24.2 Mijn revalidatie traject ~ Zevende keer PB en derde keer ontspanning.

24.2  Mijn revalidatie traject ~ derde keer ontspanning.

Bij Roelien.

Woensdag, 30 maart 2016.

Uiteindelijk hebben we elkaar gevonden en gaan we beginnen met de derde keer ontspanning. Ik vertel haar nog even over de miscommunicatie met sessies afzeggen of juist niet afzeggen, maar ook over dat ik dus hierna naar huis toe ga en niet bij de pijn educatie kan blijven.
We gaan dit keer niet veel kletsen, maar vooral met de ontspanning bezig zijn.

Ik ga hier erg kort wat over uitleggen, want voor mij is deze keer wederom gesneden koek en heb ik niets nieuws geleerd.

Het is de truc dat je gaat liggen of zitten in een zo ontspannen mogelijke houding. Dan ga je je spieren aanspannen en weer ontspannen, zodat je bewust kan leren de spanning los te laten. Te beginnen bij bijvoorbeeld je rechter arm, dan je linker arm, hoofd en nek, bekken, billen, rechterbeen en linkerbeen. Dan met je ademhaling spelen om daarmee nog meer tensie weg te laten vallen.

Ik doe dit al vaker wanneer ik niet lekker in slaap kan vallen, in bed dus. Dan maak ik op die manier mijn lichaam lekker zwaar en houd ik mijn gedachten op rust door me te concentreren op de ontspanningsoefeningen. 

Aan het eind van deze sessie praten we nog wat over mijn bolletje wol methode, of ze die kent. Zoiets kent ze ongeveer wel, maar die is dan even ietsje anders uitgelegd.

Ook komt Keimpe Zwart nog even ter discussie, over mijn te veel aan energie, dat hij dat elke keer, wanneer hij een voorwerp van mij in handen krijgt, ervan schrikt.

Hij geeft namelijk eens in de zoveel tijd avonden, waarbij hij in beelden van alles doorkrijgt over een persoon. Die persoon heeft voor de avond begint iets op tafel gelegd, en Keimpe pakt willekeurig een voorwerp op en krijgt dan de beelden door, die hij dan ook deelt en uitlegt. Pas daarna vraagt hij van wie het voorwerp is en of alles herkenbaar is geweest voor de persoon, want vaak begrijpt hij zelf niets van wat hij allemaal mag doorgeven. En elke keer wanneer hij dus mijn voorwerp pakt, schrikt hij van de hoeveelheid energie dat hij in één klap door krijgt. Leuk vind ik dat om te zien.

Maar we praten ook over power of the mind, en over dementie en mijn moeder bijvoorbeeld.

Dat ik reiki kan geven aan mezelf of aan anderen en dat ik me vaak aard.
En dat ik het zo leuk vind om met energie te spelen, dat je veel daarmee kunt doen.

Al babbelend lopen we dan richting de printer, omdat ik daar een setje tabbladen voor in mijn map ga mee krijgen, en de volgende papieren die horen bij de afgelopen lessen van ontspanning.

De printer doet wederom niet wat ze wil, dus die kan ik vrijdag dan wel ophalen, ik krijg wel alvast de tabbladen mee.

In de hal vraag ik nog even snel aan Ro, welk boek ook alweer zo mooi over dementie ging, zodat ik dat nog aan Roelien kan melden. "Hersenschimmen" was het, en dat kan ik dan ook eindelijk aan Roelien doorgeven, want dat is inmiddels ook alweer een paar weken terug dat we het daar nog over hebben gehad.

Erg moe ga ik naar huis, het was een lange dag. Kwart voor negen waren we al in het ziekenhuis en het is nu alweer drie uur geweest. Rustig aan bankhangen, eten en een tukje doen, en dan pas schrijven. Eerder lukte me niet, maar nu dan toch wel.

Dit is dan ook gelijk mijn goede gevoel, ik vind het knap van mezelf dat ik toch ben gaan schrijven, al zag ik er weer tegenop omdat ik zo moe blijf van weer een lange zware dag.

Tot vrijdag!

24.1 Mijn revalidatie traject ~ Zevende keer PB en derde keer ontspanning.

24.1   Mijn revalidatie traject ~ Zevende keer PB.

Bij Eline, samen met Ro.

Woensdag, 30 maart 2016.

We hebben een half uurtje pauze na Ro z'n dialyse, voordat we ons gaan melden bij Eline. Zevende keer PB en een tussen evaluatie, en daarna derde keer ontspanning met Roelien staat er vandaag op het programma. We gaan wel vast naar boven, zodat Ro aan de thee kan en we in elk geval op tijd zijn. Lekker verzonken in de boekjes die daar in de wachtruimte liggen zien we Eline dit keer niet aan komen lopen. 

In overleg met Eline, gaan we de evaluatie maar overslaan. Eigenlijk hebben we die twee weken terug al gedaan. Toen zijn we deze weg ingeslagen, dus lijkt een evaluatie overbodig. Zo kunnen we de rest van onze tijd gewoon voor een sessie PB gebruiken.

Op haar vraag hoe het gegaan is de afgelopen week, moet ik antwoorden dat ik eigenlijk niet stil heb kunnen staan bij de opdracht. Bewust vooraf nadenken hoe lang ik iets ga doen, zodat ik niet al te snel over een grens heen kan gaan.

Na langer praten bedenk ik me plots dat ik een aantal dingen wel zo gedaan heb. Althans, niet vooraf bedacht dat ik er langer over zal doen, en in kortere stukjes, maar gaandeweg wel pauzes heb genomen. Als voorbeeld geef ik de was. Normaal doe ik er twee of drie op één of hooguit twee dagen;  wassen / ophangen / droger vullen / opvouwen / opruimen.

Dit keer heb ik er al vier dagen over gedaan, sterker nog, er hangt nog altijd schone was aan het rek dat ik moet opvouwen en opruimen. 

Ogenschijnlijk dankbaar gaat Eline hier verder op in. Wat ik dan voelde, toen ik het op deze manier deed. Ik vertel haar dat ik me best wel trots voelde, dat ik het ook met een goed gevoel aan Ro heb verteld.
En wat het met me doet, wanneer die was er nu nog altijd hangt. Nou, die hangt me daar prima, dat loopt niet weg. Soms irriteert het me wel, dan heb ik iets van: "Hmpf, owja, die wil ik ook nog doen!", maar wanneer ik me te moe voel, doe ik het dus niet. Dan lukt het me gewoon niet. Ik kan dit keer wel iets makkelijker denken: laat maar hangen dan. Ook goed.

Ze gaat hier toch verder op in. Want zoals ik het nu vertel, straal ik die trots niet uit.

Of ik dat gevoel nu even kan oproepen, of ik het nu kan voelen.
Nou, nee. Dat kan ik niet op commando. Het voelt nu ook niet meer als trots zijn op mezelf. Maar meer iets van: Nou, netjes gedaan.

Zo is het meestal bij dingen die ik wil kunnen. Wanneer het me op dat moment lukt, kan ik echt lekker trots zijn, uit m'n dakje gaan op z'n tijd wanneer het heel erg moeilijk was. Maar daarna is het al snel iets van dat moest gebeuren, en als het dan gelukt is, nou, netjes dus. Voortaan gewoon dus zo doen, simpel, klaar mee en doorrrrrrrrr.

Ro haakt er nu toch ook op in en vertelt me, dat wanneer ik een langer verhaal vertel over wat ik voor elkaar kreeg of mee maakte, dat hij het gevoel dat bij die gebeurtenis hoort wel degelijk ziet groeien. Maar dat lukt dus niet op commando, sputter ik tegen.

Ro zingt me dan toe: 't is niet wit, 't is niet zwart, 't is niet zwart-wit.....

Ook Eline lacht op een manier, die ik het beste kan uitleggen wanneer je naar een jong kindje kijkt, die iets wanhopig probeert, maar er net niet in slaagt en denkt: "Ahh gossie....."

Zo'n soort vertederend lachje met een vleugje meewarigheid. 

Mja, roep maar tegen een pdd-ertje dat die niet zwart wit mag denken, haha, dat is water en vuur!

Maar goed, ik kan dat gevoel dus niet zomaar oproepen, maar kan het me wel herinneren. Ik vraag me ondertussen af, of dat nu wel of niet goed genoeg is voor haar.

Ik hoor Eline dan zeggen dat ik geneigd ben om vast te houden aan geleerd gedrag van het verleden. Dat dit niet altijd de juiste manier is.

Ik begrijp niet heel goed wat ze nu precies bedoelt en dat vraag ik dan ook. Ik leg uit dat wanneer ik zoals net vertel over zwarte vlekken voor mijn ogen, dat ik weet dat ik dan bijna zal flauw vallen, dat het inderdaad iets is, dat ik in het verleden mee gemaakt heb. Wat is er dan fout aan, dat ik die wetenschap met me mee draag?

Er wordt door Ro aangevuld, dat het niet specifiek voor dat voorval geldt, maar voor veel meer dingen. Ik ben wanhopig zoekende naar voorbeelden, omdat ik niet meer weet waar ze nu precies op doelt.
Geen idee meer wat er verder over gezegd is, want ik heb weer een bzzt momentje.

We praten door over de afgelopen week en ik vertel dat ik met pasen bewust twee keer over mijn grenzen ben gegaan, en dat ik dan ook de dinsdag mede daardoor een aanvaring met Wessel heb gehad. Ze vraagt me om uitleg en ik vertel.

Ro z'n dochter is langs geweest en heeft bij ons gegeten. Ik had in mijn hoofd dat ik allerlei hapjes zou maken, soort van liflafjes, kleine gerechtjes bij elkaar. Ik mis dat best, dat ik niet meer zo lang in de keuken kan freubelen en ik stond mezelf dit keer toe om dat dus wel te gaan doen. Dan doe ik het liefst ook alles zelf. Ten eerste omdat het dan precies op tafel komt, zoals ik in mijn hoofd heb bedacht. Maar ten tweede ook omdat ik Ro en z'n dochter wilde verrassen met mijn creatieve opleving. 

Ik had wel aan mijn man gevraagd, of hij het gehakt wilde mengen, want als ik dat zelf zou doen met mijn zere handen, dan zou ik de rest nooit hebben kunnen doen.

Al met al heb ik dus ruim een half uur in de keuken gestaan. Veel pijn. Erg moe. Krampen wegduwen door rare oprek oefeningen bij het aanrecht. Doen alsof er niks aan de hand was. Hmpf. Maar toch, ik heb het wel gedaan!! En ook dan ben ik trots op mezelf. We hebben super lekker gegeten en ze waren beiden zeer voldaan. Dat voelt heerlijk wanneer ik dat voor elkaar krijg! :-)

Paasmaandag is er gewoon gedialyseerd, maar moest ik eind van de middag Ro weer terug naar het ziekenhuis brengen, want de pleister was zodanig geplakt, dat het ernstig veel pijn opleverde. Die middag was ik nog altijd erg moe na eerste paasdag, maar ik moest Ro rijden. Simpel als dat is, dan doe ik dat ook gewoon. Geen keuze.

Tja, dan wordt ik dinsdag dus veel te vermoeid wakker, ondanks dat ik maandag bij thuiskomst gelijk heb gegeten en een tukje gedaan had. Maar helaas was dat niet genoeg. 

Ik leg Eline verder uit wat er gister bij Wessel mis ging door mijn vermoeidheid.

(Dat hebben jullie gister kunnen lezen in mijn blog, dus daar ga ik nu verder niet op in.)

Eline heeft flink doorgevraagd over hoe dat precies gegaan is en ze vraagt mij of ik er verder nog iets mee wil. In eerste instantie zeg ik van niet, want het is geen giga drempel geworden ofzo, maar Eline denkt dat het wel verstandig is, dat ik daar met Wessel nog over in gesprek zal gaan. Dan zal ik hem vooral gaan vragen, hoe die keer nu op hem is overgekomen. Hoe hij het ervaren heeft en binnen kreeg. Dan kan ik zo nodig nog verhelderen of aanvullen en kunnen we op goede voet verder blijven gaan. Eline vertelt dat Wessel nog moet leren en dit soort gesprekken zullen dan ook helpen.
Maar ook in de zin van dat hij dan nog beter met mij kan gaan mee denken.

Daarbij vertelt ze ook dat het niet helemaal aan mij ligt, dat ik mijn boosheid niet kan laten zien. Daar hebben veel mensen last van bij Wessel, dat heeft te maken met de manier waarop hij veelal op anderen overkomt. Erg lief en zacht. 

Ik denk dat het best een stukje zal schelen, maar dat het vooral aan mijzelf ligt. Want los gezien van Wessel...... Ik kan amper mijn boosheid laten zien aan anderen. Ik hou er niet van om negatieve emoties te tonen. Maar dit heb ik verder niet uitgediept tijdens het gesprek met Eline.

Dat is waarschijnlijk iets waar ik na dit traject eventueel aan zou kunnen gaan werken.

Dan door met de opdracht voor komende week. Het blijft voor mij lastig om vooraf dus te bedenken hoe ik iets ga aanpakken. In het kader van trots zijn op mezelf, het goede gevoel oppakken bij dingen anders gaan doen, is het handig dat ik dát dan ook bewuster ga ervaren. Ik begrijp die gedachtegang, sterker nog, ik val bijna elke avond met dat gevoel in slaap. Ik leerde al lang geleden dat ik voor het slapen gaan terug ga denken hoe de dag verlopen is en wat ik allemaal voor positieve dingen heb gedaan. Bij mezelf of bij anderen, dat maakt dan niet uit, als het me maar een goed gevoel geeft.
Eline wil dat ik dit drie keer per dag vaker ga doen, bijvoorbeeld tijdens de koffie 's morgens, bij de lunch, het avondeten en voor het slapen gaan.
Daar sputter ik toch echt tegen. Wij hebben geen vast ritme op de dag, dat is onmogelijk. Acda en de Munnik zongen dat al zo treffend: "Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt."

Wij moeten al zolang onze plannen aanpassen aan wat we lichamelijk wel of niet kunnen, dat een vast ritme onmogelijk is. Ook omdat we het zo druk hebben slaan we met regelmaat de lunch ook over, maar die bij het avondeten kan ik wel extra gaan doen.
Samen met Ro, dat zal helpen om er ook werkelijk aan te denken.
Hier geef ik ook gelijk mijn grens bij aan, dit is weer een nieuw iets, en de frustratie zal groter zijn dan het positieve gevoel dat ze wil gaan oproepen, dus ik houd het bij die ene keer per dag.

Ro moet op tijd al weg voor zijn afspraak bij de peut Martin, en ik spreek nog eventjes door over mijn grenzen aangeven binnen het traject. Ik heb het gevoel dat er niet altijd rekening mee gehouden wordt. Ik geef als voorbeeld nog eens die van Wessel, maar ook van Roelien. Dat een derde afspraak vandaag voor mij echt veel te zwaar en te veel is, maar dat er tot nu toe nog altijd niet op terug gekomen is..... en dat die afspraak er dus gewoon wel staat. Ik baal daar best wel van, want ik moet dan plotseling gaan afzeggen, terwijl ik dat al aan het zeggen ben vanaf het voorstel om die afspraak op vandaag erbij te zetten. Dat was al op 16 april, tijdens de pijn educatie besproken. Maar ook dat de afspraak bij Roelien voor ontspanning van de dertigste niet afgezegd was. Dat ik blij was dat ik zelf belde om te vragen of Roelien er überhaupt wel zou zijn, omdat ze inderdaad die dagen volledig afwezig bleek te zijn.
Eline vindt het handig dat ik dit soort dingen ga bespreken met Bianca, mijn case manager. Het is belangrijk dat dit gaat gebeuren, dus stem ik er in toe. Prima hoor, dat wil ik best met haar bespreken.  

Ook komt ze nog even terug op het feit, dat we geen vast ritme hebben, dat we ons al zolang aanpassen aan onze aandoeningen met dingen wel of niet doen op een dag. Of het handig is, dat we daar een volgende keer met z'n drietjes op terug gaan komen.
Geen idee of ik het op de juiste manier interpreteer, maar ik heb het idee, dat zij dat niet zo'n handige manier vindt. Ik krijg het gevoel dat we volgende keer gaan horen, dat een vast ritme beter zal zijn en dat we niet te veel moeten laten remmen door wat we voelen. Of het in elk geval zo flexibel moeten zijn om het dan te verschuiven naar een ander blokje waarin het dan wel zal passen. Maar goed, dat is puur mijn aanname.
We zullen het volgende week wel gaan mee maken :-)

Over de afspraak van volgende week vroeg ze in het begin van de sessie al, of het volgende week op een ander tijdstip zou passen, maar aangezien ik geen agenda bij me had, heeft ze me eind van de middag gebeld.
Uiteindelijk blijft die van volgende week gewoon staan waar die stond, en gaan we de rest bekijken om aan te passen. Ik heb in elk geval kunnen aangeven welke dagen we in de planning wel of niet aanwezig kunnen zijn. Eline gaat hier op terugkomen, omdat zij nu even tijd nodig heeft om te bekijken wat zij nog kan aanpassen en dan hoor ik het wel van haar.

Nu snel afronden, want Roelien is waarschijnlijk al naar mij op zoek, het is namelijk al twee uur.

23. Mijn revalidatie traject ~ Veertiende keer fysio.

23. Mijn revalidatie traject ~ Veertiende keer fysio.

Bij Wessel in de groep.

Dinsdag, 29 maart 2016.

Vanmorgen bij het opstaan voel ik me beroerd. Leeg, energieloos. Ik word vermoeider wakker, dan dat ik ging slapen. Nu ben ik gister nogal over mijn vermoeidheidsgrens gesprongen, maar ik had geen keuze. Mijn man moest gewoon aan het einde van de middag voor de tweede keer naar de dialyse afdeling. De pleister gaf veel te veel pijnklachten, dus kon dat niet wachten tot de volgende dag. Maar eind van de middag was ik al leeg, had ik al een uitgeput gevoel. Maar ja, zelf kon hij absoluut niet rijden, dus doe ik dat gewoon.... Blij dat ik hem kan helpen, maar oef, erg vermoeiend dus...

Dit gaat een lange dag worden. Nee, ik ga niet afzeggen, ik ga niet opgeven en ik probeer zo normaal mogelijk mijn schema aan te houden om niet te laat te komen op de fysio vandaag. De wekker is echt gewoon op tijd afgegaan, maar voor mijn gevoel moet ik de tijd in de gaten houden, ik kom gewoon niet vanzelf vooruit.

Toch kom ik op tijd in mijn auto voor het ritje naar Haarlem en ik voel me ondanks mijn vermoeidheid niet slecht ofzo. Op het parkeer terrein aangekomen, pak ik rustig mijn handdoek en ik wandel op mijn gemakje naar de ingang. Maar onderweg moet ik drie keer stoppen en me vasthouden aan een paaltje, aan het ronde glas bij de ingang en aan de muur bij de lift. Zwart voor mijn ogen, een zwaar gevoel in mijn hoofd en een oververmoeid gevoel. 

Ik blijf rustig en wandel de zaal binnen, waar op dat moment alleen Kiek haar oefeningen ligt te doen. We zijn niet lang alleen, want even later voegt een gehaaste Wessel zich in de zaal, komt Syl vanuit de spreekruimte er ook bij en zijn er even later twee dames nieuw voor mij. Van Eén iemand vraag ik later nog naar haar naam, want ik ben daar zo'n kruk in.... ik ga het proberen te onthouden: "Annemarijn" . Althans, dat herinner ik me nu nog.

Ik besluit om niet te gaan lopen op de band, omdat elke stap mij nu te veel voelt. Ik heb intussen de grijze bal gepakt en begin mijn rek oefeningen te doen. Dan komt Wessel met het schema bij me staan en vraagt me of ik zo mee ga om te lopen. Ik zeg hem dat ik dat niet ga doen en ik leg ook uit waarom. Hij geeft begripvolle antwoorden en zegt dan, dat hij me toch mee wil nemen naar de loopband. Met een grapje wens ik hem veel plezier en zeg hem, dat ik hem wel weer terug zie komen als hij klaar is, want ik blijf hier. Na wat gelach over en weer, pakt hij de draad van het gesprek weer op en vertelt me dat het goed is, dat ik niet toe geef aan pijn of andere klachten, niet daardoor een stap terug mag zetten, maar juist moet blijven doorgaan, omdat op die manier vaak de klachten vanzelf minder worden. Ik mag ook gewoon hier rondjes lopen als dat prettiger voor me is...?

Ik zucht inwendig eens diep en denk bij mezelf: "gáán we weer....pfff...!!"

Dus leg ik Wessel op mijn beurt uit dat ik heel goed de intentie begrijp van wat hij zegt, maar dat ik niet in dat plaatje pas. Ik weiger niet te lopen omdat het me zo'n pijn doet, maar puur omdat ik flauwval wanneer ik stomweg door zal zetten.
Wessel blijft doorgaan en zegt dat ik me op de band vast kan houden, en dat hij er bij is, zodat er niks kan gebeuren, al loop ik maar een minuutje of een half minuutje.

Op dit punt begin ik echt spijt te krijgen dat ik door heb gezet vanmorgen. Had ik toch niet beter thuis kunnen blijven vandaag? Ik heb hier zó géén zin in!!!!!!

Nogmaals zeg ik tegen Wessel heel duidelijk (al blijf ik zo rustig mogelijk, al kook ik inwendig van boosheid) dat ik niet ga lopen. Dat ik niet de pijn zal ontwijken, want dat is een heel ander hoofdstuk. Dat ik gewoon de andere oefeningen wel ga doen, en dat ik hoop dat dat voldoende bewijs geeft dat ik niet bang voor pijn ben!

Ik ga alleen geen risico nemen dat ik door mijn hoeven zak, dat is alles! 

Uiteindelijk geeft Wessel het op, maar ik voel me er niet prettig bij. Een mengeling van boosheid, verdriet, en onbegrepen voelen rommelen inwendig met mijn gevoel.

Het is niet leuk om grenzen aan te geven. Ik voel me zo leger dan leeg qua energie, dat ik het niet trek om dan maar 30 seconden te gaan lopen op de band, ik bedoel, ik weet nu al dat het lopen naar die band me te veel is...!!! Dat moet ik dan onderweg al onderbreken, laat dan die vernedering alsjeblieft aan mij voorbij gaan.

Snap nou voor eens en altijd, dat de standaard aanpak NIET van toepassing is op mij, dat ik NIET in het standaard pakketje pas!

Ik pak een elastiek en ga zittend op de bal de alternate row doen. Pijn doet het niet, maar het draaien geeft wel een onprettig gevoel in mijn hoofd. Ik besluit me er zo min mogelijk van aan te trekken en zet gewoon door en behaal de drie keer tien.

Nu maar naar de grote zaal wandelen, maar dan moet ik eerst wel mijn schema mee hebben, want ik weet niet meer uit mijn hoofd welke apparaten ik moet doen. Afgelopen vrijdag deed ik maar wat, en ik wil dat vandaag niet zomaar laten gebeuren. 

Wessel ziet me zoeken en vraagt me of ik nu eerst met de bal wil gaan overgooien. Maar nadat ik eventjes na denk laat ik hem weten dat ik liefst eerst de zaal in ga om daar mijn oefeningen te doen. Want mocht ik mijn frustraties niet kwijt kunnen daar, kan ik me met het gooien nog een beetje uitleven. 

Onderweg naar de grote zaal moet ik toch weer twee keer stoppen en me vasthouden aan de fel oranje muren om niet om te vallen. 

In de zaal zelf is het echt super druk, veel herrie, veel mensen. Ik sluit me zoveel mogelijk af en wandel nogal in mezelf gekeerd binnen. Weinig behoefte om iedereen uitbundig en gezellig te begroeten, ik ben echt te moe... en heb even meer dan genoeg aan mezelf.

Drie oefeningen gaan best oké en ik neem er mijn tijd ook voor. Genoeg pauze tussen de series door en dat lukt dan ook. Maar de vierde is me te zwaar. Mijn spieren hoog in mijn rug en nek zijn beurs, verzuurd, ze voelen pijnlijk en zwaar. Drie keer tien haal ik niet, één keer zeven en één keer drie. Dan moet ik opgeven, helaas. Het is niet anders.

Boos voel ik me niet, teleurgesteld een klein beetje. Ik heb vooral een gevoel van beamen. Het klopt met wat ik vooraf al had ingeschat. So be it, ik kan er niks aan veranderen.

Op de terugweg maak ik drie tussenstops om te voorkomen dat ik onderuit zal gaan.

Bij het terugkomen in de kleine zaal zegt Wessel me dat het goed gaat zo. Dat schiet me een beetje in het verkeerde keelgat. Goed...? Uhm... dat vind ik nogal makkelijk gezegd en ik vraag hem dan ook om een uitleg. Waarom vindt hij het zo goed gaan dan?

Waar baseert hij dat dan op?

Hij legt uit dat ik alle oefeningen kan doen, behalve het lopen, nou, dat vindt hij dus goed. Ik wacht zijn reactie niet echt af, wanneer ik hem vertel dat ik drie oefeningen inderdaad wel kon doen, maar de vierde absoluut niet gehaald heb. En dat ik dat zelf niet als goed wil bestempelen. 

