14.2 Mijn revalidatie traject ~ Tweede keer pijn educatie, eerste keer ontspanning.

14.2
Tweede keer pijn educatie, eerste keer ontspanning.

Beide door Roelien, woensdag 9 maart.

Na de pijn educatie gaan de twee dames weg en blijven Roelien en ik achter.

Ontspanning. Ik ben niet echt heel nieuwsgierig, merk ik. Ik heb namelijk al een aantal keren van verschillende mensen dit soort technieken geleerd.

Ze vraagt er ook naar en ik leg uit dat ik wel het één en ander ken, maar wie weet kan ik her en der nog leuk gaan bijschaven.

Ik vertel nu ook ergens meer over mijn adhd en pdd-nos, dat het soms erg irritant voor me is, omdat ik de gevolgen niet meer zo heel goed kan verstoppen of verbloemen.

Ik heb er echt veel last van. En ik geef het voorbeeld hoe lastig dat is bij bijvoorbeeld Eline tijdens de PB.

Ze kijkt op en vraagt door. Ik leg uit dat het niet aan Eline ligt, maar vooral aan mij. 

Dat ik niet zo gemakkelijk ben, dat ik amper grenzen voel. Pas achteraf.

Hoe kan iemand anders dan verlangen dat ik ze aan die persoon ga tonen wanneer die er zijn. Ik herken ze gewoon niet, dat maakt het lastig om mij te kunnen helpen.

Hoe we er precies opkomen weet ik niet meer, maar het gaat over allerlei etiketjes en stickers die ik al opgeplakt heb gekregen. Ik hecht daar niet zoveel waarde aan. Ik accepteer wat ik mankeer, waar ik last van heb, in elk geval zo goed en zo kwaad mogelijk. Maar het maakt me niets uit hoe je het benoemd. Ze kijkt in de computer na of Tietze er al bij staat, want de revalidatie arts heeft alles opgeschreven.
Ja, ik heb heel hard moeten na denken, voordat ik kon oplepelen wat ik allemaal mankeerde. Ik sta er nooit zo heel veel bij stil.
Ze begint te lachen om de omschrijving over mijn fibromyalgie. Ze vindt het nogal dubbelop en ze legt het ook uit. Dat het een combinatie is van gevolgen, van pijn in bindweefsel en spieren, en dat er nog altijd geen oorzaak is. 

Daar ben ik het deels mee eens. Er zijn vele verhalen en theorieën in omloop van mogelijke oorzaken, maar nog altijd is er niet eentje luid en duidelijk.

Ik vertel op gegeven moment over één van de theorieën over fibromyalgie. Die ik zo'n vijftien tot twintig jaar geleden leerde van een professor in Amsterdam: Dhr. Soerjanto. 

Hij legde uit dat mijn spieren in grote mate een stofje missen, die normaal gesproken er voor zorgt, dat een spier zuurstof uit het bloed haalt, om te kunnen bewegen. Door zuurstofgebrek verzuren mijn spieren erg snel, en blijven afvalstoffen achter. Gevolg daarvan is kramp. Ga ik wel hijgen, maar dat zorgt hooguit voor meer zuurstof in mijn bloed, niet in mijn spieren die het zouden moeten opnemen.
Wanneer dit vaak gebeurt, zal er te vaak kramp in de spieren zijn. Daardoor kan de spier verkorten en staat er ook veel te lang trekkracht op de pezen en de aanhechtingen op het skelet. Dit kan weer leiden tot ontstekingen op de aanhechtingen.

Maar in Amerika zijn er onderzoeken gedaan, op grote schaal en is er bewezen dat fibromyalgie patiënten last hebben van het sneller afsterven van microcellen in de spieren.

Een mooi onderzoek is tevens ook heel erg simpel te doen. Bloed afnemen en controleren op zuurstof en afvalstoffen. Dan de fibromyalgie patiënt op een home trainer of loopband zetten voor zo'n tien minuten. Na vijf minuten, dus tijdens de oefening, wederom bloed afnemen. Zo ook aan het einde van diezelfde oefening.

Wanneer de uitslagen binnen zijn, is er tijdens die onderzoeken telkens dezelfde conclusie getrokken. 

Het zuurstof gehalte loopt hard op in het bloed, en er zijn amper afvalstoffen aanwezig.

Terwijl wanneer je deze test bij "gezonde" mensen zou doen, het precies andersom is.

En zie daar... een simpele verklaring die makkelijk te testen is. Volgens professor Soerjanto is dit altijd tegengehouden voor het land der verzekeringsmaatschappijen. 

Maar daar heb ik geen bewijzen van ofzo, dit is puur zijn theorie.

Wat mij opvalt is dat Roelien deze theorie niet kent, maar dat het een logische verklaring lijkt te zijn. In elk geval plausibel. Wie weet stapt er nog eens iemand in de voetsporen van de veel te vroeg overleden professor.....

Maar goed, door met de ontspanning dus!!

Ik krijg de ademhalingstechniek van het diepere buik ademhalen. Ik doe netjes wat Roelien me zegt. In stapjes voer ik het ook gewoon uit. Maar ik ken dit al, pas dit al erg vaak toe. Met zingen bijvoorbeeld, en dat vertel ik aan het eind van deze oefening ook tegen Roelien.  We praten nog kort over wat ik dan zoal zing en ik zing nog een klein stukje van een nummer, wat ze wel zou kennen als ze het zou horen. En dat klopt dus ook.

:-)

Veel gesproken dus, en toch op het einde nog even snel die ontspanningsoefening. 

Prima sessie geweest, hopelijk heeft ze wat aan mijn uitleg over de theorie van Soerjanto.