12. Mijn revalidatie traject ~ Zevende keer fysio bij Iris op de groep.

Zevende keer fysio bij Iris op de groep.

Na een avond met vele emoties. Zware opgave, merk ik.

~ Gister hebben we een nogal emotionele avond gehad. Dit heeft te maken met nierdonatie, waar ik verder niet op in ga, maar dit speelt wel emotioneel en dus ook
energetisch een flinke rol. ~ 

Ondanks dat ik wel redelijk geslapen heb, voel ik dat ik met een raar gevoel wakker word. Dit heeft te maken met gister, de slechte droom is helaas werkelijkheid. 

Zo is daar gelijk de link tussen de geest en het lichaam. Het psychosomatisch effect is voelbaar. Nog leger dan normaal wakker worden. Ik weet dat ik vandaag moet oppassen dat ik de pijn en vermoeidheid niet te zwaar laat wegen. Maar ik mag ook niet mijn volledige lichaamsgevoel uitschakelen.

Helaas kan ik dat veel te makkelijk en te radicaal. 

Een voorbeeld daarvan is dat ik al maanden rondloop met een ontstoken kraakbeen bij mijn borstbeen (Syndroom van Tietze)  zonder dat ik zelf echt heel erg opmerk. Pas wanneer met uitademen de hevigheid van scherpe stekende pijnen mijn adem doet stokken, merk ik dat er iets niet helemaal in orde is ...
Of het moment dat de revalidatie arts bij de intake even een beetje druk uitoefent op die plek en ik plots een snerpende pijn voel. Zoekend naar zijn handen om te zien of er een mes in schuil gaat.
Mja, dán merk ik de pijn wel op.
:-)

Maar goed, de middenweg zien te vinden dus. Wel voelen, maar niet te veel. 

Door mijn vermoeidheid is de werkelijkheid nogal scheefgetrokken. 

Ro gaat deze ochtend eerst door naar het lab om zijn maandelijkse portie bloed in te leveren voor alle onderzoeken aan zijn kant en ik ga uit de lift snel mijn jas ophangen in de zaal. Alinda zit al op de fiets en Iris komt net aanlopen. Ik ga gelijk door naar de medisch fitness ruimte om daar op de loopband mijn drie minuten te gaan lopen.

Dat voornemen is me bijna gelukt. Twee en een halve minuut is gelukt, toen heb ik de band gestopt. 

Terug in de zaal zie ik Sukran en Syl nu ook en loop ik naar de map waar alle schema's van iedereen in zit. Heel even voel ik een moment van balen. Joh....! Iedereen kan nu bekijken hoe leeg mijn schema is. 

Schaamte zit er ook bij. Ik probeer me zo snel mogelijk te herpakken, want dit voelt niet prettig en zeg dan ook tegen mezelf: "Niet op letten, wat maakt dat nou uit?! "

Wanneer ik mijn schema achterin de map heb gevonden (zonder bril, haha, uitdaging op zich) kom ik er achter dat Wessel mijn aanvullingen vergeten is op dat toch al veel te lege papier, of geen tijd voor gehad heeft. Laat ik van het laatste uit gaan, dat klinkt prettiger,  niet waar? ;-)

Voor vandaag moet ik al een oefening weigeren. De squad met de bal in de rug tegen de muur. Nou ja... squad...?! Een piepklein stukje door de knie buigen en weer terug rechtop komen staan. Ik heb na dinsdag te veel last gehad met traplopen, maar ook met opstaan vanuit zit. Ervaring leert me, dat wanneer ik nu toch doorzet, dat ik dan een paar dagen de trap al helemaal niet meer op kan lopen en tijdens elke keer dat ik zal opstaan een messteek door mijn knie krijg en er doorheen zal zakken.

Beter van niet dus, ook niet nog minder, want rechtop staan is geen squad..... :-s

De grijze bal is nog bezet dus probeer ik een nóg kleinere, maar die ruil ik snel om wanneer de grijze vrij is. Daar zit ik met mijn benen in 90 graden, dan heb ik een heel stuk minder last merk ik.

Kantelen van mijn bekken en vooral heel veel spieren en pezen oprekken. 

Op gegeven  moment hoor ik mijn naam vallen en ik kijk in de richting van Syl. Zij zit ook op de bal en tilt haar voeten heel kort op van de grond, maar moet dan al snel naar evenwicht zoeken. Iris staat voor haar en ze kijken nu naar mij. "Jij kan dat wel?!?!"

