17.1 Mijn revalidatie traject ~ Derde keer pijn educatie, tweede keer ontspanning.

17.1  

Derde keer pijn educatie.

Bij Roelien.  

Woensdag, 16 maart '16.

In de gang kom ik Kiek tegen en ze vraagt me zo lief of het weer een beetje met me gaat. Ik kies voor de ratio versie en kan op die manier kort en snel vertellen wat me zo emotioneel maakt de afgelopen week. Ze herkent het gevoel, heeft in een soortgelijk schuitje gezeten. Herkenning alom dus. Leuk hoe je toch snel een band met iemand kunt opbouwen daar.

Roelien komt inmiddels al kijken of Noor en ik er al zijn, de andere dame had zich de vorige keer al afgemeld.  We lopen met haar mee en voordat we beginnen zeg ik haar dat ik graag wil terugkomen op de afspraak die verzet is, omdat me dat te veel wordt op één dag. Er staan namelijk al twee andere dingen, waaronder PB, dat trek ik niet.
Ik stel Roelien dan ook voor, dat ik daar straks in mijn eigen tijd met haar op terugkom, zodat Noor daar geen last van hoeft te hebben, en dat vindt ze prima.    
Ook vraag ik of ze mijn dossier al gelezen heeft na gister, of Wessel al een verslag had gemaakt. Ze ontkent en ik probeer het nog maar eens kort uit te leggen, dat er nu gewoon even erg veel speelt op het thuisfront. Het is toch handig dat ze het weet, zodat er niet vreemd opgekeken zal worden, wanneer ik mijn aandacht er niet bij kan houden.

Op haar vraag of we hoofdstuk drie doorgelezen hebben, moet ik helaas ontkennen. Ik heb dan wel een goede reden / uitleg, maar toch, ook het "huiswerk" (over een pijn dagboekje bijhouden) heb ik dus niet gedaan.  Nu vind ik dat soort opdrachten echt niet fijn om te doen. Daarbij weet ik zo ongeveer wel wat ik wel of niet kan doen, zonder al te veel naweeën. Ook wanneer ik minder pijn kan verdragen of opvangen, wanneer ik er beter of minder goed mee om kan gaan.
Zo'n dagboekje bijhouden vind ik zo vervelend, omdat ik er veel moeite mee heb om daar thuis aan te denken. Op de momenten dat ik dan terugkom in de sessie en moet zeggen: "Sorry, ik heb het niet volledig gedaan" , dan faal ik voor mezelf en baal ik erg.
Roelien denkt nog even dat ik angstig ben om "foute" antwoorden te geven, maar ik kan dat snel weerleggen, daar zit het 'm niet in.

De lesstof wordt erbij gepakt en Roelien gaat van start om het samen met ons door te nemen. Al snel wordt het een heel stuk persoonlijker en vooral voor Noor is dat belangrijk merk ik. Ze loopt nog veel tegen dingen aan, maar die ga ik niet in detail uitleggen. Wat ik daarmee doe, is dat ik dan zo graag haar verder wil helpen. Ik herken namelijk veel van de dingen die ze vertelt en ik heb voor een aantal dingen voor mezelf een oplossing gevonden. Roelien stimuleert dat trouwens ook, door me te vragen hoe ik dan geholpen ben met bepaalde dingen waar ik tegenaan gelopen was.

Ik zal een voorbeeld geven, waar meerdere mensen "last" van hebben.
Wanneer je door omstandigheden (ziekte, een ongeluk, enz) plotseling of gaandeweg dingen niet meer kan zoals je gewend was, maar je blijft als doel stellen dat je terug wil naar wat je altijd "gewoon" deed.....dan loop je vast.  Vaak kunnen we nu minder dan we gewend zijn, proberen we te hard of op de verkeerde manier.
Roelien vertelde Noor twee keer dat het dan beter is, dat je dat niet meer moet willen.
Ik zag dat Noor daar niet in mee kon komen, dus bedacht ik het volgende metafoor:
Normaal gesproken loop je op een mooi pad. Wanneer je iets wilt bereiken of vooruit wilt komen, zal je moeten lopen. Zo heb je het altijd gedaan, zo bereik je je doelen.
Maar wanneer je situatie dus veranderd, dan is die mooie weg plotseling een diepe zee.
Normaal ben je gewend om te lopen, en dat doe je nu ook. Maar wat gebeurt er dan? Je verdrinkt. Je zult moeten leren zwemmen. De situatie kun je meestal niet veranderen, maar je kunt jezelf wel aanleren, hoe je er anders mee om kunt gaan.
Stop met lopen, leer zwemmen. Laat je verleden los, kijk naar hoe je nu verder kunt.
Niet gemakkelijk, soms zelfs doodeng, maar het is bijna altijd de enige manier.

En zo ben ik bijna het hele uur bezig geweest, dingen herkennen bij mezelf, wat ik allemaal al heb geleerd in de afgelopen jaren, hoe ik heb leren zwemmen.
Ik kan zelfs klauteren, springen, duiken, huppelen, en heel af en toe ben ik eigenwijs en probeer ik gewoon weer te lopen :-p

Al babbelend kom ik er bij mezelf nog maar eens achter, wat nu de reden is dat ik hier terecht gekomen ben. Dat ik echt wel een redelijk goede manier had gevonden om met mijn aandoeningen om te gaan, de pijn te accepteren en geleerd te hebben dat sommige pijnen geen schade opleveren wanneer je over grenzen heen gaat.
Mijn grootste valkuil is dat ik de lat voor mezelf nog te hoog leg. Ik had drie jaar terug voor mijn gevoel geen andere keuze dan fulltime te gaan werken. Het was nodig om bepaalde zaken te kunnen gaan regelen. Tja, en daar ging ik de mist mee in.
Ik luisterde niet meer naar mijn lichaam, blik op oneindig, verstand op nul en gaan!!
Twee jaar hield ik dat vol. Althans... dat heb ik twee jaar gedaan, maar mijn lichaam begon aan alle kanten al te roepen, schreeuwen dat ik moest stoppen.
Hartproblemen, astma, longontstekingen, burn-out, Tietze, CVS, ontstekingen door artrose in mijn handen / onderrug, en belachelijk veel pijn in het SI-gewricht en de spieren er omheen, en nog een aantal ongemakken.
Goh, zou ik te veel van mijn lichaam gevraagd hebben? (vroeg ze sarcastisch.....)

De vraag is, hoe ik het nu weer onder controle kan gaan krijgen, hoe kan ik leren zwemmen. Het antwoord heb ik nog niet, helaas.
Tijd? Goh, ik heb geen keuze en probeer al zoveel mogelijk de dingetjes die ik doe te verdelen.
Rust? Uhm, veel minder dan dat ik nu doe, kan bijna niet.
Minder stress? Hmz, als ik kon toveren, dan was mijn man spontaan weer voor 90% gezond en groeide er een piepklein geldboompje in mijn tuin.
Kortom: Geen idee dus.

Tijdens deze sessie valt regelmatig mijn concentratie weg, ik voel me super moe. Af en toe ga ik even staren, zodat ik visueel zo min mogelijk afleiding heb. Soms ga ik wat bladeren in de theorie, maar mijn pogingen tot lezen wat er staat, die falen.
Inmiddels bedenk ik me dat er zo'n 31 auto's harder dan andere opgetrokken zijn op het drukke kruispunt bij het ziekenhuis, dat Mark in de fysio ruimte naast ons weer heerlijk bezig is als kamp-oudste, dat er volgens mij drie mensen door Mark opgezweept worden tot doorgaan met bewegen, enz.

Dan hoor ik Roelien zeggen dat we er mee gaan stoppen voor deze week en de volgende keer met dit hoofdstuk rustig verder gaan. Noor bedankt mij ook nog even voor de hulp en steunt mij door nog te zeggen dat alles wel goed zal komen. Lief hoor, ik beaam ook direct wat ze zegt, want dat roep ik zelf namelijk ook altijd!
;-)
En zo is het ook: "Komt goed!!"