Voor de tweede keer PB van Eline.
En daarna door naar Bianca, voor mijn twee spalkjes.
Deel 2
Op een holletje naar het toilet. Natuurlijk kom ik dan nog eens mensen tegen in de gang, die me erg aardig gedag zeggen. Ik zeg wel iets, maar ik weet nu niet meer wat. Ik kan maar één ding denken: "ik moet NU naar het toilet, ik wil alleen zijn!!"
Eindelijk ben ik alleen, kan even flink door huilen, zonder me zorgen te maken hoe ik er nu uitzie. En dat doe ik dan ook, al probeer ik het zonder geluidjes te doen.... zucht.
Wat voel ik me nu rot en onbegrepen. Waarom moet ik in een gewoon gesprek al zo vechten? Terwijl ik bij de meesten zoveel begrip voel? Is het omdat ik veel moeilijke dingen moet aanpakken? Nee, want dat doe ik bij de fysio ook. Mja, ik kom er nog niet achter, stop nu met huilen, want ik ben al te laat voor Bianca.... pofferrrrr.
Met een natte lap voor onderweg om mijn rode vlekken en dikke rode ogen aan te vallen in mijn hand, ga ik zo snel ik kan naar de auto en rijd naar waar Bianca vandaag werkt.
Gelukkig vlakbij, maar echt veilig is dit niet. Ik ben erg afwezig.... volgende keer maar zorgen dat ik niet alleen een afspraak bij de PB ga doen.
Een kwartier te laat meld ik me bij de balie en Bianca komt me snel ophalen.
We bespreken de mogelijkheden en vooral de voordelen voor mijn handen, wanneer ik een spalkje zal gaan dragen. Te starten met mijn rechter duim en -wijsvinger.
Door de artrose krijg ik telkens vaker last van ontstekingen in mijn laatste vingergewrichtjes. De kapsels zijn daar soms lek en dan ontstaan er bultjes op die me erg zeer doen. Die ontsteken dan meestal ook: rood, dik, warm en erg pijnlijk.
Door onze gesprekken over de silverfingersplints vond ze het niet nodig dat ik niet direct een tussenoplossing zou gaan krijgen. Vandaar nu de spalkjes.
Het wordt gemaakt van een plaat, waar ze een stukje uitknipt en in warm water op temperatuur brengt. Dat wordt dan vervolgens om mijn duim gevouwen en laat ze het afkoelen. Daarna mag ze er nog wat mee freubelen en creëert ze heel knap een mooi spalkje.
Op haar vraag hoe de spalk rond mijn duim voelt, zeg ik dat ik mijn hartslag er in voel kloppen. Ze maakt het spalkje weer warm, knipt er een stukje tussenuit en schuift het wederom rond mijn duim. Later plakt ze er twee stukjes op, dat het klittenband op z'n plek kan houden. Best snel klaar dus.
Het voelt best vreemd en toch geeft het rust. En dat voelt gelijk prettig. Die steun, het niet kunnen bewegen, ik ga ze in overleg met haar drie weken zoveel mogelijk dragen. Ook 's nachts. Daarna gaan we zien of het daadwerkelijk verlichting heeft gegeven.
Als dat zo is, gaan we de verwijzingen enzo regelen voor de splints.
Hetzelfde doet ze met mijn wijsvinger, al wordt dat één geheel en is die een stuk korter dan die op mijn duim.
Deze is ook dicht aan de bovenkant. Dit keer lukt het wel in één poging en zit het gelijk prima. Nou ja, prima... ik heb nu al het idee dat het erg lastig is, dat mijn hele topje bedekt is. Maar goed, de tijd zal het leren.
Ze geeft me nog de tip mee, dat ik het eventueel mag vastplakken wanneer die van mijn wijsvinger neigt te glijden met tape.
Gezien mijn allergie voor pleisters, zal dat niet gaan, maar ik ga er vanuit dat het gewoon goed gaat komen.
Drie kwartier later loop ik naar buiten en ben ik twee spalkjes rijker. Met autorijden doe ik ze wel af, dat leidt me echt veel te veel af. Ik ben er al niet geheel met mijn hoofd bij en besluit nog even vijf minuutjes te blijven zitten in de auto, voordat ik naar huis ga rijden.
Rust in mijn hoofd, dit helpt wel een beetje.
Ik ben blij wanneer ik heelhuids thuis ben en duikel in een lange lieve knuffel van mijn schat.
Wat ben ik opgelucht dat het er op zit voor vandaag. Morgen kan het alleen maar beter gaan, ik ga er voor!
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten