19 Mijn revalidatie traject ~ Elfde keer fysio.

19. Elfde keer fysio.

Op de groep bij Iris.

Vrijdag, 18 maart '16.

Tijdens het rijden naar de volgende sessie heb ik last van mijn hoofd. Het voelt zwaar en ik zie af en toe zwart voor mijn ogen. Daarbij heb ik het gevoel dat ik flauw kan vallen. Ik probeer zoveel mogelijk op mijn ademhaling te letten, dat ik rustig maar wel iets dieper door adem. Ik merk namelijk dat ik soms te oppervlakkig adem haal. Het telkens bijna flauwvallen heb ik dus nog altijd niet geheel zelf onder controle. Helaas niet, want de afgelopen week heb ik er wel erg veel last van. 

Gelukkig zakt het wanneer ik gewoon blijf zitten ook weer redelijk snel weg, waardoor ik de auto niet aan de kant hoef te zetten en ik verantwoord rustig kan door rijden. 

In de lift naar de eerste etage lijkt het even mis te gaan. Twee heren lopen tegelijkertijd met mij de lift in. Op zich niet erg, maar de manier waarop het driedelig kostuum met foute stropdas mij bekijkt, zet mij direct op scherp. Dus ik kijk hem vriendelijk edoch strak aan, doe mijn wenkbrauwen omhoog, kantel ik mijn hoofd een klein tikkeltje door mijn kin iets naar links op te tillen en vraag hem in deze lichaamstaal mij te vertellen wat hij denkt. Hij is daar ontvankelijk voor en zegt me dan: "Wanneer je toch gaat trainen, waarom neem je dan niet gelijk de trap naar 1 hoog, dan ben je gelijk opgewarmd."

Hij lacht er een beetje bij en het schiet me in het verkeerde keelgat. Ik voel me heel boos worden. "Weer zo eentje", denk ik oordelend. En voor ik verder ook maar kan nadenken, zeg ik heel rustig maar zelfverzekerd: "Goh, wanneer u iets niet begrijpt of zeker weet, hou dan ook vooral uw mond...." 

Ik ben blij dat ik maar naar 1 hoog hoef, want de lift is inmiddels gestopt en de deuren gaan open zodat ik kan uitstappen en de heren kan laten voor wat ze zijn. En uhm.. dat is maar goed ook, want nu hoeven ze niet te zien (en vooral niet te ervaren) dat het beter voor zijn gebit is, wanneer hij vanaf dat moment zijn mond houdt in mijn bijzijn.

Ik loop naar de hoek om mijn jas op te hangen, maar daar kijk ik bijzonder verbaasd wanneer ik mijn armen strek om mijn ondertussen uitgetrokken trainingsvest op het haakje te hangen. De kapstok staat hier niet meer, maar daar kom ik nog maar net op tijd achter, ik laat mijn jas nog nét niet op de grond vallen. Snel kijk ik om me heen waar die dan is gebleven en blijkt dat die vlak bij de deur gezet is. Oké.........die had ik dus nooit gezien. Ik ben lekker bij vandaag, not! 

In de spiegels zie ik Syl ondertussen naar me kijken en we schieten dan ook samen in de lach. Dit moet een grappig gezicht geweest zijn :-)

Op naar de loopband, maar onderweg daarheen overvalt het me weer. Ik voel me  niet lekker worden en bedenk me, dat hier geen stoelen zijn om snel op te gaan zitten. Focus op ademhalen, diep en rustig door ademen, rustig doorlopen en hopen dat ik niet onderuit zal zakken. Op de loopband ben ik nog geen 40 seconden bezig, of ik moet alweer stoppen. Ik voel me steeds slechter en krijg steeds minder gevoel in mijn benen. Vreemde tintelingen vanaf mijn bovenbenen naar beneden en achter mijn ogen voelt het steeds zwaarder. 

Ik pak koud water en drink dat in kleine beetjes zittend op een stoel rustig op. Dit voelt niet leuk, heb hier zo geen zin in, maar ik kan er niets aan doen en hoop dat het snel over wil gaan.

Niet blijven hangen in wat niet lukt, maar kop omhoog en kijken wat nu wel kan. 

Mijn plan B : terug naar de zaal dus! 

Nooit beseft dat dit kleine kippenstukje aan zou kunnen voelen als een heel eind wandelen. Zonder kleerscheuren ga ik in de vensterbank zitten. Gelukkig is Iris nog bezig met Alinda en probeer ik mijn focus van mijn falende lichaam af te halen, want dit maakt me niet zo heel vrolijk. Syl is daarbij de klos, want zij ligt vlakbij me op het bankje oefeningen te doen en ik besluit te gaan kijken of zij zich zal laten afleiden.

Ik ben best blij met het feit dat humor wel mijn dingetje is. Hiermee heb ik mezelf al vaak kunnen redden en ook dit helpt me om mijn humeur goed te houden. Het lukt me dus ook om te zorgen dat ze de tel kwijt is en ik help haar wel door te beginnen met 1....2... grijns. 

Dan komt Iris bij me en ik vertel haar waar ik last van heb en nog niet begonnen ben met de rest van mijn oefeningen. Ze maakt zich grote zorgen en ik zit in twijfel over wat ik voel. Aan de ene kant voel ik spijt. Spijt dat ik het haar verteld heb, want ik voel haar oprechte zorg als een soort van medelijden en dat roept een vorm van opstandigheid in me op. Dat is niet handig en vooral ook niet fair, maar ik weet dat ik ook geen spijt moet hebben van mijn open- en eerlijkheid.
Aan de andere kant voel ik het als een soort training, een uitdaging. Hier moet ik dus beter mee overweg kunnen van mezelf. Ik kan en zal haar reactie niet proberen te veranderen, want dat is haar gevoel. Maar ik kan wel mijn reactie en gedachtes proberen bij te sturen wanneer dit op mij af komt. En dat probeer ik dan ook.

Ik wil haar een beetje gerust stellen en vertel haar wat ik denk dat de oorzaak is. Natuurlijk is er die spanning van afgelopen week, maar die staalkabels wat ooit spieren waren zorgen al een week of drie voor veel overlast en pijn.
Nu voel ik dat wel vaker zo, terwijl blijkt dat ze eigenlijk nog redelijk ontspannen zijn. Iris vraagt me ook of ik hier al bekend mee ben en of mijn bloeddruk misschien te laag is. Zelf denk ik dat het wel zal mee vallen, maar ze vraagt of ze het bij me mag meten.
Geen probleem hoor, graag zelfs. Zo kan ik uitsluiten dat het inderdaad niet de oorzaak zal zijn.

Dat blijkt ook te kloppen, 120 over 70. Hopla, kan zo het voorbeeldenboekje in. Niks meer aan doen. Ze vraagt me of het wel verantwoord of verstandig is, dat ik dan wel iets ga doen, en ze zegt me dat ze het best knap vindt, dat ik er überhaupt ben. Goh ja, pas wanneer ik vastgebonden in bed lig, dan kan ik zeggen dat ik niet kan komen. Tot die tijd, als ik ook maar eventjes kan, zal ik er elke keer gewoon zijn om mijn afspraak na te komen.

Samen met haar kom ik tot de conclusie dat ik niet echt heel veel kan doen vandaag, maar dat ik wel op de grijze bal kan gaan starten met strekken. Wanneer die vrij is, pak ik die en ga ik zitten. Tijdens die oefeningen komt de wat oudere dame bij me staan en praat honderduit over haar reden dat ze aan het traject mee doet. Ik hoor het allemaal netjes aan, maar ik ben continue afgeleid omdat ik me steeds weer niet lekker voel worden. Dit is dus nog iets waar ik aan moet werken. Eigenlijk zou ik moeten zeggen: "Sorry, maar ik wil op dit moment niet naar u luisteren omdat ik even genoeg heb aan mijn lichaam die me in de steek laat", maar hoe zeg ik zoiets zonder dat ik de mevrouw kwets?! Ik kan geen enkele uitweg vinden, en probeer zo goed en kwaad mogelijk en op de gok ja, nee, goh en / of oh  te zeggen op de momenten dat ze stil valt.... 

Uiteindelijk kan ik het gesprek tot een einde breien, en ben ik opgelucht wanneer ze een stukje van me weg stapt en met Iris begint te praten. Ook dat gesprek gaat lang duren en ik trek de aandacht van Iris, omdat ik graag van haar wil horen of ik nog een nuttige oefening kan doen, want niet slecht is voor mijn staalkabels.

