21. Mijn revalidatie traject ~ Zesde keer PB.

21. Zesde keer PB.

Samen met Ro bij Eline.

Donderdag, 24 maart 2016.

In de afgelopen week heb ik maar één keer 'zwemles' gekregen van Ro.  Dat gebeurde in de keuken, toen ik bezig was om alles op te ruimen. Ik was al een tijdje bezig, voor mijn doen dan, want langer dan tien minuten zal het niet geweest zijn. Terwijl ik bezig was met afronden, omdat ik het gevoel had dat ik bijna te lang bezig zou zijn, hoorde ik vanuit de kamer een lachend: "Toet....?!?" klinken. Ik pruttelde nog wat na, zoals een oude dieselauto die je plots stopt, maar daarna stopte ik dus ook. 

Dit vertellen we ook tegen Eline, op de vraag hoe het de afgelopen week is gegaan. Het is ook de enige keer geweest en ik heb het idee dat het Eline verbaast. Snel denk ik na en probeer te bedenken waarom het eigenlijk maar één keertje voorgekomen is. Heeft haar opzet dan gewoon goed gewerkt en ben ik het me veel meer bewust geweest, en heb ik het daarom kunnen voorkomen? Uhm... nope. Helaas niet. Doordat ik zoveel last van mijn nek heb gehad de afgelopen week en telkens tegen flauwvallen aan zat zonder dat ik iets deed, heb ik stomweg ook gewoon amper iets in huis kunnen doen. Als ik al iets deed, was dat niet langer dan één of twee minuutjes.

Verder hebben we het ook over het probleem van communicatie. Het valt haar daarbij op, dat ik eerst en vooral bij mezelf zoek, wanneer er iets mis gaat.

Tja, samen met Ro kwamen we daar al eens vaker achter, dat ik af en toe dingen anders laat overkomen, dan dat ik ze bedoel. Zo af en toe kan ik heel scherp overkomen, of iets dwingend vertellen in mijn enthousiasme. Maar ook wanneer het mijn gevoel betreft, kan ik juist niet scherp genoeg zijn en het milder vertellen dan dat ik het ervaar.

Ook het verschil met praten wanneer ik in negatief gevoel zit of in ratio. In ratio kan ik namelijk veel dingen heel gedetailleerd en helder uitleggen, maar zodra er negatief gevoel om de hoek komt, dan lukt me dat niet meer en kan ik amper nog woorden vinden.

Wanneer ik in ratio denk of doe, kom ik ook over als een heel sterke zelfverzekerde dame. Dat is nogal een verschil met als ik in gevoel zit, en dan met name gevoel van frustratie, boosheid of verdriet. 

Maar ook wanneer ik bijvoorbeeld te moe ben, kan ik veel feller reageren. Bitser.

Op die momenten informeer ik ook niet meer hoe ik overkom, lees ik de ander niet meer zo heel scherp en mis ik dingen, signalen. Vaak ben ik op die momenten ook volledig verbijsterd, wanneer er een felle reactie terugkomt. Die kan ik dan niet plaatsen.

Ro haakt daar dan ook op in, dat er op dat vlak misschien ook wel een hulpvraag ligt, maar Eline vertelt dat deze vier maanden daar niet geschikt voor zijn. Dat past niet zo  heel erg in het programma en dat is dus misschien iets voor na dit traject, want het lijkt haar wel zinnig wanneer ik daar iets mee kan gaan doen. 

Doorgaand op de communicatie binnen het traject, vertelt Eline dat zij daar misschien een aandeeltje in gehad kan hebben, door de mail die ze rond gestuurd heeft binnen het team. De informatie van onze kant over het wel of niet aanwezig zijn van Ro bij de behandeling van haar was niet helemaal duidelijk vorige week. De twee weken wisten we toen, maar de rest nog niet. Daar ging het dus ergens al mis. Maar goed, dat maakt niet zoveel meer uit, dat is nu inmiddels al recht gezet. Ik vind het wel knap dat ze vertelt, dat het mede door haar mis gegaan zou kunnen zijn.

Ik doe het meeste eigenlijk altijd op de automatische piloot.
Pijn = doorgaan, niet op letten.

Moe = niet aan toegeven, gewoon doorzetten.

Boosheid = wegduwen en kijken wat ik met de situatie aan kan.

