38. Mijn revalidatie traject ~ Vierentwintigste keer fysio.

38.  Mijn revalidatie traject ~ Vierentwintigste keer fysio.

Bij Wessel op de drukke groep.

Vrijdag, 06 mei 2016.

Het was een vreemde week zo. Ik ben natuurlijk terug gezet van twee naar één keer per week, en ook andere onderdelen van het traject waren deze week niet aanwezig. 

Vorige week had Iris al gezegd, dat er deze vrijdag niet om elf uur fysio-mogelijkheden zijn, maar dat we om 13:00 uur bij Wessel op de groep er bij mogen.
Vandaag dus erg druk op die groep, gister was bevrijdings- en Hemelvaartsdag, dus die was er ook al extra bij, en wij van vanmorgen nog eens extra. 

Door het mooie weer, ben ik op de scooter er naar toe gereden, in plaats van met de auto. Ook Ro was vanmorgen al met de scooter naar de dialyse gegaan, zodat we samen terug konden tuffen. We zijn net "The Zandvoort Basterds", maar dat geheel ter zijde, haha. 

Ik ben lekker op tijd, zo'n tien minuten te vroeg. Ik hang mijn trainingsjasje op de kapstok en geniet eventjes van de nu nog lege ruimte. Dan kan ik gelijk naar de grote zaal toe, zonder eerst al die indrukken mee te krijgen. Daar binnen gekomen zie ik Bianca, de maatschappelijk werkster die Ro af en toe helpt met bepaalde dingen. Zo'n leuk en lief mens! We houden elkaar telkens op de hoogte, want wanneer ze aan Ro vraagt hoe het gaat, hoort ze steevast alleen maar dat het goed gaat, haha. 

Na die babbel en slimme afspraak, waarbij ze Ro gewoon nog een keertje tijdens de dialyse gaat overvallen met een babbel (omdat hij dan toch geen kant op kan en dus niet kan weg lopen, grijns), ga ik mijn oefeningen doen. Ze gaan redelijk makkelijk, maar het lukt niet om ze iets zwaarder te doen. Ik laat het dan maar bij de drie keer vijftien herhalingen en wandel daarna op mijn gemakje terug naar de kleine zaal.

Die is al erg druk geworden, er zijn inmiddels al vijf mensen aanwezig. Een aantal ken ik al van gezicht, maar niet goed genoeg om namen te kennen. Ik zie dat de grijze bal vrij is en ik bedenk me dan ook geen moment. De bal neem ik van de standaard en zoek bij de computer in de hoek een vrij plekje uit. Prettig overzichtelijk in de verste hoek bij de deur vandaan. Tijdens het rekken en strekken, dat trouwens behoorlijk zeer doet, komt Bianca, mijn case manager, langslopen. Ik besluit haar gelijk een tip te vragen over..... .mijn rollator.

Jawel, mijn rollator. Ik heb er eentje gekocht gisteren. Na de hulpvraag bij zorgbalans kwam ik er achter dat het goedkoper is om alles zelf te regelen, want de eigen bijdrage is niet grappig meer!! Dus, een rollator, maar hoe stel je die precies op je lichaamslengte af. Welke hoek zouden je armen moeten hebben wanneer je er mee wandelt? Daar weet Bianca precies de tip voor. Wanneer ik ontspannen ga staan, mijn armen langs mijn lichaam naar beneden laten hangen, dan moet de bovenkant van het handvat ter hoogte van de knik van mijn pols komen. Handig om te weten!

Ik heb haar ook uitgelegd hoe ik mezelf heb voorbereid op het wandelen met zo'n ding. Op zich ben ik namelijk superblij met mijn rollator, maar ik zie tegen de verbaasde blikken op, ik zie tegen alle vragen op. Het is voor mij al lastig genoeg om de drempel te nemen, dan helpen dat soort reacties me niet.
Het is best logisch dat mensen verbaasd zullen zijn, want ik laat tenslotte nooit weten hoe slecht het werkelijk met me gaat. De meesten weten wel dat ik ziek ben, maar niet hoe gehandicapt ik daadwerkelijk ben. 

Om dat te voorkomen, heb ik een foto van mezelf laten maken, zittend op mijn rollator, en die op mijn facebookpagina gezet. Daar zijn in no time zoveel lieve en positieve reacties geplaatst, dat half Zandvoort inmiddels nu al weet, dat ik zo'n ding heb en ga gebruiken. Dat gaat mezelf veel minder energie kosten.

Bianca vindt het ook een heel slim idee van me, om dat zo aan te pakken en ze is benieuwd naar wat voor soort reacties ik er op gekregen heb. Zonder een moment van twijfel wijs ik haar mijn telefoon en open voor haar mijn bericht. Ze is nogal onder de indruk van zoveel lieve en vooral positieve steunende berichtjes! Nou... dat ben ik zelf ook nog altijd. Ik ben echt zo blij en trots op zo'n groep mooie, warme en liefdevolle mensen om me heen!

De kleine zaal loopt intussen steeds voller en er zijn nu zo'n 9 mensen binnen, op matjes op de grond, of de fiets en wandelend om twee pionnen. Ten eerste wordt me dit te druk, ten tweede wacht Ro al buiten op mij en ten derde is er nu toch geen ruimte om met Wessel bezig te gaan om met een bal over te gaan gooien. Ik ga dus de bal opruimen en ik trek mijn jack weer aan. Bij de deur zeg ik Bianca gedag en zwaai ik naar Wessel. Hij komt snel op me af gerend en vraagt of ik al weg ga, zonder dat we met de bal gooien. Ik schiet hardop in de lach, wijs op de drukte binnen en zeg: "Uhm... Wessel.... kijk hoe druk het is, wat denk je zelf?!?!" , en ga nog harder lachen. Na een soort van beschaamd "Oh ja", wacht ik niet langer zijn reactie af en neem afscheid. Ik wil naar huis, even plat op de bank en daarna hopla naar het strand. De zon roept me!!!

Ik wens ieder een super fijn en zon overgoten weekend toe,

en hoop dat iedereen zo kan genieten als dat ik voornemens ben te gaan doen!

:-)