42. Mijn revalidatie traject ~ Zevenentwintigste keer fysio (laatste keer)
Op zaal bij Iris.
Vrijdag, 27 mei 2016.
Gewapend met een berg grote bonbons die netjes per stuk verpakt zijn om uit te delen, ga ik op de scooter op weg naar de laatste keer fysio van mijn traject. Vandaag is namelijk mijn laatste keer dat ik op die groep aanwezig zal zijn. Einde van het traject is ingezet, op de eindevaluaties na, dus ik vind het wel leuk om iets te trakteren. Juist omdat we daar vorige week zo over hebben zitten ginnegappen ;-)
Een beetje dubbel is het wel, ik ben tenslotte terug gezet naar nog maar eens per week fysio, maar ik heb wél het traject volbracht!! Ondanks de twijfels vooraf van het team, dus ik ben eigenlijk best wel soort van trots.
Precies om elf uur stap ik binnen en ga ik nadat ik mijn jas heb opgehangen gelijk door naar de grote zaal, dan heb ik dát maar vast achter de rug. Het is niet echt heel druk en ik kan op mijn gemakje de toestellen af. Een keer bovenarmen en twee keer bovenbeenspieren doe ik redelijk snel, omdat ik niet meer dan drie keer tien herhalingen per toestel doe.
Wanneer ik terug kom op de kleine zaal, is er geen grijze bal voor me, dus pak ik een kleiner formaat. Ik ga bij Amal en Shukran in de buurt zitten en even later komt Iris met de grijze bal aangelopen die ik aangereikt krijg. Ze had me al zien zitten en het was geen gezicht, lol.
Ondertussen is ook Alinda binnen komen wandelen en ik zie dat ze met een kruk loopt. Ze zakt door haar heup heen tijdens het lopen en ik maak me zorgen. Zodra ze in mijn buurt is, zal ik haar wel vragen hoe dit komt. Maar eerst komt Iris nog even bij me staan. We hebben het nog even over vorige week, dat ik het zo moeilijk had vanwege alle ontstekingen in mijn lichaam, na een pauze van felle pijnen. Deze week begin ik er weer een beetje controle over te krijgen. De pijn is en blijft fel en gemeen, maar ik kan het inmiddels weer een redelijk plaatsje geven en er weer mee omgaan. Helaas blijft de vermoeidheid daardoor wel erg aanwezig, het kost nu eenmaal energie om dit op te vangen.
Alinda zit ondertussen een stuk dichterbij in de vensterbank en ondertussen probeer ik heel voorzichtig de spieren rond mijn SI-gewricht aan de linkerkant op te rekken. Het gevoel dat oud elastiek cel voor cel afscheurt is duidelijk aanwezig, dat is blijkbaar in mijn gezicht af te lezen, want ik zie af en toe een zorgelijke blik mijn kant op komen.
Vreemd blijft dat, ik schrik dan, maar probeer dan vooral weer zo snel ik kan neutraal / vrolijk te kijken. Ik wil niet dat anderen aan me zien dat ik pijn heb....!
Toch ben ik diegene, die samen met Shukran probeert te evalueren. Ook Amal doet mee. Zij lijkt de enige in de groep te zijn, die vooruitgang boekt door de oefeningen. Shukran, Alinda en ik gaan werkelijk slechter dan toen we waren begonnen. Wanneer ik naar mezelf kijk, ben ik ver over mijn grenzen gegaan. De wil om beter te worden was bijzonder groot. Het feit dat ik nu onder ogen moet gaan zien dat ik niet zomaar even beter zal worden, sterker nog.... het feit dat ik niet beter zal worden is aanzienlijk aanwezig. En dat is precies wat ik uit dit traject heb kunnen halen. Feiten onder ogen kunnen zien en daar moet ik nog altijd mijn best voor doen. Het gebruiken van mijn rollator en Toet-mobiel vergt nog veel moed van mijn kant en moet ik werkelijk een fikse drempel over om ze te gebruiken. Ik blijf voorlopig dus nog hard aan mezelf werken.
Wanneer Shukran aanstalten maakt om weg te gaan, wijs ik haar op mijn bonbons en vraag haar minstens twee ervan mee te nemen. Nadat ze gepakt heeft, komt ze het zakje naar me toe brengen. Ik schuif het zakje over de grond naar Alinda toe en vraag haar ook lekker wat te pakken. Helaas ben ik zo onbeholpen, want ik heb niet in de gaten, dat ze nooit het zakje van de grond af kon pakken :(
Ik schaam me suf en probeer nog om er met een grapje mee weg te komen, maar ondertussen kon ik mezelf eventjes niet uitstaan. "Dit was niet snugger, troela!!", mopper ik in mezelf. Voor zover ik kan inschatten neemt ze het me gelukkig niet kwalijk, gelukkig maar.
Daarna spoor ik Iris aan om vooral ook wat lekkers uit te zoeken en ze loopt er heel lief een rondje mee naar de rest. Ik ben daar wel blij mee, want ik voel me altijd zo opgelaten als ik dat soort dingen zelf moet doen.
Al snel maak ik een eind aan mijn oefeningen, want de pijn kan ik niet meer verdragen. Het is meer dan genoeg voor vandaag, ik moet tenslotte ook nog 12 kilometer met de scooter terug naar Zandvoort. Op zich is dat wel te doen, maar ik weet dat ik vandaag meer pijn dan gemiddeld heb en dat het dus een lange rit naar huis zal worden.
Ik neem niet uitgebreid afscheid van de rest van de groep, het is wel goed zo. Iris komt nog wel even op me af om gedag te zeggen, en we gaan elkaar dinsdag nog zien voor de evaluatie en eindgesprek voor de fysio.
Ze komt met de bonbons aangelopen en ik zeg haar dat ze die mag uitdelen onder de rest van het team. Wessel en Roelien zullen dat ook wel lekker vinden, dus laat ik ze lekker in de zaal achter.
Tot dinsdag dus. Geniet van jullie weekend!
Alinda zit ondertussen een stuk dichterbij in de vensterbank en ondertussen probeer ik heel voorzichtig de spieren rond mijn SI-gewricht aan de linkerkant op te rekken. Het gevoel dat oud elastiek cel voor cel afscheurt is duidelijk aanwezig, dat is blijkbaar in mijn gezicht af te lezen, want ik zie af en toe een zorgelijke blik mijn kant op komen.
Vreemd blijft dat, ik schrik dan, maar probeer dan vooral weer zo snel ik kan neutraal / vrolijk te kijken. Ik wil niet dat anderen aan me zien dat ik pijn heb....!
Toch ben ik diegene, die samen met Shukran probeert te evalueren. Ook Amal doet mee. Zij lijkt de enige in de groep te zijn, die vooruitgang boekt door de oefeningen. Shukran, Alinda en ik gaan werkelijk slechter dan toen we waren begonnen. Wanneer ik naar mezelf kijk, ben ik ver over mijn grenzen gegaan. De wil om beter te worden was bijzonder groot. Het feit dat ik nu onder ogen moet gaan zien dat ik niet zomaar even beter zal worden, sterker nog.... het feit dat ik niet beter zal worden is aanzienlijk aanwezig. En dat is precies wat ik uit dit traject heb kunnen halen. Feiten onder ogen kunnen zien en daar moet ik nog altijd mijn best voor doen. Het gebruiken van mijn rollator en Toet-mobiel vergt nog veel moed van mijn kant en moet ik werkelijk een fikse drempel over om ze te gebruiken. Ik blijf voorlopig dus nog hard aan mezelf werken.
Wanneer Shukran aanstalten maakt om weg te gaan, wijs ik haar op mijn bonbons en vraag haar minstens twee ervan mee te nemen. Nadat ze gepakt heeft, komt ze het zakje naar me toe brengen. Ik schuif het zakje over de grond naar Alinda toe en vraag haar ook lekker wat te pakken. Helaas ben ik zo onbeholpen, want ik heb niet in de gaten, dat ze nooit het zakje van de grond af kon pakken :(
Ik schaam me suf en probeer nog om er met een grapje mee weg te komen, maar ondertussen kon ik mezelf eventjes niet uitstaan. "Dit was niet snugger, troela!!", mopper ik in mezelf. Voor zover ik kan inschatten neemt ze het me gelukkig niet kwalijk, gelukkig maar.
Daarna spoor ik Iris aan om vooral ook wat lekkers uit te zoeken en ze loopt er heel lief een rondje mee naar de rest. Ik ben daar wel blij mee, want ik voel me altijd zo opgelaten als ik dat soort dingen zelf moet doen.
Al snel maak ik een eind aan mijn oefeningen, want de pijn kan ik niet meer verdragen. Het is meer dan genoeg voor vandaag, ik moet tenslotte ook nog 12 kilometer met de scooter terug naar Zandvoort. Op zich is dat wel te doen, maar ik weet dat ik vandaag meer pijn dan gemiddeld heb en dat het dus een lange rit naar huis zal worden.
Ik neem niet uitgebreid afscheid van de rest van de groep, het is wel goed zo. Iris komt nog wel even op me af om gedag te zeggen, en we gaan elkaar dinsdag nog zien voor de evaluatie en eindgesprek voor de fysio.
Ze komt met de bonbons aangelopen en ik zeg haar dat ze die mag uitdelen onder de rest van het team. Wessel en Roelien zullen dat ook wel lekker vinden, dus laat ik ze lekker in de zaal achter.
Tot dinsdag dus. Geniet van jullie weekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten