22. Mijn revalidatie traject ~ Tussenevaluatie en dertiende keer fysio.

22. Mijn revalidatie traject ~ Tussen evaluatie en  dertiende keer fysio.

Beide bij Iris.

Vrijdag, 25 maart 2016.

Vanuit de dialyse waar mijn ventje al vroeg aangesloten ligt, schuifel ik op mijn gemakje naar het boerhavegebouw toe. Eerst even een gesprek met Iris, de tussen evaluatie van het fysiotherapie gedeelte. Het fysieke dus. 

Ik begin met het feit dat het me zo opvalt, dat iedereen, echt stuk voor stuk keihard hun best doen, om me te helpen. Om samen met mij te zoeken naar wie ik ben, hoe ik reageer en wat mijn best mogelijke aanpak kan gaan zijn. Ik wil graag dat ze dat mee neemt, want dat mag echt wel gezegd worden. 

Wat ik wel een verbeterpuntje vind, is de onderlinge communicatie. Natuurlijk begrijp ik dat er veel geschreven moet worden, en dat elk teamlid dat op zijn of haar eigen manier verwoordt, maar dat elke letter ook door de andere teamleden anders geïnterpreteerd kunnen worden. Ook nu benoem ik, dat ik misschien zelf ook nog duidelijker moet leren worden. Zoals de verandering met mijn man en alles wat daarbij kwam kijken, dat we daar anders mee omgaan, dan dat de meesten dat zouden doen.

Net als Eline gisteren, noemt Iris nu ook hier, dat ik toch redelijk goed van alles kan uitleggen, dus dat het niet zozeer van mijn kant fout gaat.

Dan gaan we van start met evalueren van mijn lichamelijke prestaties. Ze stelt me dan ook een aantal vragen om een beeld te krijgen hoe het nu gaat in vergelijking met het begin van mijn traject.

De cijfers wijzen uit dat ik niet vooruit, maar nog een pietsje achteruit gegaan ben.

Is dat een slecht teken? Nee, dat vind ik niet. Ik moest toch eerst minder doen, om daarna te kijken hoe ik beter kan gaan presteren met mijn lichaam. Terug naar mijn grens van belastbaarheid. Maar nog altijd ben ik er vaak al overheen op het moment dat ik binnenstap, dus dan is het lastig zoeken en zou ik niets meer mogen doen.

Ik vind wel, dat ik stappen gemaakt heb in de inzichten in hoeveel ik op de automatische piloot allemaal doe. Dat ik daar af en toe echt af moet stappen en meer moet voelen, om zodoende mijn grenzen aan te gaan voelen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar de theorie begrijp ik en snap ook het nut ervan. Nu nog toepassen, haha.

Maar goed, op zich is dat voor mij dus wel al een flinke stap, die ik gemaakt heb. Al heeft dat fysiek nog niet de gewenste uitwerking, want zoals ik al meldde; ik ben nog niet vooruit gegaan. Misschien komt dat nog, en zakt ook de vermoeidheid wat meer naar de achtergrond binnenkort.

Iris zegt me dat ze in het verslag van Wessel had gelezen, dat ik wel vooruit ben gegaan. Gezien de training van dinsdag, het ging namelijk soepel en oogde makkelijk.

Hmz, hier moet ik toch wel ingrijpen. Dit is dus een vorm van die miscommunicatie.

Ja, het klopt dat het er makkelijk uitzag. Maar poffer zeg, wat had ik een frustratie die ik weg moest duwen! Op het vernederen af, zo voelde het. 

Iemand die heel goed blind kan typen en er tussendoor nog een gesprek met een tweede persoon kan hebben.... zet die aan een toetsenbord neer en zeg dan: je mag maar met één wijsvinger dit hele verhaal gaan typen. Zwaaaaaar onder je kunnen en dan nog te horen krijgen: Ohh, wat doe je dit goed joh! Knap hoor! Ga zo door!
Sjucht, donder op joh, ik ben aan het onderpresteren en dan me zo de hemel in prijzen? Please, doe mij een lol. 

Goed, zo voelde het trainen van dinsdag dus. De frustratie zorgt nog voor te veel spanning in mijn nekspieren, de stress die het oplevert weegt niet op tegen het goed doen van die sullige oefeningetjes. Sorry, maar ik vond het "trainen" dus niet goed gaan.

En dat stukje stond dus ook niet zo in het verslag vermeld. Dan krijg je toch een scheef beeld voor ogen, dan dat het in werkelijkheid gebeurde? 

Maar toch gaan we op die manier door met trainen, zegt Iris me, en ik ga er niet tegenin. Ook hier zal ik vanzelf mijn weg wel in gaan vinden. 

We lopen samen de oefenruimte in en ze vraagt of ik op de loopband wil, maar ik weiger die nog met "Code rood". Dat gaat nog niet goed genoeg, ik heb nog altijd veel last van mijn nek en de bijbehorende ongemakken van een zwaar hoofd, stukje missen en bijna flauwvallen. Dus, dan maar beginnen met het oprekken van de borstspieren en de arm oefeningen met gewichtjes in mijn handen. Ik wil dit keer wel een kilo, in plaats van een halve, want dat voelde zo onzinnig de vorige keer. 

Ik rek tussen mijn drie keer tien opzij en langs mijn oren buigen en strekken door, telkens mijn borstspieren op. Hier ben ik redelijk snel mee klaar en ik ga naar de grote zaal. Iris loopt met me mee, maar voor mij hoeft dat niet. Ik weet nu al dat ik mezelf ga afsluiten voor het meeste dat ik daar ga voelen, en stomweg onnozele oefeningen moet gaan doen. Dus zou ik dat liefst alleen gaan doen, maar toch loopt ze met me mee. 

Nou, dat mag. Ik ga rustig mijn ding doen en let niet meer op wat er om me heen gaande is.

Totdat ik bij de toestellen kom, waar Cindy (mijn vorige personal trainer) bezig is met een groepje mensen die met een bal en cilinder aan het oefenen zijn. Intussen is ook Syl aangekomen in de grote zaal en we grinniken wat om de situatie.

Cindy doet op gegeven moment een oefening, waarbij ze zelf hard moet lachen en roept dat het er wel wat suf uit moet zien, dus ik kijk naar wat ze doet.
Nou, dat was een understatement. Het was inderdaad lachwekkend, dat had Syl ook door. Ze ziet me lachen, lacht hardop mee en Cindy probeert op haar beurt haar lachen in te houden, maar dat lukt niet omdat ze inmiddels ook naar mij kijkt.

Ook ik houd me in, want ik kan het niet maken om een hele groep mensen uit te gaan zitten lachen. Niet dat ik dat zou doen, want het was Cindy die zorgde voor de lol, maar de groep zou dat wel zo kunnen aanvoelen. En dat wil ik dus echt voorkomen. 

Dit is dan wel het moment dat ik terugval in oude gewoonten, ik herhaal de oefening op het toestel twintig keer, de tweede keer ook en daarna heb ik pas weer door dat ik bij de eerste twee keer na tien al had moeten stoppen. Nou ja, pech dan, ik kan het niet terugdraaien. 

Terug in de zaal ga ik nog op de bal om de spieren in mijn onderrug en rond mijn SI-gewricht op te rekken en ondertussen is het knap druk geworden in de kleine zaal. Amal, Sukran, Syl, Alinda en de oudere dame waar ik de naam telkens van vergeet. Maar er is ruimte genoeg, dus het vormt verder geen probleem. 

Ondertussen gaat Syl nog verder in op het NK Balzitten, waar ik een paar weken terug over aan het grappen was, en vraagt aan Iris of zij al geoefend heeft. In tegenstelling tot Wessel pakt zij dus wél een bal en gaat proberen of het haar lukt. Dit had ze al eens eerder gedaan, verklapt ze. Het kost grote moeite en veel bewegingen, maar ze kan toch een aantal seconden haar voeten los van de vloer houden zonder te vallen.

Benieuwd of ze dit vaker gaat oefenen, of dat het hierbij blijft, ik ga de uitdaging graag aan :-p

Ik ga nog drie keer tien de cross row doen, waarbij ik op een andere plek ga zitten, zodat ik de lopers niet in de weg zit. En daarna gooi ik nog drie keer een aantal keren met Iris over. 

Wanneer ik daarna ga zitten, voel ik dat ik vreselijke last van mijn onderrug heb. Dit blijft mijn valkuil: een wedstrijd element, uitdagen, fanatisme met spelletjes. Op dit soort momenten schakel ik mijn vermogen om pijn te voelen echt radicaal uit. 

Dan heb ik alleen nog maar plezier en ga ik gewoon door. Maar goed, nu voelt dat dus minder prettig. 

Nee, ....wacht..... in het kader van duidelijker zijn.... nu voelt het dus echt heel vervelend, op de schaal van één (amper pijn) tot tien (ernstig veel pijn) scoor ik nu toch wel een acht.

Hierbij moet ik dan ook maar gelijk afronden voor vandaag en ik ga lekker weer naar mijn vent toe, hij zal ondertussen bijna klaar zijn met de dialyse, dan kunnen we samen lekker naar huis. Beetje suffen, wat omstebeurt slapen op de bank en dan lekker gaan zingen vanavond!!
Zin in :-)

Voor ieder een super gezellig paas weekend en tot dinsdag!