41. Mijn revalidatie traject ~ Zesentwintigste keer fysio.

41. Mijn revalidatie traject ~ Zesentwintigste keer fysio.

Op de groep bij Iris.

Vrijdag, 20 mei 2016.

Het is een vreemde week geweest voor mij. Ik ben maandag 9 mei bij de reumatoloog geweest en in afwachting van de uitslagen van foto's en bloedonderzoek heb ik het medicijn Naproxen 500 gekregen, wat ik twee maal daags zou gaan slikken. Na twee dagen had ik werkelijk iets minder mes-stekende pijnen in mijn lichaam, dus had ik goede hoop. Na vier dagen begon ik er werkelijk in te geloven, want al had ik nog altijd overal pijn, de scherpe randen waren eraf!! Veel stijfheid en stramme spieren, en de pijn kon ik gewoon redelijk goed opvangen. Ik kreeg weer hoop.
Totdat ik de realiteit onder ogen durfde te gaan zien, mijn benauwdheid nam ernstige vormen aan, ik was misselijk en duizelig en werd alleen maar erger. Ik kon letterlijk geen zes stappen zetten, of ik stond piepend te hijgen en steeg mijn hartslag naar ruim 140/minuut.
Na pinkstermaandag heb ik de huisarts en reumatoloog gebeld, ben ik langsgeweest en is vastgesteld dat de oorzaak inderdaad de Naproxen is. Direct stoppen dus.

Wat heb ik afgelopen week af en toe gehuild. De pijn kwam erg snel weer terug, de hete plekken op mijn onderrug ook, de mes-stekende pijn idem dito. Poffer, dit is hard, heel hard.
Zovele jaren loop ik al met zoveel pijn rond, en nu kwam dit binnen twee dagen even keihard terug!! Dat was erg zwaar om te dragen kan ik je melden.
Natuurlijk ga ik er weer een weg in vinden, dat doe ik altijd!!!
Maar dit was even flink slikken.

Vandaag dus weer met frisse tegenzin richting de fysio op de groep bij Iris. Gelijk wanneer ik binnen ben, regel ik dat mijn laatste keer op de 24ste verzet mag worden naar de vrijdag, zodat ik naar de tandarts toe kan en de fysio gewoon op de vrijdag mag blijven. Gelukkig is dat geen enkel probleem.

Ze vraagt me, zoals elke week, hoe het gaat en ik ben verrassend eerlijk. Ik geef zomaar toe dat het niet goed met me gaat. Dat ik zwaar teleurgesteld ben en zelfs verdrietig. Eventjes een paar dagen mogen ruiken aan minder pijn, om vervolgens een harde beuk op mijn snuf te krijgen. Zo voelt het in elk geval voor mij, de pijn is in alle hevigheid terug, overal ontstekingen.... van pees aanhechtingen tot mijn blaas aan toe. Ik zeg tegen Iris dat ik gewoon rustig aan ga doen en dat ik wel zie hoe ver ik ga komen.
Veel doe ik toch al niet hier...

Het gaat ook allemaal redelijk, de vier toestellen in de grote zaal lukken prima en uit balorigheid pak ik het toestel voor de buikspieren en bovenbeenspieren er gewoon nog bij. Even afreageren. Dat kan ook makkelijk, want controle is hier toch nagenoeg nooit aanwezig.....

Terug op de kleine zaal babbel ik zoals elke week weer gezellig bij met Alinda. Ik kijk er naar uit dat ze een keertje gewoon lekker bij me in de tuin komt genieten. Boek mee, en relaxen maar ;-)

Tijdens mijn rek oefeningen op de bal denk ik nog even mee met één van de nieuwere dames. Ze heeft zo'n lage rugpijn, dat ze tijdens haar werk niet zo heel lang stil kan blijven zitten.
Een aantal keren naar het toilet gaan doordat je zegt dat je een blaasontsteking hebt, zal genoeg beweging veroorzaken.
Dat lukt niet makkelijk wanneer ze bij een vergadering is. Je kunt ook af en toe even achter je stoel gaan staan. Dan stoor je niet en ben je gewoon aanwezig, maar kan je wel even je spieren uit de kramp trekken. Wanneer je rare blikken krijgt mompel je iets van hernia, dan is er alle begrip. Misschien zelfs waardering dat je er toch gewoon bent, ondanks je pijnen.
Ze lijkt opgelucht met de tips en dat geeft me een goed gevoel. Het blijft prettig wanneer ik anderen kan helpen ;-)

Ondertussen heb ik het lastig en moet ik alle zeilen bijzetten om me sterk te houden. Ik baal van de pijn, na een aantal dagen veel minder last te hebben, lijkt het alsof ik nu mijn lichaam haat. Dat is geen prettig gevoel, dus ben ik in gevecht met mezelf!
Maar ook dit gevecht ga ik winnen, let maar op!!
Alleen nu op dit moment eventjes iets minder..... dat mag best van mezelf.....een uurtje ofzo.

Tot snel, dan ben ik weer een stuk positiever, ik ga er voor  ;-);-)