Maar ook: is mijn hulp nodig = mezelf opzij gooien en er voor Ro zijn.

Bij anderen kan ik al veel gemakkelijker zeggen dat ik iets niet kan of dat het niet goed uitkomt, maar wanneer Ro me nodig heeft...zijn er geen andere opties. Dan ga ik met hem mee en ben ik er altijd!

Dat gaat zonder dat ik na hoef te denken. Nu vindt Eline het handig, wanneer ik wel ga nadenken. En ga bekijken hoe ik stress momenten kan herkennen en eventueel kan ontwijken of voor kan zijn.

Een voorbeeldje, de vrijdag in het ziekenhuis, het 50 minuten moeten wachten in de wachtkamer op de vaatchirurg. Op zich al een geduld test, maar helemaal voor Ro, omdat hij al erg  nerveus was voor die afspraak. Dan zit je verre van rustig daar en moest ik er wel bij zijn, want anders was hij al lang weg gelopen. 

Ik heb mezelf die ochtend rustig gehouden, door me af en toe af te leiden door middel van domme spelletjes op mijn telefoon, maar intussen houd ik Ro in de gaten of hij het wachten nog aankan. Hem proberen af te leiden met opmerkingen over mensen die langslopen, en die zijn vaak verre van netjes, om eerlijk te bekennen. Sarcasme en zwarte humor helpen ons meer geduldig te zijn.

Dit keer ben ik voordat ik voelde dat Ro het zou verliezen, zelf naar de balie gegaan en gevraagd hoe lang het nog zal duren. Maar Eline denkt dat ik een volgende keer nog meer kan doen.

Ze maakt de vergelijking met een cola fles. Wanneer je die schudt, bouwt er een druk op. Wanneer je af en toe de dop open draait en weer dicht, kan er druk ontsnappen en zal het niet zo snel tot een explosie aan cola geven wanneer je te laat die dop en één keer opendraait. Het schudden is daarbij het lange wachten, de explosie is het geduld verliezen en ploffen. De druk laten ontsnappen kunnen we proberen door een volgende keer te benoemen dat het zo lang duurt. Dat het best irritant is, dat we zolang moeten wachten. 

Het lijkt ons een goede tip, dus die gaan we ook proberen toe te passen wanneer zoiets zich weer voordoet, want dit doen we al in het verkeer. Ons gemopper op de mede weggebruikers, die hun rijbewijs bij een pakje boter gehaald hebben, of de sukkelaars, die.... nee, laat ik hier niet langer op in gaan, volgens mij is het beeld al duidelijk :-)

Het gaat nog even verder over die automatische piloot. Wanneer ik bewuster zou kunnen denken wat ik ga doen, hoe lang ik daar mee bezig denk te gaan zijn, kan ik misschien ook vooraf bedenken, waar mijn grens ligt. Op die manier ga ik er misschien minder makkelijk overheen. Eerst denken, dan doen. 

Haha, ik moet er inwendig echt wel om lachen. Adhd, en dan eerst denken voordat ik ga doen. Uhm, dit probeer ik al bijna vijftig jaar te leren, maar is nog niet gelukt. 

Goh, wie weet komt de wijsheid met het ouder worden? Zou het me überhaupt nog eens gaan lukken dan?! Och, dromen mag!  :-D

Ook over mijn adhd gaan we het nog hebben. Ze vraagt zich af of het voor mij mogelijk is, dat ik bewuster kan gaan letten op wat ik denk. Ook hier moet ik om grinniken. Dat is bijna onmogelijk, dat gaat zo snel. Wanneer ik één zin bewust denk of hardop zeg, heb ik in mijn hoofd al vijf extra volzinnen gehad. Dat hou ik dus nooit bij, dat is onmogelijk!

Het onderdrukken van mijn ADHD gedrag of gedachten is voor mij ook al zo normaal geworden. Al kost het me vaak genoeg nog veel energie, maar ik heb weinig keuze. Het is namelijk niet zo heel leuk om altijd maar op te vallen. Wanneer ik het redelijk tot goed onder controle heb, val ik al op. Ik kan nagenoeg nooit ergens low profile zijn. Het is al snel bekend wanneer ik ergens aanwezig ben. Verjaardagen, koor, bijeenkomsten, vergaderingen, maakt niet uit wat of waar. Op de vraag van Eline of het zo erg is dat ik opval, antwoord ik heel eerlijk dat ik dat niet altijd vervelend vind, ik mag gezien worden, maar ik wil dat niet altijd, dat vind ik dan ook weer niet nodig.

Eline vraagt zich af of het dan eigenlijk wel zo noodzakelijk is, dat ik mijn gedrag onderdruk. Ik vind namelijk van wel. Ze vraagt nog om voorbeelden, wat zou er gebeuren wanneer ik meer van mezelf zou laten zien op dit moment? Uh... nu?!? Op dit moment?!?  Er schiet van alles door me heen en ik zou veel te druk worden. Die voorbeelden vliegen omhoog, maar ik vind het zo lastig om die duidelijk en rustig te geven.  

Een van mijn duidelijkste die bovenkwam is de gedachte die ik had, telkens wanneer ze een driftig schudgebaar maakte bij het voorbeeld van het schudden van een cola fles. Ik had daar vele gedachtes bij. Ja, die van de cola fles zelf, de zero uitvoering met rode dop. Waarom was die dop nu eigenlijk rood? Tot voor kort was die gewoon zwart. Dat is ook veel meer mijn kleur. Och ja, maakt ook niet uit. Oh ja, schudden van de fles. Ze heeft nogal een grote fles in haar handen, ik zie het voor me zoals die geschud en wel dan verlost zou worden van de rode dop. Hoe het beige gekleurde en met lucht gevulde cola dan met zoveel kracht uit de fles zou spuiten. Hoe alles nat zou worden, hoe niks zou plakken omdat het zero is, hoe grappig Eline er uit zou zien, wanneer ze van top tot teen onder de cola zou zitten.

Maar ook compleet met zijweggetjes als..... wat als de fles cola plotseling een flink mannelijk lid zou zijn? De felheid waarmee ze aan het schudden (in dit geval: trekken) is, goh ja, dat zou dan uiteindelijk ook een flinke explosie kunnen geven. Hmz, tsja, dan zit je ook nogal onder als je niet goed genoeg van je af richt. En dát spul kleeft wel!!! Dat prikt zelfs ook, maar dan alleen als je het in je ogen krijgt en niet doordat er koolzuur in zit....

Dit bovenstaande komt dus onder andere los in mijn ADHD hoofd, terwijl ze het schudgebaar maar twee keer een paar seconden deed.
En dan luister ik ondertussen ook nog netjes door haar aan te blijven kijken en te horen wat ze vertelt. 

Als Eline me dan vraagt: "kan je zo'n ADHD moment delen?", dan moet ik ontkennen. Dit kan ik onmogelijk heel rustig en concreet mede delen. En doe ik dan dus ook niet.

Wanneer ze me vraagt of ik iets meer kan laten zien van mijn ADHD, dan moet ik ook nee zeggen, want dan is een sessie niet meer te doen. Dan kan ik al niet meer rustig blijven zitten, ga ik van alles onderzoeken. Bijvoorbeeld waarom die tissuedoos verderop op haar bureau leeg lijkt te zijn, is die werkelijk leeg of heeft de voorgaande tissue de volgende net niet hoog genoeg opgetrokken dat die buiten de doos blijft hangen. Dan ga ik haar broodtrommeltje pakken en op zoek naar wat daar dan in zit, of gezeten heeft.  Ik gok op bruin met iets van kaas, tomatenplakjes en sla.
Het blijft voor mij zo vreselijk lastig om duidelijk te maken wat ik door mijn ADHD zou willen doen, of hoe en wat ik allemaal in snel tempo denk.

Ik kan alleen maar hopen dat Eline niet het idee krijgt dat ik niet welwillend genoeg ben. Dat ik niet zonder meer alles maar af aan het kappen ben. Dat ik echt al heel hard mijn best doe enzo. 

Aan de andere kant, ik weet dat ik meer dan mijn best doe. En dan is het goed genoeg.

Ik weet dat ik er probeer uit te halen wat er in zit, dat ik wil groeien en nog altijd hoop dat ik dingen kan leren. Alles wat er lukt is mee genomen.
En wat een ander dan denkt, is min of meer niet mijn probleem.
Het maakt het alleen wel een klein stukje gemoedelijker tijdens de sessies, wanneer gezien wordt dat ik niet mijn hakken in het zand gooi, maar probeer de kar te trekken.

Tot morgen.
:-)