40. Mijn revalidatie traject ~ Vijfentwintigste keer fysio.
Op de groep bij Iris.
Vrijdag, 13 mei 2016.
Het is dan wel ietsje frisser dan de afgelopen week, maar het is nog altijd droog en dus scooter-weer. Er zijn wel stukken waarbij ik echt niet meer vol gas kan rijden, daar is het wegdek zo slecht en hobbelig, dat ik er te veel last van krijg. Mijn rug protesteert dan heftig en ook mijn rechterarm en -hand slaapt dan regelmatig, dat komt volgens mij doordat ik dan te hard mijn spieren moet aanspannen. Dat mag de pret niet drukken, ik geniet elke keer opnieuw op die gekke scooter, geweldig. Volgens mij is het af en toe een heel raar gezicht.... een dame van bijna vijftig, met een grijns van oor tot oor, harder rijdend dan toegestaan, toeterend om ruimte te krijgen zodat ze snel kan inhalen, flink wat zwaarder dan gemiddeld, een opvallend petje om te voorkomen dat de lange haren voor haar ogen wapperen, een zonnebril op sterkte, regelmatig zacht voor haar uit zingend en zacht "hallooooo" roepend naar de hertjes in het duin waar ze vlak langs rijdt. Tja, dan maar een raar gezicht, ik geniet!! :-)
Goed, na een ritje van ongeveer een half uurtje (bijna net zo snel als dat ik met de auto ben), kom ik bij het boerhaavegebouw aan. Ik parkeer mijn scooter en ga met de lift naar één hoog toe. Op het toilet rek en strek ik ondertussen alvast mijn onderrug, zodat ik iets minder kreupel de zaal binnen kan lopen. Voordat ik naar de grote zaal ga, wacht ik even op Iris om te vragen om een uitdraai van al m'n afspraken, inclusief stempel en krabbel, zodat ik die naar de verzekering kan sturen voor mijn reiskostenvergoeding. Gelukkig kan ze daarvoor zorgen en ga ik alvast naar de grote zaal.
Veel bijzonders kan ik er niet echt over vertellen, op elk toestel doe ik vandaag 3 keer tien herhalingen, dat gaat me goed af en daar hou ik het dan ook bij. Niet meer overbelasten, geen grenzen over. Het lijkt wel of het makkelijker gaat worden, of ben ik nu minder fanatiek? Ligt het aan het feit dat ik me erbij neer gelegd heb of ben ik minder geïnteresseerd? Geen idee, ik maak me er in elk geval niet meer zo druk om en kan m'n schouders er over ophalen. Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Zo simpel is dat.
Wanneer ik terugkom zit Sukran al op de fiets, zit Alinda bij de spiegel oefeningen te doen, is Amal op het bankje bezig en zijn er nog twee dames die ik (nog) niet ken. Aangezien die dames te druk bezig zijn, houd ik me afzijdig en pak de grijze bal. Ik neem die mee naar Alinda en ga gezellig naast haar zitten. Het valt haar gelijk op, dat ik ietsje minder moeilijk loop en ze kijkt er opgetogen bij. Ik leg haar uit dat de medicatie van de reumatoloog lijkt te gaan helpen. Nu ik dit schrijf bedenk ik me dat het kan ook zijn dat ik minder last heb, omdat ik nu meer rust gekregen heb, door minder op het traject te moeten zijn. Het is dus nog even afwachten welke van de twee het gaat zijn. Over twee weken terug naar de reumatoloog en dan krijg ik de uitslag van het fotoboek dat gemaakt is en van het bloedonderzoek. Aan de hand van die uitslagen en mijn ervaring met de medicatie, gaan we verder kijken / zoeken, of voorzichtig al een extra diagnose stellen, want het vermoeden, naast mijn fibromyalgie, is onder andere op meer plekken artrose en Bechterew. Maar goed, dat is vooruit lopen.
Verder babbelen we nog even over wat het traject ons nu gebracht heeft tot nu toe. Ze vertelt dat ze vooral psychisch flinke stappen gemaakt heeft en sterker in haar schoenen staat. Fysiek is het een ander verhaal, ze heeft meer pijn gekregen voor het vele bewegen. Ik vind het zo jammer voor haar, want ik gun haar zoveel meer, maar helaas is het niet anders. Ik vertel haar wel, dat ik het fijn vind, dat ze straks tot rust zal komen, wellicht minder pijn zal hebben en toch psychisch sterker blijft.
Ondertussen krijg ik van Iris mijn lijst en bekijken Alinda en ik samen nog even wanneer ik de laatste keer fysio in de zaal zal hebben. Op 24 mei zal de laatste keer zijn, maar ik weet zeker dat ik onder andere met haar nog regelmatig contact zal hebben.
Ik kijk nog eens naar de nieuwe dames. Een mevrouw is continue bezig met oefeningen, en trekt daarbij erg veel pijnlijke gezichten. Ik maak me best zorgen en vraag af en toe of het wel goed gaat met haar en of ze niet iets rustiger aan zou moeten doen.
De andere dame zit nu op de fiets. Om heel eerlijk te zeggen voel ik geen grote behoefte om er kennis mee te maken. Dat komt vooral omdat Alinda er heel sociaal naar toe liep om zich voor te stellen en de dame nogal fanatiek veronderstelde dat Alinda de nieuweling hier moest zijn. Uhm... we trainen hier nu ruim drie maanden, elke vrijdag om elf uur, en wij zijn dan spontaan de nieuwelingen, terwijl zij voor de eerste keer op dit tijdstip hier is. Uh-huh! Laat maar dus.
Dat voelt nogal kortzichtig en dan weet ik dat ik moet oppassen. Ik kan dan nogal hard uit de hoek komen en vooral nogal confronterend. Veel mensen vinden dat niet prettig en dan is de toon gezet. Ik kan er dus beter even weg van blijven en dat doe ik dan ook heel verstandig :-)
Ik kijk op de klok en zie dat het al kwart voor twaalf is. Veel meer dan rekken op de bal doe ik toch niet meer, dus kan ik net zo goed stoppen en mijn lieverd opzoeken op de dialyse. Ik ruim de bal op, kleed me rustig aan en zeg iedereen gedag. Wandel op mijn gemakje naar de dialyse afdeling in het gebouw hiernaast en ik kan niet wachten tot we vanmiddag uit de wind op het strand kunnen ploffen. Nog even een middagje genieten van die zon op mijn zere lichaam, dat doet me goed!
Fijn weekend iedereen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten