10. Mijn revalidatie traject ~ zesde keer fysio bij Wessel op de groep.

Zesde keer fysio bij Wessel op de groep.

Nóg minder doen? Dat kan blijkbaar toch wel....

Dinsdag 1 maart is het vandaag en ik word wakker met een pijnlijke en stekende droge keel, terwijl mijn hoofd ook niet helemaal prettig aanvoelt. Ik heb anderhalf uur nodig om op gang te komen.

Tijdens het tanden poetsen merk ik dat ik na een nacht in bed niet eens twee minuten mijn tanden kan poetsen zonder op de rand van het bad te moeten gaan zitten.

De kramp in mijn onderrug, net even links van het midden van mijn rug tot aan de zijkant van mijn bil, is heftig en fel.

Hmz, hopelijk trekt het snel bij en kan ik gewoon lekker naar de fysio. Ik mis het bewegen en sporten zo.

Binnen kom ik Syl, Kiek, Fatima en Wessel tegen. Ik roep gelijk dat ik wel gelijk even ga lopen op de band en ik ga de andere zaal, die van het medisch fitness. Het is er druk, dus ik ga naar de zaal van health time. Maar voordat ik door kan lopen, ziet Stella mij en moet ik even met haar knuffelen. Deze lieve dame heb ik tijdens het medisch fitness leren kennen en is zo intens lief, dat we altijd even snel elkaar op de hoogte brengen van hoe het met ons gaat. Heerlijk om haar weer ff te zien!!

Maar goed, hopla, op de loopband, en ik stel het tempo in. Braafjes leg ik gelijk mijn handen op de steunen en ga ik op die manier lopen. Nog geen halve minuut verder voel ik de krampen opkomen en probeer tijdens het lopen en hangen op mijn armen de pijn er uit te duwen. Helaas lukt dat niet en ik moet na drie minuten al opgeven. Dat gaat me niet lukken dus. Hmpf, dan is het tandenpoetsen toch een soort van graadmeter.

Dan maar drie minuten, ik moet naar mijn lichaam luisteren, maar een zuchtje helpt niet. Wessel kom ik halverwege tegen en hij vraagt hoe het ging. Loopt met me op en ik geef eerlijk antwoord, dat ik erg hard 'pfffff' gedaan heb, haha. (lastig uitleggen, lol) Ik voel me niet boos, maar wel een irritatie. Hup, wegduwen dat gevoel, ik moet er van mezelf gewoon bij neerleggen. Aan toegeven dus.

In de zaal geeft hij me een schemaatje met daarop vijf oefeningen. 

Vijf minuten lopen op de band, rotatie en bekken kantelen op de bal, bal in mijn rug en leunend tegen de muur minimale squads doen, de row en cross row met het elastiek en dan weer op de loopband. Die mag ik doen, waarvan ik er al eentje heb gedaan. Hmz... dat is ook niet veel, vind ik, en uit alle macht probeer ik te bedenken wat er volgens mij nog bij kan, want ik had wel meerdere oefeningen gedaan in de afgelopen paar keren.

Ik kan er nog twee bedenken, het om en om optillen van een gestrekt been en het liften van een bal met gestrekte armen tot horizontale hoogte. Wessel moet lachen en zegt geruststellend dat hij het zal gaan aanpassen.

Ik voel me dus heel sterk geremd, merk ik uit alles. Mijn reacties op zo weinig oefeningen, het geïrriteerd raken dat ik niet lang kan staan of lopen, maar ook dat ik moeite heb om naar dat schemaatje te kijken. Voelt als minderwaardig. Het top-sporten zit nog altijd in mijn systeem, maar wat is dit dan voor onzinnig gedoe joh, pffff.

Dat is wat ik voel.

Maar ik begrijp heel goed de reden van dit alles. Belastbaarheidsgrens opzoeken, en daar vanuit weer heel rustig gaan opbouwen. Grenzen leren (h-)erkennen en respecteren. Remmen dus en niet altijd maar stomweg doorgaan. Sjemig, voorlopig voel ik alleen nog maar irritatie (op z'n minst!!), wanneer ik pijn niet mag negeren. Ik heb nog een lange...... heel lange weg te gaan.

Acceptatie proces is in gang gezet, maar g'samme, wat doet dat zeer en verdriet!!

Volgens mij voelt Wessel mijn frustratie en pakt tussendoor een zachte bal. Nadat ik daar die lift oefening mee heb gedaan, pakt hij de bal en gooit die naar me van zo'n vier meter afstand.

Ik vang op en gooi terug, maar hij vraagt me gelijk of ik wil proberen vanuit rotatie in mijn onderrug wil terug gooien. Het is sowieso al lastig om zo'n lichte zachte bal gericht te gooien vind ik. Ik pas de techniek van een volleybal gooien toe, maar die bal zwiert dan alle kanten op, behalve de goeie.

Mijn coördinatie is trouwens erg snel zakkende, ik begin dus moe te worden. Wessel vraagt of ik ook met links wil proberen te gooien, dus ik waarschuw heel snel Kiek, die op vier meter naast ons oefeningen staat te doen. Ik ben uitgesproken rechts, dus sta ik niet voor mezelf in!

Het gaat ook niet één keer normaal met links, whaha, jawel, ik voel me nu nog meer onnozel. :-)

Maar gelukkig kunnen Kiek, Wessel en ik er hard om lachen.

Afronden maar en ik plof op de bal om de rows te gaan doen met het elastiek. Die gaan erg gemakkelijk dus daar valt weinig over te vertellen. Syl komt bij me staan voor wat andere oefeningen en we spreken over fanatiek sporten en het missen daarvan. Ook zij heeft heel fanatiek gesport.

