9. Mijn revalidatie traject ~ vijfde keer fysio bij Iris op de groep.

Vijfde keer fysio, in de groep bij Iris.

Nog niet bijgetrokken van gisteren.

Na gisteren heb ik slecht geslapen. En redelijk vroeg wakker, dus kan ik in elk geval ruim een uur de tijd nemen om boven op de rand van mijn bed op gang te gaan komen.

Tijdens het hond uitlaten merk ik hoe slecht ik kan lopen, ik red bijna een minuut lopen, zonder dat de kramp in mijn onderrug inzet. Dat is niet echt veel, terwijl ik om elf uur allerlei oefeningen mag gaan doen. Hmz, ik zal zien hoe het gaat.

In elk geval heb ik de huisarts gebeld om te vermelden dat ik met ritalin ga beginnen.

Het recept kan ik vanmiddag (26 februari) ophalen en dat is prettig. Ik vind medicatie absoluut niet fijn, maar ik kan nu niet anders, het wordt me allemaal echt te veel. Goed bezig dus,

want ik begin gelijk met het slikken van het stripje dat ik nog in huis heb liggen.

Wanneer we binnen wandelen, tien minuten te laat door het drukke verkeer, gaat Ro richting Martin voor zijn medisch fitness en ik ga op zoek naar Iris. Ze is me al aan het zoeken, maar wanneer ik mijn jas ophang is ze alweer druk met iemand anders bezig.

Ik ga zelf wel even lopen, ik weet de weg en wat ik moet doen. Leunend vijf minuten langzaam wandelen op de band. Wanneer ik net bezig ben, komt Iris me al opzoeken en ze vraagt hoe het met me gaat. Ik vertel eerlijk dat ik nog niet bijgetrokken ben en ze kijkt geschrokken. Snel probeer ik kort uit te leggen wat er allemaal gister is gebeurd en ze schrikt nog veel meer. Geen kattenpis...

Vijf minuten zijn om, en we lopen richting de andere zaal waar de groep is. Zwaaiend naar Ro volg ik rustig en blijf antwoord geven op de vragen die Iris me met interesse stelt. Ja, ik vertel ook over hoe lastig ik de sessie met Eline vond en probeer uit te leggen waarom. Maar ook dat ik daar dus pas gister avond laat pas achter ben gekomen. Door het schrijven van mijn blog en door vanmorgen de laatste dingen te herinneren.

Zoals wat ze zegt tijdens dat ik aan het einde weg liep, dat ik haar altijd mag mailen wanneer ik ergens mee zit.

En tegen Iris zeg ik dan ook dat ik heel graag haar mail adres wil. 

Ik moet echt niet wachten tot we een afspraak hebben, want dat duurt een week. Dan heb ik veel te veel tijd en bagatelliseer ik echt alles... en dat is niet eerlijk.

Iris heeft er alle begrip voor, en ik zal aan het einde van mijn sessie het kaartje met het adres van haar mee krijgen.

In de groep zie ik twee nieuwe gezichten. Één van de dames waar ik de naam niet van heb onthouden, heb ik opnieuw gevraagd, dat is Sylvia, maar Syl was meer dan genoeg. :)

Fatima was er ook, net als de vorige keer. Een dame rechts van mij bezig op de mat wordt voorgesteld en haar naam is Alinda. Ik heb het drie keer moeten vragen, want het bleef niet gelijk hangen. Dom dom dom, want ik had jaren een vriendin die zo heet....pff. Maar goed, dan nog één dame, en door omgevingsgeluiden kan ik die naam niet goed verstaan. Het is ook geen Nederlandse naam, dus ik moet elke letter horen.

Ik weet niet of ik het goed heb onthouden, maar ik herinner me nu Sukran.

Dat ga ik zo hard proberen te onthouden, dat maakt het wel zo persoonlijker allemaal.

Tijdens mijn wandeling heb ik Iris braaf gezegd dat ik het niet ga trekken om veel pijn te hebben op het bankje, ik voel me veel te instabiel en emotioneel. Dus mag ik gelijk op de bal. Drie keer tien, voeten één voor één een klein stukje van de grond optillen.

