39. Mijn revalidatie traject ~ Elfde keer PB & eindevaluatie PB.
Laatste keer bij Eline.
Woensdag, 11 mei 2016.
Het is inmiddels iets minder warm vandaag, maar het is nog lekker genoeg om op de scooter te rijden richting Haarlem. Straks de laatste keer bij Eline en ik moet toegeven dat ik het niet erg vind. Nog één sessie en de eind evaluatie, dan zit deze module er op.
Ruim op tijd kom ik bij het gebouw en ik ga eerst Ro ophalen, hij is als het goed is bijna klaar op de dialyse, zodat we samen naar PB kunnen. We babbelen even bij en ik moet al snel naar binnen toe, omdat ik niet lang kan staan buiten. Eenmaal binnen moet Ro eerst nog even met Martin mee om te bespreken hoe zij de komende keren verder gaan en daarna kunnen we met Eline mee, wanneer ze ons in de hal komt ophalen.
Wanneer we zitten vraagt ze of ik het goed vind, dat we gelijk maar met de eind evaluatie gaan starten en ik vind het prima. Dan hebben we dat ook maar gehad. De standaard vragen kan ik makkelijk en snel beantwoorden, maar het wordt lastiger naarmate we verder de lijst afgaan. Of ik mijn doelen heb behaald, nou, uhm. Volgens mij was mijn gestelde doel, dat ik handvatten wilde vinden, zodat ik verder vooruit kon. In elk geval om de achteruitgang te stoppen. Dat doel is helaas niet behaald, want al wat ik hier kreeg, deed ik eigenlijk al. Het enige verschil is, dat ik het nu meer bewust doe, dat ik vooraf beter kan bedenken hoe ik mijn energie moet doseren. Op haar vraag of me dat nu ook meer energie opleverde, moet ik toegeven dat dát (nog?) niet het geval is.
De vraag wat ik uit de uren met haar gehaald heb, vind ik heel vervelend om te beantwoorden, want dat is niet echt heel positief. Ik vertel haar in elk geval dat ik voor mezelf wil leren om nog duidelijker te gaan zijn, wanneer ik met zoiets begin. Om uit te leggen hoe ik in elkaar zit, hoe daar het beste mee om gegaan kan worden. Nu is er kostbare tijd verloren gegaan, door het zoeken naar de juiste manier. Daardoor is de hele begeleiding erg laat op gang gekomen, en dat ik er daardoor weinig aan gehad heb. Het zoeken naar de juiste insteek heeft erg lang geduurd.
Ro vult hier nog wel aan, dat hij erg trots op me is, dat ik veel meer ben gaan accepteren dat ik gehandicapt ben. Dat ik de rollator en scootmobiel aangeschaft heb en dus grote stappen aan het maken ben daarin. Ik geef Ro volmondig gelijk, maar ik reken dat niet toe aan de pb. Dat is meer het gevolg van de fysio en het feit dat ik daar terug gezet ben naar nog maar eens per week. Het is vooral van het hele traject op zich en PB heeft daar maar een minimaal deel in gehad.
De vraag of ik nog tips heb voor hoe de PB gegaan is, vind ik echt de meest lastige vraag. Want waar ik verbetering in zou willen zien is heel erg persoonlijk. Dat vind ik dan niet zo fair om dat op te nemen in een eindevaluatie. De dingen die me niet lekker zaten, heb ik voor zover mogelijk gelijk al verteld en daar een oplossing voor gezocht.
Ik heb voorzichtig nog wel laten weten, dat ik heel erg het gevoel heb gehad, dat heel het traject zich vooral aan de boekjes houdt. Dat het gericht is op mensen die bang zijn voor de pijn en daardoor te weinig bewegen. Ik val daar absoluut niet onder en viel daardoor ook continue buiten die tips en trucs die aangeboden werden. Het is gewoon jammer, dat er niet een bredere manier van aanpak beschikbaar was, ik had regelmatig het gevoel had, dat ik tegen een tunnelvisie aanliep.
De makkelijkste vraag die er tussen zit, is voor mij welk plan ik heb voor na het traject. Daar kan ik heel kort en krachtig over zijn: "Ik wil rust." Even geen afspraken, geen moeten, geen onrust in mijn hoofd en niet het overvragen van mijn lichaam. Gewoon even een poosje zo min mogelijk, want dit traject heeft er aardig ingehakt. Ik wil vooral mijn batterij gaan opladen en daarna zie ik wel wat er nog overblijft. Of ik nog altijd tegen bijvoorbeeld mijn perfectionisme aan blijf lopen en last blijf houden van het feit dat emoties het soms van me overnemen. Wanneer dat zo is, zal ik zeker een leuke psych in mijn buurt gaan zoeken. Maar voor nu.... even zo min mogelijk!
Eline lijkt het te begrijpen en wil me, wanneer ik dat goed vind, nog een tip mee geven dat misschien wel een goede therapie voor mij zou kunnen zijn. Ze heeft ook een site opgezocht, waar die therapie gegeven wordt in Haarlem. Schema therapie.
Deze therapie heeft het doel om hardnekkige patronen te doorbreken. Vaak door chronisch traumatiseren ontstaan er patronen, schema's of valkuilen in gedrag. Door deze therapie kan dat aangepakt worden. Eline wil graag weten of deze therapie bij me past, maar daar kan ik nu nog geen zinnig antwoord op geven. Daar weet ik veel te weinig van en dan zou een oordeel niet fair zijn. Ik beloof dat ik de link zeker wil bewaren en tegen de tijd meer over wil gaan lezen. Dan kan ik altijd nog zien of en wat ik ermee kan.
Hiermee is dan ook gelijk niet alleen de eind evaluatie gedaan, maar ook de behandeling die er nog zou zijn. Ik vind het helemaal niet erg, het voelt ongemakkelijk en ik wil graag naar huis. Gelukkig ronden we redelijk snel af en we wensen haar succes met wat ze hierna nog allemaal gaat doen.
De eerste eind evaluatie zit er op. Het einde van de PB is wel een stukje sneller dan gepland, omdat ze een andere baan kreeg en ik niet nog eens twee keertjes door een ander gezien wil worden. Het is goed zo, eerste module is afgerond. Op naar de volgende ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten