30. Mijn revalidatie traject ~ Achttiende keer fysio.

30.   Mijn revalidatie traject ~ Achttiende keer fysio.

Fysio bij Wessel op de groep.

Dinsdag, 12 april 2016.

Elke dinsdag opnieuw vind ik het zwaar en lastig om naar de fysio te gaan. Op de dinsdagen is de afspraak namelijk al om half tien 's morgens en dat is erg vroeg voor mij. Het opstarten dat ik normaliter doe duurt nogal lang. Uit bed komen, mezelf verzorgen en aankleden duurt gemiddeld zo'n anderhalf uur. Wanneer ik ook wil douchen, moet ik daar een uur bij op tellen. Het is minstens een half uur rijden naar het traject, dus moet ik tussen kwart voor negen van huis weg. Reken maar terug, dan zou ik dus eigenlijk zo rond kwart over vijf mijn wekker zetten, want ik moet natuurlijk zodra ik dan eindelijk beneden ben, ook nog even eten, drinken en schoenen / jas aantrekken voordat ik de deur uit kan.

Ik heb veel over voor het traject, maar dát niet, sorry :-p

Deze dinsdag is het extra zwaar, door een gebeurtenis wat Ro gister is overkomen, heeft hij het erg zwaar. (Nee, sorry..... hier ga ik niet verder op in, dit houd ik nog voor onszelf.)  Natuurlijk ben ik er voor hem, dus van het tukkie doen gister is niets gekomen, ik had het te druk met zorgen. Ja, dan ga ik over grenzen. Dan doe ik alleen dat boodschapje, dan regel ik het eten en het opruimen daarna, dan zet ik wat vaker koffie en ben ik constant alert. Zodra hij dan uiteindelijk in bed ligt, en weer later pas in slaap valt, heb ik tijd voor mezelf om even een aantal dingen te verwerken. Afijn, dan is het overbodig om te vermelden, dat ik lang wakker lag, ik heb het kwart voor vier zien worden. 

Ik hijs mezelf de auto uit en wandel rustig naar de liften toe. Gelukkig is die er snel en hoef ik niet lang te staan tijdens wachten. In de kleine zaal zijn Wessel en drie meiden al bezig. Met mijn hoofd vol zorgen en mijn gedachten thuis bij m'n lief, hang ik mijn jas op en ga gelijk naar de grote zaal.

Voordat ik daar ben, zie ik bij het medisch fitness mijn vriendin Stella. Ik kan niet zomaar voorbij lopen, even snel naar binnen om te knuffelen. Ze straalt wanneer ze me ziet en we praten na de knuf snel wat bij. Zodra het over Ro gaat en ze hoort over wat er gebeurd is, zie ik de tranen in haar ogen komen. Wat is het ook een schatje, die zelf ook al zoveel heeft moeten mee maken en inleveren. Ik wens haar sterkte en hoop dat we elkaar snel weer tegenkomen!

In de zaal lukt de loopband niet langer dan anderhalve minuut en ik haal mijn schouders er over op. Ik gun mezelf geen energie verlies door een gevecht met mezelf aan te gaan. Tijdens de drie toestellen die volgen lukt het me niet om te tellen. Elke keer ben ik de tel kwijt, kan mijn hoofd er niet goed bijhouden. Het is ook erg druk met de grote groep van Cindy en dwaal steeds af naar thuis. Kortom, ik klooi maar een beetje aan en geloof het wel voor vandaag. Het is geen desinteresse of iets anders negatiefs, maar puur dat ik me heel bewust neerleg bij hoe het nu gaat. Ik verdeel mijn lepels (mijn energie) nu even thuis in plaats van hier op het traject en dat voelt prima voor nu.

Terug in de kleine zaal pak ik gelijk de grijze bal en ga zitten om te rekken. Even later vraagt Wessel me hoe het gaat, maar ook hoe het met Ro is. Wanneer ik hem vertel wat er speelt, maakt Wessel zich zichtbaar zorgen en ik stel hem gerust. Ja, dit is lastig, maar ik sleep Ro er wel doorheen. Ik ben er voor hem en het komt heus wel weer goed. Een deur sluit zich, maar een volgende zal absoluut weer open gaan, al zie ik nu nog even niet welke dat gaat zijn. Dit alles kost me best veel energie, dat wel. Maar ik weet ook dat het goed zal komen. Het scheelt dat ik het dit keer wel een beetje heb zien aankomen, dus ik heb me al iets kunnen voorbereiden. Wanneer Wessel achter zijn computer aan het rammelen is, vraagt hij me toestemming of dit in mijn dossier opgenomen mag worden en ik vind het prima. 

We gaan alleen nog even drie keer tien met de zachte bal overgooien. Terwijl ik de bal pak, helpt hij nog even een aantal anderen op weg en ik neem mijn tijd door in de vensterbank rustig te gaan zitten en wachten tot hij klaar is. Op dit moment merk ik dat ik me erg afsluit voor wat er om me heen gaande is en dat ik weinig contact maak. Grappig eigenlijk, hoe ik automatisch mijn cocon aantrek en zo min mogelijk energie verspil. Wanneer Wessel naar me toe komt lopen begint hij zelf over het oefenen met z'n linkerbeen voorzetten tijdens het gooien. Ik laat hem beeldend zien, waarom dat de makkelijkste manier is. Dat je zo veel meer vaart kunt mee geven aan de bal wanneer je zou indraaien, maar ook dat je veel stabieler staat en dus beter kunt gooien. Niet alleen harder maar ook met wat meer precisie. Het blijft leuk zoals hij dat probeert op te pakken. 

Wanneer we de bal opruimen loop ik met hem mee, en tijdens dat ik ga hangen om mijn spieren weer flink op te rekken zodat de kramp kan verdwijnen, praten we nog wat door over hoe de evaluatie was verlopen. Dat ik bijvoorbeeld zo moest lachen over de terugvalpreventie, dat dát onderdeel eigenlijk al te laat was! Ik ben tenslotte al achteruit aan het gaan, lol. Maar ook over waar het traject voor staat en dat ik me er te vaak niet in voel passen. Dat iedereen zo hard zijn best doet om me te helpen. Ook benoem ik nog maar een keertje dat ik van af dag één al geroepen heb: "leer me remmen, wanneer ik pijn heb / krijg".  Dat die opmerking niet gelijk staat aan "stimuleer me wanneer ik een grens aan geef". 

Ook Wessel laat ik een woord kiezen uit een heel A4tje vol en geef ik hem een heel ongemakkelijk gevoel, wanneer ik vraag waarom hij juist dat woord kiest. Zeker wanneer hij me antwoord dat het gewoon het eerste woord is, maar ik er verder alleen maar op reageer met een verwonderde blik en nog meer uitleg verwacht.
Ik heb namelijk gemerkt dat mensen dan veel beter begrijpen, wanneer ze mij met containerbegrippen besluipen of zelfs bekogelen.  Dat ik minstens elf antwoorden tegelijk in mijn hoofd krijg en er niet één daarvan kan opnoemen en dus niet kan antwoorden. En met begrip van de ander, blijven dat soort situaties meer uit mijn buurt en dat is erg prettig heb ik gemerkt :-)

Hoewel ik me heel moe voel, wil ik zo snel mogelijk naar huis en zorgen dat mijn lief deze dag door zal komen. Het zonnetje schijnt nog en ondanks de voorspellingen hoop ik dat de zon nog minstens twee uur blijft stralen, zodat ik hem mee kan nemen naar buiten, naar strand. De tent waar onze "aangenomen zoon" werkt.In de auto besef ik me dat het nummer, dat ik bij mijn belofte aan Ro gebruikt heb, op de radio speelt. 

Terwijl ik heerlijk mee zing met Jon Bon Jovi, rijd ik naar huis. 

~ klik hier ~

Tot morgen!