24.1 Mijn revalidatie traject ~ Zevende keer PB en derde keer ontspanning.

24.1   Mijn revalidatie traject ~ Zevende keer PB.

Bij Eline, samen met Ro.

Woensdag, 30 maart 2016.

We hebben een half uurtje pauze na Ro z'n dialyse, voordat we ons gaan melden bij Eline. Zevende keer PB en een tussen evaluatie, en daarna derde keer ontspanning met Roelien staat er vandaag op het programma. We gaan wel vast naar boven, zodat Ro aan de thee kan en we in elk geval op tijd zijn. Lekker verzonken in de boekjes die daar in de wachtruimte liggen zien we Eline dit keer niet aan komen lopen. 

In overleg met Eline, gaan we de evaluatie maar overslaan. Eigenlijk hebben we die twee weken terug al gedaan. Toen zijn we deze weg ingeslagen, dus lijkt een evaluatie overbodig. Zo kunnen we de rest van onze tijd gewoon voor een sessie PB gebruiken.

Op haar vraag hoe het gegaan is de afgelopen week, moet ik antwoorden dat ik eigenlijk niet stil heb kunnen staan bij de opdracht. Bewust vooraf nadenken hoe lang ik iets ga doen, zodat ik niet al te snel over een grens heen kan gaan.

Na langer praten bedenk ik me plots dat ik een aantal dingen wel zo gedaan heb. Althans, niet vooraf bedacht dat ik er langer over zal doen, en in kortere stukjes, maar gaandeweg wel pauzes heb genomen. Als voorbeeld geef ik de was. Normaal doe ik er twee of drie op één of hooguit twee dagen;  wassen / ophangen / droger vullen / opvouwen / opruimen.

Dit keer heb ik er al vier dagen over gedaan, sterker nog, er hangt nog altijd schone was aan het rek dat ik moet opvouwen en opruimen. 

Ogenschijnlijk dankbaar gaat Eline hier verder op in. Wat ik dan voelde, toen ik het op deze manier deed. Ik vertel haar dat ik me best wel trots voelde, dat ik het ook met een goed gevoel aan Ro heb verteld.
En wat het met me doet, wanneer die was er nu nog altijd hangt. Nou, die hangt me daar prima, dat loopt niet weg. Soms irriteert het me wel, dan heb ik iets van: "Hmpf, owja, die wil ik ook nog doen!", maar wanneer ik me te moe voel, doe ik het dus niet. Dan lukt het me gewoon niet. Ik kan dit keer wel iets makkelijker denken: laat maar hangen dan. Ook goed.

Ze gaat hier toch verder op in. Want zoals ik het nu vertel, straal ik die trots niet uit.

Of ik dat gevoel nu even kan oproepen, of ik het nu kan voelen.
Nou, nee. Dat kan ik niet op commando. Het voelt nu ook niet meer als trots zijn op mezelf. Maar meer iets van: Nou, netjes gedaan.

Zo is het meestal bij dingen die ik wil kunnen. Wanneer het me op dat moment lukt, kan ik echt lekker trots zijn, uit m'n dakje gaan op z'n tijd wanneer het heel erg moeilijk was. Maar daarna is het al snel iets van dat moest gebeuren, en als het dan gelukt is, nou, netjes dus. Voortaan gewoon dus zo doen, simpel, klaar mee en doorrrrrrrrr.

Ro haakt er nu toch ook op in en vertelt me, dat wanneer ik een langer verhaal vertel over wat ik voor elkaar kreeg of mee maakte, dat hij het gevoel dat bij die gebeurtenis hoort wel degelijk ziet groeien. Maar dat lukt dus niet op commando, sputter ik tegen.

Ro zingt me dan toe: 't is niet wit, 't is niet zwart, 't is niet zwart-wit.....

Ook Eline lacht op een manier, die ik het beste kan uitleggen wanneer je naar een jong kindje kijkt, die iets wanhopig probeert, maar er net niet in slaagt en denkt: "Ahh gossie....."

Zo'n soort vertederend lachje met een vleugje meewarigheid. 

Mja, roep maar tegen een pdd-ertje dat die niet zwart wit mag denken, haha, dat is water en vuur!

Maar goed, ik kan dat gevoel dus niet zomaar oproepen, maar kan het me wel herinneren. Ik vraag me ondertussen af, of dat nu wel of niet goed genoeg is voor haar.

Ik hoor Eline dan zeggen dat ik geneigd ben om vast te houden aan geleerd gedrag van het verleden. Dat dit niet altijd de juiste manier is.

Ik begrijp niet heel goed wat ze nu precies bedoelt en dat vraag ik dan ook. Ik leg uit dat wanneer ik zoals net vertel over zwarte vlekken voor mijn ogen, dat ik weet dat ik dan bijna zal flauw vallen, dat het inderdaad iets is, dat ik in het verleden mee gemaakt heb. Wat is er dan fout aan, dat ik die wetenschap met me mee draag?

Er wordt door Ro aangevuld, dat het niet specifiek voor dat voorval geldt, maar voor veel meer dingen. Ik ben wanhopig zoekende naar voorbeelden, omdat ik niet meer weet waar ze nu precies op doelt.
Geen idee meer wat er verder over gezegd is, want ik heb weer een bzzt momentje.

We praten door over de afgelopen week en ik vertel dat ik met pasen bewust twee keer over mijn grenzen ben gegaan, en dat ik dan ook de dinsdag mede daardoor een aanvaring met Wessel heb gehad. Ze vraagt me om uitleg en ik vertel.

Ro z'n dochter is langs geweest en heeft bij ons gegeten. Ik had in mijn hoofd dat ik allerlei hapjes zou maken, soort van liflafjes, kleine gerechtjes bij elkaar. Ik mis dat best, dat ik niet meer zo lang in de keuken kan freubelen en ik stond mezelf dit keer toe om dat dus wel te gaan doen. Dan doe ik het liefst ook alles zelf. Ten eerste omdat het dan precies op tafel komt, zoals ik in mijn hoofd heb bedacht. Maar ten tweede ook omdat ik Ro en z'n dochter wilde verrassen met mijn creatieve opleving. 

Ik had wel aan mijn man gevraagd, of hij het gehakt wilde mengen, want als ik dat zelf zou doen met mijn zere handen, dan zou ik de rest nooit hebben kunnen doen.

Al met al heb ik dus ruim een half uur in de keuken gestaan. Veel pijn. Erg moe. Krampen wegduwen door rare oprek oefeningen bij het aanrecht. Doen alsof er niks aan de hand was. Hmpf. Maar toch, ik heb het wel gedaan!! En ook dan ben ik trots op mezelf. We hebben super lekker gegeten en ze waren beiden zeer voldaan. Dat voelt heerlijk wanneer ik dat voor elkaar krijg! :-)

Paasmaandag is er gewoon gedialyseerd, maar moest ik eind van de middag Ro weer terug naar het ziekenhuis brengen, want de pleister was zodanig geplakt, dat het ernstig veel pijn opleverde. Die middag was ik nog altijd erg moe na eerste paasdag, maar ik moest Ro rijden. Simpel als dat is, dan doe ik dat ook gewoon. Geen keuze.

Tja, dan wordt ik dinsdag dus veel te vermoeid wakker, ondanks dat ik maandag bij thuiskomst gelijk heb gegeten en een tukje gedaan had. Maar helaas was dat niet genoeg. 

Ik leg Eline verder uit wat er gister bij Wessel mis ging door mijn vermoeidheid.

(Dat hebben jullie gister kunnen lezen in mijn blog, dus daar ga ik nu verder niet op in.)

Eline heeft flink doorgevraagd over hoe dat precies gegaan is en ze vraagt mij of ik er verder nog iets mee wil. In eerste instantie zeg ik van niet, want het is geen giga drempel geworden ofzo, maar Eline denkt dat het wel verstandig is, dat ik daar met Wessel nog over in gesprek zal gaan. Dan zal ik hem vooral gaan vragen, hoe die keer nu op hem is overgekomen. Hoe hij het ervaren heeft en binnen kreeg. Dan kan ik zo nodig nog verhelderen of aanvullen en kunnen we op goede voet verder blijven gaan. Eline vertelt dat Wessel nog moet leren en dit soort gesprekken zullen dan ook helpen.
Maar ook in de zin van dat hij dan nog beter met mij kan gaan mee denken.

Daarbij vertelt ze ook dat het niet helemaal aan mij ligt, dat ik mijn boosheid niet kan laten zien. Daar hebben veel mensen last van bij Wessel, dat heeft te maken met de manier waarop hij veelal op anderen overkomt. Erg lief en zacht. 

Ik denk dat het best een stukje zal schelen, maar dat het vooral aan mijzelf ligt. Want los gezien van Wessel...... Ik kan amper mijn boosheid laten zien aan anderen. Ik hou er niet van om negatieve emoties te tonen. Maar dit heb ik verder niet uitgediept tijdens het gesprek met Eline.

Dat is waarschijnlijk iets waar ik na dit traject eventueel aan zou kunnen gaan werken.

Dan door met de opdracht voor komende week. Het blijft voor mij lastig om vooraf dus te bedenken hoe ik iets ga aanpakken. In het kader van trots zijn op mezelf, het goede gevoel oppakken bij dingen anders gaan doen, is het handig dat ik dát dan ook bewuster ga ervaren. Ik begrijp die gedachtegang, sterker nog, ik val bijna elke avond met dat gevoel in slaap. Ik leerde al lang geleden dat ik voor het slapen gaan terug ga denken hoe de dag verlopen is en wat ik allemaal voor positieve dingen heb gedaan. Bij mezelf of bij anderen, dat maakt dan niet uit, als het me maar een goed gevoel geeft.
Eline wil dat ik dit drie keer per dag vaker ga doen, bijvoorbeeld tijdens de koffie 's morgens, bij de lunch, het avondeten en voor het slapen gaan.
Daar sputter ik toch echt tegen. Wij hebben geen vast ritme op de dag, dat is onmogelijk. Acda en de Munnik zongen dat al zo treffend: "Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt."

Wij moeten al zolang onze plannen aanpassen aan wat we lichamelijk wel of niet kunnen, dat een vast ritme onmogelijk is. Ook omdat we het zo druk hebben slaan we met regelmaat de lunch ook over, maar die bij het avondeten kan ik wel extra gaan doen.
Samen met Ro, dat zal helpen om er ook werkelijk aan te denken.
Hier geef ik ook gelijk mijn grens bij aan, dit is weer een nieuw iets, en de frustratie zal groter zijn dan het positieve gevoel dat ze wil gaan oproepen, dus ik houd het bij die ene keer per dag.

Ro moet op tijd al weg voor zijn afspraak bij de peut Martin, en ik spreek nog eventjes door over mijn grenzen aangeven binnen het traject. Ik heb het gevoel dat er niet altijd rekening mee gehouden wordt. Ik geef als voorbeeld nog eens die van Wessel, maar ook van Roelien. Dat een derde afspraak vandaag voor mij echt veel te zwaar en te veel is, maar dat er tot nu toe nog altijd niet op terug gekomen is..... en dat die afspraak er dus gewoon wel staat. Ik baal daar best wel van, want ik moet dan plotseling gaan afzeggen, terwijl ik dat al aan het zeggen ben vanaf het voorstel om die afspraak op vandaag erbij te zetten. Dat was al op 16 april, tijdens de pijn educatie besproken. Maar ook dat de afspraak bij Roelien voor ontspanning van de dertigste niet afgezegd was. Dat ik blij was dat ik zelf belde om te vragen of Roelien er überhaupt wel zou zijn, omdat ze inderdaad die dagen volledig afwezig bleek te zijn.
Eline vindt het handig dat ik dit soort dingen ga bespreken met Bianca, mijn case manager. Het is belangrijk dat dit gaat gebeuren, dus stem ik er in toe. Prima hoor, dat wil ik best met haar bespreken.  

Ook komt ze nog even terug op het feit, dat we geen vast ritme hebben, dat we ons al zolang aanpassen aan onze aandoeningen met dingen wel of niet doen op een dag. Of het handig is, dat we daar een volgende keer met z'n drietjes op terug gaan komen.
Geen idee of ik het op de juiste manier interpreteer, maar ik heb het idee, dat zij dat niet zo'n handige manier vindt. Ik krijg het gevoel dat we volgende keer gaan horen, dat een vast ritme beter zal zijn en dat we niet te veel moeten laten remmen door wat we voelen. Of het in elk geval zo flexibel moeten zijn om het dan te verschuiven naar een ander blokje waarin het dan wel zal passen. Maar goed, dat is puur mijn aanname.
We zullen het volgende week wel gaan mee maken :-)

Over de afspraak van volgende week vroeg ze in het begin van de sessie al, of het volgende week op een ander tijdstip zou passen, maar aangezien ik geen agenda bij me had, heeft ze me eind van de middag gebeld.
Uiteindelijk blijft die van volgende week gewoon staan waar die stond, en gaan we de rest bekijken om aan te passen. Ik heb in elk geval kunnen aangeven welke dagen we in de planning wel of niet aanwezig kunnen zijn. Eline gaat hier op terugkomen, omdat zij nu even tijd nodig heeft om te bekijken wat zij nog kan aanpassen en dan hoor ik het wel van haar.

Nu snel afronden, want Roelien is waarschijnlijk al naar mij op zoek, het is namelijk al twee uur.