17.2 Mijn revalidatie traject ~ Derde keer pijn educatie, tweede keer ontspanning.

17.2

Tweede keer ontspanning.

Bij Roelien, maar van ontspanning komt niks terecht.

Woensdag, 16 maart '16.

Net de sessie pijn educatie afgesloten en Noor gaat lekker naar huis. Ik blijf zitten, want op het programma staan aansluitend drie kwartier ontspanning. 

Van die ontspanning gaat niets komen. Mede omdat ik de meeste oefeningen wel ken en dat ik geen probleem heb met ontspannen. Maar ook omdat de kamp-oudste (Mark) nog altijd aan het opzwepen is in de ruimte naast ons.

In plaats daarvan hebben we een zeer nuttig gesprek en dat gaat over van alles en nog wat. De aanpak van mij in het traject, ga ik het allemaal wel redden nu het even slecht gaat met de gezondheid van mijn man, ga ik stoppen met PB en laat ik de rest doorgaan, wat heb ik nodig en wat juist niet, enz. Veel praten dus, heel veel.

De chronologische volgorde is zoek, maar dat mag de pret niet drukken :-p

Op basis van de reacties die ik tot nu toe bij Roelien gegeven heb, met de informatie die in mijn dossier vermeld staat en met de dingen die over mij in het team besproken zijn, komt ze met een aantal dingen naar voren. 

Ik vertoon daar natuurlijk een aantal gedragingen. Bij de één is dat heel anders, dan bij de ander. Bij PB ben ik erg emotioneel en bots ik nogal met de standaard aanpak. Gevoel van niet begrepen worden is pijnlijk.  Bij de fysio bots ik nogal eens met mijn grenzen en dat brengt hevige emoties omhoog. Bij pijneducatie en bij ontspanning ken ik het grootste deel van de theorie al en moet ik alle zeilen bij zetten om me niet te gaan vervelen. Of niet alleen maar de mede therapeut ga zitten zijn voor de twee meiden.

Naar mijn gevoel trekt Roelien nu conclusies, op basis van interpretaties van anderen, zonder dat ik het kan vervolledigen of aan kan vullen. Of zelfs maar kan uitleggen.  Ik snap best dat sommige aspecten doen vermoeden dat ik zou passen in gedrag wat de meesten dan vertonen......

(voor de duidelijkheid....dit is MIJN interpretatie en gevoel, het kan dus zijn dat Roelien dit heel anders bedoeld heeft)

Ik zal een aantal van die "conclusies" benoemen en mijn reactie erop proberen uiteen te vertellen.

Het feit dat ik ogenschijnlijk zo makkelijk kan vertellen over mijn zorgen, maakt dat ik te veel in ratio zit. 

Ik ontken dat. Ja, ik kan heel goed gebruik maken van ratio. Maar het is absoluut niet een feit dat ik dat doorlopend of overwegend doe. Ik laat me veel vaker door gevoel leiden, neem vele beslissingen op gevoel, ik vertrouw normaliter blindelings op mijn gevoel. 

Het is wel zo, dat sinds de afgelopen twee jaar het willen, denken, voelen en weten ver van elkaar liggen af en toe.

De vraag is er, of ik mezelf wel geaccepteerd heb. Wanneer ik vertel dat ik mezelf als een erg mooi mens zie en vertel over mijn karakter, dan onderbreekt ze me. 

Roelien denkt namelijk dat ik mijn lichaam bijvoorbeeld niet kan accepteren zoals het nu is. Als voorbeeld geeft ze het feit, dat ik niet in de spiegel wil kijken met fysio.

Ook die leg ik verder uit dat het komt doordat ik mijn buik erg lelijk vind. Ik ben nu eenmaal niet de smalste. De rest van mijn lichaam kan ik meer dan goed bekijken en zelfs bewonderen, daar is erg weinig mis mee vind ik zelf. Ik zie haar twijfelen, dus zoek ik verder naar uitleg, zodat ik haar kan overtuigen dat ze er naast zit. Ik neem het voorbeeld dat ik op Curaçao een half jaar terug gewoon in bikini heb gelopen, gezwommen en heb liggen zonnen. Wanneer ik mezelf niet zou accepteren, zou ik dat toch nooit doen? Ik wil alleen niet naar mijn buik kijken, die is gewoon niet mooi, zo simpel is dat. 

Hoe zit het dan met het weigeren om op een matje op de grond te gaan liggen, wil ze weten. Daarbij doelt ze volgens mij op het feit dat ik ooit vertelde dat ik me een soort van walrus voel. Ook die komt niet voort uit het feit dat ik mezelf niet kan accepteren. Maar puur feitelijk gezien is het meelijwekkend wanneer je zo'n log beest op land ziet bewegen, in tegenstelling tot datzelfde beest maar dan in het water. Op land is het onbeholpen en ziet het er in mijn ogen bijna zielig uit. Zo voelt dat ook voor mij, ik kom door het falen van mijn lichaam amper nog overeind. Dat ligt niet aan mijn gewicht alleen, verre van dat zelfs. Makkelijker opstaan doe je namelijk, door eerst op je zij te rollen....

