Eerste keer pijn educatie.
In de groep, bij Roelien.
Samen met Sandy en Noor vormen we met z'n drieën de groep voor pijneducatie.
Roelien legt uit dat we tijdens de eerste les meer gaan leren over pijn in het algemeen.
Waar het vandaan komt, wat voor functie pijn heeft, halve biologie les over zenuwcellen, zenuwbanen, elektrische pulsen in je hersenen, enz.
Maar we starten met een korte ronde waarin we kort mogen vertellen wie we zijn, waar we last van hebben, waarom we hier in het traject zitten en wat ons doel is dat we hopen te bereiken.
Ik ga van start en benoem lang niet alles waar ik ooit een diagnose voor gekregen heb, maar vertel wel dat ik het volgende heb: fibromyalgie, cvs, artrose, ADHD en PDD-NOS. Dat ik hoop om handvatten te krijgen, waardoor ik mijn negatieve cirkel kan doorbreken, omdat ik steeds minder kan en ik de positieve kant weer op wil gaan.
Wanneer ik klaar ben reageert Roelien met onder andere het volgende, als ik het goed onthouden heb. Dat ik allerlei dingen heb, die niet echt een duidelijke ziekte zijn, maar een verzameling van een aantal symptomen. De oorzaak is immers nog altijd niet duidelijk.
Ik ga er verder niet echt op in, omdat ik niet goed weet wat ik er mee aan moet. Het voelt even vreemd, maar ik reageer verder niet.
Noor en Sandy gaan daarna en ik ga hier niet uitleggen wat zij vertellen, want dat vind ik veel te veel hun privé, dat hebben ze daar in alle vertrouwen verteld.
Dan gaat de les beginnen en ze vraagt of we de blauwe map mee hebben genomen.
Ik snap niet goed waarom ik mijn balansmap van Bianca mee moet brengen voor deze educatie, maar er hoort blijkbaar ook de theorie van de pijneducatie in te zitten.
(thuis zie ik nu pas dat achterin inderdaad de eerste les papieren zitten, maar die heb ik nooit bekeken, omdat Bianca me zei dat ik de map verder niet nodig zou hebben. Maar zij bedoelde natuurlijk bij haar sessies van balans in de dag. Maar goed, ik had die map dus achter in mijn secretaire gezet, in de veronderstelling dat ik die niet meer zou gebruiken).
Sandy had haar map wel netjes mee en Noor zat net als ik zonder. Gelukkig heeft Roelien een extra map in de kast, die ze als leidraad zal gebruiken.
Tijdens de verdere les over pijn, vertelt Roelien allerlei feiten over pijn en doe ik af en toe mee met een extra vraag te stellen. Bijvoorbeeld bij pijnbeleving, dat er zoveel verschil in kan zitten. Tijdens een wedstrijd een doelpunt scoren en bedolven worden onder tien team genoten, voelt niet als vervelende pijn. Maar wanneer diezelfde speler rustig thuis op de bank zit en vanuit het niets springen diezelfde tien man bovenop hem, dan zal het werkelijk wel pijn doen.
Dan ben ik het niet eens met alleen de timing, maar volgens mij ligt het dan vooral aan de hoeveelheid adrenaline, endorfine en/of dopanime je in je lichaam aangemaakt hebt op het doelpunt moment. Die lichaamseigen stoffen zorgen toch ook voor een andere beleving van pijn?
Roelien gaat er leuk op in en legt ook uit dat die inderdaad invloed hebben op pijnbeleving.
Verder vind ik het lastig om de hele tijd mijn aandacht erbij te houden. Veel dingen zijn voor mij niet nieuw en ik verlies geregeld mijn concentratie. Maar volgens mij heb ik de anderen nooit afgeleid door mijn afwezige hoofd. De nieuwe dingetjes krijg ik gewoon wel mee.
Ook wanneer ze verteld over een foutje in de tekst. Pijn staat gelijk aan schade in het lichaam. Dat is niet een feit. Ze begint te vertellen over een test met mensen met en zonder rug klachten, die in de scan gaan. Ik onderbreek haar verhaal en vertel dat ik die test ook ken, die had ik al eens gelezen. Roelien lijkt een beetje verbaasd en ik vertel:
Leuk hoe een groep artsen foto's en scans van ruggen onder ogen krijgen, en waarbij zij dan mogen vertellen welke van de honderd mensen pijn ervaren, en welke niet.
Dat ging faliekant mis, grijns. Niet elke afwijking of beschadiging hoeft voor pijn te zorgen.
Uiteindelijk is het tijd en rondt ze het af door de papieren voor Noor en mij uit te printen zodat we die in onze map kunnen doen thuis. Op die manier kunnen we alvast inlezen waar de tweede sessie over zal gaan. Omdat ik nu gelijk door mag naar de afspraak met Eline, vraag ik of ik al die kant op mag, want het is al over enen. Ik kom niet graag te laat en ik loop met haar richting de printer en de hal.
Ik vraag haar nog of ze mij wil vertellen wanneer ik eventueel te veel de lessen onderbreek met vragen of verhalen, maar ze stelt me gerust door te zeggen dat ze het juist prettig vindt. Zo is ze niet echt een juf, want dat voelt voor haar niet fijn ;-)
Ze zal straks de papieren wel brengen, wanneer ik bij Eline zit.
Met een hand neem ik afscheid en zal ik er de volgende keer weer bij zijn.
Snel loop ik naar Ro en vertel in het kort hoe het gegaan is, maar al snel komt Eline ons op halen voor de derde PB.
Zie voor die afspraak mijn volgende verhaal ;-)
x
Roelien legt uit dat we tijdens de eerste les meer gaan leren over pijn in het algemeen.
Waar het vandaan komt, wat voor functie pijn heeft, halve biologie les over zenuwcellen, zenuwbanen, elektrische pulsen in je hersenen, enz.
Maar we starten met een korte ronde waarin we kort mogen vertellen wie we zijn, waar we last van hebben, waarom we hier in het traject zitten en wat ons doel is dat we hopen te bereiken.
Ik ga van start en benoem lang niet alles waar ik ooit een diagnose voor gekregen heb, maar vertel wel dat ik het volgende heb: fibromyalgie, cvs, artrose, ADHD en PDD-NOS. Dat ik hoop om handvatten te krijgen, waardoor ik mijn negatieve cirkel kan doorbreken, omdat ik steeds minder kan en ik de positieve kant weer op wil gaan.
Wanneer ik klaar ben reageert Roelien met onder andere het volgende, als ik het goed onthouden heb. Dat ik allerlei dingen heb, die niet echt een duidelijke ziekte zijn, maar een verzameling van een aantal symptomen. De oorzaak is immers nog altijd niet duidelijk.
Ik ga er verder niet echt op in, omdat ik niet goed weet wat ik er mee aan moet. Het voelt even vreemd, maar ik reageer verder niet.
Noor en Sandy gaan daarna en ik ga hier niet uitleggen wat zij vertellen, want dat vind ik veel te veel hun privé, dat hebben ze daar in alle vertrouwen verteld.
Dan gaat de les beginnen en ze vraagt of we de blauwe map mee hebben genomen.
Ik snap niet goed waarom ik mijn balansmap van Bianca mee moet brengen voor deze educatie, maar er hoort blijkbaar ook de theorie van de pijneducatie in te zitten.
(thuis zie ik nu pas dat achterin inderdaad de eerste les papieren zitten, maar die heb ik nooit bekeken, omdat Bianca me zei dat ik de map verder niet nodig zou hebben. Maar zij bedoelde natuurlijk bij haar sessies van balans in de dag. Maar goed, ik had die map dus achter in mijn secretaire gezet, in de veronderstelling dat ik die niet meer zou gebruiken).
Sandy had haar map wel netjes mee en Noor zat net als ik zonder. Gelukkig heeft Roelien een extra map in de kast, die ze als leidraad zal gebruiken.
Tijdens de verdere les over pijn, vertelt Roelien allerlei feiten over pijn en doe ik af en toe mee met een extra vraag te stellen. Bijvoorbeeld bij pijnbeleving, dat er zoveel verschil in kan zitten. Tijdens een wedstrijd een doelpunt scoren en bedolven worden onder tien team genoten, voelt niet als vervelende pijn. Maar wanneer diezelfde speler rustig thuis op de bank zit en vanuit het niets springen diezelfde tien man bovenop hem, dan zal het werkelijk wel pijn doen.
Dan ben ik het niet eens met alleen de timing, maar volgens mij ligt het dan vooral aan de hoeveelheid adrenaline, endorfine en/of dopanime je in je lichaam aangemaakt hebt op het doelpunt moment. Die lichaamseigen stoffen zorgen toch ook voor een andere beleving van pijn?
Roelien gaat er leuk op in en legt ook uit dat die inderdaad invloed hebben op pijnbeleving.
Verder vind ik het lastig om de hele tijd mijn aandacht erbij te houden. Veel dingen zijn voor mij niet nieuw en ik verlies geregeld mijn concentratie. Maar volgens mij heb ik de anderen nooit afgeleid door mijn afwezige hoofd. De nieuwe dingetjes krijg ik gewoon wel mee.
Ook wanneer ze verteld over een foutje in de tekst. Pijn staat gelijk aan schade in het lichaam. Dat is niet een feit. Ze begint te vertellen over een test met mensen met en zonder rug klachten, die in de scan gaan. Ik onderbreek haar verhaal en vertel dat ik die test ook ken, die had ik al eens gelezen. Roelien lijkt een beetje verbaasd en ik vertel:
Leuk hoe een groep artsen foto's en scans van ruggen onder ogen krijgen, en waarbij zij dan mogen vertellen welke van de honderd mensen pijn ervaren, en welke niet.
Dat ging faliekant mis, grijns. Niet elke afwijking of beschadiging hoeft voor pijn te zorgen.
Uiteindelijk is het tijd en rondt ze het af door de papieren voor Noor en mij uit te printen zodat we die in onze map kunnen doen thuis. Op die manier kunnen we alvast inlezen waar de tweede sessie over zal gaan. Omdat ik nu gelijk door mag naar de afspraak met Eline, vraag ik of ik al die kant op mag, want het is al over enen. Ik kom niet graag te laat en ik loop met haar richting de printer en de hal.
Ik vraag haar nog of ze mij wil vertellen wanneer ik eventueel te veel de lessen onderbreek met vragen of verhalen, maar ze stelt me gerust door te zeggen dat ze het juist prettig vindt. Zo is ze niet echt een juf, want dat voelt voor haar niet fijn ;-)
Ze zal straks de papieren wel brengen, wanneer ik bij Eline zit.
Met een hand neem ik afscheid en zal ik er de volgende keer weer bij zijn.
Snel loop ik naar Ro en vertel in het kort hoe het gegaan is, maar al snel komt Eline ons op halen voor de derde PB.
Zie voor die afspraak mijn volgende verhaal ;-)
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten