20. Mijn revalidatie traject ~ Twaalfde keer fysio.

20.  Mijn revalidatie traject ~ Twaalfde keer fysio.

Met Wessel en iemand die met hem mee kijkt vandaag.

Dinsdag, 22 maart 2016.

Nog altijd heb ik erg veel last van mijn nek en de spieren daar omheen. De staalkabels zijn nog niet weker geworden. Ik heb tegen beter weten in toch de hoop gehad, dat het wat beter zou gaan, met behulp van kleine, rustige bewegings- en strekkingsoefeningen, pijnstillers en zoveel mogelijk ontspanning door te genieten, rust te nemen, afleiding te zoeken en ademhalingsoefeningen.

Dus, met een voornemen om het voorstel van Iris (om het een week aan te zien) opzij te gaan zetten en eerder om hulp vragen, ga ik naar binnen. Wessel staat met iemand te praten, die een stagiair lijkt te zijn. Hij is me later ook voorgesteld, maar ik ben de naam vergeten, hoe verrassend, grinnik. 

Voordat ik mijn pijn en dus grens kan aangeven, vertelt Wessel me dat Roelien en Eline binnenkort om de tafel gaan zitten, om te bespreken hoe ze mij verder nog kunnen gaan helpen. Wanneer ik heb erg vragend aan sta te kijken, begint hij uit te leggen, dat vanwege het feit dat Ro er niet bij kan zijn, dat de aanpak nu zal veranderen.

Uhm.... waar komt dit nu vandaan? Vorige week ging het alweer een stukje minder slecht met mijn vent en was hij gewoon bij het gesprek dat ik met Eline had. Daar hebben we samen ook gemeld, dat het weer zal lukken dat hij met me mee zal gaan!

Mijn verbaasdheid verandert een beetje in irritatie. Naar mezelf toe, maar ook naar het team.
Ben ik dan toch niet duidelijk genoeg geweest, hoe komt het dat ik dingen blijkbaar anders overbreng, dan dat ik het bedoel of voel? Ik weet al dat ze mij lastig vinden wat betreft het inschatten van waar mijn grenzen liggen, maar blijkbaar ben ik ook nog lastig op meerdere vlakken?

Maar waarom wordt er niet afdoende gecommuniceerd binnen het team? Donderdag hebben mijn man en ik tegen Eline verteld, dat het weer ging lukken allemaal. Vrijdag ook nog verteld tegen Iris, dat de grootste zorg en spanning weer gezakt is, dat ik er gewoon weer ben en door kan gaan. 

Wessel vertelt mij nog, dat hij Eline zelf nog niet gesproken heeft over mij, dus dat het kan kloppen dat hij achter loopt, maar goed, mijn hoofd zit direct vol.

Ik kan nog zeggen dat ik niet ga lopen op de band, omdat het fysiek niet zal gaan.

Te veel last en pijn van m'n nek. Prima, dan gaan we oefeningen doen met de bal enzo.

Maar uhm... ik zou het toch wel fijn vinden als er beter naar gekeken zal gaan worden, zoals ik met Iris vrijdag ook besproken had. Wessel vertelt dat hij zelf daar niets mee mag, en dat hij het zal doorspelen naar de arts.
Mij maakt het niet zoveel meer uit, wie er wel of niet naar kijkt, een peut of een arts.

Als er maar meer mee gedaan wordt dan nu: meer dan niets dus.

Op zoek naar de grijze bal, komt ook Wessel tot de conclusie dat die niet in deze ruimte meer is. Omdat hij wel wil, dat ik op die maat ga oefenen, gaat hij op zoek en mag ik ondertussen aan de stagiair vertellen waarom ik hier ben.

"Uh,, dat weet ik eigenlijk ook niet", grap ik nog, maar eigenlijk zit mijn hoofd al zo vol van het begin, dat ik het nu bijzonder lastig vind om dan overzichtelijk en duidelijk te vertellen waarom ik dan inderdaad hier ben. 

Om eerlijk te zijn weet ik alleen nog dat ik een plekje in de vensterbank heb gezocht, dat ik daar ben gaan zitten en zomaar ergens ben begonnen met een aantal dingen over mezelf en mijn fibromyalgie enzo. Geen idee meer of dat voor hem duidelijk genoeg was.