Weet je hoe dat voelt, wanneer je hele heupen en schouders als een gigantische blauwe plek aanvoelen?!? Dat is gewoon SM hoor. Folteren. Makkelijk opstaan is er dus niet bij.

Net zoals een walrus zich op land niet makkelijk kan voortbewegen. En dat heeft dus niks met acceptatie te maken in mijn geval.

Ik vraag me ook af, of Roelien de foto kent, waarop zichtbaar gemaakt wordt, hoe fibro ongeveer aan kan voelen. De rug met al die blauwe plekken, die ik in een eerder hoofdstuk al geplaatst heb. Ze kent die foto helaas niet en ik wijs haar op het feit, dat die misschien wel erg handig is en dat die onder andere op mijn blog terug te vinden is. Ze is nieuwsgierig en ik geef haar dan ook het adres, ik ben benieuwd of ze het kan vinden. Ik zal een volgende keer voor de zekerheid de afbeelding digitaal voor haar mee brengen, neem ik me voor.

Ze vraagt op gegeven moment zich ook af, waarom ik zo hang aan alle termen, aan alle diagnoses die ooit vastgesteld zijn. Waarom ik ze zo vaak benoem.
Voor mij is dat puur makkelijk om onnodige uitleg te voorkomen. Wanneer ik zeg: ik heb last van mijn ADHD. Bedoel ik nogal veel, een hele waslijst, zoals: concentratie gebrek, druk in mijn hoofd, adrem zijn, neiging tot doordrammen op één onderwerp, anderen in de rede vallen, van de hak op de tak springen, geen overzichtelijk verhaal kunnen vertellen, niet kunnen filteren, amper kunnen remmen.... Goh, dan is ADHD gewoon korter.

:-p

Door mijn veelvuldig gebruik van metaforen bedenkt Roelien dat ik de PB misschien niet hoef te stoppen, maar dat ik het kan vragen om om te zetten in ACT. (acceptance & commitment therapie).
Ik weet niet precies wat deze term inhoudt, dus kan ik er geen zinnige reactie op geven. Wat ik wel vertel is dat Eline al gaat proberen om cognitieve training te gaan geven. Dus dat we al iets anders gaan proberen, maar dat ik nu nog niet weet hoe dat zal gaan verlopen. Morgen is pas de eerste keer dat we dat eventueel zouden gaan proberen, met bij zijn van mijn man, maar nu is dat nog even bezien of dat gaat lukken.

Ik vind het prima, dat Roelien dit voorstel gaat doen bij Eline. Ik zal wel ervaren hoe dit uit zal pakken.

We komen ook nog terug op wat ik tijdens de pijn educatie weer had zitten bedenken. Ik praat dus over mijn gevoel van willens en wetens over grenzen gaan met fulltime werken. Drie jaar terug had ik namelijk gegronde redenen om dat te doen, maar die ga ik hier verder niet uitleggen. Een groot deel van de reden heb ik wel aan Roelien uitgelegd. Naar mijn gevoel lijkt ze telkens meer verbaasd over wat ik allemaal mee heb gemaakt en hoe ik met alles om ga. 

Ook nu bijvoorbeeld, mijn man en ik genieten zoveel mogelijk van elkaar, van onze omgeving (strand, duin, tuinen, thuis, enz), van mooie en lieve mensen om ons heen, van kleine en grote dingen. Ja, we hebben veel zorgen om elkaars gezondheid. En ja, er is tijd voor serieuze / zware gesprekken. Ja, we huilen af en toe ook. Maar we kiezen er ook voor om heel bewust te genieten, nu het kan. Niet alleen maar ellende voelen, niet alleen maar zorgen maken......maar heel bewust te blijven kijken naar wat we WEL kunnen en mogen ervaren. Gelukkig is dat nog elke dag weer mogelijk. We lachen letterlijk elke dag. Ik ben ook heel blij dat ik daar sterk genoeg voor ben, dat mijn positieve karakter mee helpt en dat ik dit bij mezelf nog beter heb kunnen aanleren.

Einde van de sessie is in zicht en ik voel dat ik nu vreselijk moe ben. Weer heb ik zo hard mijn best moeten doen om te laten zien:
hoe ik denk
wat ik doe
waarom ik reageer op bepaalde manieren

wat voor zelfbeeld ik heb

en nog zo veel meer. 

Ik ben geen mens dat in statistieken past. Ik reageer vaak zo anders dan anderen. Iedereen is uniek, maar er bestaan veel gemiddelden. 

Hopelijk is het duidelijk, dat ik niet pas in de gemiddelde aanpak en / of behandeling.

Maar wanneer ik zelf al zou weten wat me kan helpen, had ik het zelf al geregeld.

Helaas heb ik dat niet kant en klaar op een bordje en kan het ze dus zelf niet aanbieden.

Wat ik wel kan doen, is proberen om inzicht te blijven geven. En dat is wat ik het afgelopen uur dan ook gedaan heb of in elk geval een goede poging heb gedaan.

Maar ik ben ook gesloopt, en voel me leeg gezogen. Dit blijft erg zwaar voor me.

En toch, ik zet door, geef niet op. Door opgeven behaal ik geen enkel doel. 

Dat is mijn eer te na! 

Tot morgen dus ;-)