16. Mijn revalidatie traject ~ Tiende keer fysio.

16.  Tiende keer fysio.

Op de groep, dit keer wederom bij Wessel.                

Dinsdag, 15 maart '16.

Nog ernstig wiebelig na een hevige emotionele dag gister, ga ik toch "gewoon" naar mijn traject. Ik wil dit tot een goed einde brengen, gelukkig kan ik mezelf sterk motiveren.

Soms ook wel te sterk, maar dat zal de tijd uitwijzen.

Ik stap dus binnen met emoties die hoog zitten en dat probeer ik straks ook tegen Wessel te zeggen, maar nu zeg ik iedereen hoi. Nou ja, iedereen? Uhm... alleen Kiek zie ik op een matje liggen en Wessel bij de computer. "Oké, hoi Kiek en Wessel, ik ga naar de loopband, tot zo", en ik maak dat ik weg ben. Nog even geen zin in een "gezellige" babbel. Onderweg naar health time kom ik Syl nog tegen, dus zij is er toch ook nog vandaag.

Het lopen op de band doet me niks, ik ben er niet bij. Ik leun en steun wel, maar ik let niet op wel of geen pijn. Mijn gedachten blijven afdwalen en ik merk totaal niet wat er om me heen gebeurt. Het dringt nog wel tot me door dat ik op 2:54 minuten op stop druk....
Dan, aan het einde van mijn lopen op de band,  staat Mark naast me en maakt een paar plekjes op de grond schoon. Daar grappen we een beetje over. Hij vindt het zo lekker ontspannend, dus zeg ik alleen maar dat ik ook een heel huis heb en dat ik hem zijn ontspanning zoooo gun! 

:-p

Ik probeer mezelf op te laden om positief en gezellig de groep binnen te stappen, maar het wil niet echt lukken, ik voel me moe, leeg en kleintjes. Nou ja, dan maar zo, ik kan er niks aan doen op dit moment, ik accepteer. Ik zeg niet veel bij het binnenkomen en pak gelijk de grijze bal waar ik op ga zitten. Wessel komt al snel bij me staan en begint een gesprek. Ik denk steeds maar: "Kom op, vertel wat er speelt, ik ben op, energieloos en erg emotioneel, niet doen alsof dat er niet is en stomweg doorgaan".

Ik probeer Wessel uit te gaan leggen hoe ik me voel, maar halverwege het eerste antwoord op zijn vraag, lopen de tranen al. Hij schrikt en vraagt wat er aan de hand is.

Natuurlijk vertel ik wat er de afgelopen week allemaal gebeurd is, en hoe ik daar in gestaan heb. Dat nu de angst en spanning van me af kan gaan glijden en dat ik mijn weg weer even moet vinden om weer op gelijke basis te komen.
Dat het lichamelijk duidelijk zijn weerslag heeft: erg veel hoofdpijn, nek- en schouder spieren zitten muurvast, syndroom van Tietze is zo heftig met stekende en verkrampte uitstralende pijnen. Daarbij komt nog dat ik op sommige momenten telkens flauw dreig te vallen. (Syl en ik leggen daarbij nog uit wat Tietze precies is, want Wessel kende dit nog niet.)

Kortom...mezelf aan veel kanten voorbij gelopen, niet meer op grenzen gelet, me groter gehouden dan ik normaliter doe....en dat een week lang. Niet handig, maar in mijn beleving op het moment zelf had ik geen enkele keuze. En daar betaal ik nu de tol van.

Wessel vraagt of het misschien handig is, dat hij dit doorspeelt naar de casemanager Bianca. Of ik het daar mee eens ben. "Natuurlijk, nogmaals: geen geheimen hoor."

Geen idee waarom Wessel dit wil doen, welke achterliggende reden hij heeft. Ik vraag daar nog wel naar, maar ik weet zijn antwoord niet meer... 

Dat blijft nog altijd best irritant, wanneer ik in emotie zit, onthou ik weinig dingen zoals iets verloopt of wat er gezegd wordt. Alleen dingen die me direct raken blijven hangen, maar dat is dan niet een overzichtelijk geheel meer.

Anyway, ik wil ook met Eline gaan praten hier over, het is me te zwaar allemaal, ik moet gaan remmen. Aangezien zij degene is, waarbij ik mezelf het meeste overhoop trek, moet ik met haar een gesprek  aangaan.  Voor te stellen op z'n minst te gaan pauzeren met PB, of misschien zelfs te stoppen. Ik ga in elk geval in overleg de volgende keer dat ik haar zal zien.
Intussen zal Bianca via Wessel dan ook te weten komen wat er allemaal speelt en dat het nu eventjes te heftig voor me is zo.