Ik ben zelf negen van de tien keer bijzonder positief over vele dingen, maar ik ben in dit geval gewoon echt reëel, en sorry, maar dan mag je mijn prestatie vandaag niet goed noemen.

Wanneer ik het zo opschrijf merk ik wel, dat het nogal vlak is. Net als alle andere keren, maak ik ook vandaag grapjes en gezelligheid met vooral Kiek en Syl. Natuurlijk is er alle ruimte voor serieus zijn, maar ook voor lol! Deze grapjes en grollen zijn alleen erg lastig om uit te schrijven, dus meestal sla ik die over ;-)

Rode draad is toch wel het NK Balzitten, dat elke keer aanwezig is in de grapjes, waar uitdagingen over en weer vliegen, maar ook het gooien met de bal en het verkeerde been voorzetten van Wessel, en zo zijn er vele onderwerpen goed voor een vette lach.

Overgooien dus. Wessel is nog altijd bezig met zichzelf aan te leren om het juiste been voor te zetten, maar dat gaat wel ten koste van zijn richtingsgevoel. Ik moet dus wel een aantal keer rekken om te vangen, maar toch vind ik het knap dat hij zichzelf aanpakt.

Syl ligt op het bankje met halters wat oefeningen te doen, en ik stap een paar meter opzij, zodat we de bal over haar heen overgooien. 

Ik maak de drie keer tien / vijftien keer gooien vol, maar ik moet dit keer steeds zelf stoppen om snel te gaan zitten. Terwijl normaal gesproken Wessel of Iris de series moeten afbreken. 

Daarna rondt Wessel de fysio voor vandaag dan ook af, en ik ga richting de lift om naar de auto te gaan.

Geen tranen dit keer, maar wel frustratie. Het voelt niet fijn, wanneer ik niet duidelijk genoeg ben, dat ik niet in het systeem pas en dat de aanpak dan ook niet van toepassing is op dat moment.
Voordat ik naar huis rij, neem ik lang mijn tijd. Ik wil helder zijn en geen last hebben van de zwarte vlekken die ik ook weer tijdens het lopen naar mijn auto voor m'n ogen kreeg. 

Om de tijd te doden pak ik een dashboard doekje, ga wat zitten schoonmaken en ik neem me voor om rechtstreeks naar de wastunnel te gaan. Dan is dat ook weer gedaan.

Tot morgen!

22. Mijn revalidatie traject ~ Tussenevaluatie en dertiende keer fysio.

22. Mijn revalidatie traject ~ Tussen evaluatie en  dertiende keer fysio.

Beide bij Iris.

Vrijdag, 25 maart 2016.

Vanuit de dialyse waar mijn ventje al vroeg aangesloten ligt, schuifel ik op mijn gemakje naar het boerhavegebouw toe. Eerst even een gesprek met Iris, de tussen evaluatie van het fysiotherapie gedeelte. Het fysieke dus. 

Ik begin met het feit dat het me zo opvalt, dat iedereen, echt stuk voor stuk keihard hun best doen, om me te helpen. Om samen met mij te zoeken naar wie ik ben, hoe ik reageer en wat mijn best mogelijke aanpak kan gaan zijn. Ik wil graag dat ze dat mee neemt, want dat mag echt wel gezegd worden. 

Wat ik wel een verbeterpuntje vind, is de onderlinge communicatie. Natuurlijk begrijp ik dat er veel geschreven moet worden, en dat elk teamlid dat op zijn of haar eigen manier verwoordt, maar dat elke letter ook door de andere teamleden anders geïnterpreteerd kunnen worden. Ook nu benoem ik, dat ik misschien zelf ook nog duidelijker moet leren worden. Zoals de verandering met mijn man en alles wat daarbij kwam kijken, dat we daar anders mee omgaan, dan dat de meesten dat zouden doen.

Net als Eline gisteren, noemt Iris nu ook hier, dat ik toch redelijk goed van alles kan uitleggen, dus dat het niet zozeer van mijn kant fout gaat.

Dan gaan we van start met evalueren van mijn lichamelijke prestaties. Ze stelt me dan ook een aantal vragen om een beeld te krijgen hoe het nu gaat in vergelijking met het begin van mijn traject.

De cijfers wijzen uit dat ik niet vooruit, maar nog een pietsje achteruit gegaan ben.

Is dat een slecht teken? Nee, dat vind ik niet. Ik moest toch eerst minder doen, om daarna te kijken hoe ik beter kan gaan presteren met mijn lichaam. Terug naar mijn grens van belastbaarheid. Maar nog altijd ben ik er vaak al overheen op het moment dat ik binnenstap, dus dan is het lastig zoeken en zou ik niets meer mogen doen.

Ik vind wel, dat ik stappen gemaakt heb in de inzichten in hoeveel ik op de automatische piloot allemaal doe. Dat ik daar af en toe echt af moet stappen en meer moet voelen, om zodoende mijn grenzen aan te gaan voelen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar de theorie begrijp ik en snap ook het nut ervan. Nu nog toepassen, haha.

Maar goed, op zich is dat voor mij dus wel al een flinke stap, die ik gemaakt heb. Al heeft dat fysiek nog niet de gewenste uitwerking, want zoals ik al meldde; ik ben nog niet vooruit gegaan. Misschien komt dat nog, en zakt ook de vermoeidheid wat meer naar de achtergrond binnenkort.

Iris zegt me dat ze in het verslag van Wessel had gelezen, dat ik wel vooruit ben gegaan. Gezien de training van dinsdag, het ging namelijk soepel en oogde makkelijk.

Hmz, hier moet ik toch wel ingrijpen. Dit is dus een vorm van die miscommunicatie.

Ja, het klopt dat het er makkelijk uitzag. Maar poffer zeg, wat had ik een frustratie die ik weg moest duwen! Op het vernederen af, zo voelde het. 

Iemand die heel goed blind kan typen en er tussendoor nog een gesprek met een tweede persoon kan hebben.... zet die aan een toetsenbord neer en zeg dan: je mag maar met één wijsvinger dit hele verhaal gaan typen. Zwaaaaaar onder je kunnen en dan nog te horen krijgen: Ohh, wat doe je dit goed joh! Knap hoor! Ga zo door!
Sjucht, donder op joh, ik ben aan het onderpresteren en dan me zo de hemel in prijzen? Please, doe mij een lol. 

Goed, zo voelde het trainen van dinsdag dus. De frustratie zorgt nog voor te veel spanning in mijn nekspieren, de stress die het oplevert weegt niet op tegen het goed doen van die sullige oefeningetjes. Sorry, maar ik vond het "trainen" dus niet goed gaan.

En dat stukje stond dus ook niet zo in het verslag vermeld. Dan krijg je toch een scheef beeld voor ogen, dan dat het in werkelijkheid gebeurde? 

Maar toch gaan we op die manier door met trainen, zegt Iris me, en ik ga er niet tegenin. Ook hier zal ik vanzelf mijn weg wel in gaan vinden. 

We lopen samen de oefenruimte in en ze vraagt of ik op de loopband wil, maar ik weiger die nog met "Code rood". Dat gaat nog niet goed genoeg, ik heb nog altijd veel last van mijn nek en de bijbehorende ongemakken van een zwaar hoofd, stukje missen en bijna flauwvallen. Dus, dan maar beginnen met het oprekken van de borstspieren en de arm oefeningen met gewichtjes in mijn handen. Ik wil dit keer wel een kilo, in plaats van een halve, want dat voelde zo onzinnig de vorige keer. 

Ik rek tussen mijn drie keer tien opzij en langs mijn oren buigen en strekken door, telkens mijn borstspieren op. Hier ben ik redelijk snel mee klaar en ik ga naar de grote zaal. Iris loopt met me mee, maar voor mij hoeft dat niet. Ik weet nu al dat ik mezelf ga afsluiten voor het meeste dat ik daar ga voelen, en stomweg onnozele oefeningen moet gaan doen. Dus zou ik dat liefst alleen gaan doen, maar toch loopt ze met me mee. 

Nou, dat mag. Ik ga rustig mijn ding doen en let niet meer op wat er om me heen gaande is.

Totdat ik bij de toestellen kom, waar Cindy (mijn vorige personal trainer) bezig is met een groepje mensen die met een bal en cilinder aan het oefenen zijn. Intussen is ook Syl aangekomen in de grote zaal en we grinniken wat om de situatie.

Cindy doet op gegeven moment een oefening, waarbij ze zelf hard moet lachen en roept dat het er wel wat suf uit moet zien, dus ik kijk naar wat ze doet.
Nou, dat was een understatement. Het was inderdaad lachwekkend, dat had Syl ook door. Ze ziet me lachen, lacht hardop mee en Cindy probeert op haar beurt haar lachen in te houden, maar dat lukt niet omdat ze inmiddels ook naar mij kijkt.

Ook ik houd me in, want ik kan het niet maken om een hele groep mensen uit te gaan zitten lachen. Niet dat ik dat zou doen, want het was Cindy die zorgde voor de lol, maar de groep zou dat wel zo kunnen aanvoelen. En dat wil ik dus echt voorkomen. 

Dit is dan wel het moment dat ik terugval in oude gewoonten, ik herhaal de oefening op het toestel twintig keer, de tweede keer ook en daarna heb ik pas weer door dat ik bij de eerste twee keer na tien al had moeten stoppen. Nou ja, pech dan, ik kan het niet terugdraaien. 

Terug in de zaal ga ik nog op de bal om de spieren in mijn onderrug en rond mijn SI-gewricht op te rekken en ondertussen is het knap druk geworden in de kleine zaal. Amal, Sukran, Syl, Alinda en de oudere dame waar ik de naam telkens van vergeet. Maar er is ruimte genoeg, dus het vormt verder geen probleem. 

Ondertussen gaat Syl nog verder in op het NK Balzitten, waar ik een paar weken terug over aan het grappen was, en vraagt aan Iris of zij al geoefend heeft. In tegenstelling tot Wessel pakt zij dus wél een bal en gaat proberen of het haar lukt. Dit had ze al eens eerder gedaan, verklapt ze. Het kost grote moeite en veel bewegingen, maar ze kan toch een aantal seconden haar voeten los van de vloer houden zonder te vallen.

Benieuwd of ze dit vaker gaat oefenen, of dat het hierbij blijft, ik ga de uitdaging graag aan :-p

Ik ga nog drie keer tien de cross row doen, waarbij ik op een andere plek ga zitten, zodat ik de lopers niet in de weg zit. En daarna gooi ik nog drie keer een aantal keren met Iris over. 

Wanneer ik daarna ga zitten, voel ik dat ik vreselijke last van mijn onderrug heb. Dit blijft mijn valkuil: een wedstrijd element, uitdagen, fanatisme met spelletjes. Op dit soort momenten schakel ik mijn vermogen om pijn te voelen echt radicaal uit. 

Dan heb ik alleen nog maar plezier en ga ik gewoon door. Maar goed, nu voelt dat dus minder prettig. 

Nee, ....wacht..... in het kader van duidelijker zijn.... nu voelt het dus echt heel vervelend, op de schaal van één (amper pijn) tot tien (ernstig veel pijn) scoor ik nu toch wel een acht.

Hierbij moet ik dan ook maar gelijk afronden voor vandaag en ik ga lekker weer naar mijn vent toe, hij zal ondertussen bijna klaar zijn met de dialyse, dan kunnen we samen lekker naar huis. Beetje suffen, wat omstebeurt slapen op de bank en dan lekker gaan zingen vanavond!!
Zin in :-)

Voor ieder een super gezellig paas weekend en tot dinsdag!

21. Mijn revalidatie traject ~ Zesde keer PB.

21. Zesde keer PB.

Samen met Ro bij Eline.

Donderdag, 24 maart 2016.

In de afgelopen week heb ik maar één keer 'zwemles' gekregen van Ro.  Dat gebeurde in de keuken, toen ik bezig was om alles op te ruimen. Ik was al een tijdje bezig, voor mijn doen dan, want langer dan tien minuten zal het niet geweest zijn. Terwijl ik bezig was met afronden, omdat ik het gevoel had dat ik bijna te lang bezig zou zijn, hoorde ik vanuit de kamer een lachend: "Toet....?!?" klinken. Ik pruttelde nog wat na, zoals een oude dieselauto die je plots stopt, maar daarna stopte ik dus ook. 

Dit vertellen we ook tegen Eline, op de vraag hoe het de afgelopen week is gegaan. Het is ook de enige keer geweest en ik heb het idee dat het Eline verbaast. Snel denk ik na en probeer te bedenken waarom het eigenlijk maar één keertje voorgekomen is. Heeft haar opzet dan gewoon goed gewerkt en ben ik het me veel meer bewust geweest, en heb ik het daarom kunnen voorkomen? Uhm... nope. Helaas niet. Doordat ik zoveel last van mijn nek heb gehad de afgelopen week en telkens tegen flauwvallen aan zat zonder dat ik iets deed, heb ik stomweg ook gewoon amper iets in huis kunnen doen. Als ik al iets deed, was dat niet langer dan één of twee minuutjes.

Verder hebben we het ook over het probleem van communicatie. Het valt haar daarbij op, dat ik eerst en vooral bij mezelf zoek, wanneer er iets mis gaat.

Tja, samen met Ro kwamen we daar al eens vaker achter, dat ik af en toe dingen anders laat overkomen, dan dat ik ze bedoel. Zo af en toe kan ik heel scherp overkomen, of iets dwingend vertellen in mijn enthousiasme. Maar ook wanneer het mijn gevoel betreft, kan ik juist niet scherp genoeg zijn en het milder vertellen dan dat ik het ervaar.

Ook het verschil met praten wanneer ik in negatief gevoel zit of in ratio. In ratio kan ik namelijk veel dingen heel gedetailleerd en helder uitleggen, maar zodra er negatief gevoel om de hoek komt, dan lukt me dat niet meer en kan ik amper nog woorden vinden.

Wanneer ik in ratio denk of doe, kom ik ook over als een heel sterke zelfverzekerde dame. Dat is nogal een verschil met als ik in gevoel zit, en dan met name gevoel van frustratie, boosheid of verdriet. 

Maar ook wanneer ik bijvoorbeeld te moe ben, kan ik veel feller reageren. Bitser.

Op die momenten informeer ik ook niet meer hoe ik overkom, lees ik de ander niet meer zo heel scherp en mis ik dingen, signalen. Vaak ben ik op die momenten ook volledig verbijsterd, wanneer er een felle reactie terugkomt. Die kan ik dan niet plaatsen.

Ro haakt daar dan ook op in, dat er op dat vlak misschien ook wel een hulpvraag ligt, maar Eline vertelt dat deze vier maanden daar niet geschikt voor zijn. Dat past niet zo  heel erg in het programma en dat is dus misschien iets voor na dit traject, want het lijkt haar wel zinnig wanneer ik daar iets mee kan gaan doen. 

Doorgaand op de communicatie binnen het traject, vertelt Eline dat zij daar misschien een aandeeltje in gehad kan hebben, door de mail die ze rond gestuurd heeft binnen het team. De informatie van onze kant over het wel of niet aanwezig zijn van Ro bij de behandeling van haar was niet helemaal duidelijk vorige week. De twee weken wisten we toen, maar de rest nog niet. Daar ging het dus ergens al mis. Maar goed, dat maakt niet zoveel meer uit, dat is nu inmiddels al recht gezet. Ik vind het wel knap dat ze vertelt, dat het mede door haar mis gegaan zou kunnen zijn.

Ik doe het meeste eigenlijk altijd op de automatische piloot.
Pijn = doorgaan, niet op letten.

Moe = niet aan toegeven, gewoon doorzetten.

Boosheid = wegduwen en kijken wat ik met de situatie aan kan.

Maar ook: is mijn hulp nodig = mezelf opzij gooien en er voor Ro zijn.

Bij anderen kan ik al veel gemakkelijker zeggen dat ik iets niet kan of dat het niet goed uitkomt, maar wanneer Ro me nodig heeft...zijn er geen andere opties. Dan ga ik met hem mee en ben ik er altijd!

Dat gaat zonder dat ik na hoef te denken. Nu vindt Eline het handig, wanneer ik wel ga nadenken. En ga bekijken hoe ik stress momenten kan herkennen en eventueel kan ontwijken of voor kan zijn.

Een voorbeeldje, de vrijdag in het ziekenhuis, het 50 minuten moeten wachten in de wachtkamer op de vaatchirurg. Op zich al een geduld test, maar helemaal voor Ro, omdat hij al erg  nerveus was voor die afspraak. Dan zit je verre van rustig daar en moest ik er wel bij zijn, want anders was hij al lang weg gelopen. 

Ik heb mezelf die ochtend rustig gehouden, door me af en toe af te leiden door middel van domme spelletjes op mijn telefoon, maar intussen houd ik Ro in de gaten of hij het wachten nog aankan. Hem proberen af te leiden met opmerkingen over mensen die langslopen, en die zijn vaak verre van netjes, om eerlijk te bekennen. Sarcasme en zwarte humor helpen ons meer geduldig te zijn.

Dit keer ben ik voordat ik voelde dat Ro het zou verliezen, zelf naar de balie gegaan en gevraagd hoe lang het nog zal duren. Maar Eline denkt dat ik een volgende keer nog meer kan doen.

Ze maakt de vergelijking met een cola fles. Wanneer je die schudt, bouwt er een druk op. Wanneer je af en toe de dop open draait en weer dicht, kan er druk ontsnappen en zal het niet zo snel tot een explosie aan cola geven wanneer je te laat die dop en één keer opendraait. Het schudden is daarbij het lange wachten, de explosie is het geduld verliezen en ploffen. De druk laten ontsnappen kunnen we proberen door een volgende keer te benoemen dat het zo lang duurt. Dat het best irritant is, dat we zolang moeten wachten. 

Het lijkt ons een goede tip, dus die gaan we ook proberen toe te passen wanneer zoiets zich weer voordoet, want dit doen we al in het verkeer. Ons gemopper op de mede weggebruikers, die hun rijbewijs bij een pakje boter gehaald hebben, of de sukkelaars, die.... nee, laat ik hier niet langer op in gaan, volgens mij is het beeld al duidelijk :-)

Het gaat nog even verder over die automatische piloot. Wanneer ik bewuster zou kunnen denken wat ik ga doen, hoe lang ik daar mee bezig denk te gaan zijn, kan ik misschien ook vooraf bedenken, waar mijn grens ligt. Op die manier ga ik er misschien minder makkelijk overheen. Eerst denken, dan doen. 

Haha, ik moet er inwendig echt wel om lachen. Adhd, en dan eerst denken voordat ik ga doen. Uhm, dit probeer ik al bijna vijftig jaar te leren, maar is nog niet gelukt. 

Goh, wie weet komt de wijsheid met het ouder worden? Zou het me überhaupt nog eens gaan lukken dan?! Och, dromen mag!  :-D

Ook over mijn adhd gaan we het nog hebben. Ze vraagt zich af of het voor mij mogelijk is, dat ik bewuster kan gaan letten op wat ik denk. Ook hier moet ik om grinniken. Dat is bijna onmogelijk, dat gaat zo snel. Wanneer ik één zin bewust denk of hardop zeg, heb ik in mijn hoofd al vijf extra volzinnen gehad. Dat hou ik dus nooit bij, dat is onmogelijk!

Het onderdrukken van mijn ADHD gedrag of gedachten is voor mij ook al zo normaal geworden. Al kost het me vaak genoeg nog veel energie, maar ik heb weinig keuze. Het is namelijk niet zo heel leuk om altijd maar op te vallen. Wanneer ik het redelijk tot goed onder controle heb, val ik al op. Ik kan nagenoeg nooit ergens low profile zijn. Het is al snel bekend wanneer ik ergens aanwezig ben. Verjaardagen, koor, bijeenkomsten, vergaderingen, maakt niet uit wat of waar. Op de vraag van Eline of het zo erg is dat ik opval, antwoord ik heel eerlijk dat ik dat niet altijd vervelend vind, ik mag gezien worden, maar ik wil dat niet altijd, dat vind ik dan ook weer niet nodig.

Eline vraagt zich af of het dan eigenlijk wel zo noodzakelijk is, dat ik mijn gedrag onderdruk. Ik vind namelijk van wel. Ze vraagt nog om voorbeelden, wat zou er gebeuren wanneer ik meer van mezelf zou laten zien op dit moment? Uh... nu?!? Op dit moment?!?  Er schiet van alles door me heen en ik zou veel te druk worden. Die voorbeelden vliegen omhoog, maar ik vind het zo lastig om die duidelijk en rustig te geven.  

Een van mijn duidelijkste die bovenkwam is de gedachte die ik had, telkens wanneer ze een driftig schudgebaar maakte bij het voorbeeld van het schudden van een cola fles. Ik had daar vele gedachtes bij. Ja, die van de cola fles zelf, de zero uitvoering met rode dop. Waarom was die dop nu eigenlijk rood? Tot voor kort was die gewoon zwart. Dat is ook veel meer mijn kleur. Och ja, maakt ook niet uit. Oh ja, schudden van de fles. Ze heeft nogal een grote fles in haar handen, ik zie het voor me zoals die geschud en wel dan verlost zou worden van de rode dop. Hoe het beige gekleurde en met lucht gevulde cola dan met zoveel kracht uit de fles zou spuiten. Hoe alles nat zou worden, hoe niks zou plakken omdat het zero is, hoe grappig Eline er uit zou zien, wanneer ze van top tot teen onder de cola zou zitten.

Maar ook compleet met zijweggetjes als..... wat als de fles cola plotseling een flink mannelijk lid zou zijn? De felheid waarmee ze aan het schudden (in dit geval: trekken) is, goh ja, dat zou dan uiteindelijk ook een flinke explosie kunnen geven. Hmz, tsja, dan zit je ook nogal onder als je niet goed genoeg van je af richt. En dát spul kleeft wel!!! Dat prikt zelfs ook, maar dan alleen als je het in je ogen krijgt en niet doordat er koolzuur in zit....

Dit bovenstaande komt dus onder andere los in mijn ADHD hoofd, terwijl ze het schudgebaar maar twee keer een paar seconden deed.
En dan luister ik ondertussen ook nog netjes door haar aan te blijven kijken en te horen wat ze vertelt. 

Als Eline me dan vraagt: "kan je zo'n ADHD moment delen?", dan moet ik ontkennen. Dit kan ik onmogelijk heel rustig en concreet mede delen. En doe ik dan dus ook niet.

Wanneer ze me vraagt of ik iets meer kan laten zien van mijn ADHD, dan moet ik ook nee zeggen, want dan is een sessie niet meer te doen. Dan kan ik al niet meer rustig blijven zitten, ga ik van alles onderzoeken. Bijvoorbeeld waarom die tissuedoos verderop op haar bureau leeg lijkt te zijn, is die werkelijk leeg of heeft de voorgaande tissue de volgende net niet hoog genoeg opgetrokken dat die buiten de doos blijft hangen. Dan ga ik haar broodtrommeltje pakken en op zoek naar wat daar dan in zit, of gezeten heeft.  Ik gok op bruin met iets van kaas, tomatenplakjes en sla.
Het blijft voor mij zo vreselijk lastig om duidelijk te maken wat ik door mijn ADHD zou willen doen, of hoe en wat ik allemaal in snel tempo denk.

Ik kan alleen maar hopen dat Eline niet het idee krijgt dat ik niet welwillend genoeg ben. Dat ik niet zonder meer alles maar af aan het kappen ben. Dat ik echt al heel hard mijn best doe enzo. 

Aan de andere kant, ik weet dat ik meer dan mijn best doe. En dan is het goed genoeg.

Ik weet dat ik er probeer uit te halen wat er in zit, dat ik wil groeien en nog altijd hoop dat ik dingen kan leren. Alles wat er lukt is mee genomen.
En wat een ander dan denkt, is min of meer niet mijn probleem.
Het maakt het alleen wel een klein stukje gemoedelijker tijdens de sessies, wanneer gezien wordt dat ik niet mijn hakken in het zand gooi, maar probeer de kar te trekken.

Tot morgen.
:-)

20. Mijn revalidatie traject ~ Twaalfde keer fysio.

20.  Mijn revalidatie traject ~ Twaalfde keer fysio.

Met Wessel en iemand die met hem mee kijkt vandaag.

Dinsdag, 22 maart 2016.

Nog altijd heb ik erg veel last van mijn nek en de spieren daar omheen. De staalkabels zijn nog niet weker geworden. Ik heb tegen beter weten in toch de hoop gehad, dat het wat beter zou gaan, met behulp van kleine, rustige bewegings- en strekkingsoefeningen, pijnstillers en zoveel mogelijk ontspanning door te genieten, rust te nemen, afleiding te zoeken en ademhalingsoefeningen.

Dus, met een voornemen om het voorstel van Iris (om het een week aan te zien) opzij te gaan zetten en eerder om hulp vragen, ga ik naar binnen. Wessel staat met iemand te praten, die een stagiair lijkt te zijn. Hij is me later ook voorgesteld, maar ik ben de naam vergeten, hoe verrassend, grinnik. 