Ze komt bij me staan en we zoeken nog even verder wat de oorzaak dan precies wel kan zijn. Ik gok zelf op zuurstof te kort, in elk geval in mijn hoofd. Door het oppervlakkige ademhalen (oorzaak Tietze) en door de wat afklemmende bloedvaten naar mijn hoofd (oorzaak staalkabels). Natuurlijk helpt de spanning niet mee, maar dit heb ik al drie weken zo erg. Dus alleen de spanning kan het niet zijn, de fibro zelf moet ook een grotere rol spelen concludeert Iris en ik denk dat ze gelijk heeft. Ze voelt voorzichtig mijn nek- en schouderspieren en zegt me ook dat ze inderdaad wel heel erg hard zijn.

Die moeten dus losser zien te komen, maar ik weet dat ze normaliter geen massages of manuele therapie geven, omdat met ontspanning die spieren vanzelf losser zouden moeten worden. Aangezien me dit nu veel te veel aan het remmen is, vraag ik of ik de uitzondering kan zijn, maar ze wil het nog even aanzien de komende week.

Daarna kunnen we altijd nog naar Maaike, de manueel therapeute van health time.

Ondertussen krijg ik mee dat de oefening op het bankje mijn armen mag gaan doen. In half zit / half lig, met haltertjes van een halve kilo (...!... ik kan net zo goed niks vastpakken, maar ik verman me en weet weer dat ik terug naar af moet) mijn armen gestrekt zijwaarts, terug naar omhoog, dan langs mijn oren naar achteren en weer terug naar boven mag gaan bewegen. Dat mag ik drie keer tien gaan doen.

Voor ik ga beginnen voel ik dat dit prettig is om de spieren van mijn borstkas op te rekken, dus dat doe ik dan ook als eerste. Daarna gaat de oefening redelijk, al voel ik dat ik flink spierpijn zal gaan krijgen, haha. Toch zet ik door, want dat is een "goeie" pijn.

Ik hoor dat Iris aan het typen is en al weet ik niet wat ze doet, ik bedenk dat ze met mijn dossier bezig is. Zou ze ook noteren dat ik zo nodig volgende week naar Maaike toe moet? Dan kan ik beter gelijk vertellen dat ik dat liever niet doe. Er werken vele mensen bij health time en laat ik het bij mezelf houden, Maaike ligt mij niet. 

Dus roep ik naar Iris, dat ze het voorstel voor de manueel therapie mag vergeten, dat het niet hoeft. Wanneer ze naar me toe komt voor meer uitleg vertel ik haar dan ook dat ik best wel die therapie wil krijgen, maar niet bij Maaike onder behandeling wil komen. Dat is gelukkig geen probleem en ze zal er rekening mee houden. 

Soms is grenzen aangeven best makkelijk. Ik wist in dit geval dat ik me er druk over zou gaan maken, en dat gun ik mezelf niet. En hopla, de grens was makkelijk gezet ;-)

Na één serie van tien keer een row met het elastiek ben ik dan ook wel klaar voor vandaag. Het is bijna half twaalf, dus ben ik toch alweer anderhalf uur hier. Dit keer erg veel zitten praten en uitleggen, dus weinig bewegen en oefenen. Maar goed, het is niet anders. Ik leg me erbij neer, al moet ik heel af en toe nog een klein beetje een ontevreden gevoel weg duwen. Stiekem. Stilletjes. Maar ik doe het gewoon.... 

Ik kán dat!!

De lift is gelukkig leeg en ik bedenk me dat ik blij ben dat ik dat driedelige pak met foute stropdas niet tegen kom. Maar ik juich te vroeg....

Buiten staat het heerschap bij de betaalautomaat te praten met dezelfde man die ik ook al in de lift tegenkwam. Zeer doelbewust negeer ik ze en kijk heel strak een andere kant op. Heel hard op zoek naar humor om de opkomende boosheid weg te lachen bedenk ik me, dat me ooit gezegd is:
"Maakt niet uit wat je voelt, laat het er maar uitkomen!!"

Goh, zou het driedelig pak met foute stropdas er ook zo over denken??!?

Met een licht opgetrokken rechtermondhoek wandel ik rustig door naar mijn auto. Daar luister ik eerst nog een stuk of vier liedjes en zing lekker mee, voordat ik zeker weet dat ik zuurstof genoeg in mijn hoofd heb zitten om veilig naar huis te rijden.

Fijn weekend en tot dinsdag ;-)