26. Mijn revalidatie traject ~ zestiende keer fysio.
Op de groep bij Wessel.
Dinsdag, 05 maart 2016.
Het begint er op te lijken dat de duvel er mee speelt. Vrijdag bij de fysio met Iris ging het wel, maar nu voel ik me bijna net zo rot als vorige week dinsdag, wanneer ik naar Wessel toe ging. Dit keer veel minder zwarte vlekken voor mijn ogen, maar ik voel me wel ernstig vermoeid en heb erg veel pijn. Tijdens het weekend was 't zulk mooi weer, dat we zondag op de scooters eventjes een uurtje op het terras aan het strand hebben kunnen zitten. Even het voorjaar proeven en dat beviel uitstekend. Maar oei, wat heb ik daar een weerslag van gehad! Daar heb ik nu nog altijd last van, ondanks dat ik me er gisteren helemaal aan toe had gegeven. Best knap van mezelf, als je bedenkt, dat het een soort van "vechten" is tegen een knagend schuldgevoel, wanneer ik de hele dag niets anders doe dan zitten. Ja, een bepaald soort gevoel van niet nuttig zijn, terwijl ik zo ontegenzeggelijk rijk ben met een man die mij volledig begrijpt en steunt!!
Maar goed, veel pijn dus, mijn handen zijn bijna twee keer zo dik, vol met vocht en vele kleine ontstekingen. Elke beweging doet me zeer en het laatst las ik een uitleg van iemand, die wel heel goed past. Normaal zijn de bewegingen met handen alsof je met een lepeltje door een glas water aan het roeren bent. Amper weerstand en het gaat gemakkelijk, bijna zonder nadenken. Stel je eens voor dat het water stroop is. Een beker vol met stroop en dat roer je dan met hetzelfde lepeltje door. Hoe voelt dat?
Precies, erg veel weerstand, niks is makkelijk, elke beweging moet je moeite doen.
Bedenk daarbij dat al het bindweefsel in je handen onder de verticuteermessen gelegen hebben, et voila, dan weet je hoe mijn handen ongeveer aanvoelen. En dit alleen maar omdat ik twee keer een stukje op de scooter heb gereden, zonder mijn gemeente uit geweest te zijn.
Na een interne explosie in mijn hoofd, veroorzaakt door een Remy (je weet wel, de hoofdpersoon uit "Alleen op de wereld", dit keer in de rol) als taxi chauffeur op de parkeerplaats, kies ik er voor om een foto te maken en sociaal media te gebruiken als uitlaatklep en stap ik ogenschijnlijk rustig uit om naar de fysio te wandelen. Met de nadruk op ogenschijnlijk. Wanneer ik de lift uitstap neem ik me al voor om direct naar de grote zaal te gaan zodra ik mijn jas heb opgehangen. Ik zeg vluchtig hoi en wandel door om op de loopband te stappen. Drie minuten hou ik vol, maar moet al snel leunen tijdens het wandelen. Ik doe daarna op mijn gemakje drie toestellen waarbij ik alleen mijn armen en schouders laag train. Deze lukken redelijk goed, maar mijn handen blijven voor problemen zorgen bij de row en daar moet ik snel opgeven, omdat ik de handvatten gewoon niet kan blijven vasthouden.
Inmiddels is Syl ook op de grote zaal bezig en ze komt bij me staan wanneer ik op de row zit. Ze heeft superlief een potje creme, genoemd: paardenkracht, voor me mee genomen. Dit zou de spieren een beetje helpen met ontspannen. Normaliter ben ik niet zo'n voorstander van al die smeerseltjes, maar Syl heeft er zelf goede ervaringen mee, dus wil ik het wel uitproberen of het bij mij ook iets uit zal halen. In de op = op voordeelshop was het maar €2,29, dus dat zal me de kop niet kosten. Achterop de bon schrijft ze nog even voor mij waar ik eventueel die grote handdoek van microvezel zou kunnen bestellen. Ik zal later eens kijken bij decathlon.nl voor de "nabaiji XL".
Dank je, Syl !!
We wandelen samen terug naar de zaal en ik ga met een tussenstop de kleine zaal weer binnen. Tijdens een kort overleg voel ik dat het staan op zich al niet echt lekker aanvoelt, en ik ga er dan ook bij zitten. Op de grijze bal kan ik ondertussen mijn rek oefeningen doen, die zijn hard nodig voel ik. Ook Shukran voelt zich nog altijd niet lekker, net als Syl en ik. Alle drie voelen we ons leeg door gebrek aan energie. Dat vind ik toch heel bijzonder hoor, dat we dat zo tegelijkertijd ervaren. Echt ziek voel ik me niet, maar af en toe misselijk, meer hoofdpijn dan normaal, veel druk achter en rondom mijn ogen, last van mijn holtes en ook de ontstekingen in mijn mond willen niet over gaan. Door het scoot-ritje heb ik natuurlijk extra pijnen in mijn handen, maar ook mijn onderrug. Daar branden twee lendenwervels nogal fel, ook wanneer ik in bed lig.
Maar ik maak me er verder niet al te druk over, het is zoals het is. Af en toe nog wel lastig, maar ook daar heb ik iets in ontdekt.
Wanneer ik moet toegeven aan mijn lichaam dat niet wil, wat ik zelf zou willen doen, dat is dat heel af en toe niet echt prettig, maar meestal lukt het me om dan te rusten. Al is het een hele dag of langer, het enige dat opspeelt is dan een klein stukje schuldgevoel en onrust in mijn hoofd.
Het wordt echt een probleem, wanneer ik merk of zie dat mijn man te zwak is om iets te doen. Eten maken, klusje doen, iets schoonmaken, boodschap doen, maakt niet veel uit wat het is. Dan heb ik een probleem, want dan MOET ik van mezelf hem ontzien, hem helpen, dingen uit z'n handen nemen, zorgen voor hem! Ik kan daar tot op heden nog altijd geen weg in vinden, daar ga ik nog keihard mee aan de slag.
Ik zit nog altijd op de bal te pielen en voel geen fut om de bal squad te doen of de row met het elastiek, ik ben leeg, op. Althans, mijn lichaam voelt zo. Mijn hoofd zegt me dat ik nog zin heb om me af te reageren, even lekker smijten met een bal, maar ik weet alleen niet goed of ik nog een beetje kracht kan zetten met die onwillige handen vandaag. Wessel komt bij me zitten en is in de veronderstelling dat ik te vroeg hier ben. In het overzicht sta ik pas in de volgende groep gepland, maar aangezien ik bijna alles al gedaan heb, maak ik het nu gewoon rustig af. Hij gaat snel door met de rest van de mensen, want er staat intussen ook een man in de ruimte, die wacht op instructies.
Ondertussen is Kiek ook aanwezig, zodat ook wij even kunnen bij klessebessen. Ik krijg nog een mooi compliment van haar, ze vindt dat ik, ondanks alles wat ik mee maak de laatste tijd, super positief in het leven sta. Dat ik er elke keer weer iets van maak, in plaats van bij de pakken neer te gaan zitten. Het kan niet aan mijn negatief karakter liggen, want die heb ik niet, vindt zij ;-)
Wessel is ondertussen klaar met de anderen en loopt weer op mij af. Ik zeg hem dat ik straks nog wel even wil overgooien en dat ik eerst even een babbel wil doen, om op aanraden van Eline terug komen op vorige week. Die babbel verloopt redelijk gemakkelijk, waarbij we beiden nog extra kunnen uitleggen wat we voelen of denken wanneer we bepaalde dingen zeiden. Ik leg onder andere uit, dat wanneer ik een grens aangeef, ik daar al anderhalf uur vooraf in gevecht met mezelf ga, omdat ik niet graag iets wil afzeggen. Het toegeven dat ik iets niet kan, is niet dat ik dat niet doe door mijn angst voor pijn. Daarbij leg ik ook aan Wessel uit hoe mijn handen voelen en dat ik "gewoon" mijn oefeningen doe tot het écht niet meer kan. Zijn gezicht vertrekt en kijkt alsof hij de pijn voelt, terwijl hij naar mijn handen kijkt.
Toch met de bal dus, dat lijkt hem een prima ding om te proberen. En dat lukt redelijk, al moet ik de tweede keer zelf iets eerder stoppen. Heel af en toe wint de pijn het, omdat mijn hele hand aan het kromtrekken is van de kramp. (Ja...ook het typen doe ik tot nu toe al in meer dan tien etappes, maar het lukt me wel!)
We ronden af, zodat ik daarna naar huis kan, maar Alinda komt ook binnen, dus blijf ik nog even hangen om te horen hoe het met haar is, want ze ziet er zo ziekjes uit. Ik maak me zorgen en ik ga er uiteindelijk ook even lekker bij zitten en ze volgt m'n voorbeeld. Na een kwartiertje moet ik toch wel gaan, ik moet tenslotte redelijk op tijd terug in m'n dorp zijn voor mijn schoonzusje en nadat ik vijf minuutjes bij ben gekomen in de auto, rij ik op m'n gemakje terug naar Zandvoort.
Tot morgen!
Inmiddels is Syl ook op de grote zaal bezig en ze komt bij me staan wanneer ik op de row zit. Ze heeft superlief een potje creme, genoemd: paardenkracht, voor me mee genomen. Dit zou de spieren een beetje helpen met ontspannen. Normaliter ben ik niet zo'n voorstander van al die smeerseltjes, maar Syl heeft er zelf goede ervaringen mee, dus wil ik het wel uitproberen of het bij mij ook iets uit zal halen. In de op = op voordeelshop was het maar €2,29, dus dat zal me de kop niet kosten. Achterop de bon schrijft ze nog even voor mij waar ik eventueel die grote handdoek van microvezel zou kunnen bestellen. Ik zal later eens kijken bij decathlon.nl voor de "nabaiji XL".
Dank je, Syl !!
We wandelen samen terug naar de zaal en ik ga met een tussenstop de kleine zaal weer binnen. Tijdens een kort overleg voel ik dat het staan op zich al niet echt lekker aanvoelt, en ik ga er dan ook bij zitten. Op de grijze bal kan ik ondertussen mijn rek oefeningen doen, die zijn hard nodig voel ik. Ook Shukran voelt zich nog altijd niet lekker, net als Syl en ik. Alle drie voelen we ons leeg door gebrek aan energie. Dat vind ik toch heel bijzonder hoor, dat we dat zo tegelijkertijd ervaren. Echt ziek voel ik me niet, maar af en toe misselijk, meer hoofdpijn dan normaal, veel druk achter en rondom mijn ogen, last van mijn holtes en ook de ontstekingen in mijn mond willen niet over gaan. Door het scoot-ritje heb ik natuurlijk extra pijnen in mijn handen, maar ook mijn onderrug. Daar branden twee lendenwervels nogal fel, ook wanneer ik in bed lig.
Maar ik maak me er verder niet al te druk over, het is zoals het is. Af en toe nog wel lastig, maar ook daar heb ik iets in ontdekt.
Wanneer ik moet toegeven aan mijn lichaam dat niet wil, wat ik zelf zou willen doen, dat is dat heel af en toe niet echt prettig, maar meestal lukt het me om dan te rusten. Al is het een hele dag of langer, het enige dat opspeelt is dan een klein stukje schuldgevoel en onrust in mijn hoofd.
Het wordt echt een probleem, wanneer ik merk of zie dat mijn man te zwak is om iets te doen. Eten maken, klusje doen, iets schoonmaken, boodschap doen, maakt niet veel uit wat het is. Dan heb ik een probleem, want dan MOET ik van mezelf hem ontzien, hem helpen, dingen uit z'n handen nemen, zorgen voor hem! Ik kan daar tot op heden nog altijd geen weg in vinden, daar ga ik nog keihard mee aan de slag.
Ik zit nog altijd op de bal te pielen en voel geen fut om de bal squad te doen of de row met het elastiek, ik ben leeg, op. Althans, mijn lichaam voelt zo. Mijn hoofd zegt me dat ik nog zin heb om me af te reageren, even lekker smijten met een bal, maar ik weet alleen niet goed of ik nog een beetje kracht kan zetten met die onwillige handen vandaag. Wessel komt bij me zitten en is in de veronderstelling dat ik te vroeg hier ben. In het overzicht sta ik pas in de volgende groep gepland, maar aangezien ik bijna alles al gedaan heb, maak ik het nu gewoon rustig af. Hij gaat snel door met de rest van de mensen, want er staat intussen ook een man in de ruimte, die wacht op instructies.
Ondertussen is Kiek ook aanwezig, zodat ook wij even kunnen bij klessebessen. Ik krijg nog een mooi compliment van haar, ze vindt dat ik, ondanks alles wat ik mee maak de laatste tijd, super positief in het leven sta. Dat ik er elke keer weer iets van maak, in plaats van bij de pakken neer te gaan zitten. Het kan niet aan mijn negatief karakter liggen, want die heb ik niet, vindt zij ;-)
Wessel is ondertussen klaar met de anderen en loopt weer op mij af. Ik zeg hem dat ik straks nog wel even wil overgooien en dat ik eerst even een babbel wil doen, om op aanraden van Eline terug komen op vorige week. Die babbel verloopt redelijk gemakkelijk, waarbij we beiden nog extra kunnen uitleggen wat we voelen of denken wanneer we bepaalde dingen zeiden. Ik leg onder andere uit, dat wanneer ik een grens aangeef, ik daar al anderhalf uur vooraf in gevecht met mezelf ga, omdat ik niet graag iets wil afzeggen. Het toegeven dat ik iets niet kan, is niet dat ik dat niet doe door mijn angst voor pijn. Daarbij leg ik ook aan Wessel uit hoe mijn handen voelen en dat ik "gewoon" mijn oefeningen doe tot het écht niet meer kan. Zijn gezicht vertrekt en kijkt alsof hij de pijn voelt, terwijl hij naar mijn handen kijkt.
Toch met de bal dus, dat lijkt hem een prima ding om te proberen. En dat lukt redelijk, al moet ik de tweede keer zelf iets eerder stoppen. Heel af en toe wint de pijn het, omdat mijn hele hand aan het kromtrekken is van de kramp. (Ja...ook het typen doe ik tot nu toe al in meer dan tien etappes, maar het lukt me wel!)
We ronden af, zodat ik daarna naar huis kan, maar Alinda komt ook binnen, dus blijf ik nog even hangen om te horen hoe het met haar is, want ze ziet er zo ziekjes uit. Ik maak me zorgen en ik ga er uiteindelijk ook even lekker bij zitten en ze volgt m'n voorbeeld. Na een kwartiertje moet ik toch wel gaan, ik moet tenslotte redelijk op tijd terug in m'n dorp zijn voor mijn schoonzusje en nadat ik vijf minuutjes bij ben gekomen in de auto, rij ik op m'n gemakje terug naar Zandvoort.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten