33. Mijn revalidatie traject ~ Negende keer PB.

33.  Mijn revalidatie traject ~ Negende keer PB.

Samen met Ro, bij Eline.

Donderdag, 21 april 2016.

Het zonnetje schijnt, het zal droog blijven vandaag en er staat amper wind. Yeah, scooterdag vandaag. Ten eerste scheelt ons dat veel benzine, wanneer we op de scooter naar Haarlem gaan, ipv met de auto. Ten tweede is het vooral heel leuk als we op de scooters zitten samen. We zijn dan net "The Zandvoort Basterds" , maar dat geheel ter zijde, haha.

Helaas kom ik wat traag op gang vandaag, mijn lichaam wil niet echt opstarten. Ik kom dan ook te laat beneden om nog te kunnen ontbijten. Slecht, maar het is niet anders en ik maak me er dan ook niet zo druk over, ik heb jaren lang niet kunnen ontbijten en ook dat heb ik gewoon overleefd. Op het whiteboard had ik de tijd verkeerd opgeschreven, waardoor Ro dacht dat we al laat waren, dus stelde ik hem gerust en rijden we op ons dooie akkertje relaxed richting de Boerhaavelaan. Tijd genoeg om een stukje uit te proberen of dat leuker rijdt ja of nee, waarbij ik met mijn richtingsgevoel (dat gelijk staat aan dat van een bosui) natuurlijk weer een verkeerde afslag pakte, lol.

We parkeren onze scooters vlakbij de ingang en gaan naar binnen, een kwartier hebben we nog de tijd en Ro pakt een kopje thee om even door te warmen. Zijn handen waren toch wel wat koud geworden in het laatste stukje. Zelf had ik van die dunne handschoentjes aan en kreeg ik al koude handen voordat we Zandvoort zelf uit waren. Maar goed, al snel is dat kwartiertje om en lopen we achter Eline aan naar haar kamer.

In de zaal is een andere groep aan het trainen en zwaait Annika ook vandaag de scepter.

Onhandig ga ik op de luxe stoel zitten, het scheelt zelfs niet veel of ik ga er naast zitten, omdat ik met mijn voet tegen de vijfpoot op wieltjes schop. Daardoor schuift de stoel ver genoeg opzij, terwijl ik mijn achterste al laat zakken om neer te ploffen. Gelukkig kan ik net op tijd nog de stoel vastpakken en zorgen dat mijn billen op de juiste plek terecht komen. Gewoon op de zitting in plaats van op de veel te harde grond.

Tijdens het gesprek met Eline komt er een grafiekje aan bod. De hoge pieken en diepe dalen stellen de momenten voor waarbij ik ver over mijn grens heen ga en daarna instort. Daar doorheen tekent ze een stijgende lijn met wat piekjes. Die piekjes zijn momenten dat ik best wel eens een klein beetje over mijn grens mag, maar minder heftig. Zo zijn de instort momentjes ook korter en minder heftig. Wanneer ik dat vanaf de nul lijn kan gaan oppakken, zal ik dus in een stijgende lijn gaan komen.

Daar begin ik al gelijk mezelf suf te piekeren wanneer ik dan zo hard over mijn grenzen ga. Ja, ik ga nog altijd over mijn grenzen, maar dat zijn geen felle piekmomenten. Die ene keer dat ik met Ro naar het ziekenhuis moest, terwijl ik eigenlijk moest gaan slapen, ja.....dan ga ik over mijn grens. Iets meer dan ik normaal doe. Maar gigantisch hard pieken doe ik voor zover ik me kan bedenken eigenlijk helemaal niet meer.

Terug naar de nullijn, goh ja. Eline zegt zelf ook dat niets doen geen optie is, maar oef... ik zit daar toch werkelijk niet ver vandaan voor mijn gevoel. Dit zal nog wel een flinke zoektocht blijken denk ik zo.

Het volgende wat ze op papier zet, dat doe ik naar mijn idee al een poosje. In elk geval veel beter dan dat ik dat in het begin van mijn traject deed. Het afwisselen van aktief zijn en rust nemen. Hierbij zal ik nog moeten oefenen om het vooraf nog beter in te schatten. Ook hierbij kan ik dan zorgen dat ik minder snel over mijn grens zal gaan.

Op gegeven moment komt het uit over hoe ik met rust en regelmaat bepaalde dingen misschien makkelijk voor elkaar kan gaan krijgen. Ik heb met moeite op een rustige manier nog maar eens duidelijk proberen te maken, dat ik daar niet mijn energie in wil gaan steken. Ik begrijp echt heel goed wat ze zegt, wat ze bedoelt en wat ze hoopt te bewerkstelligen, maar waarom begrijpt zij nu niet dat ik dat niet kan?!? Ik zeg dan ook dat ik dit niet wil gaan proberen.

Het blijven kijken naar mezelf en bekijken wat er zoal goed gaat op een dag, waar ik trots op kan zijn, dat mag volgens Eline best vaker dan maar 1 x per dag. Maar ook het beleven van dat gevoel, want ze twijfelt of ik dat echt wel ervaren kan. Ze baseert dat op het feit dat ik niet zit te stralen wanneer ik vertel dat ik iets goed heb gedaan. 

Dit blijft lastig uitleggen, dat wanneer ik vind dat ik iets kan, dat het dan al heel snel normaal wordt. Voorbeeld daarbij is het stoppen met roken. Ja, de eerste maand vond ik het rete knap van mezelf, maar daarna is het ook wel klaar. Vind ik het alweer heel normaal. Ro en ik hebben daar trouwens beiden wel "last" van, het niet zo snel trots zijn op onszelf. Wel op elkaar, en we zeggen dat dan ook tegen de ander. Maar dan stopt het ook eigenlijk wel, dan gaan we weer "gewoon door".

Eline gaat verder met de vraag, wat ik eventueel nog hierna wil gaan aanpakken.
Wat ik eventueel nog zou willen gaan aanpakken na dit traject. Ik vertel dat ik mijn emoties onder controle willen krijgen. Wanneer ik in negatieve emotie schiet, neemt dat alles over en kan ik niets meer vertellen of uitleggen. Dat is erg onhandig en volgens mij ook niet nodig. Nu is het zwart of wit. Tranen en negatief gevoel of woorden met erg weinig negatief gevoel. Niks dat daar tussenin past.

Eline wil weten, of ik een psycholoog, psychiater of psychotherapeut in mijn buurt / omgeving ken, dat ik daar weer naar toe terug kan gaan. Dat lukt niet, omdat de mensen die ik op dat vlak gesproken heb allemaal betrokken waren bij de trajecten waar mijn kinderen in gezeten hebben. Eén keer is de diagnose ADHD door een psych in het Riagg gesteld, maar dat was binnen twee afspraken ook rond.

Ro vult nog aan, dat ik misschien ook wel iets kan gaan doen wat betreft mijn OCD. 

Wanneer ik vertel dat ik dagelijks erg vaak tegen dingen aanloop daardoor, is dat te vaag voor Eline en wil ze daar een duidelijker beeld bij hebben.

In overleg met haar ga ik een keer in de komende week een hele dag opschrijven, waar ik zoal tegenaan loop met mijn OCD. Ik begin echt heel lacherig te doen, omdat ik mezelf al zie schrijven heel de dag. Met bijna alles loop ik daar namelijk tegenaan. Is het niet in handelen, dan is het wel in denken! Maar goed, wie weet kan ik daar nog een weg in gaan vinden. 

Tijdens het laatste onderwerp ben ik erg lacherig en moet ik oppassen dat ik niet de slappe lach krijg. Zodra het over mijn OCD gaat of ik ervaar zo'n moment, dan maakt dat me super onrustig. Nu dit onderwerp afgesloten kan worden, voel ik ook dat ik plotseling erg moe ben en zit ik te gapen. Ik vraag dan ook of we kunnen stoppen, dat ik genoeg gehad heb. In het kader van mijn grenzen aangeven, is dit er wel eentje en vind ik dat ik zelfs nu goed bezig ben! ;-)

Morgen weer een dag, dus tot morgen!