Wanneer Wessel terug komt met de bal, ga ik met het elastiek aan de slag, de ongelijke row. Op die manier gaat hij proberen om meer beweging te krijgen in mijn vastzittende nek. Hmz, ik zal zien hoe het gaat, en tijdens de eerste van drie keer tien, word ik al zwaar in mijn hoofd. Maar goed, het zal wel ... en ik zet door. Het kan tenslotte geen kwaad in de ogen van Wessel. En hij baseert het natuurlijk op de informatie die ik hem geef. Ben ik duidelijk genoeg geweest dan? Ik heb op dit moment geen idee, en ik maak zo rustig mogelijk deze oefening af.

Dan de volgende oefening, in het kader van het losmaken van mijn nek. Hij legt uit en doet voor. Mijn hoofd blijft in de zelfde houding, maar duw mijn gehele hoofd vanuit mijn nek gezien een klein stukje naar voren en naar achteren, zodat de nekwervels wat van elkaar verschuiven. Aangezien het mij doet denken aan het loopje van een kip, zeg ik dat ook. Weer is daar de lach en probeer ik mezelf af te leiden. Ik weet dat die beweging me erg zeer gaat doen, maar hey, als ik niet probeer, en door de pijn heen ga, dat komt het nooit los, toch? Dus... hopla. Kip dus, maar wel een gefrustreerde....

Wessel waarschuwt me nog lief, dat het kan gaan kraken. Dat boeit me nooit zoveel, ik ben al heel erg lang nogal crispy, dus daar schrik ik niet van.
Maar na drie bewegingen schiet ik vol, de pijn is heel heftig. Bot op bot schuiven is niet grappig!! Misselijk, instant hoofdpijn, zwart voor mijn ogen... Ik weiger en huil.

Ik probeer nog steeds uit te leggen waarom ik dit niet kan, dat het echt te erg is geworden. Dat ik al vanaf mijn 18e met grote regelmaat naar de fysio moet, omdat mijn spierlagen op elkaar vast plakken, dat alles te strak en te vast komt te zitten. Soms helpt het duwen tegen een deurpost of een hoek van een muur nog wel eens, maar niks lukt me meer zelf op dit moment. En heb ik nu echt even hulp daarbij nodig.

Hoe maak ik nou eens duidelijk dat ik dit niet trek?!
Ben ik te zacht, lach ik te veel, kom ik te positief over, probeer ik niet hard genoeg te vertellen wat ik voel??
Ik weet het niet meer en dat frustreert me overmatig! Ik zoek vooral bij mezelf, hoe ik dingen anders kan uitleggen of vertellen, zodat het wel duidelijker kan worden..... maar ik voel me op dit moment ook heel erg onbegrepen.

Ik ben nu eenmaal niet iemand die snel kermt van de pijn. Wanneer ik zeg dat ik best wel last heb, dan ben ik al vreselijk ver over mijn grens heen. Ik slik nagenoeg geen pijnstilling, maar ik slik het nu al vier dagen..... Het is te erg, te veel, dit kan ik zelf niet meer opvangen of oplossen.

Nou, hup. Stop met tranen, klaar nu. Blijven kijken wat me wel gaat lukken.

Wessel stelt voor om met de bal over te gooien en het gaat allemaal een beetje langs me heen. Ik ga op de automatische piloot en schakel voor zover mogelijk mijn gevoel uit.

Anders kan ik niet meer doorgaan, en voor mijn gevoel wordt dat nu toch van mij verwacht. Is het niet door Wessel, dan is het wel van mezelf. Alhoewel ik nu zelf liefst plat ga liggen, want dit voelt niet zo prettig meer.

Weg met het gevoel, kom maar op met de bal. Focus op zijn manier van gooien, kijk of hij zijn houding al heeft aangepast en heeft geoefend met zijn juiste been voorzetten tijdens het gooien. Het gaat hem redelijk goed af, al lijkt hij meer moeite te hebben met het vangen.
Het kan ook zijn dat ik mijn frustratie er probeer uit te gooien en daardoor onbewust ietsje meer vaart aan de zachte bal mee geef. Ik probeer ondertussen ook het zware in mijn hoofd achter mijn ogen te negeren, val ik om, dan val ik maar om. En ja, ik blijf maar "gewoon" doorgaan en maak de drie series overgooien af.

Goed.... de frustratie zit dus al erg hoog en de pijn is nu heel heftig, maar zelf voel ik alleen nog maar dat ik me niet zo heel erg happy voel. (Door het praten met mijn man en het schrijven, weet ik nu pas waarom ik me dus niet te happy voel)....

Wessel neemt me mee naar de health time ruimte. Hij denkt dat de stabilisatie van de apparaten mijn nek minder zal belasten, en dat het op die manier wel zal gaan lukken.

Mijn wil is groot genoeg, dus ga ik mee. Wanneer ik het niet probeer, weet ik het ook niet zeker. Daarbij ga ik er vanuit dat hij hiermee meer ervaring heeft dan ik, dus weiger ik ook niet vooraf.

Ik doe een aantal bewegingen op apparaten met mijn armen. Niet boven mijn hoofd, maar wel trekken en duwen, dat soort dingen. Vooral biceps en triceps dus.

Er mag nergens extra gewicht op staan, maar puur de laagst mogelijke standen. 

Zucht... af en toe moet ik mijn best doen, om niet terug te vallen in gedrag van een half jaar terug: dit is te makkelijk, hop, gewichten erbij, trainen die handel.

Ik duw dus veel te veel de pijn weg, de ongemakken ver buiten beeld en de frustraties opzij. Al ben ik braaf en vertel ik wel dat ik dit niet makkelijk vind. 

Maar Wessel vind mijn bewegingen er makkelijk uit zien, ik straal uit dat het goed aanvoelt. Mja, ik ken de mensen die hier rondlopen, ik ken de oefeningen, ken de apparaten, ik weet hoe ik ze op een correcte manier moet uitvoeren. Maar ik gebruik alle kracht die ik heb vooral in het wegduwen.... het wegduwen van negatief gevoel, van mijn fanatisme, mijn verlangen naar meer trainen en van pijn. 

Wessel vertelt me nog heel lief en mee denkend dat ik niet mag verwachten om volledig op niveau terug te kunnen zijn of heel snel kunnen komen van hoe het ooit was, maar dit is maar zo'n piepklein onderdeeltje van mijn gevoel, want ik weet dat zelf ook wel. En normaal kan ik inmiddels best mijn doelen deels aanpassen (al kan het nog veel beter, maar het begin is er) en dat is moeite doen om me er bij neer te leggen.

En weer wordt het me duidelijk.... ik kan nog altijd mijn gevoel niet uitleggen. Ik kan nog steeds niet vertellen dat ik TE veel pijn heb. Ik probeer zo hard mijn grens aan te geven, en dat lukt me blijkbaar niet genoeg, want de ander geeft er geen of amper gehoor aan.
Wessel grapt dat ik misschien wel even mag boksen met de stagiair, zodat ik me kan uitleven en ik grap dan maar mee, door te zeggen dat hij nog erger is dan ik! Want Wessel kent (tijdens de intake) als geen ander hoeveel kracht ik nog altijd in mijn spieren heb, als het kortstondige kracht kan zijn. 

Maar ik geef ook heel eerlijk toe, dat ik in de andere zaal al de neiging had om die grijze bal een hele harde schop te geven.... maar de enige reden dat ik het niet deed, is dat ik dan te veel schade ermee zou aanrichten. 

En jawel, met een soort van glimlach wandel ik terug richting de oefenruimte waar we begonnen waren.....

Dit voelt verre van prettig zo. Voel me niet begrepen, maar ik vind dat het dan vooral aan mezelf zal liggen. Ik leg dus niet goed genoeg uit wat ik voel. 

Misschien is dit iets wat ik met Eline nog eens kan oppakken. Hoe krijg ik het voor elkaar dat ik duidelijk kan maken wat ik voel en wat ik de ander wil laten weten?

En hoe geef ik een grens duidelijk genoeg aan?

Maar ook, hoe kan ik in ratio gaan zitten, om gevoel uit te leggen. Want wanneer ik in tranen ga, krijg ik niets meer uitgelegd of gesproken.....

Kortom, ik heb nog een lange weg te gaan!!!

Morgen weer een dag. "Tok."

Nu lang en veel slapen, ontspannen en ... genieten!