2. Mijn revalidatie traject ~ De eerste afspraak: fysiotherapie.

2.  De eerste afspraak en de dagen er na.

Vrijdag 12 februari 2016 is het zover, 16:15 uur verwacht Wessel mij voor mijn eerste keer van het revalidatie traject. Individueel fysiotherapie. Ik ben niet nerveus, maar wel nieuwsgierig en klaar om te starten met trainen.

Ro is nu ook aan het trainen bij het medisch fitness en dat voelt op de één of andere manier rustgevend, weten dat hij dichtbij is :-)

Wessel roept me en we lopen naar een afgelegen ruimte. Daar staat veel fitnessapparatuur, een grote spiegelwand en veel aanverwante artikelen. In de hoek staat een computer op een tafel en terwijl hij daar naartoe loopt vraagt hij me over hoe het bij Iris was geweest. Even praten we een beetje langs elkaar heen en al snel blijkt dat hij vergeten was dat ik er nu voor de eerste keer pas kwam.

Wessel herpakt zich al snel, regelt een stoel voor mij, een fitnessbal voor zichzelf, brengt die naar de computerhoek en daar gaan we zitten.

Er worden een drietal doelen besproken zoals ik die bij de intakes had aangegeven te willen behalen.

Ik vind het vreselijk om ze hier neer te zetten, want dat betekent dat ik het zo duidelijk onder ogen moet zien.....dus ik wacht daar nog even mee. Misschien lukt dat me later.

Maar goed, ze staan wel in de computer, mede voor het team en mezelf, mede voor de verzekeraar.

Verder bespreken we erg veel, over hoe dit vier maanden traject  fysiotherapeut-technisch zal verlopen, over hoe ik hem gaandeweg waarschijnlijk zal gaan vervloeken, maar ook over mijn belastbaarheid en belasting. Daar vertel ik straks meer over, eerst nog even het vervloeken duidelijker maken. Volgens mij ga ik niet veel boosheid over Wessel uitstrooien, maar vooral over mezelf!

Wessel zal naar mijn beleving mij niets laten doen, dat niet goed voor me zal zijn. Maar ik wil nog wel eens over mijn grenzen heen denderen, dus kan ik vooral mezelf dingen kwalijk gaan nemen.

Maar goed, we zullen zien hoe het zal verlopen allemaal. 

Ik heb in elk geval beloofd dat ik zo eerlijk mogelijk ga zijn. Tegenover mezelf en tegenover het hele team, omdat ik alleen op die manier het beste geholpen zal worden voor mijn gevoel. Wanneer ik niet eerlijk ga zijn, is het, omdat ik dan zelf niet door heb waar ik precies mee bezig ben. Het zal zeker niet met opzet gebeuren!

In die eerlijkheid heb ik ook nu al gelijk gezegd dat ik liever geen oefeningen op de grond wil gaan uitoefenen. Ten eerste omdat het me bijzonder zeer doet om op een harde oppervlakte te moeten liggen, ten tweede omdat het fysiek erg zwaar voor me is om de knielen en op te moeten staan vanaf de grond en ten derde (en misschien nog wel het belangrijkste) dat ik me als een potvis op het droge zal voelen. Ik ben tenslotte dik en lomp. En volledig buiten mijn comfortzone zal komen wanneer ik op de grond zou moeten gaan zitten / liggen. Dat is zo'n giga vernedering, dat kan ik niet aan.

De tranen rollen ook over mijn wangen terwijl ik hier over praat, alleen het idee al, pff. 

Ik ben reuze blij dat hij er een aantekening van maakt en dat hij het aan de rest van het team zal gaan doorgeven. 

Na een kop koud water herpak ik mezelf en gaan we weer door met het gesprek.

De verhouding tussen belastbaarheid en belasting is in veel gevallen verstoord, die zullen niet gelijk zijn. Elke mogelijkheid heeft zo z'n eigen gevolgen en we hebben samen bekeken in welke grafiek ik thuis hoor.

Mijn belastbaarheid is altijd al lager geweest dan de gemiddelde mens, terwijl ik een stuk meer dan de gemiddelde mens mezelf belast heb. Dat begon al vroeg in mijn jeugd met het fanatieke wedstrijdzwemmen, anders kom je ook niet in de top van Nederland terecht.

Door mijn fibromyalgie is mijn belastbaarheid een flink stuk lager, ik heb daar pas sinds 15 jaar een diagnose van, maar het bestaat al vanaf m'n geboorte, ik weet niet beter.

Vanwege mijn karakter heb ik continue overbelast. Ik wilde niet te veel opvallen door dingen niet te kunnen, maar door uit te blinken, de beste te zijn, niet te zeuren, geen tijd voor vermoeidheid of pijn.Gewoon, hup en door!!

Uiteindelijk ben ik dus nu zover dat ik door overbelasten de grens van belastbaarheid nóg verder naar beneden haal, keer op keer kan ik minder en minder.

De bedoeling is nu dat ik mijn belasting naar beneden ga halen, gelijk ga trekken met mijn belastbaarheid. Dat wil zeggen: doen wat je kan en NIET meer dan dat.

Pff, zo simpel gezegd, maar ik kán gewoon niet veel minder doen, dan dat ik nu doe...! 

Met behulp van een ,naar zijn zeggen "overleden patiënt", laat hij zien waar mijn grootste pijn probleem zit, hoe ik het kan ontlasten, welke bewegingen wel en niet goed zijn en vooral waarom.

Stabiel / instabiel, goed / fout, enz. Ook legt hij me uit hoe ik door middel van bepaalde spieren mijn bekken kan stabiliseren. Die truc ken ik al en pas ik al heel lang toe, maar doordat ik mijn spieren niet meer lang kan aanspannen, lukt dat trucje dus bijna niet meer, nou ja,... in ieder geval niet lang.

Hij zal gaandeweg gaan bekijken of we daar iets mee kunnen, want die is essentieel.

Maar goed, we hebben de eerste keer dus bijzonder veel zitten praten. Dat is best nodig ook, ik bedoel, er gaat veel gebeuren. Al zit ik in mijn fitness outfit geheel klaar en zit ik half te stuiteren omdat ik zo graag aan de slag wil, Wessel blijft kalm en rustig en luistert erg goed naar wat ik allemaal vertel. Ik heb toch al het idee dat hij me goed begrijpt en hij observeert dat het een lieve lust is, haha. Hij doet keihard zijn best om te zorgen dat ik me op me gemak voel, echt heel prettig!

Gelukkig mag ik ook werkelijk nog wel íets gaan doen. Hij stelt voor om te gaan fietsen, maar ik moet uitleggen dat ik dan per direct weer last ga krijgen van mijn gekneusde stuitje. Dus mag ik nu op de loopband. Vijf minuten wandelen. We gaan naar de medisch fitness ruimte, waar Ro ook aan het trainen is. Af en toe wat grapjes over en weer breekt de tijd zo lekker en iedereen geniet mee :-)

Maar goed, ook serieus, mijn loop tempo is het minst pijnlijk op tempo 3.1, Al moet ik na een krappe minuut al steun zoeken omdat mijn onderrug weer opspeelt, ik maak wel die vijf minuten vol. Ik vind mezelf wel stoer dat ik toegeef dat het me zeer doet, maar pff wat is zoiets lastig om te zeggen.

Daarna gaan we terug naar de andere ruimte en mag ik op een bank liggen. Op mijn rug met opgetrokken knieën. Vervolgens de knieën langzaam naar links en rechts laten zakken. 

Hij ziet mijn gezicht vertrekken, want pff dat is nogal pijnlijk. Hij zegt me de beweeg ruimte op te zoeken, waarbij het geen zeer mag doen, ik moet die grens opzoeken. Ik moet mijn best doen om te gaan voelen wanneer het geen pijn doet, want tot mijn verbazing doet het sowieso zeer, al lig ik stil.

Ik zoek nog wat met mijn benen verder of juist minder ver op te trekken, maar het maakt niks uit.

Helaas moet ik toegeven en schrik ik van dat feit, dat ik dus niet pijn-vrij kan liggen.

Wessel neemt me dan maar mee naar de grote grijze fitnessbal en mag ik daar op gaan zitten.

Hij komt tegenover me zitten en gaat wat bewegingen voordoen. Minimaal roteren en dat lukt me wel, maar ook hier kan ik niks meer pijn-vrij. Dat lopen was al ruim over mijn grens. Ik weet niet goed in te schatten wat hij daarvan denkt, maar hij zegt uiteindelijk dat we de komende tijd dan waarschijnlijk wel regelmatig door pijn heen zullen moeten. Ik vind dat eigenlijk niet zo erg, want dat ben ik wel gewend. Maar... dan heb ik wel hulp nodig bij het zoeken van de juiste grens. 

Wanneer mag ik dan wel door pijn heen, maar vooral.... wanneer niet??!? Dat laatste zal lastig worden.

Ik beloof dat ik zo eerlijk mogelijk de pijn zal aangeven, wanneer ik die voel, omdat alleen op die manier progressie geboekt zal kunnen worden naar mijn idee. Het grote probleem zal zijn of ik op tijd ga leren voelen, wanneer ik te veel doe.

Ik ben nu al met al een uur met Wessel bezig en ik voel me onrustig worden. Ik wil weg. 

Al kan ik niet onderbouwen waarom dat gebeurt, dat is me pas later duidelijk geworden.

Het is gelukkig ook tijd en ik rij terug naar huis, terwijl ik Ro zoveel mogelijk probeer te vertellen wat Wessel en ik allemaal gedaan hebben. We halen eten en wanneer we thuis op de bank de kip eten, rollen plotseling de tranen over mijn wangen. Ik voel me boos....gefrustreerd....verdrietig.

Heel langzaam tijdens veel met Ro praten, wordt me duidelijk hoe dit komt. 

Ik ben vooral heel erg geschrokken. Ik kan zo weinig, heb zo vaak en zoveel pijn, daarbij ben ik ook nog eens extreem vermoeid. Maar al die tijd stak ik mijn kop in het zand en wilde dit vooral niet onder ogen komen. Sinds de intakes en vooral sinds vanmiddag lukt dat niet meer.

Ik zit niet op de bodem van de put, neen. Ik zit in een kuil er onder. Ja... het kan dus erger dan ik dacht. Ik zit in een energieloze kuil onder de bodem in die diepe put. 

Depressief ben ik niet, maar zo ongehoord extreem moe. 

Het frustreert me, omdat ik woede voel, en ik kán niets met die woede. Mezelf met een potje volleybal op het strand afreageren lukt al meer dan twintig jaar niet meer. Op is op..... Op is echt op.

Dus...mijn tranen rollen over mijn wangen die avond, en dit blijft maar terug komen in de dagen er na. Gelukkig doet Ro precies het juiste: arm om me heen, tranen drogen, tissues aangeven, troosten, knuffelen en luisteren. Me vertellen dat ik er nooit alleen voor zal staan, dat hij me begrijpt en me zal steunen.

Hij is er voor me, elke minuut, altijd. Ik hoef dit traject niet alleen te doorstaan, wat ben ik blij met mijn man. Zo gezegend, zo rijk.

De rest van de avond verloopt moeizaam. Na het eten lekker naar zingen, maar ik zie er tegenop.

Ik wil mijn laarzen aantrekken, maar ik  heb zoveel krachtverlies in mijn handen, en dat was ik even  vergeten. Daardoor kan ik ze niet eens aan trekken. Dan maar andere schoenen, maar ondertussen lopen de tranen alweer over mijn wangen. 

Niks kunnen hebben en dan nog zingen ook, als dat maar goed gaat. Ik voel me leeg en moe, gefrustreerd en boos, kapot en oververmoeid, maar... no way dat ik mijn avondje zingen ga opgeven.

Gelukkig begrijpt Ro me en gaan we "gewoon" zingen, geen gezeur ;-)

De komende vier maanden zullen af en toe vreselijk gaan worden. Door de extreme vermoeidheid krijg ik af en toe delen van zinnen niet binnen, kan ik ze niet geheel verwerken, waardoor een gewoon gesprekje een aanslag wordt. Nu al en ik heb pas 1 afspraak gehad! Maar ik laat het gebeuren. Ik ga niet opgeven als het aan mij ligt. Ik ga door en het traject succesvol afronden!

Ook zaterdag, zondag en maandag heb ik spontane huilbuien. Vaak zonder aanwijsbare reden. 

Van zondag op maandag hebben we dan ook tot een uur of 04:00 uur zitten praten over van alles.

Dat helpt !!

~ Ik ga keihard werken om minder te gaan doen ~

Morgen mag ik voor de tweede keer naar het traject. 

Balans in de dag, met Bianca en daarna weer fysiotherapie individueel met Iris dit keer.

Tot het volgende verslag.