8. (1) Mijn revalidatie traject ~ Tweede keer PB.

Voor de tweede keer PB van Eline.

En daarna door naar Bianca, voor mijn twee spalkjes.

Deel 1.

~ door meerdere gebeurtenissen vandaag waar ik absoluut hier niet verder op in wil gaan, ben ik reuze emotioneel. Dit helpt me niet mee, omdat ik door omstandigheden niet de tijd heb genomen om even flink uit te huilen. Ik neem die emotionele spanning dus "dapper" mee naar mijn traject vandaag ~

Vandaag, 25 februari staan er twee afspraken op de agenda.

Om 16:00 uur ga ik naar Bianca voor twee spalkjes die ze voor me gaat maken.

Maar eerst dus naar Eline, waar ik om kwart voor drie een afspraak heb staan.

Wanneer ze van het toilet afkomt loop ik op haar af en gaan we het kantoortje binnen.

Al snel kwam het gesprek op het feit dat ze met Wessel had gesproken over ritalin voor mij, maar ik was haar voor. Ik vertelde haar dit zelf al, dat ik te druk in mijn hoofd ben, dus wil ik binnenkort naar mijn huisarts om dit in overleg met hem te doen.

Ze ondersteunt dit dus van harte en ik zal morgen Peter gaan bellen.

Ik leg mijn formulier op tafel en vertel haar hoe lastig ik het gevonden heb om alle stress factoren op te schrijven, die ik herken. Met de daarbij behorende specificaties. Daarbij vertel ik dat ik samen met Ro er achter ben gekomen dat ik niet alleen van mijn ADHD last heb, maar dat ook mijn PDD-NOS erg aan het opspelen is. Ik zie zoveel van die container begrippen, dat ik niet goed weet wat ik daar mee aan moet. Te veel grijze vlakken en ik kan op dit moment alleen maar zwart-wit denken.
Concreet met duidelijke voorbeelden, dan kan ik met een soort van rust antwoorden. Anders niet, en ik leg ook uit dat dit de reden is van het opzien tegen die groep van pijneducatie. Door ADHD wordt het snel langdradig en door PDD-NOS wordt het al snel moeilijk op mezelf toepasbaar. En dan zal de irritatie opkomen.

Eline vraagt nog door waarom ik denk dat het mijn PDD-NOS is, hierdoor krijg ik een klein beetje het gevoel dat ze het idee kan hebben, dat ik het erg makkelijk daarop zou schuiven, of dat ik het misschien zelfs mis zou hebben. Ik duw dat gevoel weg, omdat ik dat een niet faire gedachte vind, en ik probeer zo goed mogelijk antwoord te geven.

Ik weet niet goed of ik me duidelijk genoeg heb kunnen maken.

Ze was blij dat ik het zo gedaan had, het had niet zo uitgebreid nodig geweest, maar het was wel in orde zo. Het zal het uitgangspunt gaan zijn om verder te werken aan het stoplicht. Wanneer is het groen, voel ik me prima en heb ik weinig pijn. Wanneer is het oranje, voel ik me niet echt meer oké en komt er een grens aan kwa pijn. En wanneer is het rood, voel ik me echt niet goed en kan ik door pijn in mijn lichaam niks meer.

Ze vraagt me of ik zelf wil schrijven, of dat zij het zal doen. Volgens mij kijk ik ietwat verbaasd, want ik snap niet helemaal wat er nu precies geschreven moet gaan worden.  Ze vraagt het nog eens aan me, maar daarmee word mij niet duidelijk wat ik dan precies moet gaan schrijven, dus laat ik het maar gewoon aan haar over. "Prima hoor, ga je gang en schrijf maar, vind ik niet erg voor zover ik nu kan overzien.", denk ik bij mezelf. Ik kan gaandeweg altijd nog vragen om zelf te gaan schrijven, als dat prettiger voelt.

De vraag: "Wat voel je nu wanneer het rood is?" ,   beantwoord ik als eerste met "Irritatie, boos" , omdat dát het meest duidelijke gevoel is dat ik uit kan leggen.
Net zo vaak denk ik: "Nah, pech, het lukt nu niet, dan maar niet... en ga ik zitten of zo nodig liggen om te zien of de pijn dan kan weg zakken."
Maar ze gaat nogal door op dat moment dat ik me dan boos of geïrriteerd voel. Dat wordt veroorzaakt doordat ik van mezelf een aantal dingen moet doen. Ja... MOET doen. Wanneer je na boodschappen thuis komt en de ijsjes niet in de vriezer legt, of de kip niet in de koelkast, dan had ik het beter niet kunnen kopen..... simpel. Of ik dan krom van de pijn sta, hangend en leunend op het aanrecht steun zoek om niet te vallen door krachtverlies van de pijn...dat maakt me dan niets uit. Dit MOET dus gedaan worden. 

Daarna gaat het door met: "Wat zijn je gedachten bij rood?". 

Ik baal dan dat ik iets niet kan, wat ik zou willen doen. Of dat het niet goed uitkomt, omdat ik iets moet doen wat niet kan wachten. Dus ga ik nu nog niet rusten.
Dan : "Wat is je gedrag, wanneer het rood is?"
Op het aanrecht hangen, voorover buigen om de kramp in mijn onderrug te minderen, houding aanpassen en strompelend doorgaan.

Tenslotte bij rood is de vraag "Hoe voelt je lijf bij rood?"

Dat voelt als foute pijn. Wanneer ik nu toch doorzet ga ik vallen of doe ik schade aan mijn lichaam. De pijn is nu allesoverheersend in mijn onderrug en kan ik het niet meer wegzetten.  Ik voel me dan ook moe, fysiek (energie loos, leeggelopen) en psychisch (Pff , zucht, waarom nou).

Tijdens het hele stoplicht gebeuren moet ik regelmatig vragen wat ze nu precies vraagt, wat voor soort antwoord ik moet geven, dus of het veel concreter mag.

Ik vind dat zelf heel vervelend, dit kost me energie. Ik wil eigenlijk gewoon direct kunnen antwoorden, stappen willen zetten, progressie maken. En nu snap ik een groot deel van de vragen al niet, of ben ik incapabel om de juiste of verwachte antwoord te geven.
Op het moment dat deze gevoelens bij me groeien, heb ik het zelf niet door, dat merk ik nu achteraf pas een klein beetje. Zonde, want ik kan dit dus wanneer het nodig is niet gelijk zeggen. Dus kan ik hier ook nog geen verandering in laten komen.

Wat er vandaag ook bij komt kijken, is dat we ons nu heel erg concentreren op wat er niet goed gaat. Zeg maar gerust concentreren op wat er slecht gaat. Ik vind dat lastig.

Juist omdat ik positief ben ingesteld, dat ik graag goed wil doen, dat ik niet wil falen, dat ik de lat voor mezelf vaak nog te hoog leg, enz. . Mijn doppie op al die feiten.... doet zeer en is lastig om tegelijk onder ogen te zien.

Maar goed, de sessie gaat door. Zo doen we ook groen.
"wat voel je" : vrolijk, prettig.

"wat denk je" : ik wil veel doen, alles doen, aanpakken. Ik wil meer en doorgaan,
                        en bedenk wat ik kan gaan doen.

Ook dit is niet het enige, want vaak genoeg kan ik wel mijn energie verdelen en verlies ik mezelf niet, maar dit gaat niet op papier vandaag. Ik denk dat het is, omdat we daar niet of niet veel mee hoeven te werken, dat we dát niet hoeven aan te pakken.

"wat doe je" : Doorgaan, niet zitten, blijven bewegen. Ik was altijd bezig en onderweg.

"wat voel je in je lijf" : Veel mentale energie, geen pijn of nog niet overheersend.

En blijft oranje over: 

"wat voel je": Behoefte aan ruimte tussen mijn wervels, SI gewricht, pijn en krampen, 

                      overal pijn / geprikkeld, gespannen schouders / spieren. Veel pijntjes.

"wat denk je" ; Het liefst let ik niet op de pijn. Niet zeuren, niet nu.

"welke emoties voel je": opgewekt, maar soms ook gewaarschuwd.

Het papier wordt omgedraaid en daar komt het schema weer, net als in de eerste sessie.

Dit keer meegenomen, dus kan ik het nu makkelijk reproduceren, haha.

Mijn doel voor de komende tijd is dan ook: Hoe kan ik signalen bij mezelf gaan herkennen.

En mijn oefening is: 3 x per dag 30-60 seconden stil staan bij wat ik lichamelijk voel. 

Dit ga ik al moeilijk vinden. Ik voel namelijk nooit. Natuurlijk snap ik haar doel, en wat ze er mee wil bereiken, maar ik vind dit lastig. Sowieso, hoe ga ik drie keer per dag hier aan denken? Hoe zorg ik er voor dat ik niet een keer ga vergeten? En dat benoem ik dan ook. Ze laat me denken, hoe ik dit kan voorkomen, hoe ik het kan oplossen. Ik roep als oplossing: Ro!!

Maar daar is ze het niet helemaal mee eens, lol. Of ik het in mijn telefoon kan zetten, als reminder. Uhm.. dat kan wel, maar ik heb geen vaste indeling van elke dag. Veel afspraken hier en daar. Dan lees ik het natuurlijk wel, maar wanneer er dan niet direct een gelegenheid is, denk ik dat ik het vlak daarna wel ga doen....maar ik weet dat ik het dan weer ga vergeten. Dat is niet de eerste keer dat ik zoiets probeer te doen, maar dat werkt bij mij dus nog altijd niet.

Ik baal dat ik nu dus van mezelf niet mag  beloven, dat ik dit ga nakomen. Omdat ik niet weet of me dat lukt. Ik wil niet falen, dus kan ik alleen maar zeggen dat ik mijn best ga doen en het zal proberen. Meer kan ik er met een goed gevoel niets van maken.

Maar....

Er komt nog een opdracht bij, maar daar ga ik weer. Zovele grijze gebieden die ze opnoemt en opschrijft, dat ik dat onmogelijk op mezelf kan toepassen. Ik kan hier helemaal niets mee en dat zeg ik haar dan ook. Ik snap niet wat ze van mij wil. Dit kan zoveel betekenen, dat ik veel te veel opties door mijn hoofd voel gaan en dat zorgt voor één grote onbegrijpelijke massa aan opties en mogelijkheden.

Nu is de grote optelsom. Alle spanningen en emoties van de dag die ik al in me had voordat ik hier kwam, de irritatie naar mezelf omdat ik niet alles gelijk op de goede manier kan beantwoorden, me telkens afvragen waarom Eline mij niet duidelijk afgebakende vragen kan stellen, het balen dat ik een simpele opdracht van anderhalf tot drie minuten per dag waarschijnlijk niet eens kan uitvoeren, en dan nog eens eindigen met zovele containervragen in één zinnetje.

Uitkomst van die optelsom... huilen. En niet een beetje. Veel vermoeidheid, ontdaan van alle energie die ik had, frustratie om eigen onmacht / onkunde, te veel goed willen doen, enz. Dit trek ik niet meer, ik ben zo leeg, zo moe.
Maar ik voel me vooral onbegrepen. Ik heb het gevoel dat ik me telkens weer moet verdedigen. Steeds weer extra moeten doorvragen omdat ik niet kan begrijpen wat ze precies van me wil weten.

Tranen blijven lopen en dan komt er nog eens bij dat ik me nu rete ongemakkelijk voel.

Ik wil niet huilen waar iemand bij is, ik wil niet dat iemand mijn verstopte neus kan horen, ik wil niet dat ik geen woord meer kan uitbrengen en de persoon die bij me is dan toch blijft doorvragen. Laat me dan ook even......alsjeblieft? Ik kán niet meer, ben op!!

Ik val nu ook terug in mijn gedrag. Ik kan haar niet meer aankijken, dat kost me veel te veel moeite, dat voelt zo oncomfortabel, dus pak ik een punt in de wolken die ik door het raampje nog net kan zien. Maar ik zie aan haar houding in mijn ooghoek, dat Eline mijn blik zoekt. Dat ze wil dat ik haar aankijk. Meer dan 1 keer stopt ze ook midden in een zin en wacht op mijn reactie. Ik voel irritatie en zeg dan zo rustig mogelijk dat ik haar echt wel hoor, dat ik luister. En om dat te benadrukken herhaal ik haar half afgemaakte vraag of zin. 

Wat verlang ik nu naar begrip en helaas voel ik die niet.

Ze zoekt wel, dat is best lief. Ze vraagt me wat ik nu nodig heb en het enige dat ik kan zeggen is dat ik alleen wil zijn.

Mijn sterke wil en doorzettingsvermogen kan mijn valkuil zijn, maar ook mijn redding uit deze situatie. Mja, die snap ik wel.... maar toch.... het voelt zo fout dit!!

Pff, tijdens het schrijven begin ik nu gewoon weer te huilen. Ik voel mijn gevoel van vanmiddag terugkomen. Onbegrip. Behoefte aan alleen zijn. Verdriet. 

Waarom kan ik nu niet "gewoon" een paar vragen beantwoorden? Waarom bereik ik al een grens wanneer het om drie keer dertig tot zestig seconden gaat? Ik wil zo graag.

Ondertussen is het al vier uur en had ik een half uur geleden al klaar moeten zijn.

Sterker nog, ik moet NU dus al bij Bianca zijn. Poffer, ga ik daar nog te laat komen ook!

Dit helpt me niet, en blijven de tranen komen. Ik wil afronden en me op het toilet terugtrekken, even niks, even geen prikkels, even geen vage vragen, even RUST.

Stoppen met huilen, hopen dat alle rode vlekken uit mijn gezicht verdwijnen, zodat ik zo snel mogelijk in de auto kan stappen en naar Bianca kan rijden.

Ik vouw mijn blaadjes op, neem het huiswerk mee, pak mijn jas en draai me om , zodat ik haar nog netjes een hand kan geven. Ik doe keihard mijn best om haar nog aan te kijken, maar ik weet niet of het me gelukt is. Ze vraagt me nog iets, of zegt nog wat, maar ik hoor niks meer, begin weer te huilen terwijl ik de deur opendoe en zo snel mogelijk naar het toilet loop....