Voordat ik mijn pijn en dus grens kan aangeven, vertelt Wessel me dat Roelien en Eline binnenkort om de tafel gaan zitten, om te bespreken hoe ze mij verder nog kunnen gaan helpen. Wanneer ik heb erg vragend aan sta te kijken, begint hij uit te leggen, dat vanwege het feit dat Ro er niet bij kan zijn, dat de aanpak nu zal veranderen.

Uhm.... waar komt dit nu vandaan? Vorige week ging het alweer een stukje minder slecht met mijn vent en was hij gewoon bij het gesprek dat ik met Eline had. Daar hebben we samen ook gemeld, dat het weer zal lukken dat hij met me mee zal gaan!

Mijn verbaasdheid verandert een beetje in irritatie. Naar mezelf toe, maar ook naar het team.
Ben ik dan toch niet duidelijk genoeg geweest, hoe komt het dat ik dingen blijkbaar anders overbreng, dan dat ik het bedoel of voel? Ik weet al dat ze mij lastig vinden wat betreft het inschatten van waar mijn grenzen liggen, maar blijkbaar ben ik ook nog lastig op meerdere vlakken?

Maar waarom wordt er niet afdoende gecommuniceerd binnen het team? Donderdag hebben mijn man en ik tegen Eline verteld, dat het weer ging lukken allemaal. Vrijdag ook nog verteld tegen Iris, dat de grootste zorg en spanning weer gezakt is, dat ik er gewoon weer ben en door kan gaan. 

Wessel vertelt mij nog, dat hij Eline zelf nog niet gesproken heeft over mij, dus dat het kan kloppen dat hij achter loopt, maar goed, mijn hoofd zit direct vol.

Ik kan nog zeggen dat ik niet ga lopen op de band, omdat het fysiek niet zal gaan.

Te veel last en pijn van m'n nek. Prima, dan gaan we oefeningen doen met de bal enzo.

Maar uhm... ik zou het toch wel fijn vinden als er beter naar gekeken zal gaan worden, zoals ik met Iris vrijdag ook besproken had. Wessel vertelt dat hij zelf daar niets mee mag, en dat hij het zal doorspelen naar de arts.
Mij maakt het niet zoveel meer uit, wie er wel of niet naar kijkt, een peut of een arts.

Als er maar meer mee gedaan wordt dan nu: meer dan niets dus.

Op zoek naar de grijze bal, komt ook Wessel tot de conclusie dat die niet in deze ruimte meer is. Omdat hij wel wil, dat ik op die maat ga oefenen, gaat hij op zoek en mag ik ondertussen aan de stagiair vertellen waarom ik hier ben.

"Uh,, dat weet ik eigenlijk ook niet", grap ik nog, maar eigenlijk zit mijn hoofd al zo vol van het begin, dat ik het nu bijzonder lastig vind om dan overzichtelijk en duidelijk te vertellen waarom ik dan inderdaad hier ben. 

Om eerlijk te zijn weet ik alleen nog dat ik een plekje in de vensterbank heb gezocht, dat ik daar ben gaan zitten en zomaar ergens ben begonnen met een aantal dingen over mezelf en mijn fibromyalgie enzo. Geen idee meer of dat voor hem duidelijk genoeg was.

Wanneer Wessel terug komt met de bal, ga ik met het elastiek aan de slag, de ongelijke row. Op die manier gaat hij proberen om meer beweging te krijgen in mijn vastzittende nek. Hmz, ik zal zien hoe het gaat, en tijdens de eerste van drie keer tien, word ik al zwaar in mijn hoofd. Maar goed, het zal wel ... en ik zet door. Het kan tenslotte geen kwaad in de ogen van Wessel. En hij baseert het natuurlijk op de informatie die ik hem geef. Ben ik duidelijk genoeg geweest dan? Ik heb op dit moment geen idee, en ik maak zo rustig mogelijk deze oefening af.

Dan de volgende oefening, in het kader van het losmaken van mijn nek. Hij legt uit en doet voor. Mijn hoofd blijft in de zelfde houding, maar duw mijn gehele hoofd vanuit mijn nek gezien een klein stukje naar voren en naar achteren, zodat de nekwervels wat van elkaar verschuiven. Aangezien het mij doet denken aan het loopje van een kip, zeg ik dat ook. Weer is daar de lach en probeer ik mezelf af te leiden. Ik weet dat die beweging me erg zeer gaat doen, maar hey, als ik niet probeer, en door de pijn heen ga, dat komt het nooit los, toch? Dus... hopla. Kip dus, maar wel een gefrustreerde....

Wessel waarschuwt me nog lief, dat het kan gaan kraken. Dat boeit me nooit zoveel, ik ben al heel erg lang nogal crispy, dus daar schrik ik niet van.
Maar na drie bewegingen schiet ik vol, de pijn is heel heftig. Bot op bot schuiven is niet grappig!! Misselijk, instant hoofdpijn, zwart voor mijn ogen... Ik weiger en huil.

Ik probeer nog steeds uit te leggen waarom ik dit niet kan, dat het echt te erg is geworden. Dat ik al vanaf mijn 18e met grote regelmaat naar de fysio moet, omdat mijn spierlagen op elkaar vast plakken, dat alles te strak en te vast komt te zitten. Soms helpt het duwen tegen een deurpost of een hoek van een muur nog wel eens, maar niks lukt me meer zelf op dit moment. En heb ik nu echt even hulp daarbij nodig.

Hoe maak ik nou eens duidelijk dat ik dit niet trek?!
Ben ik te zacht, lach ik te veel, kom ik te positief over, probeer ik niet hard genoeg te vertellen wat ik voel??
Ik weet het niet meer en dat frustreert me overmatig! Ik zoek vooral bij mezelf, hoe ik dingen anders kan uitleggen of vertellen, zodat het wel duidelijker kan worden..... maar ik voel me op dit moment ook heel erg onbegrepen.

Ik ben nu eenmaal niet iemand die snel kermt van de pijn. Wanneer ik zeg dat ik best wel last heb, dan ben ik al vreselijk ver over mijn grens heen. Ik slik nagenoeg geen pijnstilling, maar ik slik het nu al vier dagen..... Het is te erg, te veel, dit kan ik zelf niet meer opvangen of oplossen.

Nou, hup. Stop met tranen, klaar nu. Blijven kijken wat me wel gaat lukken.

Wessel stelt voor om met de bal over te gooien en het gaat allemaal een beetje langs me heen. Ik ga op de automatische piloot en schakel voor zover mogelijk mijn gevoel uit.

Anders kan ik niet meer doorgaan, en voor mijn gevoel wordt dat nu toch van mij verwacht. Is het niet door Wessel, dan is het wel van mezelf. Alhoewel ik nu zelf liefst plat ga liggen, want dit voelt niet zo prettig meer.

Weg met het gevoel, kom maar op met de bal. Focus op zijn manier van gooien, kijk of hij zijn houding al heeft aangepast en heeft geoefend met zijn juiste been voorzetten tijdens het gooien. Het gaat hem redelijk goed af, al lijkt hij meer moeite te hebben met het vangen.
Het kan ook zijn dat ik mijn frustratie er probeer uit te gooien en daardoor onbewust ietsje meer vaart aan de zachte bal mee geef. Ik probeer ondertussen ook het zware in mijn hoofd achter mijn ogen te negeren, val ik om, dan val ik maar om. En ja, ik blijf maar "gewoon" doorgaan en maak de drie series overgooien af.

Goed.... de frustratie zit dus al erg hoog en de pijn is nu heel heftig, maar zelf voel ik alleen nog maar dat ik me niet zo heel erg happy voel. (Door het praten met mijn man en het schrijven, weet ik nu pas waarom ik me dus niet te happy voel)....

Wessel neemt me mee naar de health time ruimte. Hij denkt dat de stabilisatie van de apparaten mijn nek minder zal belasten, en dat het op die manier wel zal gaan lukken.

Mijn wil is groot genoeg, dus ga ik mee. Wanneer ik het niet probeer, weet ik het ook niet zeker. Daarbij ga ik er vanuit dat hij hiermee meer ervaring heeft dan ik, dus weiger ik ook niet vooraf.

Ik doe een aantal bewegingen op apparaten met mijn armen. Niet boven mijn hoofd, maar wel trekken en duwen, dat soort dingen. Vooral biceps en triceps dus.

Er mag nergens extra gewicht op staan, maar puur de laagst mogelijke standen. 

Zucht... af en toe moet ik mijn best doen, om niet terug te vallen in gedrag van een half jaar terug: dit is te makkelijk, hop, gewichten erbij, trainen die handel.

Ik duw dus veel te veel de pijn weg, de ongemakken ver buiten beeld en de frustraties opzij. Al ben ik braaf en vertel ik wel dat ik dit niet makkelijk vind. 

Maar Wessel vind mijn bewegingen er makkelijk uit zien, ik straal uit dat het goed aanvoelt. Mja, ik ken de mensen die hier rondlopen, ik ken de oefeningen, ken de apparaten, ik weet hoe ik ze op een correcte manier moet uitvoeren. Maar ik gebruik alle kracht die ik heb vooral in het wegduwen.... het wegduwen van negatief gevoel, van mijn fanatisme, mijn verlangen naar meer trainen en van pijn. 

Wessel vertelt me nog heel lief en mee denkend dat ik niet mag verwachten om volledig op niveau terug te kunnen zijn of heel snel kunnen komen van hoe het ooit was, maar dit is maar zo'n piepklein onderdeeltje van mijn gevoel, want ik weet dat zelf ook wel. En normaal kan ik inmiddels best mijn doelen deels aanpassen (al kan het nog veel beter, maar het begin is er) en dat is moeite doen om me er bij neer te leggen.

En weer wordt het me duidelijk.... ik kan nog altijd mijn gevoel niet uitleggen. Ik kan nog steeds niet vertellen dat ik TE veel pijn heb. Ik probeer zo hard mijn grens aan te geven, en dat lukt me blijkbaar niet genoeg, want de ander geeft er geen of amper gehoor aan.
Wessel grapt dat ik misschien wel even mag boksen met de stagiair, zodat ik me kan uitleven en ik grap dan maar mee, door te zeggen dat hij nog erger is dan ik! Want Wessel kent (tijdens de intake) als geen ander hoeveel kracht ik nog altijd in mijn spieren heb, als het kortstondige kracht kan zijn. 

Maar ik geef ook heel eerlijk toe, dat ik in de andere zaal al de neiging had om die grijze bal een hele harde schop te geven.... maar de enige reden dat ik het niet deed, is dat ik dan te veel schade ermee zou aanrichten. 

En jawel, met een soort van glimlach wandel ik terug richting de oefenruimte waar we begonnen waren.....

Dit voelt verre van prettig zo. Voel me niet begrepen, maar ik vind dat het dan vooral aan mezelf zal liggen. Ik leg dus niet goed genoeg uit wat ik voel. 

Misschien is dit iets wat ik met Eline nog eens kan oppakken. Hoe krijg ik het voor elkaar dat ik duidelijk kan maken wat ik voel en wat ik de ander wil laten weten?

En hoe geef ik een grens duidelijk genoeg aan?

Maar ook, hoe kan ik in ratio gaan zitten, om gevoel uit te leggen. Want wanneer ik in tranen ga, krijg ik niets meer uitgelegd of gesproken.....

Kortom, ik heb nog een lange weg te gaan!!!

Morgen weer een dag. "Tok."

Nu lang en veel slapen, ontspannen en ... genieten!

19 Mijn revalidatie traject ~ Elfde keer fysio.

19. Elfde keer fysio.

Op de groep bij Iris.

Vrijdag, 18 maart '16.

Tijdens het rijden naar de volgende sessie heb ik last van mijn hoofd. Het voelt zwaar en ik zie af en toe zwart voor mijn ogen. Daarbij heb ik het gevoel dat ik flauw kan vallen. Ik probeer zoveel mogelijk op mijn ademhaling te letten, dat ik rustig maar wel iets dieper door adem. Ik merk namelijk dat ik soms te oppervlakkig adem haal. Het telkens bijna flauwvallen heb ik dus nog altijd niet geheel zelf onder controle. Helaas niet, want de afgelopen week heb ik er wel erg veel last van. 

Gelukkig zakt het wanneer ik gewoon blijf zitten ook weer redelijk snel weg, waardoor ik de auto niet aan de kant hoef te zetten en ik verantwoord rustig kan door rijden. 

In de lift naar de eerste etage lijkt het even mis te gaan. Twee heren lopen tegelijkertijd met mij de lift in. Op zich niet erg, maar de manier waarop het driedelig kostuum met foute stropdas mij bekijkt, zet mij direct op scherp. Dus ik kijk hem vriendelijk edoch strak aan, doe mijn wenkbrauwen omhoog, kantel ik mijn hoofd een klein tikkeltje door mijn kin iets naar links op te tillen en vraag hem in deze lichaamstaal mij te vertellen wat hij denkt. Hij is daar ontvankelijk voor en zegt me dan: "Wanneer je toch gaat trainen, waarom neem je dan niet gelijk de trap naar 1 hoog, dan ben je gelijk opgewarmd."

Hij lacht er een beetje bij en het schiet me in het verkeerde keelgat. Ik voel me heel boos worden. "Weer zo eentje", denk ik oordelend. En voor ik verder ook maar kan nadenken, zeg ik heel rustig maar zelfverzekerd: "Goh, wanneer u iets niet begrijpt of zeker weet, hou dan ook vooral uw mond...." 

Ik ben blij dat ik maar naar 1 hoog hoef, want de lift is inmiddels gestopt en de deuren gaan open zodat ik kan uitstappen en de heren kan laten voor wat ze zijn. En uhm.. dat is maar goed ook, want nu hoeven ze niet te zien (en vooral niet te ervaren) dat het beter voor zijn gebit is, wanneer hij vanaf dat moment zijn mond houdt in mijn bijzijn.

Ik loop naar de hoek om mijn jas op te hangen, maar daar kijk ik bijzonder verbaasd wanneer ik mijn armen strek om mijn ondertussen uitgetrokken trainingsvest op het haakje te hangen. De kapstok staat hier niet meer, maar daar kom ik nog maar net op tijd achter, ik laat mijn jas nog nét niet op de grond vallen. Snel kijk ik om me heen waar die dan is gebleven en blijkt dat die vlak bij de deur gezet is. Oké.........die had ik dus nooit gezien. Ik ben lekker bij vandaag, not! 

In de spiegels zie ik Syl ondertussen naar me kijken en we schieten dan ook samen in de lach. Dit moet een grappig gezicht geweest zijn :-)

Op naar de loopband, maar onderweg daarheen overvalt het me weer. Ik voel me  niet lekker worden en bedenk me, dat hier geen stoelen zijn om snel op te gaan zitten. Focus op ademhalen, diep en rustig door ademen, rustig doorlopen en hopen dat ik niet onderuit zal zakken. Op de loopband ben ik nog geen 40 seconden bezig, of ik moet alweer stoppen. Ik voel me steeds slechter en krijg steeds minder gevoel in mijn benen. Vreemde tintelingen vanaf mijn bovenbenen naar beneden en achter mijn ogen voelt het steeds zwaarder. 

Ik pak koud water en drink dat in kleine beetjes zittend op een stoel rustig op. Dit voelt niet leuk, heb hier zo geen zin in, maar ik kan er niets aan doen en hoop dat het snel over wil gaan.

Niet blijven hangen in wat niet lukt, maar kop omhoog en kijken wat nu wel kan. 

Mijn plan B : terug naar de zaal dus! 

Nooit beseft dat dit kleine kippenstukje aan zou kunnen voelen als een heel eind wandelen. Zonder kleerscheuren ga ik in de vensterbank zitten. Gelukkig is Iris nog bezig met Alinda en probeer ik mijn focus van mijn falende lichaam af te halen, want dit maakt me niet zo heel vrolijk. Syl is daarbij de klos, want zij ligt vlakbij me op het bankje oefeningen te doen en ik besluit te gaan kijken of zij zich zal laten afleiden.

Ik ben best blij met het feit dat humor wel mijn dingetje is. Hiermee heb ik mezelf al vaak kunnen redden en ook dit helpt me om mijn humeur goed te houden. Het lukt me dus ook om te zorgen dat ze de tel kwijt is en ik help haar wel door te beginnen met 1....2... grijns. 

Dan komt Iris bij me en ik vertel haar waar ik last van heb en nog niet begonnen ben met de rest van mijn oefeningen. Ze maakt zich grote zorgen en ik zit in twijfel over wat ik voel. Aan de ene kant voel ik spijt. Spijt dat ik het haar verteld heb, want ik voel haar oprechte zorg als een soort van medelijden en dat roept een vorm van opstandigheid in me op. Dat is niet handig en vooral ook niet fair, maar ik weet dat ik ook geen spijt moet hebben van mijn open- en eerlijkheid.
Aan de andere kant voel ik het als een soort training, een uitdaging. Hier moet ik dus beter mee overweg kunnen van mezelf. Ik kan en zal haar reactie niet proberen te veranderen, want dat is haar gevoel. Maar ik kan wel mijn reactie en gedachtes proberen bij te sturen wanneer dit op mij af komt. En dat probeer ik dan ook.

Ik wil haar een beetje gerust stellen en vertel haar wat ik denk dat de oorzaak is. Natuurlijk is er die spanning van afgelopen week, maar die staalkabels wat ooit spieren waren zorgen al een week of drie voor veel overlast en pijn.
Nu voel ik dat wel vaker zo, terwijl blijkt dat ze eigenlijk nog redelijk ontspannen zijn. Iris vraagt me ook of ik hier al bekend mee ben en of mijn bloeddruk misschien te laag is. Zelf denk ik dat het wel zal mee vallen, maar ze vraagt of ze het bij me mag meten.
Geen probleem hoor, graag zelfs. Zo kan ik uitsluiten dat het inderdaad niet de oorzaak zal zijn.

Dat blijkt ook te kloppen, 120 over 70. Hopla, kan zo het voorbeeldenboekje in. Niks meer aan doen. Ze vraagt me of het wel verantwoord of verstandig is, dat ik dan wel iets ga doen, en ze zegt me dat ze het best knap vindt, dat ik er überhaupt ben. Goh ja, pas wanneer ik vastgebonden in bed lig, dan kan ik zeggen dat ik niet kan komen. Tot die tijd, als ik ook maar eventjes kan, zal ik er elke keer gewoon zijn om mijn afspraak na te komen.

Samen met haar kom ik tot de conclusie dat ik niet echt heel veel kan doen vandaag, maar dat ik wel op de grijze bal kan gaan starten met strekken. Wanneer die vrij is, pak ik die en ga ik zitten. Tijdens die oefeningen komt de wat oudere dame bij me staan en praat honderduit over haar reden dat ze aan het traject mee doet. Ik hoor het allemaal netjes aan, maar ik ben continue afgeleid omdat ik me steeds weer niet lekker voel worden. Dit is dus nog iets waar ik aan moet werken. Eigenlijk zou ik moeten zeggen: "Sorry, maar ik wil op dit moment niet naar u luisteren omdat ik even genoeg heb aan mijn lichaam die me in de steek laat", maar hoe zeg ik zoiets zonder dat ik de mevrouw kwets?! Ik kan geen enkele uitweg vinden, en probeer zo goed en kwaad mogelijk en op de gok ja, nee, goh en / of oh  te zeggen op de momenten dat ze stil valt.... 

Uiteindelijk kan ik het gesprek tot een einde breien, en ben ik opgelucht wanneer ze een stukje van me weg stapt en met Iris begint te praten. Ook dat gesprek gaat lang duren en ik trek de aandacht van Iris, omdat ik graag van haar wil horen of ik nog een nuttige oefening kan doen, want niet slecht is voor mijn staalkabels.

Ze komt bij me staan en we zoeken nog even verder wat de oorzaak dan precies wel kan zijn. Ik gok zelf op zuurstof te kort, in elk geval in mijn hoofd. Door het oppervlakkige ademhalen (oorzaak Tietze) en door de wat afklemmende bloedvaten naar mijn hoofd (oorzaak staalkabels). Natuurlijk helpt de spanning niet mee, maar dit heb ik al drie weken zo erg. Dus alleen de spanning kan het niet zijn, de fibro zelf moet ook een grotere rol spelen concludeert Iris en ik denk dat ze gelijk heeft. Ze voelt voorzichtig mijn nek- en schouderspieren en zegt me ook dat ze inderdaad wel heel erg hard zijn.

Die moeten dus losser zien te komen, maar ik weet dat ze normaliter geen massages of manuele therapie geven, omdat met ontspanning die spieren vanzelf losser zouden moeten worden. Aangezien me dit nu veel te veel aan het remmen is, vraag ik of ik de uitzondering kan zijn, maar ze wil het nog even aanzien de komende week.

Daarna kunnen we altijd nog naar Maaike, de manueel therapeute van health time.

Ondertussen krijg ik mee dat de oefening op het bankje mijn armen mag gaan doen. In half zit / half lig, met haltertjes van een halve kilo (...!... ik kan net zo goed niks vastpakken, maar ik verman me en weet weer dat ik terug naar af moet) mijn armen gestrekt zijwaarts, terug naar omhoog, dan langs mijn oren naar achteren en weer terug naar boven mag gaan bewegen. Dat mag ik drie keer tien gaan doen.

Voor ik ga beginnen voel ik dat dit prettig is om de spieren van mijn borstkas op te rekken, dus dat doe ik dan ook als eerste. Daarna gaat de oefening redelijk, al voel ik dat ik flink spierpijn zal gaan krijgen, haha. Toch zet ik door, want dat is een "goeie" pijn.

Ik hoor dat Iris aan het typen is en al weet ik niet wat ze doet, ik bedenk dat ze met mijn dossier bezig is. Zou ze ook noteren dat ik zo nodig volgende week naar Maaike toe moet? Dan kan ik beter gelijk vertellen dat ik dat liever niet doe. Er werken vele mensen bij health time en laat ik het bij mezelf houden, Maaike ligt mij niet. 

Dus roep ik naar Iris, dat ze het voorstel voor de manueel therapie mag vergeten, dat het niet hoeft. Wanneer ze naar me toe komt voor meer uitleg vertel ik haar dan ook dat ik best wel die therapie wil krijgen, maar niet bij Maaike onder behandeling wil komen. Dat is gelukkig geen probleem en ze zal er rekening mee houden. 

Soms is grenzen aangeven best makkelijk. Ik wist in dit geval dat ik me er druk over zou gaan maken, en dat gun ik mezelf niet. En hopla, de grens was makkelijk gezet ;-)

Na één serie van tien keer een row met het elastiek ben ik dan ook wel klaar voor vandaag. Het is bijna half twaalf, dus ben ik toch alweer anderhalf uur hier. Dit keer erg veel zitten praten en uitleggen, dus weinig bewegen en oefenen. Maar goed, het is niet anders. Ik leg me erbij neer, al moet ik heel af en toe nog een klein beetje een ontevreden gevoel weg duwen. Stiekem. Stilletjes. Maar ik doe het gewoon.... 

Ik kán dat!!

De lift is gelukkig leeg en ik bedenk me dat ik blij ben dat ik dat driedelige pak met foute stropdas niet tegen kom. Maar ik juich te vroeg....

Buiten staat het heerschap bij de betaalautomaat te praten met dezelfde man die ik ook al in de lift tegenkwam. Zeer doelbewust negeer ik ze en kijk heel strak een andere kant op. Heel hard op zoek naar humor om de opkomende boosheid weg te lachen bedenk ik me, dat me ooit gezegd is:
"Maakt niet uit wat je voelt, laat het er maar uitkomen!!"

Goh, zou het driedelig pak met foute stropdas er ook zo over denken??!?

Met een licht opgetrokken rechtermondhoek wandel ik rustig door naar mijn auto. Daar luister ik eerst nog een stuk of vier liedjes en zing lekker mee, voordat ik zeker weet dat ik zuurstof genoeg in mijn hoofd heb zitten om veilig naar huis te rijden.

Fijn weekend en tot dinsdag ;-)

18. Mijn revalidatie traject ~ Vijfde keer PB.

18. Vijfde keer PB.

Samen met Ro bij Eline.

Donderdag, 17 maart '16.

Gelukkig heeft mijn man na vanmorgen genoeg energie om met me mee te gaan, zodat we samen naar Eline toe gaan. Altijd prettig wanneer hij bij me is. Zo is het ook afgesproken, maar ook omdat we weer iets nieuws zullen gaan proberen. Daarbij wordt ook zijn hulp een beetje verwacht, dus is het handig wanneer hij zelf kan vertellen of dat voor hem goed voelt of niet. Daarbij kent hij me als geen ander ooit gedaan heeft, dus kan hij me feilloos aanvullen waar nodig of gewenst.

Zijn gesprekje met Martin is nog maar nét klaar en zitten niet lang in de wachtruimte, voordat Eline ons komt ophalen. Ook zij is blij verrast dat Ro met me mee is gekomen.

Wanneer we zitten, komt het al snel op het onderwerp "afgelopen week". Mja, die is nogal heftig geweest en Eline vraagt direct of ik nu wel kan doorzetten, en hoe ik dat dan voor ogen heb. Ik vertel dus ook haar, dat ik het meeste op zie tegen deze gesprekken, omdat die me amper meer opleveren dan frustraties en verdriet. In het kader van grenzen aan geven, lijkt het mij dan het meest logische dat ik deze sessies dan zou willen skippen, zodat ik de rest wel kan volhouden. 

Er is dan wel een probleem en dat is onder andere dat het psychische stuk het meest belangrijke in het geheel is, maar ook dat de verzekering misschien niet alles meer zal gaan vergoeden wanneer dat weg valt, omdat het pakketje dan niet meer volledig genoeg is.

Dan is het voor mij belangrijk dat de stappen die er gezet moeten worden zo klein moeten zijn, dat het bijna onnozel lijkt. Anders hou ik dit niet vol, niet zoals het tot nu toe ging in elk geval.

Ik kan op haar vraag of ik vooruitgang merk bij alle sessies amper antwoorden. Maar wat ik er wel uithaal zijn een aantal inzichten. Zoals wat gister bij Roelien gebeurde, dat ik merkte dat het twee jaar terug mis ging met mij, doordat ik fulltime van mezelf moest werken.
Dit is dan ook gelijk het uitgangspunt wat ze aan wil pakken. Door vragen te stellen over hoe ik dan van alles deed, voordat ik de mist in ging. Kijken of we terug kunnen naar die periode. Ik luisterde toentertijd veel beter naar mijn lichaam, kon redelijk veel in huis doen, mijn boodschapjes, het sociale deel bijhouden, ik had voor zover mogelijk mijn handicaps bijna volledig geaccepteerd. 

Tijdens het gesprek heb ik het gevoel dat ze de containerbegrippen zoveel mogelijk probeert te ontwijken, en wanneer ik het zelf niet helemaal meer volg, kan ik redelijk makkelijk vragen wat ze precies bedoelt.

Wat we vanaf nu gaan doen, is op zoek gaan naar wanneer ik over mijn grenzen ga.

Dat wil zeggen, dat ik ze allereerst moet gaan herkennen. Daarna pas erkennen en daarna dan pas weer mijn gedrag op aanpassen. Die stappen heeft Eline niet zo benoemd, maar alleen de eerste stap.  Ro gaat me daarbij helpen. Het gaat om de dingen die ik in de keuken doe. Daar gaan we mee van start. Ik zal er meer over uitleggen.

We hebben geen grote keuken en zelfs een redelijk klein aanrecht. Die heb ik het liefste zo leeg en schoon mogelijk, de hele dag door. Anders irriteer ik me wanneer ik eerst een mini stukje moet vrijmaken door vuile vaat te stapelen of te ordenen, en een klein hoekje kan schoonmaken, en daarnaaaaaaaaa pas een boterham te kunnen smeren, laat staan het eten (voor-)bereiden. Of thuiskomen en de boodschappen niet op het aanrecht kunnen zetten, zodat ik niet hoef te bukken en gelijk kan gaan opruimen. 

Wanneer ik dingetjes op het aanrecht zie, maakt me dat onrustig. Dat is overal eigenlijk zo, maar vooral in de keuken. Dan zie ik ook het fornuis met één of meerdere pannen die nog leeggegooid, afgewassen mogen worden, of in de vaatwasser kunnen.

Als ik dat al ga aanpakken, zie ik elke druppel of spetter op het fornuis zelf, grrr.

Spik en span, dat geeft rust, voelt zo lekker opgeruimd en fris.

Het grote probleem is dan dat ik door de artrose in mijn handen amper nog kan schoonmaken. Poetsen lukt niet, uitwringen van een lapje ook niet, maar afwassen van één pan is al te zwaar. Laat staan het fornuis boenen....

Toch kan ik het soms niet tegenhouden en wint mijn verlangen naar schoon het van mijn verstand. Dan ga ik tóch aan de slag en frot ik mijn gevoel heel diep weg. Niet de oplossing om het toch te doen, maar zoals ik al zei, soms wint het verlangen. Dat gaat trouwens zonder het me bewust te zijn, ik denk niet vooraf: "Ik ga het toch gewoon doen, dan maar pijn!" .  Pas wanneer mijn vent dan plots tegen me zegt: "Lief....?", dan weet ik pas hoe laat het is. Te laat dan, letterlijk. De grens voorbij.

De kunst is dat ik nu vooraf (!!!) ga bedenken, dat ik de keuken wel mag gaan opruimen, en eventueel een beetje schoonmaken, maar dan wel met heel veel pauze momentjes.

Niet stomweg doorgaan, maar in twee of zelfs drie delen de vaatwasser leegruimen. 

Tussendoor elke keer minstens een half uur gaan zitten en ontspannen. Dat zou al een hele stap voor me zijn. In tweeën lukt me nu al regelmatig, maar ik moet nóg een stap terug doen.... (haha, tijdens het schrijven zit ik al heel diep te zuchten, merk ik, lol)

Oké, dus..... het aanrecht leegruimen en gaan zitten. Na een (half) uurtje (ligt een beetje aan hoe mijn dag is, wat mijn lichaam wel of niet kan), mag ik het aanrecht schoonmaken. Wederom zitten en rusten / ontspannen. 

Kortom... veel en veel meer alle stapjes verdelen over de dag. Sneller remmen. Niet voelen alsof ik dan faal. Luisteren naar mijn lichaam. Niet te veel achter elkaar willen doen. Stoppen vóórdat ik een grens over ga.

Wat me vooral opvalt vandaag, is dat wanneer ik zeg dat ik nagenoeg niks in huis kan doen, of op z'n minst ernstig weinig, dat Ro dan begint te schudden met z'n hoofd. Hij vindt namelijk dat ik best nog wel veel doe. Mijn lat leg ik dus nog altijd veel en veel te hoog. Alles wat minder is, voelt negatief.
Het gaat wel al beter, ik bedoel.... ik kijk al regelmatig met een positief bijna trots gevoel, wanneer ik iets heb kunnen doen, zonder al te veel pijn of vermoeidheid achteraf.

Maar helaas is dat nog lang niet altijd zo. 

Laat ik zeggen, in opvolging van de zwemles gisteren....

Ik denk nog te vaak dat ik al kan zwemmen. Maar veel meer dan gezellig spartelen is het nog niet. Heel af en toe maak ik prachtige slagen, maar al snel daarna ga ik BLUB.... kopje onder.

Nu ga ik van Ro zwemles krijgen.

Wanneer ik de keuken in ga, en ik neig te lang door te gaan, zal Ro alleen maar zeggen:
"Lief...?" , en daarna niets meer. Ik moet dan direct stoppen met wat ik aan het doen ben. Mag niet nog verder na pruttelen, maar gewoon gelijk stoppen en ontspannen.

In de termen zwemles... ik mag proberen te gaan zwemmen, maar zodra ik ga spartelen, zal Ro me een reddingsboei toewerpen. Ik moet die dan gelijk grijpen, want alleen op die manier kan ik proberen te voorkomen dat ik kopje onder ga. 

Ik wist al een hele lange tijd, dat Ro super veel voor me betekent. Dat hij mijn alles is.

Nu is hij officieel benoemd tot mijn zwemleraar. Ik heb nog nooit zo'n knappe trainer gehad!!!  :-p

Ik ga m'n stinkende best doen. Ik ben het verdrinken spuugzat.

Kom op zeg, ik heb in mijn jeugd wedstrijdzwemmen op Nederlands topniveau gedaan,

dan moet ik toch kunnen voorkomen dat ik nu ga verdrinken??!?

"Ja, Meester, ik zal proberen om zonder mopperen jouw reddingsboei vangen, wanneer je werpt om mij tot de orde te roepen."

Tot morgen!  ;-)

17.2 Mijn revalidatie traject ~ Derde keer pijn educatie, tweede keer ontspanning.

17.2

Tweede keer ontspanning.

Bij Roelien, maar van ontspanning komt niks terecht.

Woensdag, 16 maart '16.

Net de sessie pijn educatie afgesloten en Noor gaat lekker naar huis. Ik blijf zitten, want op het programma staan aansluitend drie kwartier ontspanning. 

Van die ontspanning gaat niets komen. Mede omdat ik de meeste oefeningen wel ken en dat ik geen probleem heb met ontspannen. Maar ook omdat de kamp-oudste (Mark) nog altijd aan het opzwepen is in de ruimte naast ons.

In plaats daarvan hebben we een zeer nuttig gesprek en dat gaat over van alles en nog wat. De aanpak van mij in het traject, ga ik het allemaal wel redden nu het even slecht gaat met de gezondheid van mijn man, ga ik stoppen met PB en laat ik de rest doorgaan, wat heb ik nodig en wat juist niet, enz. Veel praten dus, heel veel.

De chronologische volgorde is zoek, maar dat mag de pret niet drukken :-p

Op basis van de reacties die ik tot nu toe bij Roelien gegeven heb, met de informatie die in mijn dossier vermeld staat en met de dingen die over mij in het team besproken zijn, komt ze met een aantal dingen naar voren. 

Ik vertoon daar natuurlijk een aantal gedragingen. Bij de één is dat heel anders, dan bij de ander. Bij PB ben ik erg emotioneel en bots ik nogal met de standaard aanpak. Gevoel van niet begrepen worden is pijnlijk.  Bij de fysio bots ik nogal eens met mijn grenzen en dat brengt hevige emoties omhoog. Bij pijneducatie en bij ontspanning ken ik het grootste deel van de theorie al en moet ik alle zeilen bij zetten om me niet te gaan vervelen. Of niet alleen maar de mede therapeut ga zitten zijn voor de twee meiden.

Naar mijn gevoel trekt Roelien nu conclusies, op basis van interpretaties van anderen, zonder dat ik het kan vervolledigen of aan kan vullen. Of zelfs maar kan uitleggen.  Ik snap best dat sommige aspecten doen vermoeden dat ik zou passen in gedrag wat de meesten dan vertonen......

(voor de duidelijkheid....dit is MIJN interpretatie en gevoel, het kan dus zijn dat Roelien dit heel anders bedoeld heeft)

Ik zal een aantal van die "conclusies" benoemen en mijn reactie erop proberen uiteen te vertellen.

Het feit dat ik ogenschijnlijk zo makkelijk kan vertellen over mijn zorgen, maakt dat ik te veel in ratio zit. 

Ik ontken dat. Ja, ik kan heel goed gebruik maken van ratio. Maar het is absoluut niet een feit dat ik dat doorlopend of overwegend doe. Ik laat me veel vaker door gevoel leiden, neem vele beslissingen op gevoel, ik vertrouw normaliter blindelings op mijn gevoel. 

Het is wel zo, dat sinds de afgelopen twee jaar het willen, denken, voelen en weten ver van elkaar liggen af en toe.

De vraag is er, of ik mezelf wel geaccepteerd heb. Wanneer ik vertel dat ik mezelf als een erg mooi mens zie en vertel over mijn karakter, dan onderbreekt ze me. 

Roelien denkt namelijk dat ik mijn lichaam bijvoorbeeld niet kan accepteren zoals het nu is. Als voorbeeld geeft ze het feit, dat ik niet in de spiegel wil kijken met fysio.

Ook die leg ik verder uit dat het komt doordat ik mijn buik erg lelijk vind. Ik ben nu eenmaal niet de smalste. De rest van mijn lichaam kan ik meer dan goed bekijken en zelfs bewonderen, daar is erg weinig mis mee vind ik zelf. Ik zie haar twijfelen, dus zoek ik verder naar uitleg, zodat ik haar kan overtuigen dat ze er naast zit. Ik neem het voorbeeld dat ik op Curaçao een half jaar terug gewoon in bikini heb gelopen, gezwommen en heb liggen zonnen. Wanneer ik mezelf niet zou accepteren, zou ik dat toch nooit doen? Ik wil alleen niet naar mijn buik kijken, die is gewoon niet mooi, zo simpel is dat. 

Hoe zit het dan met het weigeren om op een matje op de grond te gaan liggen, wil ze weten. Daarbij doelt ze volgens mij op het feit dat ik ooit vertelde dat ik me een soort van walrus voel. Ook die komt niet voort uit het feit dat ik mezelf niet kan accepteren. Maar puur feitelijk gezien is het meelijwekkend wanneer je zo'n log beest op land ziet bewegen, in tegenstelling tot datzelfde beest maar dan in het water. Op land is het onbeholpen en ziet het er in mijn ogen bijna zielig uit. Zo voelt dat ook voor mij, ik kom door het falen van mijn lichaam amper nog overeind. Dat ligt niet aan mijn gewicht alleen, verre van dat zelfs. Makkelijker opstaan doe je namelijk, door eerst op je zij te rollen....

Weet je hoe dat voelt, wanneer je hele heupen en schouders als een gigantische blauwe plek aanvoelen?!? Dat is gewoon SM hoor. Folteren. Makkelijk opstaan is er dus niet bij.

Net zoals een walrus zich op land niet makkelijk kan voortbewegen. En dat heeft dus niks met acceptatie te maken in mijn geval.

Ik vraag me ook af, of Roelien de foto kent, waarop zichtbaar gemaakt wordt, hoe fibro ongeveer aan kan voelen. De rug met al die blauwe plekken, die ik in een eerder hoofdstuk al geplaatst heb. Ze kent die foto helaas niet en ik wijs haar op het feit, dat die misschien wel erg handig is en dat die onder andere op mijn blog terug te vinden is. Ze is nieuwsgierig en ik geef haar dan ook het adres, ik ben benieuwd of ze het kan vinden. Ik zal een volgende keer voor de zekerheid de afbeelding digitaal voor haar mee brengen, neem ik me voor.

Ze vraagt op gegeven moment zich ook af, waarom ik zo hang aan alle termen, aan alle diagnoses die ooit vastgesteld zijn. Waarom ik ze zo vaak benoem.
Voor mij is dat puur makkelijk om onnodige uitleg te voorkomen. Wanneer ik zeg: ik heb last van mijn ADHD. Bedoel ik nogal veel, een hele waslijst, zoals: concentratie gebrek, druk in mijn hoofd, adrem zijn, neiging tot doordrammen op één onderwerp, anderen in de rede vallen, van de hak op de tak springen, geen overzichtelijk verhaal kunnen vertellen, niet kunnen filteren, amper kunnen remmen.... Goh, dan is ADHD gewoon korter.

:-p

Door mijn veelvuldig gebruik van metaforen bedenkt Roelien dat ik de PB misschien niet hoef te stoppen, maar dat ik het kan vragen om om te zetten in ACT. (acceptance & commitment therapie).
Ik weet niet precies wat deze term inhoudt, dus kan ik er geen zinnige reactie op geven. Wat ik wel vertel is dat Eline al gaat proberen om cognitieve training te gaan geven. Dus dat we al iets anders gaan proberen, maar dat ik nu nog niet weet hoe dat zal gaan verlopen. Morgen is pas de eerste keer dat we dat eventueel zouden gaan proberen, met bij zijn van mijn man, maar nu is dat nog even bezien of dat gaat lukken.

Ik vind het prima, dat Roelien dit voorstel gaat doen bij Eline. Ik zal wel ervaren hoe dit uit zal pakken.

We komen ook nog terug op wat ik tijdens de pijn educatie weer had zitten bedenken. Ik praat dus over mijn gevoel van willens en wetens over grenzen gaan met fulltime werken. Drie jaar terug had ik namelijk gegronde redenen om dat te doen, maar die ga ik hier verder niet uitleggen. Een groot deel van de reden heb ik wel aan Roelien uitgelegd. Naar mijn gevoel lijkt ze telkens meer verbaasd over wat ik allemaal mee heb gemaakt en hoe ik met alles om ga. 

Ook nu bijvoorbeeld, mijn man en ik genieten zoveel mogelijk van elkaar, van onze omgeving (strand, duin, tuinen, thuis, enz), van mooie en lieve mensen om ons heen, van kleine en grote dingen. Ja, we hebben veel zorgen om elkaars gezondheid. En ja, er is tijd voor serieuze / zware gesprekken. Ja, we huilen af en toe ook. Maar we kiezen er ook voor om heel bewust te genieten, nu het kan. Niet alleen maar ellende voelen, niet alleen maar zorgen maken......maar heel bewust te blijven kijken naar wat we WEL kunnen en mogen ervaren. Gelukkig is dat nog elke dag weer mogelijk. We lachen letterlijk elke dag. Ik ben ook heel blij dat ik daar sterk genoeg voor ben, dat mijn positieve karakter mee helpt en dat ik dit bij mezelf nog beter heb kunnen aanleren.

Einde van de sessie is in zicht en ik voel dat ik nu vreselijk moe ben. Weer heb ik zo hard mijn best moeten doen om te laten zien:
hoe ik denk
wat ik doe
waarom ik reageer op bepaalde manieren

wat voor zelfbeeld ik heb

en nog zo veel meer. 

Ik ben geen mens dat in statistieken past. Ik reageer vaak zo anders dan anderen. Iedereen is uniek, maar er bestaan veel gemiddelden. 

Hopelijk is het duidelijk, dat ik niet pas in de gemiddelde aanpak en / of behandeling.

Maar wanneer ik zelf al zou weten wat me kan helpen, had ik het zelf al geregeld.

Helaas heb ik dat niet kant en klaar op een bordje en kan het ze dus zelf niet aanbieden.

Wat ik wel kan doen, is proberen om inzicht te blijven geven. En dat is wat ik het afgelopen uur dan ook gedaan heb of in elk geval een goede poging heb gedaan.

Maar ik ben ook gesloopt, en voel me leeg gezogen. Dit blijft erg zwaar voor me.

En toch, ik zet door, geef niet op. Door opgeven behaal ik geen enkel doel. 

Dat is mijn eer te na! 

Tot morgen dus ;-)

17.1 Mijn revalidatie traject ~ Derde keer pijn educatie, tweede keer ontspanning.

17.1  

Derde keer pijn educatie.

Bij Roelien.  

Woensdag, 16 maart '16.

In de gang kom ik Kiek tegen en ze vraagt me zo lief of het weer een beetje met me gaat. Ik kies voor de ratio versie en kan op die manier kort en snel vertellen wat me zo emotioneel maakt de afgelopen week. Ze herkent het gevoel, heeft in een soortgelijk schuitje gezeten. Herkenning alom dus. Leuk hoe je toch snel een band met iemand kunt opbouwen daar.

Roelien komt inmiddels al kijken of Noor en ik er al zijn, de andere dame had zich de vorige keer al afgemeld.  We lopen met haar mee en voordat we beginnen zeg ik haar dat ik graag wil terugkomen op de afspraak die verzet is, omdat me dat te veel wordt op één dag. Er staan namelijk al twee andere dingen, waaronder PB, dat trek ik niet.
Ik stel Roelien dan ook voor, dat ik daar straks in mijn eigen tijd met haar op terugkom, zodat Noor daar geen last van hoeft te hebben, en dat vindt ze prima.    
Ook vraag ik of ze mijn dossier al gelezen heeft na gister, of Wessel al een verslag had gemaakt. Ze ontkent en ik probeer het nog maar eens kort uit te leggen, dat er nu gewoon even erg veel speelt op het thuisfront. Het is toch handig dat ze het weet, zodat er niet vreemd opgekeken zal worden, wanneer ik mijn aandacht er niet bij kan houden.

Op haar vraag of we hoofdstuk drie doorgelezen hebben, moet ik helaas ontkennen. Ik heb dan wel een goede reden / uitleg, maar toch, ook het "huiswerk" (over een pijn dagboekje bijhouden) heb ik dus niet gedaan.  Nu vind ik dat soort opdrachten echt niet fijn om te doen. Daarbij weet ik zo ongeveer wel wat ik wel of niet kan doen, zonder al te veel naweeën. Ook wanneer ik minder pijn kan verdragen of opvangen, wanneer ik er beter of minder goed mee om kan gaan.
Zo'n dagboekje bijhouden vind ik zo vervelend, omdat ik er veel moeite mee heb om daar thuis aan te denken. Op de momenten dat ik dan terugkom in de sessie en moet zeggen: "Sorry, ik heb het niet volledig gedaan" , dan faal ik voor mezelf en baal ik erg.
Roelien denkt nog even dat ik angstig ben om "foute" antwoorden te geven, maar ik kan dat snel weerleggen, daar zit het 'm niet in.

De lesstof wordt erbij gepakt en Roelien gaat van start om het samen met ons door te nemen. Al snel wordt het een heel stuk persoonlijker en vooral voor Noor is dat belangrijk merk ik. Ze loopt nog veel tegen dingen aan, maar die ga ik niet in detail uitleggen. Wat ik daarmee doe, is dat ik dan zo graag haar verder wil helpen. Ik herken namelijk veel van de dingen die ze vertelt en ik heb voor een aantal dingen voor mezelf een oplossing gevonden. Roelien stimuleert dat trouwens ook, door me te vragen hoe ik dan geholpen ben met bepaalde dingen waar ik tegenaan gelopen was.

Ik zal een voorbeeld geven, waar meerdere mensen "last" van hebben.
Wanneer je door omstandigheden (ziekte, een ongeluk, enz) plotseling of gaandeweg dingen niet meer kan zoals je gewend was, maar je blijft als doel stellen dat je terug wil naar wat je altijd "gewoon" deed.....dan loop je vast.  Vaak kunnen we nu minder dan we gewend zijn, proberen we te hard of op de verkeerde manier.
Roelien vertelde Noor twee keer dat het dan beter is, dat je dat niet meer moet willen.
Ik zag dat Noor daar niet in mee kon komen, dus bedacht ik het volgende metafoor:
Normaal gesproken loop je op een mooi pad. Wanneer je iets wilt bereiken of vooruit wilt komen, zal je moeten lopen. Zo heb je het altijd gedaan, zo bereik je je doelen.
Maar wanneer je situatie dus veranderd, dan is die mooie weg plotseling een diepe zee.
Normaal ben je gewend om te lopen, en dat doe je nu ook. Maar wat gebeurt er dan? Je verdrinkt. Je zult moeten leren zwemmen. De situatie kun je meestal niet veranderen, maar je kunt jezelf wel aanleren, hoe je er anders mee om kunt gaan.
Stop met lopen, leer zwemmen. Laat je verleden los, kijk naar hoe je nu verder kunt.
Niet gemakkelijk, soms zelfs doodeng, maar het is bijna altijd de enige manier.

En zo ben ik bijna het hele uur bezig geweest, dingen herkennen bij mezelf, wat ik allemaal al heb geleerd in de afgelopen jaren, hoe ik heb leren zwemmen.
Ik kan zelfs klauteren, springen, duiken, huppelen, en heel af en toe ben ik eigenwijs en probeer ik gewoon weer te lopen :-p

Al babbelend kom ik er bij mezelf nog maar eens achter, wat nu de reden is dat ik hier terecht gekomen ben. Dat ik echt wel een redelijk goede manier had gevonden om met mijn aandoeningen om te gaan, de pijn te accepteren en geleerd te hebben dat sommige pijnen geen schade opleveren wanneer je over grenzen heen gaat.
Mijn grootste valkuil is dat ik de lat voor mezelf nog te hoog leg. Ik had drie jaar terug voor mijn gevoel geen andere keuze dan fulltime te gaan werken. Het was nodig om bepaalde zaken te kunnen gaan regelen. Tja, en daar ging ik de mist mee in.
Ik luisterde niet meer naar mijn lichaam, blik op oneindig, verstand op nul en gaan!!
Twee jaar hield ik dat vol. Althans... dat heb ik twee jaar gedaan, maar mijn lichaam begon aan alle kanten al te roepen, schreeuwen dat ik moest stoppen.
Hartproblemen, astma, longontstekingen, burn-out, Tietze, CVS, ontstekingen door artrose in mijn handen / onderrug, en belachelijk veel pijn in het SI-gewricht en de spieren er omheen, en nog een aantal ongemakken.
Goh, zou ik te veel van mijn lichaam gevraagd hebben? (vroeg ze sarcastisch.....)

De vraag is, hoe ik het nu weer onder controle kan gaan krijgen, hoe kan ik leren zwemmen. Het antwoord heb ik nog niet, helaas.
Tijd? Goh, ik heb geen keuze en probeer al zoveel mogelijk de dingetjes die ik doe te verdelen.
Rust? Uhm, veel minder dan dat ik nu doe, kan bijna niet.
Minder stress? Hmz, als ik kon toveren, dan was mijn man spontaan weer voor 90% gezond en groeide er een piepklein geldboompje in mijn tuin.
Kortom: Geen idee dus.

Tijdens deze sessie valt regelmatig mijn concentratie weg, ik voel me super moe. Af en toe ga ik even staren, zodat ik visueel zo min mogelijk afleiding heb. Soms ga ik wat bladeren in de theorie, maar mijn pogingen tot lezen wat er staat, die falen.
Inmiddels bedenk ik me dat er zo'n 31 auto's harder dan andere opgetrokken zijn op het drukke kruispunt bij het ziekenhuis, dat Mark in de fysio ruimte naast ons weer heerlijk bezig is als kamp-oudste, dat er volgens mij drie mensen door Mark opgezweept worden tot doorgaan met bewegen, enz.

Dan hoor ik Roelien zeggen dat we er mee gaan stoppen voor deze week en de volgende keer met dit hoofdstuk rustig verder gaan. Noor bedankt mij ook nog even voor de hulp en steunt mij door nog te zeggen dat alles wel goed zal komen. Lief hoor, ik beaam ook direct wat ze zegt, want dat roep ik zelf namelijk ook altijd!
;-)
En zo is het ook: "Komt goed!!"