23. Mijn revalidatie traject ~ Veertiende keer fysio.

23. Mijn revalidatie traject ~ Veertiende keer fysio.

Bij Wessel in de groep.

Dinsdag, 29 maart 2016.

Vanmorgen bij het opstaan voel ik me beroerd. Leeg, energieloos. Ik word vermoeider wakker, dan dat ik ging slapen. Nu ben ik gister nogal over mijn vermoeidheidsgrens gesprongen, maar ik had geen keuze. Mijn man moest gewoon aan het einde van de middag voor de tweede keer naar de dialyse afdeling. De pleister gaf veel te veel pijnklachten, dus kon dat niet wachten tot de volgende dag. Maar eind van de middag was ik al leeg, had ik al een uitgeput gevoel. Maar ja, zelf kon hij absoluut niet rijden, dus doe ik dat gewoon.... Blij dat ik hem kan helpen, maar oef, erg vermoeiend dus...

Dit gaat een lange dag worden. Nee, ik ga niet afzeggen, ik ga niet opgeven en ik probeer zo normaal mogelijk mijn schema aan te houden om niet te laat te komen op de fysio vandaag. De wekker is echt gewoon op tijd afgegaan, maar voor mijn gevoel moet ik de tijd in de gaten houden, ik kom gewoon niet vanzelf vooruit.

Toch kom ik op tijd in mijn auto voor het ritje naar Haarlem en ik voel me ondanks mijn vermoeidheid niet slecht ofzo. Op het parkeer terrein aangekomen, pak ik rustig mijn handdoek en ik wandel op mijn gemakje naar de ingang. Maar onderweg moet ik drie keer stoppen en me vasthouden aan een paaltje, aan het ronde glas bij de ingang en aan de muur bij de lift. Zwart voor mijn ogen, een zwaar gevoel in mijn hoofd en een oververmoeid gevoel. 

Ik blijf rustig en wandel de zaal binnen, waar op dat moment alleen Kiek haar oefeningen ligt te doen. We zijn niet lang alleen, want even later voegt een gehaaste Wessel zich in de zaal, komt Syl vanuit de spreekruimte er ook bij en zijn er even later twee dames nieuw voor mij. Van Eén iemand vraag ik later nog naar haar naam, want ik ben daar zo'n kruk in.... ik ga het proberen te onthouden: "Annemarijn" . Althans, dat herinner ik me nu nog.

Ik besluit om niet te gaan lopen op de band, omdat elke stap mij nu te veel voelt. Ik heb intussen de grijze bal gepakt en begin mijn rek oefeningen te doen. Dan komt Wessel met het schema bij me staan en vraagt me of ik zo mee ga om te lopen. Ik zeg hem dat ik dat niet ga doen en ik leg ook uit waarom. Hij geeft begripvolle antwoorden en zegt dan, dat hij me toch mee wil nemen naar de loopband. Met een grapje wens ik hem veel plezier en zeg hem, dat ik hem wel weer terug zie komen als hij klaar is, want ik blijf hier. Na wat gelach over en weer, pakt hij de draad van het gesprek weer op en vertelt me dat het goed is, dat ik niet toe geef aan pijn of andere klachten, niet daardoor een stap terug mag zetten, maar juist moet blijven doorgaan, omdat op die manier vaak de klachten vanzelf minder worden. Ik mag ook gewoon hier rondjes lopen als dat prettiger voor me is...?

Ik zucht inwendig eens diep en denk bij mezelf: "gáán we weer....pfff...!!"

Dus leg ik Wessel op mijn beurt uit dat ik heel goed de intentie begrijp van wat hij zegt, maar dat ik niet in dat plaatje pas. Ik weiger niet te lopen omdat het me zo'n pijn doet, maar puur omdat ik flauwval wanneer ik stomweg door zal zetten.
Wessel blijft doorgaan en zegt dat ik me op de band vast kan houden, en dat hij er bij is, zodat er niks kan gebeuren, al loop ik maar een minuutje of een half minuutje.

Op dit punt begin ik echt spijt te krijgen dat ik door heb gezet vanmorgen. Had ik toch niet beter thuis kunnen blijven vandaag? Ik heb hier zó géén zin in!!!!!!

Nogmaals zeg ik tegen Wessel heel duidelijk (al blijf ik zo rustig mogelijk, al kook ik inwendig van boosheid) dat ik niet ga lopen. Dat ik niet de pijn zal ontwijken, want dat is een heel ander hoofdstuk. Dat ik gewoon de andere oefeningen wel ga doen, en dat ik hoop dat dat voldoende bewijs geeft dat ik niet bang voor pijn ben!

Ik ga alleen geen risico nemen dat ik door mijn hoeven zak, dat is alles! 

Uiteindelijk geeft Wessel het op, maar ik voel me er niet prettig bij. Een mengeling van boosheid, verdriet, en onbegrepen voelen rommelen inwendig met mijn gevoel.

Het is niet leuk om grenzen aan te geven. Ik voel me zo leger dan leeg qua energie, dat ik het niet trek om dan maar 30 seconden te gaan lopen op de band, ik bedoel, ik weet nu al dat het lopen naar die band me te veel is...!!! Dat moet ik dan onderweg al onderbreken, laat dan die vernedering alsjeblieft aan mij voorbij gaan.

Snap nou voor eens en altijd, dat de standaard aanpak NIET van toepassing is op mij, dat ik NIET in het standaard pakketje pas!

Ik pak een elastiek en ga zittend op de bal de alternate row doen. Pijn doet het niet, maar het draaien geeft wel een onprettig gevoel in mijn hoofd. Ik besluit me er zo min mogelijk van aan te trekken en zet gewoon door en behaal de drie keer tien.

Nu maar naar de grote zaal wandelen, maar dan moet ik eerst wel mijn schema mee hebben, want ik weet niet meer uit mijn hoofd welke apparaten ik moet doen. Afgelopen vrijdag deed ik maar wat, en ik wil dat vandaag niet zomaar laten gebeuren. 

Wessel ziet me zoeken en vraagt me of ik nu eerst met de bal wil gaan overgooien. Maar nadat ik eventjes na denk laat ik hem weten dat ik liefst eerst de zaal in ga om daar mijn oefeningen te doen. Want mocht ik mijn frustraties niet kwijt kunnen daar, kan ik me met het gooien nog een beetje uitleven. 

Onderweg naar de grote zaal moet ik toch weer twee keer stoppen en me vasthouden aan de fel oranje muren om niet om te vallen. 

In de zaal zelf is het echt super druk, veel herrie, veel mensen. Ik sluit me zoveel mogelijk af en wandel nogal in mezelf gekeerd binnen. Weinig behoefte om iedereen uitbundig en gezellig te begroeten, ik ben echt te moe... en heb even meer dan genoeg aan mezelf.

Drie oefeningen gaan best oké en ik neem er mijn tijd ook voor. Genoeg pauze tussen de series door en dat lukt dan ook. Maar de vierde is me te zwaar. Mijn spieren hoog in mijn rug en nek zijn beurs, verzuurd, ze voelen pijnlijk en zwaar. Drie keer tien haal ik niet, één keer zeven en één keer drie. Dan moet ik opgeven, helaas. Het is niet anders.

Boos voel ik me niet, teleurgesteld een klein beetje. Ik heb vooral een gevoel van beamen. Het klopt met wat ik vooraf al had ingeschat. So be it, ik kan er niks aan veranderen.

Op de terugweg maak ik drie tussenstops om te voorkomen dat ik onderuit zal gaan.

Bij het terugkomen in de kleine zaal zegt Wessel me dat het goed gaat zo. Dat schiet me een beetje in het verkeerde keelgat. Goed...? Uhm... dat vind ik nogal makkelijk gezegd en ik vraag hem dan ook om een uitleg. Waarom vindt hij het zo goed gaan dan?

Waar baseert hij dat dan op?

Hij legt uit dat ik alle oefeningen kan doen, behalve het lopen, nou, dat vindt hij dus goed. Ik wacht zijn reactie niet echt af, wanneer ik hem vertel dat ik drie oefeningen inderdaad wel kon doen, maar de vierde absoluut niet gehaald heb. En dat ik dat zelf niet als goed wil bestempelen. 

Ik ben zelf negen van de tien keer bijzonder positief over vele dingen, maar ik ben in dit geval gewoon echt reëel, en sorry, maar dan mag je mijn prestatie vandaag niet goed noemen.

Wanneer ik het zo opschrijf merk ik wel, dat het nogal vlak is. Net als alle andere keren, maak ik ook vandaag grapjes en gezelligheid met vooral Kiek en Syl. Natuurlijk is er alle ruimte voor serieus zijn, maar ook voor lol! Deze grapjes en grollen zijn alleen erg lastig om uit te schrijven, dus meestal sla ik die over ;-)

Rode draad is toch wel het NK Balzitten, dat elke keer aanwezig is in de grapjes, waar uitdagingen over en weer vliegen, maar ook het gooien met de bal en het verkeerde been voorzetten van Wessel, en zo zijn er vele onderwerpen goed voor een vette lach.

Overgooien dus. Wessel is nog altijd bezig met zichzelf aan te leren om het juiste been voor te zetten, maar dat gaat wel ten koste van zijn richtingsgevoel. Ik moet dus wel een aantal keer rekken om te vangen, maar toch vind ik het knap dat hij zichzelf aanpakt.

Syl ligt op het bankje met halters wat oefeningen te doen, en ik stap een paar meter opzij, zodat we de bal over haar heen overgooien. 

Ik maak de drie keer tien / vijftien keer gooien vol, maar ik moet dit keer steeds zelf stoppen om snel te gaan zitten. Terwijl normaal gesproken Wessel of Iris de series moeten afbreken. 

Daarna rondt Wessel de fysio voor vandaag dan ook af, en ik ga richting de lift om naar de auto te gaan.

Geen tranen dit keer, maar wel frustratie. Het voelt niet fijn, wanneer ik niet duidelijk genoeg ben, dat ik niet in het systeem pas en dat de aanpak dan ook niet van toepassing is op dat moment.
Voordat ik naar huis rij, neem ik lang mijn tijd. Ik wil helder zijn en geen last hebben van de zwarte vlekken die ik ook weer tijdens het lopen naar mijn auto voor m'n ogen kreeg. 

Om de tijd te doden pak ik een dashboard doekje, ga wat zitten schoonmaken en ik neem me voor om rechtstreeks naar de wastunnel te gaan. Dan is dat ook weer gedaan.

Tot morgen!