Ondertussen ben ik klaar met oprekken van mijn krampen en vecht ik tegen het zwart worden voor m'n ogen, en een heel zwaar hoofd. Ik probeer te blijven letten op mijn ademhaling, want door de pijn ben ik dan geneigd om te oppervlakkig te gaan ademhalen.

Wessel en ik hebben nu overlegd hoe we met welke oefeningen doorgaan en wat voor effect ze op mij hebben op de langere duur. Hoelang pijn blijft hangen en daar passen we de oefeningen op aan. Sommige worden toch weer geschrapt, andere worden drastisch ingekort, om te proberen of ik ze dan toch een beetje kan blijven volhouden.

Daarna komt Wessel komt met het elastiek aanlopen en ik verplaats mezelf om de cross row te gaan doen. Zodra ik daarmee klaar ben, ga ik de bal-squad tegen de muur doen. 

Die mag ik nu 1 x 10 doen, in plaats van 3 x 10. Hopelijk is de napijn dan veel minder en kan ik het toch twee keer per week gaan doen, in plaats van nu 1 keer in de 2 of 3 sessies. Afwachten dus maar.

Ook met Wessel bespreek ik mijn confusie over wel of niet naar de pijn luisteren. Dat ik die te zwart - wit interpreteer en dat het dan botst. Ik weet dan niet goed wat ik nu wel of niet mag met die pijngrens. Hij legt me nogmaals uit, dat ik wel moet opletten, maar dat ik alleen de extremere pijnen moet ontwijken. Zoals het oprennen van trappen, en  halverwege pas na het vallen bedenken, dat ik dat al een poos niet meer kan.

;-)

Komisch gezicht moet het echt wel zijn, maar dit mag dus niet meer. 

Voor mijn gevoel doe ik dat al een langere tijd niet meer, maar ik kan dat ook mis hebben. Maar goed, pijn mag wel, zolang dat niet te veel napijn oplevert. 

Ik beloof mijn best te blijven doen om er aan te gaan denken.

Wessel is trouwens telkens zo lief en bezorgd en ik merk dat hij keihard z'n best doet om me in te schatten wat ik wel of niet aan kan. Helaas weet ik dat zelf nog niet goed genoeg om dat duidelijker uit te stralen, wie weet komt dat ooit nog, haha.

We gaan overgooien dus. Lekker ... even afreageren. Het is maar goed dat de bal zacht is, vooral vandaag, ik voel dat er best wat uit mag bij me ;-)

Terwijl we dat doen, valt het me op dat hij z'n rechterbeen naar voren zet, in plaats van zijn linker. Want hij gooit tenslotte met rechts. Ik vraag of hij dat bewust doet, dat hij in mijn beleving zijn verkeerde been naar voren zet.

Verwonderd kijkt hij me aan en we gaan lacherig een discussie aan, waarbij Syl me dapper bijvalt.
Een aantal keren probeert hij dan toch z'n "juiste" been voor te zetten tijdens het gooien, maar dat lukt niet echt. (Netjes uitgedrukt!) lol.

Lekker, dit helpt. Lachen relativeert en trekt me door het rot gevoel heen. 

Toch, wanneer ik stop na drie series gooien, ben ik draaierig, voelt mijn hoofd zwaar en voel ik veel pijn. Hopelijk valt de napijn straks mee, want dit wil ik het liefst wel blijven doen!
Voorzichtig vraagt Wessel me of ik met hem mee ga naar de loopband en ik stem toe. Het is wel prettig dat hij mee gaat, al kan ik niet goed uitleggen waarom. Ik loop mijn drie minuten vol en stap dan af.
Wanneer ik later mijn trui en jas aan het aantrekken ben, is daar weer die irritante pijn op mijn borst en het bijna flauwvallen. Met dieper ademen lukt het me, maar ik sta er naar mijn gevoel wel een minuut of drie te wachten tot het wat wil zakken, zodat ik zonder ongelukkig naar het toilet kan. Daar wil ik even tot mezelf komen, mijn rust pakken en zorgen dat de ergste pijn weg zal zijn, voordat ik naar de auto toe zal gaan.

Dat doe ik dan ook en ook later in de auto zit ik nog even wat op mijn gemakje, voordat ik de motor start en op weg ga naar huis, naar mijn vent!

x

tot morgen.