14.1
Tweede keer pijn educatie, eerste keer ontspanning.
Beide door Roelien, woensdag 9 maart.
Goed begin is het halve werk, ik kom te laat. Dit voelt erg ongemakkelijk. Doordat het douchen nogal meer tijd in beslag nam, dan ik normaliter al incalculeer, ging ik iets later weg van huis.
Dit is niet prettig, maar ik kan er nu niks aan veranderen. Op de goede gok klop ik op één van de twee deuren en gelukkig heb ik de juiste te pakken. Ik excuseer mezelf en ga zo snel mogelijk zitten.
Geen idee of ze al echt begonnen zijn, maar de map met hoofdstuk twee ligt op de eerste bladzijde en vervolgens komt de vraag of we nog vragen hebben over vorige keer. Mooi, ik heb dus nog niets van de theorie gemist. Op de vraag of we hoofdstuk twee doorgelezen hebben, kan ik alleen maar eerlijk zeggen dat ik het scannend heb bekeken.
Ondertussen vraag ik nog even aan Noor of ze nog veel last had na de eerste keer vorige week, want daar maakte ik me best wel zorgen over. De rest van het antwoord laat ik vanwege de privacy even in het midden, maar er wordt de komende tien minuten over gesproken, van het ene naar het andere. Ik heb nogal wat energie nodig om een gevoel van onrust weg te duwen. Ik wil niet dat ik ongeduldig ga doen of het gevoel krijg dat ik eigenlijk uit de ruimte wil lopen. Ik gun haar alle tijd en aandacht van Roelien, maar naar mijn idee gaat dit nogal op een privé sessie lijken. Dan kan ik mijn tijd beter besteden en toch, doe ik mijn best dit niet te laten zien en rustig te blijven zitten.
Mental note: de volgende keer vlak voor zo'n groep een ritalin ... dat zal helpen!
Uiteindelijk gaan we door met de educatie van vandaag. Redelijk snel werkt ze zich door de stof heen en legt het aan de hand van veel voorbeelden uit wat ze bedoelt. Voor mij is er nog altijd niet veel nieuws tussen en ik moet mijn best doen om mijn aandacht er bij te houden. Ik help mezelf door een punt op tafel te pakken en daar naar toe blijf ik staren. Zo leid ik de rest tenminste niet af.
Op één van de bladzijdes was me opgevallen, dat er iets vreemd vermeld staat. Een afbeelding met een stuk of vijf pijlen en in beeld gebracht hoe de weg van pijn ervaring / beleving verloopt. In de tekst er onder staat geschreven dat bij de eerste pijl....enz. Maar voor de meeste lezers is de eerste pijl de bovenste. In dit geval wordt echter de onderste bedoeld. Niet echt duidelijk dus. Het zou mogen zijn "de onderste pijl" , of "de eerste stap in de pijncyclus", genoeg mogelijkheden, en ik kan het niet laten om Roelien hier op te wijzen. Ze geeft me gelijk en zal het mee nemen in de evaluatie van deze educatie.
Later komt er de vraag waarom wij nu eigenlijk hier terecht zijn gekomen. Of we weten hoe dat gekomen is. Ik wacht mijn beurt rustig af en heb ik ook even tijd om te vertellen wat ik als reden denk te hebben.
Ik heb geen angst voor pijn. Voor mij zijn er twee soorten: Pijn die geen letsel tot gevolg heeft wanneer je de pijn negeert, en pijn die wel voor consequenties zorgt.
Kortweg heb ik ze goede en slechte pijn genoemd.
Ik heb last van veel goede pijn. Niet dat het zo prettig voelt, maar gewoon, die kan en mag ik van mezelf redelijk negeren. Ik hou er in zoverre rekening mee dat ik wel een balans had gevonden wat ik wel en niet op een dag kan doen. En dat lukte aardig.
Af en toe heb ik slechte pijn en ik geef als voorbeeld mijn pees die onder mijn knieschijf loopt. Wanneer ik die overbelast en pijn of prikkels ervaar, weet ik dat ik acuut moet stoppen, omdat ik anders drie weken amper normaal kan opstaan of de trap kan opkomen.
Natuurlijk heb ik bovenstaande niet helemaal goed gedaan, anders zat ik nu niet op het traject, dus kan daar verbetering in gezocht worden.
Maar..... er is nog één hele grote oorzaak van mijn bijna niets meer kunnen.
Ik heb drie jaar terug mezelf gezegd, dat ik fulltime moest werken. Hypotheek op mijn naam zien te krijgen, me nuttig voelen, plezier hebben in mijn werk, genieten.
En dat heb ik ook gedaan! Ten koste van erg veel, vooral van mijn lichaam.
Ik heb nooit willen luisteren naar de signalen, ik moest gewoon wennen, vond ik zelf.
Doorzetten en niet zeuren, fulltime doorzetten met soms 13 uur per dag werken bijna zonder pauzes.
Toen kwamen er hartproblemen, twee flinke longontstekingen, astma en die constante vermoeidheid. Burn-out. Ik kón echt niet meer, en op laste van de huisarts en hartspecialist mocht ik echt niet meer werken, ik moest rust nemen.
Dit is nu anderhalf jaar terug. En nog altijd ben ik dodelijk vermoeid en heb ik alle kwaaltjes nog steeds.
De omgang met pijn nekt me dus niet, in elk geval niet naar mijn idee. Natuurlijk is mijn onderrug echt killing, ik kan amper lopen zonder dat de hele omgeving in de stekende kramp schiet, dat is wel een soort van zorg. Maar ik ben leger dan leeg. Energie is echt op.
Ik wil dus heel graag uit deze spiraal komen, weg van de kuil onder de bodem van die put. Klimmen en weer terug of nagenoeg terug naar het niveau, waarbij ik redelijk mijn weg kon vinden. Nog een klein beetje kon functioneren binnens- en buitenshuis.
Voor mijn gevoel heb ik het duidelijk kunnen uitleggen, ik zie Roelien in elk geval helder kijken en begrijpend knikken. Voor het gemak heb ik even niet op de twee andere dames gelet...
Ik weet dus niet of ik echt nog veel moet leren over omgaan met pijn, maar naar mijn idee meer met energie huishouding. Jammer genoeg wordt dit niet als educatie in dit traject behandelt, dus ga ik gewoon hiermee door en kijk ik wel of ik er alsnog iets uit kan halen.
Deel drie gaat Roelien uitprinten en geeft ze aan de twee dames mee. Ondertussen gaan zij weg en blijf ik zitten, omdat we verder gaan met de ontspanning sessie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten