36. Mijn revalidatie traject ~ Tiende keer PB.

36.   Mijn revalidatie traject ~ Tiende keer PB.

Op de kamer bij Eline, samen met Ro.

Donderdag, 28 april 2016.

We rijden net op tijd het terrein op bij medinello en zodra we uit de lift komen, ga ik eerst nog even snel naar het toilet. Ro staat al op me te wachten wanneer ik klaar ben en we kunnen direct doorlopen naar Eline, die al in een kamer zit te wachten.

Ik leg mijn uitgeprinte lijst op haar bureau neer, hang mijn jas op de stoel en ga zitten.

We gaan het vandaag hebben over mijn OCD dingetjes, waar ik op een dag zoal "last" van heb. Dat is best nogal een lijst geworden. Ik zal eens een aantal hier neerzetten, misschien is het herkenbaar voor je? 

 

       * Zandkorrel op de vloer, dan ga ik direct vegen, als mijn lichaam dat toestaat.

·         * Iets tussen mijn bord en de tafel, wanneer ik mijn bord schuif, mag er niks onder liggen dat herrie of krasjes kan maken, brr.

·         * Besteklade moet georganiseerd zijn, lepels en vorken in elkaar, open neergelegd.

·        *  Alles in de keuken heeft een vaste plek. (pannen, pollepels, olie, kruiden….alles.)

·         * Matjes horen evenwijdig even ver van de muur af te liggen, precies in het midden.

·         * Tafel en bank horen recht van elkaar te staan, kleed ook evenwijdig.

·         * Evenveel ruimte tussen de 2 kaarsenborden, 2 houten waxinelicht-houders, de 2 stapeltjes onderzetters en het ronde draaiplateau dat op de salontafel staat.

·         * Doos tissues hoort recht voor het draaiplateau.

·        *  Plantenbakken minstens per twee, liefst alles hetzelfde materiaal en kleur.

·         * WC-rol hoort maar op één manier te hangen, maakt niet uit waar ik ben, ik verander het.

·         * MrMuscle voor in het toilet hoort op één vaste plek te zitten, vlak onder de rand.

·         * Dekbed hoort precies tot in de punten, geen overlap.

·        *  Handdoeken en vaatdoekjes op de lijn nauwkeurig gevouwen en gestapeld.

·        *  Rode m&m’s zijn het lekkerste, die worden tot het laatst bewaard.

·         * Grote voorraad willen, niet hoeven misgrijpen. Maar ook verzamelwoede en slecht dingen weg kunnen gooien.

·         * Het liefst is alles symmetrisch, geeft me rust.

·         * Kiezen is heel lastig voor me, ik ontwijk dan ook, als het me lukt.

·         * Ik heb geen smetvrees, maar mijn handen moeten schoon. Er mag niks op zitten dat blijft plakken. Ik zorg er meestal wel voor dat ik niks hoef aan te pakken dat kan plakken.

·         * Trap op- en aflopen moet ik met dezelfde voet beginnen.

·         * Ik herhaal vaak in mijn hoofd hetzelfde woord dat ik hoor of gezegd heb, maar ook blijft vaak een liedje hangen, dat zing in dan heel vaak in mijn hoofd.

*    * Wanneer de dirigent halverwege een zin afslaat, zing ik vaak mijn zin toch af. Al is het meestal zacht of doe ik het in mijn hoofd. Maar het moet wel even af.

·         * Het aanrecht moet droog en schoon zijn, er mag niets op blijven liggen.

·         * Details zijn altijd het belangrijkste, het moet perfect zijn. 

Het is nogal een lijst geworden hè? Het is niet zo, dat ik de hele dag door dit bovenstaande continue moet uitvoeren, maar wanneer ik moe ben, is het best aan de oppervlakte, goed zichtbaar dus. Nagenoeg niets van al het bovenstaande heeft echt nut, maar toch moet ik het van mezelf. Geeft het me een onrust wanneer ik niks met mijn dwangmatige bedenksels kan doen. De meeste dingen van mijn OCD zit in het "doen". 

