13. Mijn revalidatie traject ~ Achtste keer fysio.

13. Achtste keer fysio.

Bij Wessel op de groep vandaag.

Het weekend is omgevlogen en vandaag, dinsdag 8 maart ga ik weer naar de fysio. Ik weet voor mijn gevoel nu een beetje hoe vandaag zal gaan verlopen, ik voel me redelijk op mijn gemak, ik zie er niet tegenop en verwacht geen aparte gevoelens. 

Wel ben ik gister nogal over mijn grenzen gegaan, "even" naar het dorp, werd een stukje langer dan ik dacht. Veel dingen móést ik gewoon regelen, dus dan ga ik te lang door. 

Daarbij speelt de ontstekingen van het kraakbeen tussen mijn borstbeen en ribben een grote rol. Ik voel me er heel onprettig door. Pijn, kramp, druk op de borst. Dat voelt niet lekker, hopelijk gaat het me niet te veel in de weg zitten, want ik geef daar niet graag aan toe. 

Maar goed, ik heb me al voorgenomen om me netjes te houden aan de drie minuten lopen op de band. Nadat ik mijn jas heb opgehangen, ga ik dan ook gelijk door naar de zaal. Na een knuffel met Stella stap ik op de loopband en ga van start. Ik steun gelijk netjes zoals afgesproken en red de drie minuten redelijk. Ja, het doet zeer, jammer dan. Anders blijft er toch niks over om te doen. 

Terug in de zaal zeg ik Kiek en Syl gedag en uiteraard ook Wessel. Hij komt snel op me af, terwijl ik eigenlijk het liefst ga beginnen met rekken en strekken om die kramp weg te werken. Hij vraagt me of ik vijf minuten heb gelopen, nadat hij op mijn schema keek.

Bzzt ging mijn hoofd. Vijf minuten?! Hoezo?! De afspraak was toch twee tot vijf minuten, dat was juist aangepast. Maar het blijkt op mijn nieuwe schema plots als vijf minuten weer te staan. Hmz, ik faal dus. Ik moet nee zeggen en dat doet me zeer. 

Dit blijft dus een kritiek puntje, maar ik kan al dat gevoel niet snel genoeg kanaliseren, dus probeer ik het snel weg te drukken. Ik weet nu dus ook niet goed wat hij tegen me zegt en ik begrijp dat hij me aan de row wil zetten.
Prima, ik ga er niet tegenin en ik vergeet mijn eigen voornemen volledig. 

Tijdens het roeien zit ik op de grijze bal en het gaat best oké. Ik vergeet alleen wel te tellen, omdat ik vooral bezig ben met dat rot gevoel. Dit ga ik wel zeggen, wanneer Wessel weer even bij me komt staan. Bijna aan het einde van mijn oefeningen, is dat zover. Ik probeer zo goed mogelijk uit te leggen wat er zo lastig voor me is. 

Voor hem nooit te lezen, misschien nu nog niet eens te bevatten, maar sjemig, wat doet zo'n vraag veel bij me. Uitgelegd dat ik afspraken met mezelf maak, wanneer ik iets moet doen. Hamer, bijtel, een plak marmer en hopla, geen beweging meer in te krijgen.

De afspraak staat dan ook gewoon. Naar mezelf toe, maar vooral ook naar anderen. 

Ik faal dus, wanneer ik het niet haal, wanneer ik nee moet zeggen.
Deze momenten blijf ik lastig vinden, ik moet dan zo goed mijn best doen om rustig de woorden te zoeken die mijn gevoel het beste kunnen beschrijven, dat er amper ruimte is om goed op te letten hoe Wessel reageert op mijn uitleg. 

Hij is zelf iets anders, heeft meer flexibiliteit dan ik. Lang leve pdd-nos.... wederom bots ik daar weer eens mee.
Normaal niet zo'n moeite mee, maar nu... vreet het me telkens zoveel energie.

Voordat ik hierna verder ga met iets anders, vraag ik of ik nu eerst kan gaan rekken. Want de kramp blijft me storen in alles wat ik doe. Daar is gelukkig dan ook alle ruimte voor. Neem de bal en wandel, met mijn rug naar de grote spiegelwand.

~ De rest van de tijd weet ik de volgorde nu niet meer, 

maar ik benoem er nog een paar ~

Muur-squad met de bal, die doe ik maar één keer tien, en amper buigen. Daarna nog even een klein stukje buigen waardoor ik mijn bovenbeenspieren op spanning breng en dat probeer ik twee keer vijf seconden te doen. Hopelijk heeft dit géén gevolg voor mijn pees recht onder mijn knieschijf, want anders moet ik dit voorlopig schrappen,

en doe eens een gok?? .....Dat wil ik niet!!!
Ja, goed geraden, haha. :)

Een nieuwe oefening, yes. Met een medicinale bal in mijn handen, dicht bij mijn lichaam langs (zodat ik mijn onderrug kan ontzien) van beneden mijn middel, naar boven mijn hoofd brengen. Ik merk dat ik wel veel last krijg van mijn onderrug / bilspier / SI gewricht. Wessel helpt me door me te laten veranderen van houding, één been voor, eentje achter, zodat er minder beweging mogelijk is. Helaas lukt dat niet om de pijn te minderen.

Verder staat het overgooien met de bal ook op mijn schema. 

Hij vraagt me of dat gaat lukken, zonder dat ik daar te veel gevolgen van ga merken. Ik probeer hem uit te leggen, dat ik van alles wat ik hier doe, gevolgen ondervind. Het is zo lastig om daar een grens in aan te geven, omdat ik die na drie minuten loopband al overgegaan ben....!

Bij alles wat ik doe of aanpak, ga ik een grens over, geeft dat een lamgeslagen vermoeidheid. Hoe moet ik dat toch duidelijk maken? En vooral, hoe doe ik dat zonder dat ze denken dat ik overdrijf of zeur?!?

Mja, ik blijf maar zoveel mogelijk herhalen en vertellen, hopelijk wordt het eens duidelijk genoeg.

Op zijn beurt legt hij uit, dat hij wil proberen om met wat afleiding van de pijn, me verder te krijgen, me over een grens te helpen. 

Uhm... ik mag dus nu wel door mijn pijn heen gaan? Ik voel me blij worden, eindelijk eens geen rem!! Kom maar op, ik sta al klaar!!! Maar toch, ik mocht dit toch niet meer? Mijn belastbaarheid moest toch eerst gezocht worden? Ah, whatever, gooi maar!!

De eerste worp van Wessel is iets te zacht, waardoor ik zonder nadenken ook bukkend en rekkend toch de bal probeer op te vangen, wat trouwens niet lukt. Daarop komt hij iets dichterbij staan en gooit weer, dit keer te hoog. Nu rek ik natuurlijk en vang de bal bijna. Ik buk en pak op, ook weer zonder na te denken. Daarna gaat het in een lekker tempo. Mijn wedstrijd mentaliteit komt omhoog wanneer hij me uitdaagt om de bal op z'n kin te gooien, maar ook om de bal met effect te werpen. 

Nu voel ik me echt in mijn comfort zone. Lekker uitdagen, en uitgedaagd worden (niet het saaie voorzichtig doen), snel overgooien (en niet dat trage gedoe), grappen en grollen (even niet nadenken, maar impulsief reageren), maar vooral.... niet op pijn letten.

Gewoon mogen doorgaan, dit is prettig! Vertrouwd ook. 

Ik vind het dan ook echt jammer dat we er mee stoppen, maar wanneer ik op de bal ga zitten om even te wachten, voel ik hoe verkrampt mijn hele onderrug nu is. Pff, de pijn is heftig en ik ben kei moe. Helemaal leeggelopen. 

Puur feiten, want spijt heb ik niet. Sterker nog, hopelijk mag dit elke keer bij de fysio.

Leuk, zin in! 

Ik doe nog een poging om de oefening te doen waarbij ik een gestrekt been een beetje op til, maar na zes keer moet ik toegeven dat ik de kramp alleen maar erger maak en dat ik misselijk begin te worden van de pijn. Daarbij is de druk op mijn borst wel heel groot geworden en probeer ik niet te diep uit te ademen, omdat dat steken geeft.

Tijd om te stoppen dus...... ging ik vandaag toch weer te ver volgens hun standaards? Of mag ik dit vaker doen? Zo lastig voor mij om dit duidelijk te krijgen, om dit goed genoeg te gaan begrijpen, wanneer wel en wanneer niet. 

Volgende keer dus nog maar eens op terug komen! Want dit is toch één van mijn grootste valkuilen.

Op een zeker moment vertelt Wessel mij, dat hij vindt en ziet dat ik al vooruit ben gegaan. Ik moet maar eens kijken naar de eerste keren dat ik hier was, wat ik wel of niet kon doen.
Ik spreek heb wel tegen, en leg uit dat het naar mijn idee meer komt, omdat ik toen een foute volgorde had. Na het te lang lopen op de band, gelijk op zo'n bank liggen en nog meer beweging (lees: pijn en krampen!!) in mijn hele onderrug brengen. Dat was niet een klein stapje over mijn grens, maar een giga sprong, met vleugels!! Dus dat vind ik niet helemaal fair om die vergelijking te maken.
Volgens mij komt dat niet helemaal binnen bij hem, maar dat zal hij dan waarschijnlijk hetzelfde over mij denken, lol.

Ik ga nog wel naar de grote zaal, maar wanneer ik die afstand gehaald heb, moet ik direct gaan zitten, ik kán gewoon niet meer, ik ben op en leeg. De pijnen op mijn borst en rond mijn SI-gewricht helpen ook niet mee. Ik loop dus maar langs de loopband rechtstreeks naar mijn grote steun en toeverlaat :-)

Onderweg kom ik Wessel nog wel tegen en ik krijg een high-five van hem en een brede glimlach. Ja, ik voel me prettig, mede door zijn toe doen, door zijn aanpak. Hij doet zo keihard z'n best om mij in te schatten en te begrijpen. Top hoor, petje af, want ik ben verre van gemakkelijk en nogal taaie kost voor de hulpverlening....    ~ schaam ~

Van rust komt niet veel, vanmiddag rot nieuws gekregen van de nefroloog. Ik moet nu van mezelf dus Ro opvangen, sterk zijn, boodschappen doen en het avond eten regelen.
Met alle liefde, maar liggen of even inkakken zit er dus niet in vandaag. Geeft niet, komt goed!

Fijne avond iedereen, morgen ben ik er weer!

xXx