Uhm.. ja dat kan ik wel, ik heb dat veel geoefend bij mijn medisch fitness periode en ik laat het zien, want Iris komt ongelovig op me afgelopen. Dit is wel grappig wanneer ik naar de gezichten om me heen kijk. Ik leg nog een klein trucje uit, zodat ze iets makkelijker in evenwicht zou kunnen komen, door de benen tegen de bal te klemmen.

Daarna ga ik verder met mijn rek oefeningen en we grappen ondertussen nog door over een wedstrijd bal zitten binnenkort, al klinkt dat best dubbelzinnig, lol.

Iris blijft bij me staan en ik attendeer haar op het feit dat ik toch best graag die oefeningen op mijn schema zou willen zien. Ze gaat er gelijk werk van maken en kruipt achter de computer. 

Dit is het moment dat ik voor de eerste keer begin te geeuwen en dit stopt niet meer gedurende de rest van de training.

Ondertussen ga ik zelf verder met de row en crossrow met het elastiek, waarbij ik bij het laatste alweer op de bal moet gaan zitten omdat staan niet meer wil lukken. In de pauzes van de row til ik een aantal keren mijn benen gestrekt op, maar ook dit is nogal pijnlijk en weet ik dat ik beter kan stoppen, omdat iets minder doen al geen optie meer is...... Die wetenschap blijft zo zeer doen, neus op de feiten vind ik erg lastig. Irritatie druk ik weg, denk gewoon niet meer aan die rem en ga door met de andere oefeningen voor zover die wel lukken. 

(ik heb géén zin in tranen vandaag!)

Ik blijf nog even met de bal in de weer en ga mijn lage rug roteren. Pas bij de laatste tien keer voel ik dat ik eigenlijk veel te ver door aan het draaien ben. Mijn rugspieren zijn zuur en lam. Tandje terug dus! ....wie weet ga ik dit nog eens op tijd leren voelen...

Daarna de zachte bal erbij en met gestrekte armen tot horizontaal tillen. Ik ben hierbij nogal verbaasd, dat ook bij deze oefening mijn lange rugspier rechts verzuurd aanvoelt. Ik maak de oefeningen wel af, want dit is alweer de laatste. 

Ik ruim de ballen op en ik zoek een plekje in het raam op de vensterbank. Daar wacht ik rustig totdat Iris klaar is met de anderen. Ik moet oppassen dat ik niet letterlijk in slaap val, jeetje, dit is wel heel heftig nu. Alsof ik al drie etmalen niet geslapen heb, daar kan ik het wel mee vergelijken. Vermoeid voelen, tot in elke vezel. Ik voel me er niet vervelend bij, ik accepteer het zoals het is. Ik kan er niets aan veranderen, dus moet het maar zo.

Van Iris wil ik graag nog de uitleg waarom mijn rugspier zo mopperde tijdens die bal oefening. Ze legt uit dat het komt, omdat mijn rug de beweging van mijn armen moet corrigeren. Die had ik zelf al door, maar hoe kan het dat mijn kleine bewegingen zorgen voor verzuring en een lam gevoel. Toch overbelasting, of ik het nu wil of niet.
Hmpf, ik deed bijna niks joh.... en ik voel me een beetje verdrietig.
Zelfs te moe om boos te worden, ik laat het gelaten over me heen komen.

Daarna nog op zoek naar wat nu precies zo pijnlijk is links onder in mijn rug. Door uitleg van verschillende bewegingen en het bijbehorende gevoel, maar ook door aanwijzen van de pijnlijke lijn bij oprekken en de wens dat iemand er even op zou moeten gaan staan, komen we er ook al snel achter wat het is.

Toch de combinatie van het SI-gewricht en mijn bilspier. 

Ik heb daar een gevoel dat het continue overbelast is, bijna ontstoken. Dat er vele zuren opgehoopt vast zitten, dat spierlagen op elkaar gekleefd zitten en dat er bar slechte doorbloeding is. Er moet rek op, ruimte inkomen, losgemaakt worden. Goede pijn dus. Kom maar op, maar het enige dat blijft gebeuren is nog meer kramp, de negatieve spiraal kom ik zelf al een tijd niet meer uit.

Maar goed, tijd om af te ronden en ik zou moeten gaan lopen. Ik ga wel naar de zaal van health time, maar ik kan het niet opbrengen. In plaats daarvan ga ik even met Ro een babbeltje doen en spreek met  hem af dat ik via de nefroloog ga voor een gesprek dat mij hopelijk wat meer rust gaat brengen, en daarna in de auto op hem zal wachten. 

Een uurtje later kruipt hij ook vermoeid bij me in de auto en gaan we lekker naar huis.

Beiden slapen we die middag en kunnen we er weer eventjes tegen ;-)

Een heel prettig weekend allemaal,

wij gaan er van genieten!!

x