Eline stuurt af op het feit dat ik er iets mee ga doen, omdat dit erg veel energie van me vergt op de lange duur. Op korte termijn maakt het me wel rustig, maar uiteindelijk kan ik er dus wel iets mee, waardoor ik dit gedrag kan gaan afleren. Dat gaat dan door middel van beloning en bestraffen. Wanneer ik niet hoef toe te geven aan mijn dwangmatige handelingen, dan mag ik mezelf belonen. Maar wanneer me dat niet lukt en ik geef er wel aan toe, dan moet ik iets gaan doen wat ik niet leuk vind. Denk dan eens aan een kast opruimen, was opvouwen, strijken, dat soort dingen.

Ik probeer Eline uit te leggen, dat ik daar nu eigenlijk geen energie voor zal hebben. Ik zie er reuze tegenop om dit aan te gaan pakken. Dat kost energie en die heb ik niet meer in reserve. Ik merk toch al dat het traject me flink neerhaalt, dat ik lichamelijk nog altijd achteruit ga. Dus als ik dit wil gaan aanpakken, dan doe ik dat wel na mijn traject en niet tijdens. 

Daarbij vertelt Eline aan het eind van ons gesprek, dat ze bij medinello gaat stoppen, ergens half mei. Er komt wel iemand die het van haar gaat overnemen en ik grap vragend of er een dik rood kruis bij mijn naam in het systeem staat. Ro schiet in de lach, maar Eline kijkt me vragend aan. Ik leg uit dat ik mezelf niet echt de makkelijkste van de groep vind, sterker nog, ik zal de moeilijkste zijn op psychisch vlak, haha. 

Hoe dan ook..... Ik ga haar dus nog één keertje zien, en dan met haar opvolger erbij als zijnde een rondje voorstellen. Dan kan ik daarna nog met haar verder met mijn behandelingen. Ik heb nu gelijk twijfels of ik dit wel wil. Kennismaken en zoeken naar hoe ik nu weer met deze persoon moet omgaan, hmz, dat kost nogal veel energie. Ik vraag Eline dan ook hoe vaak ik na haar laatste keer nog afspraken heb staan, want zo vaak zal dat niet meer zijn. Ze kijkt het na en het zijn er nog maar twee. 

Sorry, maar dat ga ik niet meer doen. Voordat die persoon mij kent en ik haar, ben je al twee of drie keer verder, en zou ik met haar een eind evaluatie moeten doen? Dat slaat naar mijn mening volledig de plank mis, dus dit weiger ik. Nee, ik hoef de nieuwe niet te ontmoeten.
Daarbij.... ik begrijp sowieso niet hoe ze dit kan voorstellen. Hoe moet een nieuwe psych nu 1 gesprek met mij hebben en daarna een eindevaluatie gaan doen, terwijl ze me de eerste 13 keren dan niet gezien of gesproken heeft?!? Mja, zal wel aan mij liggen.....

Eline besluit dan om samen met mij de eind evaluatie te gaan doen, om het toch af te ronden en niet zomaar open te laten. We maken de afspraak dat we na de volgende keer op elf mei gelijk doorgaan met de eind evaluatie. Voor nu stuurt ze me dan per mail wat meer informatie over OCD en een eventuele behandeling. Ik wil er eventueel zelf al mee aan de slag thuis, maar dat lijkt haar geen goed plan. Daarop beloof ik dat ik dan ergens na mijn traject wel ga zoeken naar een psych in mijn buurt. 

Ze vraagt nog waarom ik dat niet gelijk wil doen en ik voel een irritatie gevoel opkomen.

Hoe komt het toch, dat ik dat moet blijven uitleggen?!?! Bah, ik ben leeg, snap dat dan gewoon!!! Het kost me al meer en meer moeite om hier naar toe te blijven komen. Ook die begrijpt ze niet en ik leg nog maar eens uit. Er is geen vooruitgang lichamelijk gezien, sterker nog, er is sprake van gestaag achteruit gaan. Dan is de wilskracht ook lager. Daarbij kost het me zoveel energie om heen en weer te blijven gaan en op te dagen, dat ik verlang naar rust en minder "moeten". 

Eline trekt de vergelijking met de onverwachte ziekenhuisbezoeken dan, die blijven toch ook gewoon doorgaan straks? Hoe denk ik dan mijn rust te gaan vinden......

Ik geef het op. Wat voor mij zo logisch en duidelijk is, blijkt nog altijd een raadsel te zijn bij haar. 

Tijdens het gesprek over dat de wilskracht begint af te nemen, zegt Eline ook tegen me dat ze las dat ik 1 keer had afgezegd, dat ik niet was komen opdagen. Uhm... dat klopt niet, ik ben wel op komen dagen! Ik kon en mocht alleen niet bewegen vanwege die ontstoken tussenwervelschijf!!!! Dat heeft niets met mijn wilskracht te maken, poffer!!

Ook Ro wordt even flink pissig. Het feit dat een fysiotherapeute mijn kennis in twijfel trekt over hoe ik dan kan weten dat ik een ontstoken tussenwervelschijf kan hebben, heel erg irritant. "Zij kent haar lichaam zeer, maar dan ook zeer goed! Dan hoeft een fysiotherapeut er niet vanuit te gaan, dat het niet zo is!", bitst hij. "En dan moet er al helemaal niet geroepen worden, dat ze juist moet bewegen, want dat slaat de plank volledig mis!! Dan krijg ik de behoefte om iemand een schop onder de kont te komen geven....! " 

Eline kijkt nogal op en zegt dat hij niet zo boos hoeft te zijn en of ik dat al met de betreffende persoon heb opgenomen. Ik leg uit dat ik minder boos was op het moment, dat ik meer iets had van: "Praat lekker, ik vind het best, ik trek mijn eigen plan wel."

Even gaan Ro en Eline nog in discussie over dat zoiets niet gezegd zou mogen worden aan mij, dat de ontvanger bepaalt hoe iets binnenkomt, enzovoorts. Maar het meeste gaat langs me heen, ik word afgeleid door het feit dat hij zich boos maakt, omdat ik in zijn ogen niet goed benaderd ben geweest. Dat is een prettig en beschermend gevoel.

Verder dan te bedenken: "Hm, dat is lief, ik hou van die man", kom ik dan ook niet meer.

Tijd om het gesprek af te gaan ronden en gelukkig zijn Ro en Eline het daar ook mee eens. Op de terugweg in de auto schieten er toch af en toe een aantal gedachten door mijn hoofd en eentje er van is dat ik me afvraag waar mijn vechtlust gebleven is.

Wat is normaal, maar normaal gesproken wanneer ik iets wilde of moest doen, dan deed ik dat ook. Leuk of niet, dat maakt niet uit. Aanpakken die handel, huppakee, niet zeuren maar doen!

En nu....? Ik ontwijk. Ik ben leeg. Moe. Uitgeblust. Op. Sjucht, ik verlang naar mezelf....

Uhm.. Ik ben mezelf. En toch ken ik mezelf niet zo goed terug op deze manier. Ik ben niet blij met al mijn stickers op mijn voorhoofd. Zo heel af en toe verlang ik naar de tijd, dat ik een jaar of 15 was. Ik kon de hele wereld aan, deed aan wedstrijd zwemmen en kon mee komen in de top, had energie voor twintig, was de hele dag bezig met leuke dingen doen, pakte zoveel mogelijk aan om anderen te helpen, kortom.... ik had oneindig veel lepels!!! Vandaag is zo'n dag, ik voel me verdrietig en mis mezelf. 

Morgen ben ik er weer, zeker weten. Ik zet gewoon mijn masker op en blijf lachen.
Af en toe mag ik ook zo'n dag ervaren, moet kunnen. Reken maar, ik ben er zo weer bovenop, komt goed!

Heus.