Met het doen van die oefeningen ga ik ondertussen een gesprek met Alinda aan, waarom ze hier is en hoelang ze bezig is enzo. Dit is wel prettig, ik voel me nieuwsgierig. Beetje humor her en der en dat wordt prettig opgevangen.

Bij de laatste tien keer voel ik pijn opkomen in mijn SI-gewricht aan de rechterkant. Dus kan ik gewoon de oefening prima afmaken.

Daarna mag ik drie keer tien de row met het elastiek doen, en wanneer dat klaar is, 

weet Iris even niets meer te bedenken, nu de oefeningen op de bank zijn afgevallen.

Ik vraag haar of ik dan op de bal mag proberen om te roteren of in elk geval die spieren op te rekken in mijn onderrug / bekken. Gelukkig mag dat, want ik voel me best teleurgesteld.

Ik krijg een plekje in de buurt van het raam en al snel draai ik me op de bal om zodat ik naar buiten kan gaan kijken. Ik voel me gefrustreerd, omdat ik nog minder dan heel weinig kan! De oefeningen zijn al op niks af en die kan ik dus al niet eens allemaal doen.... zucht! Ik ben nu alleen nog maar bezig om tegen de tranen te vechten.

De andere dames zijn klaar of gaan naar een andere ruimte, zodat de rust terug keert in de zaal. Iris komt bij me en vraagt of het wel een beetje met me gaat. 

Gaan we weer.... bah.....tranen!! Ik ben ook zo moe, zo niet uit te leggen moe.

Ze blijft veel vragen stellen, maar begrijpt ook wat ik haar vertel. Of in elk geval geeft ze mij dat gevoel me te begrijpen. Dat geeft me rust. Maar tegelijkertijd snap ik niet waar dat verschil dan in zit. Waarom begrijpt de rest van het hele team me wel, en Eline niet helemaal? Is het omdat ik juist met haar op psychisch vlak bezig ben?

Neen, dingen als wegkijken wanneer het me niet meer lukt iemand aan te kijken, accepteert het hele team als ik dat doe. Waarom Eline dan niet? En samen met Iris probeer ik daar achter te komen.
Wanneer ze vraagt of ze dit alles in een verslag in mijn dossier mag zetten, roep ik direct ja. Ik heb geen geheimen, wil ook niet achter ruggen om dingen doen of vertellen.

Ik ga het haar toch ook allemaal mailen, en wil daar met alle liefde bij een volgende sessie met haar op terug komen. Daarbij vertel ik Iris dat ik dat bij het verslag wil terug zien. Dat vind ik zelf prettig en belangrijk. 

Geen makkelijke uitweg, maar ik ga mijn probleem aan. Met de juiste persoon ook nog.
Maar het was Iris wel die het als eerste te horen krijgt, omdat ze er over door blijft vragen. (De mail is inmiddels al verstuurd, die heb ik vanmiddag gelijk geschreven)

Nadat ik nog de staande oefening aan Iris heb laten zien, waarbij ik een voet even van de grond optil met gestrekt been omhoog, voel ik dat het links echt vreselijk zeer doet.

Ik ga er dan ook niet lang mee door, maar ga zoveel mogelijk rekken en strekken. 

Dan is het alweer voorbij. Ik voel me moe, redelijk gefrustreerd en toch ook weer een stukje opgelucht omdat het me gelukt is, om lastige gevoelens van vooral PDD-NOS en ADHD onder woorden te kunnen brengen.

Wanneer ik naar de medisch fitness toe loop om Ro te zeggen dat ik vast ga tanken, ziet hij gelijk mijn rode ogen. Ik lach en zeg hem dat het een heerlijke sessie is geweest. Mja, honende humor, sarcastisch zelfs, dat helpt me er vaak doorheen. Daarbij weet ik dat Ro zich dan ook iets minder zorgen om me zal maken.
Het komt goed, schatje. Samen slaan we er ons doorheen, wat er ook allemaal nog zal gebeuren!!

Love ya, zwabber :p

Fijn weekend iedereen, dinsdag 1 maart ben ik er weer, als het goed is ;-)