44. Mijn revalidatie traject ~ Outtake Arts.

44. Mijn revalidatie traject ~ Outtake Arts.

Afrond gesprek met de revalidatie arts Rob.

Maandag, 06 juni 2016.

Vandaag heb ik mijn een na laatste afspraak bij Medinello. Dit keer met de revalidatie arts Rob. Ik heb de goede man één keer eerder ontmoet en gesproken, dat was vijf maanden terug bij de intake, daarna nooit meer. Toen heb ik een fijn gesprek met hem gehad en dus heb ik een optimistisch gevoel over vandaag. Twee minuten voor half drie stap ik binnen, dus heb ik ook niet lang hoeven wachten voordat Rob me komt ophalen. Hij beent met lange passen voor me uit richting een vrije kamer en ik kan hem uiteraard met mijn korte pootjes en pijnlijke lichaam niet bijhouden. Ik grap er wat over en zeg hem dat mijn sprint lang niet zo snel is als de zijne. Het antwoord dat daarop volgt, doet mijn wenkbrauwen omhoog brengen. Even neem ik mijn tijd om door te laten dringen, of hij nu werkelijk zegt wat ik hoor. Mja, hij zei het me werkelijk: "Je hebt dan ook flink wat meer mee te dragen dan ik."

Ik stamel iets van dat het maar een beetje meer is en glimlach mijn grote verwondering weg. Zou hij werkelijk zo kortzichtig zijn? Vergeet hij voor het gemak mijn pijn? De reden dat ik hier ben nota bene! Ondertussen hoor ik hem weer iets zeggen en dat komt neer op het feit dat hij veel en vaak moet bewegen, dat zoiets goed voor hem is. Wederom druppelen de woorden uit mijn mond, terwijl ik mijn gevoel opzij probeer te zetten. "Tja, tegen mij is dat ook gezegd, en zie hoeveel slechter ik er van geworden ben!"
Terwijl Rob nu in zijn computer duikelt en typt, vertel ik tegen beter weten in (als een soort van verdediging of een les naar hem toe), dat ik tijdens mijn volleybaltijd echt bijna even zwaar woog dan nu, en dat ik wel degene was die het meest snel en lenig op alle ballen af dook en vaak genoeg ook haalde. Dus dat het trage bewegen niks met gewicht te maken hoeft te hebben, maar in mijn geval alles met de pijnen die ik heb. Het punt lijkt niet binnen te komen, want Rob vraagt me of ik dan zeker de spelverdeler was....

Goed begin is het halve werk zal ik dan maar zeggen, wat een fijne manier om een gesprek te starten...

Ik herpak mezelf, want ik wil hier niet in blijven hangen en ik probeer mezelf zo neutraal mogelijk op te stellen en vooral mijn gevoelens weg te duwen. Dat lukt ook en zo zet ik dit gesprek voort. Hij splitst mijn traject op in geestelijk en fysiek. Daarbij benoemt hij voor het gemak mijn fysieke deel als "Niet echt vooruitgang geboekt, maar het lijkt eerder slechter te gaan."  Die ga ik toch met klem weerleggen, schiet het door me heen en ik vertel hem dat dan ook. Fysiek gezien heb ik inderdaad géén vooruitgang geboekt, maar ben ik ab-so-luut slechter geworden, ik kan werkelijk minder dan toen ik begon.  Ik wacht niet eens zijn reactie af en kijk van hem weg wanneer hij wederom begint te typen. Kwestie van mezelf niet volledig te vertrouwen, wanneer ik een reactie van zijn kant verkeerd zou aflezen. Op scherp staan, noemt men dat geloof ik ook wel. 

Dan verder met het psychische deel. Daar heb ik wel stappen vooruit gemaakt en dat beaam ik dan ook. In het begin was het erg lastig en was er ook geen klik, dat maakte het geheel niet makkelijker. Toch heb ik een begin gemaakt met het accepteren van mijn handicap, dus ja, dat is nogal wat. Daar is hij het ook wel mee eens. Hij rondt dit onderdeeltje ook weer best ongelukkig af met de zin: "Dan is ze ook wel een goede psychologe, om wanneer het niet klikt, dit toch maar te bereiken."

Serieus...? Weet je, laat ook maar. Ik vind het 't reageren niet meer waard. In vorige gesprekken waar dit naar voren is gekomen, ben ik toch heel duidelijk geweest, dat het de combinatie is geweest van alles en zeker niet alleen van Eline. Natuurlijk zal ze haar deel gehad hebben, maar de grootste stappen heb ik gewoon zelf gezet door keihard aan mezelf te werken tijdens heel mijn traject. Wanneer dat niet doorkomt of wanneer Rob niet goed genoeg gelezen heeft (ik laat de oorzaak in het midden), is dat niet mijn probleem meer. Sterker nog....ik denk nu zelfs dat Eline vaker de plank misgeslagen heeft, dan dat ze goede stappen bij mij gezet heeft...... maar ook die zal ik in het midden laten.

Hij komt nog eventjes terug op de opmerking van mijn kant, dat ik de communicatie bij de therapeuten onderling af en toe vond haperen tijdens het traject. Ik leg nog maar eens uit dat ik daar nog altijd achter sta, maar dat de wil om te helpen groot was. Dat ik me het meest van de tijd wel gehoord voelde en dat het prettig was. 

Of ik verder nog ergens op wil terugkomen, vraagt Rob me en ik haast me bijna om nee te zeggen. Dat komt dan ook heel stellig mijn mond uit. Rob vertelt dat hij dan bij deze het gesprek gaat afronden en dat er nu groen bij mijn dossier staat. Ik doe mijn best om niet bedenkelijk te gaan kijken. Groen bij m'n dossier. Uhm... Geen flauw idee, maar het boeit me ook werkelijk niet meer op dat moment. Ik ben ook klaar met het gesprek. Misschien ben ik wel meer klaar met hem persoonlijk, dan dat ik klaar ben met het gesprek op zich...., dus ik hou het maar op het groen van een verkeerslicht. Gas, rijden maar, wegwezen!! 

Ik geef hem netjes een hand en ik geloof dat ik iets van een dankjewel zeg, maar ondertussen voel ik een soort van teleurstelling. Heb ik me zo vergist tijdens mijn eerste gesprek, waarbij ik het gevoel had dat hij me begreep, dat hij hoorde wat ik vertelde? Waar kwam de kortzichtigheid dan plotseling vandaan? Het antwoord heb ik nog altijd niet gevonden en ik denk ook niet dat ik me er nog druk om ga maken.

Het is wel goed zo. 

Wel ga ik extra opletten morgen. Tijdens de eindevaluatie bij Iris waarbij het eindrapport van alle facetten bij elkaar gelegd gaan worden. Dus ook die van Eline en Rob. Dat gaat belangrijk voor me zijn, want dat komt zwart-op-wit naar buiten en ik laat het niet gebeuren dat het door wat dan ook, misschien niet helder / fair zal zijn.

Voor nu ga ik heerlijk ontspannen en zie ik morgen wel weer verder.

Tot morgen dus :-)