van de het hele traject, om te zien / lezen wat het allemaal met me doet als aanvulling. Dat was ook een gehele vrije keuze. Ik heb ze er alleen maar op gewezen dat de mogelijkheid aanwezig is. 

Goed, dat ter zijde, door met het traject dus.

De vorige keer hebben we het nog even over de silverringsplints gesproken. Ik ben bij de orthopedisch instrumentmaker geweest en daar gehoord dat ik een verwijzing van de huisarts moet krijgen voor een specialist, en de specialist zal me moeten verwijzen naar de orthopedisch instrumentmaker. "Moeilijker kunnen wij het niet maken.....", haha.

Maar als dit lukt, zullen de ontstekingen bij mijn vingerkootjes hopelijk langer wegblijven en sneller herstellen. Hopelijk krijg ik dan ook weer wat kracht terug in mijn handen, dus is het zaak, dat ik die verwijzingen allemaal ga krijgen. De huisarts en zijn assistente weten (nog) niks van deze orthese, dus het verzoek is of zij van de ergotherapeut mogen horen waarom ik daar baat bij zou hebben en wat het dan precies is.

Ondertussen kijkt ze nog eens naar mijn handen en vertelt ze dat ze ook in een handenteam zit. Nu heb ik daar pas over gelezen op een facebook groep, dus weet ik ongeveer wat dat inhoudt. Ze wil liever niet dat ik zo lang moet wachten op de silversplints, of ik bij haar wil langskomen wanneer ze een ander petje op heeft. Bij haar als handspecialist en ergotherapeut. In eerste instantie maakt dat toch niet veel uit, een paar weekjes langer wachten? Ik loop hier al minstens twee jaar mee, dus dat lukt makkelijk. Maar ze wil dat ik beter voor mezelf zorg en pijn ga voorkomen wanneer dat mogelijk is. Ze laat er geen gras over groeien wanneer ik toestem, want ze gaat gelijk in haar agenda kijken. Ik wijs haar op al mijn afspraken, en dat ze de hare op mijn lijst van dates mag plannen. Ik kan direct komende donderdag al bij haar terecht. 

Dan vraagt ze me of ik nog weet waar we het de vorige keer over hebben gehad. Mja, goede vraag!! Ik heb geen flauw idee. Ook hier ben ik eerlijk in, pas wanneer ze begint over het rusten einde van de middag, moet ik keihard nadenken of ik dan ook werkelijk een keer ben gaan liggen op de bank. Twee keer is dat gelukt. Dat geeft wel verlichting in mijn bekken, SI-gewricht en tussen mijn wervels. Maar zodra ik moet opstaan, doet alles zo zeer, dat ik nog niet weet of dit wel iets positiefs oplevert of dat het me alleen maar pijn en / of energie kost om daarna weer op gang te komen.

In de middag kan ik het opstaan in etappes doen, rustig de spierspanning terug opbouwen. Bianca vraagt of ik dat in de ochtend ook doe, maar dat lukt niet, vanwege mijn late signaal vanuit mijn hersenen dat ik moet plassen. Ik merk dat pas, wanneer ik echt al nodig moet. Dus op mijn manier trek ik elke ochtend echt een sprint (lees: met een kroepoekloopje ga ik met veel pijn en stijve spieren) naar het toilet. Geen tijd dus om dat rustig een spierspanning op te bouwen, lol.
Trouwens, een kroepoekloopje. Dat is de vergelijking die Ro trekt. Alsof ik een veel te strak kokerrokje aan heb, met hele kleine stapjes dus. Net geen schuifelen, want ik til nog net wel mijn voeten van de grond af ;-)

Ze benadrukt dat ik het liggen in de middag niet tot een vast item elke dag moet gaan maken. Puur alleen wanneer het uitkomt en wanneer ik er aan denk en het goed voelt.

Door mijn ADHD werken die vaste schema's niet. Vreemd, want ik zou me daar juist beter door moeten voelen, maar het gevoel van falen is groot wanneer ik me er niet aan kan houden. Dat vreet dan energie, mede door mijn perfectionisme. Dus... beter van niet en dat lucht me heel erg op. 

De rest van het gesprek is nu voor mij erg lastig om terug te halen. Ik voel me tijdens het gesprek leeg raken. Het kaarsje is op, het licht gaat langzaam uit. 

Ik weet nog dat we het hebben over mijn humor. Dat ik daarmee erg veel weg lach, zodat ik er makkelijker mee om kan gaan. Ik weet niet beter dan dat ik erg vrolijk ben, dat ik in veel dingen de humor kan zien. Treuren, daar hou ik niet van, ik zit niet graag bij de pakken neer. Even dippen mag best, maar dan weer heel snel doorgaan. Ik help mezelf er niet mee, maar een ander al helemaal niet! Positief blijven dus en gelukkig gaat dat meestal vanzelf, hoe lastig het af en toe ook is.

We bespreken het feit of ik nu wat vaker begrip zoek bij de mensen om me heen.

Ik weet niet of dat zo is, ontken dat eerst, maar dan zoeken we al pratend verder of dat nu wel of niet klopt.

Af en toe is het wel handig, dat wanneer ik moet afzeggen of iets überhaupt niet kan, dat er niet te veel vragen komen. Het bekennen dat ik iets niet kan, vind ik super lastig, laat staan dat ik het nog eens moet gaan uitleggen ook.

Op aanraden van Ro ben ik begonnen om op facebook af en toe eens te laten lezen wanneer bovenop alle andere zooi nog iets extra komt. Een griep ofzo, of allerlei andere kleinere dingetjes. Voor mij zijn dat druppels die de emmer doen omzwiepen, maar voor een ander zijn dat eigenlijk dingen als: "Nah, is dat alles? Klaag niet zo joh".

Niet de juiste weg, want dat begon op klagen en zeuren te lijken.
De juiste manier van begrip vinden, heb ik nog niet ontdekt. Hmz, misschien kan dit blog helpen?  Wie weet laat ik dit ooit nog wel eens lezen aan veel meer mensen die dichtbij me staan. De tijd zal het leren ;-)

Maar goed, ja... ik zoek af en toe wel iets van begrip, maar géén medelijden.

Zodra ik dat merk, word ik vreselijk opstandig, want ik ben niet (!!) zielig.

Het zijn gewoon feiten, waar ik nu mee om leer gaan, meer is het niet. Maar snappen wanneer ik iets niet kan, is het prettig als ik dat, zonder uit te moeten leggen, duidelijk kan maken.

Door het omschrijven van het woord begrip en de betekenis die ik er aan geef, bedenk ik me dat ik door mijn PDD-NOS ook last heb van containerbegrippen. Het woord "begrip" is gewoon erg breed en daar heb ik moeite om precies in te schatten wat Bianca er nu precies mee bedoelt.

Ik leg uit dat ik de stress-signalen-lijst van de psych doorgelopen heb. En dat ik daar veel moeite mee heb gehad. Want er staan zoveel begrippen in, die voor mij veel te ruim zijn. Een voorbeeld.... "Paniek". Bij dat woord zie ik iemand gillend wegrennen, bij het zien van bijvoorbeeld een te grote zwarte harige spin. Maar wanneer ik met Ro daar verder op in ging, bleek het veel meer vormen te kennen dan alleen maar die.

Lang leve PDD-NOS. Star en vooral zwart-wit denken.

Mede daarom zie ik ook zo op tegen de groep pijneducatie, door de PDD-NOS kan ik heel lastig algemene termen op mijn eigen situatie of gevoel toepassen. Ik heb daar meer woorden met een afgebakende betekenis nodig. Zwart - wit dus en geen grijs.

Bianca stelt voor om te kijken of ik ook individueel iets kan doen met Roelien, maar dat wil ik (nu nog) niet. De groep:  ik ga er open in en ik zal zien wat ik er wél van mee kan pakken. Lukt het werkelijk niet of kost het me te veel energie, dan kan ik het altijd nog zeggen.

Ergens tijdens dat gesprek gaat het even minder goed. Mijn neus gaat plots helemaal dicht zitten, ogen gaan tranen, krijg ik het nogal benauwd en haal piepend adem tussen het zeehonden-hoesten door. Ik probeer het nog te onderdrukken, maar dat lukt echt niet. Dit gebeurt me meestal wel een aantal keer per dag, maar nu komt het gewoon even rot uit. Heel lief haalt Bianca een kop heet water voor me, zodat ik mijn thee kan maken. Meestal helpt dat goed en dit keer is dat ook het geval.

Ik zal vast en zeker een aantal dingen gemist hebben en mocht dat zo zijn, zal ze er volgende keer vast en zeker op terugkomen :-) 

De rest van de dag ben ik murw. Echt leeg en moe, opstaan en naar de keuken lopen doet gemeen zeer en ik loop dan ook de eerste meters krom. Inmiddels (eind van de middag) doet zelfs gewoon zitten me zeer, maar ik ben blij dat ik toch gewoon ben geweest vandaag. 

Ik wist vanmorgen al dat het lichamelijk gezien mijn dag niet zou worden, en ik heb het toch maar ff geflikt. 

Goe gedoan, wijffie!!