11.2 Mijn revalidatie traject ~ Derde keer PB.

Derde keer PB bij Eline.

Na de mail ben ik een tikkeltje nerveus.

Gelukkig gaat Ro met me mee bij Eline naar binnen, dat steunt me enorm.

Hij kent me door en door, zodat wanneer ik het even niet goed genoeg zelf kan,

of vreselijk blijf hangen in bepaalde dingen, dat hij kan aanvullen of uitleggen.

Dat geeft me rust en dat is prettig.

Eline komt ons halen en we gaan naar binnen. Dit keer accepteer ik de stoel waar zij normaal gesproken op zit. Ik heb er tenslotte al een uur op zitten, letterlijk en figuurlijk :-)

Dit voelt als verwennen, maar ik sta het mezelf toe. Het was een drempeltje, want ik wilde automatisch roepen dat het totaal niet nodig is hoor. Maar toch deed ik het voor mezelf, en dat voelde goed.

De mail die ik haar afgelopen vrijdag gestuurd heb, om uit te leggen wat er nu allemaal met mij gebeurt tijdens een gesprek met haar, ligt uitgeprint voor haar op tafel en ze komt er direct op terug. Ik probeer te peilen wat ze er van vindt, maar dat is lastig voor me. Op de een of andere manier heb ik moeite om haar aan te voelen.

Er komen dit uur veel vragen en opmerkingen voorbij en ik weet de chronologische volgorde niet meer, het is weer nogal vol in mijn hoofd.

Maar ik ga mijn best doen en in elk geval een aantal dingen er uit lichten.

Of ik zelf meer de leiding tijdens de sessies wil nemen.
Nou, neen. Dat wil ik helemaal niet. Ik kan wel tegen sturing en ik kan zelf lastig kiezen.

Ik heb ook de expertise niet om dit te gaan doen. 

Wat dan belangrijk en nodig voor mij is tijdens de sessies.

Mja, duidelijkheid, afgegrensde begrippen, niet te grote stappen en uitleg waarom je iets van me wilt, wat de reden er achter is. Dan begrijp ik het sneller.

Ook wanneer ik naar buiten of een ander vast punt begin te staren, me lekker daarin laten gaan. Niet naar mijn blik gaan zoeken, dat voelt te aanvallend voor mij.

Wat is er nodig en hoe wil ik dat aangereikt krijgen.

Goh, wanneer ik dat wist, had ik het zelf al gedaan. Ik heb werkelijk geen idee.

Ik laat dat echt aan haar over.

.....ondertussen snap ik zelf ook dondersgoed dat ik echt een lastige ben. Ik weet niet precies wat ik nodig heb, ik kan niet direct zeggen wanneer iets niet goed gaat in mijn hoofd, ik weet niet wat precies dan wel de juiste aanpak is en ik leg de lat vreselijk hoog voor mezelf.

Eline doet echt keihard haar best om me te helpen, dat zeg ik haar ook.

Daar hoeft ze niet aan te twijfelen, want ik weet dat wel. Net als het hele team.

Alleen is dit voor mij net zo lastig om te doen, als voor Eline. Dus samen komen we er wel. Het zal gaan helpen wanneer Ro er vanaf nu elke sessie bij kan zijn. Want ze merkt wel dat we een heel sterk team zijn samen. We kennen elkaar door en door, willen elkaar graag helpen. Ik ben blij dat ze het ook zo ziet. Al wil ik vooral zelf alles doen, ik heb graag zijn steun op de achtergrond.

Ro stemt er ook in toe, dat gaat hij graag doen, maar dan wel met de voorwaarde dat Eline hem weg kan sturen, op het moment dat ze denkt dat het minder goed voor mij of mijn behandeling zal zijn. Wanneer hij bijvoorbeeld te snel inbreekt in het gesprek, of dingen sneller zegt dan dat ik ze zelf kan benoemen. Op die fiets dus :)

Ik kom ook nog eventjes terug op de mail, omdat ik er nog een paar vraagjes in had gesteld. Het is prettig om te weten of ik het goed voor mezelf had ingevuld, of juist niet. 

Mede kom ik terug op het laatste zinnetje van de sessie vorige week, waardoor ik zo vreselijk over mijn grens ben geschoten. Wat er nu precies stond.

Eline , maar Ro misschien nog harder, twijfelt of ze het wel zou moeten zeggen. Of ik dat niet dan alsnog als een opdracht ga bekijken. Maar ik kan ze overtuigen, dat het puur nieuwsgierigheid is, en dat het me bezig blijft houden wat er nu stond.

Wat ik ervaar, voel, doe en denk. Dat stond er onder, dat had een aanvulling mogen zijn op het drie keer per dag voelen. 

Een stukje cognitieve training dus eigenlijk, maar dat is me te heftig nog. 

Ik ben blij dat ik het nu wel weet en het niet als opdracht zie. Wat er wel nog maar eens gebeurt, is dat hetzelfde gevoel naar boven komt: honderd en één vragen!!
Maar ik stel ze niet, het is niet nodig en het lukt me om ze weg te duwen.

Tijdens het gesprek heeft Ro me aangehoord, antwoorden vervolledigd of verduidelijkt.

Erg prettig, zeker wanneer ik ook in deze sessie weer regelmatig aan het huilen ben.

Op een bepaald moment, bijna het einde van de sessie, droog ik maar weer een keer mijn tranen en probeer ik me te concentreren op wat er nog gezegd, gevraagd of verteld wordt. Dat blijkt me weer eens niet te lukken. Ze wijst op iets dat ze in twee zinnen heeft opgeschreven. Vanaf waar ik zit kan ik het niet lezen, dus dat geeft me geen duidelijkheid. Daarbij vraagt ze of ik het eens ben met deze aanpak, met dit begin.

Mja, dan ga ik weer.... frustratie alom, machteloosheid voel ik zelfs, suffig en onnozel zelfs. Ze stelt me een vraag en ik weet niet eens waar het over gaat!!!
Sjonge!! Blegh...!!
Ik probeer gelijk uit te leggen, waarom ik dit keer moet huilen, wat er nu door me heen gaat. Ik ben niet dom, ik ben zelfs slim. Maar door alles wat ik nu mankeer, lukt het me gewoon niet om een gesprek te kunnen volgen. Dat voelt als suf!
Ik kom dat niet meer uit de cirkel:
Frustratie (omdat ik iets niet kan, wat ik wel zou moeten kunnen normaal gesproken), 

Irritatie / boos (omdat ik dat niet kan uitstaan en het "gewoon" wil kunnen!)

Verdriet (omdat dit me zeer doet, dit gevoel is zo pijnlijk, waarom kan ik de lat niet verlagen voor mezelf)

En hopla weer terug naar de frustratie.
Ik blijf daar telkens in hangen en dat vermoeid als een dolle.

Uiteindelijk gaan we dus proberen om cognitief gedrag te trainen. Wanneer ik dingen kan loshalen van mijn denken en doen , kan ik er misschien verandering in brengen.

Nog even zonder huiswerk, omdat ik te snel faal voor mijn gevoel wanneer ik iets niet perfect doe. Dus met een aanpak samen met haar en Ro erbij. Dat lijkt me nog even veiliger.

Lang en onsamenhangend verhaal, waarbij ik vast en zeker nog veel ben vergeten,

maar voor nu is dit ongeveer de grote lijn die ik heb kunnen onthouden ;-)

Morgen een vrije dag, vrijdag ben ik er weer!
x