Veel overeenkomsten en ook zij heeft fibro. Alleen is zij er van overtuigt dat het geen aandoening is. Geen ziekte. En dat ze gewoon wil gaan bewegen, dan zal het wel weer overgaan. Ik vind het best vermakelijk dat iemand zo'n andere mening kan hebben, al hoop ik heel hard dat ze niet erg hard teleurgesteld gaat zijn, wanneer ze er achter zal komen dat het niet zomaar weg kan gaan... 

Want ja, ik heb een hele andere mening en tot nu ervaring. En al weet ik dat niemand gelijk is, ik geloof niet in haar theorie. 

Ik leg mijn mening verder niet naast die van haar, mijn energie is nogal op voel ik. Het is prima zo, ik heb ook geen behoefte om haar ergens anders van te overtuigen, dat is echt niet aan mij. Wie weet wordt ooit nog eens duidelijk dat ik het zelf wel verkeerd heb.....?! (ik blijf hopen, haha).

Ondertussen ben ik klaar met het elastiek en probeer de oefening te doen met het optillen van een gestrekt been voor mijn SI-gewricht. Maar die staak ik al snel, ik voel me leeg en dit kost veel pijn en kracht. Het voelt als opgeven, maar ik beredeneer het weg door mezelf ervan te overtuigen dat het goed is, dat ik een grens voel.... en er nog naar luister ook. Maar trots op mezelf?!? No way. Dat komt nog, ooit ...heus!

De squad bij de muur met de bal is voor mij nieuw vandaag, dus Wessel helpt me even om uit te leggen waar mijn voeten ongeveer moeten staan, hoe licht aangespannen mijn rug zou moeten aanvoelen en dat ik maar een hele kleine squad mag maken met mijn benen. De oefening is leuk en weer eens wat anders, maar ik voel ook dat wanneer ik iets dieper wil zakken, dat mijn pezen in mijn knie gelijk aan de noodrem sjorren! Hmz, oké, ik ben wel een soort van blij dat ik een rem voel....! Ik ga dus daarna braaf door met de kleinere squads en die gaan redelijk zo.

Met deze oefening ben ik nu klaar in deze zaal, en ga ik nog naar de loopband. Drie en een halve minuut, maar nu ben ik ook echt helemaal leeg. Op, moe, pijn. Klaar!

In de zaal ga ik in de vensterbank zitten en probeer wat bij te komen, maar ik val zelfs bijna in slaap en begin achter elkaar te geeuwen. Ik ben te moe, wederom over mijn grenzen gegaan, want hier heb ik langer dan één dagje last van, als ik het moet inschatten.

Wessel komt bij me zitten en we hebben het over van alles. Door mijn vermoeidheid weet ik niet meer precies wat er allemaal gezegd is. Ik blijf zo goed mogelijk antwoord geven, maar ik vergeet de vraag en mijn antwoord telkens wanneer hij de volgende stelt.

In flarden komt het gedurende de dag terug en weet ik nu dat we het hebben gehad over of het tanden poetsen een goede indicatie voor de rest van de dag kan zijn. We gaan het proberen om de volgende keer eerst te vragen wat voor dag ik heb, en daar het schema op aan te passen. Hmz, nog verder op aan te passen, want hij haalt de tijden van het lopen op de loopband nu al naar beneden. Pofferrrr, ik kan dus toch nóg minder, dan ik al dacht. Dat doet zeer en maakt me bijna boos. Ik hou me in, want dat heeft geen enkele zin. Ik vraag Wessel wel, of hij neuskapjes heeft.

Bij een wazige vragende blik van zijn kant, leg ik snel uit dat ik nog wel eens zijn neus er heel misschien toch kan gaan afbijten de volgende keer :p

Ik ben wel blij, dat ik dit keer niet hoef te huilen. Er is ruimte voor humor af en toe, dat houdt me meestal wel op de been en relativeert een beetje. Ik laat de gevoelens vlak na het trainen wel toe. Ik bespreek ze vaak met Ro, ik herbeleef de training in mijn hoofd en laat dan gevoelens de vrije loop. Maar dat doe ik pas wanneer ik alleen ben, dan voelt het goed voor mij. Dus...ja, ik duw af en toe weg, maar ik geef het vlak daarna wanneer het voor mijn gevoel past, wel de ruimte.

Tot morgen, ik ga nu lekker bij mijn vent bankhangen tot we naar bed gaan ;-)

Fijne avond nog, allen!

==================================================================

Dan even wat anders, tijdens ons bezoek met ons zieke twaalfjarige hondenmeisje bij de dierenarts, hebben we haar vanmiddag moeten laten inslapen.

Van rusten is dus niks terecht gekomen, sterker nog... ik kan amper rechtop lopen of staan van de pijn.

Ik heb daar namelijk veel te lang gestaan tijdens het afscheid van onze lieve dame. Dan is er amper tijd om op grenzen te letten. Pas wanneer ik vreselijke pijnen en steken voel, merk ik pas dat ik moet zitten. Vanaf toen heb ik veel op de stoel gezeten die gehaald is, maar ik was al veel te ver over de grens.

Vanavond heb ik amper kunnen eten, mijn maag zit volledig in de knoop en ik verwen mezelf met een sterk maagtablet. Zelfs met een heerlijke kop thee, wil het nog niet echt zakken, maar we zullen zien hoe het gaat.

Morgen zal ik van mijn verdriet om onze hond nog wel last van hebben, emoties zitten soms heel hoog. Maar ik ga niet afzeggen, ook niet wanneer ik te moe ga zijn of te veel pijn zal hebben, want het is pijn educatie en pb. Dat moet kunnen.

=====================================================================