37,1. Mijn revalidatie traject ~ Zesde balans in de dag en drieëntwintigste keer fysio.

37,1.  Mijn revalidatie traject ~ Zesde balans in de dag.

Bij Bianca op de kamer.

Vrijdag, 29 april 2016.

Door de drukte op de weg ben ik drie minuten later binnen en ik neem plaats op de stoel in de wachtruimte. Na twintig minuten zit ik er nog en ik sta even op om aan Mascha te vragen of Bianca er wel is vandaag. Ze kijkt verbaasd en zegt me dat ze hier gelijk achter zit en roept haar dan ook gelijk. Een net zo verbaasde blik van Bianca komt om de hoek en ze verontschuldigd zich. Ze was in gesprek met een nieuwe medewerkster van Medinello en daardoor de tijd helemaal vergeten. Goh, kan gebeuren, ik vind het niet eens meer erg, ze heeft hier vaker last van, haha.

Wanneer we zitten valt ze gelijk met de deur in huis, na de standaard vraag hoe het met me gaat. Het team heeft besloten om mij nog maar 1 keer per week fysio / beweging te laten doen. Mijn belastbaarheid is gewoon echt te laag en zoals we tot nu toe bezig zijn, helpt dus niet. Er komt nog een aanvulling, bijna een voorwaarde. Ik moet dan wel beloven (!!) dat ik mijn uiterste best ga doen om alle oefeningen te doen die op mijn schema staat.

Nu is het mijn beurt om verbaasd te zijn. Mijn woorden zijn nu eindelijk wel binnen gekomen en doorgedrongen? Het blijkt dat Annika tijdens de besprekingen verteld heeft, dat ze er nogal moeite mee heeft, dat ik niet alles doe wat er op mijn papier staat. Goh, daar is ze niet de enige in!!! Weer krijg ik een onbestemd gevoel. Heeft Annika dan het idee dat mijn inzet niet hoog genoeg is? Heeft ze het gevoel dat mijn wilskracht niet groot genoeg is? Waar komt anders die voorwaarde vandaan. Opnieuw besluit ik om er niet te veel op in te springen, daar Annika slechts een invalster is, dus vanaf maandag is zij toch niet meer aanwezig voor zover ik weet. Energie besparen noem ik dat maar. 

Best wel een prettig gevoel. Rust. Al is het maar een klein stukje, een klein beetje. Dit benoem ik ook naar Bianca. Dat mijn animo begint weg te zakken en al pratend kom ik er achter dat dit komt, omdat ik weet dat de weg die ik nu bewandel niet volledig de juiste voor mij is. Het is toch te zwaar. Ik ben dus lichamelijk gezien werkelijk te slecht om te kunnen revalideren op deze manier. Te hoog gegrepen en dat voel ik ook zo. Nu voelt het dus niet meer zo goed, als dat ik in het begin voelde. Met de doelen die ik gesteld had, die toen al zo belachelijk laag voelde, blijk ik mezelf toch nog flink overschat te hebben. Aangezien ik onbewust verlang naar rust, begrijp ik nu waarom ik dat verlangen voel. 

Toch is het traject niet slecht voor me geweest of alleen maar negatief. Lichamelijk gezien heb ik mijn doelen absoluut niet bereikt, maar psychisch gezien heb ik een aantal inzichten gekregen, die me verder hebben geholpen. Ik durf nu voorzichtig te zeggen, (lees: fluisteren), dat ik best wel flink gehandicapt ben. Dat het slecht met mijn lichaam gaat en dat ik hulp en/of hulpmiddelen nodig heb. Dat is echt een reuze sprong die ik gemaakt heb, al kan ik het nog maar fluisteren. Ik ben nu pas ècht begonnen met accepteren. Mijn gestelde doelen mogen dus niet behaald zijn, ik heb er een ander doel mee ingevuld en behaald. Dat is op zich ook mooi, het blijft winst.

Bij de vraag of ik iets heb gehaald uit de keren dat ik bij haar balans in de dag gedaan heb, komen alleen de keren omhoog dat ze bezig was (buiten het traject om) met bijvoorbeeld de spalkjes maken en me te wijzen op de silversplints. Ze helpt me door wat dingen te benoemen en dat ik dan vooral mag kijken naar hoe ik door gesprekken met haar tot inzichten ben gekomen. Dat ik de dingen iets minder onbewust doe in huis, dat ik vooraf nu ietsje meer kan inschatten dat ik nog kleinere stapjes moet maken. Ik bedoel dan bijvoorbeeld de was niet in 1 keer ophangen, maar in twee of drie etappes. Ze heeft gelijk, dat is wel een aardige stap voorwaarts. Dat kost op den duur minder energie. 

Ik vertel haar dat ik al bezig ben met te kijken naar het einde van het traject. Niet alleen dat ik er naar begin te verlangen, maar ook wat te doen. Ze vraagt me om meer uitleg en wat ik dan denk nodig te hebben. Ten eerste wil ik heel graag een pauze, even bijna niets moeten. In elk geval zo min mogelijk. Standaard drie keer per week naar het ziekenhuis heen en weer voor Ro vind ik al meer dan genoeg. Daar valt ook niets anders voor te regelen, hij moet nu eenmaal opgehaald worden, dus doe ik dat met liefde.

Maar daarbuiten, heel graag even niets, proberen om wat meer energie op te doen en niet gelijk alles weer kwijt te spelen.
Wanneer die batterij wat opgeladen mag gaan zijn, ga ik op zoek naar een psych in mijn buurt. Bianca kijkt me heel vragend aan en vraagt zich hardop af of ik dat tegen die tijd echt nog wel nodig ga hebben. Ze vult er op aan, dat het er naar uitziet dat ik eigenlijk zelf heel goed weet wat ik wel of niet moet doen, dat ik mijn lichaam heel goed kan inschatten en dat ik mezelf heus wel ga redden. Ik leg haar uit dat ik wel hulp kan gebruiken bij het onder controle krijgen van heftige emoties. Dat ik daar niet meer door opkomende tranen geblokkeerd zal worden en gewoon kan blijven praten, ook al voel ik (te) veel. En waarschijnlijk zal ik ook iets moeten gaan doen met de OCD, maar dat gaat wel in overleg met de psych waar ik mee aan de slag zal gaan en zie ik tegen die tijd wel.

We hebben het nog over de eind evaluatie en hoe dat precies zal verlopen. Ik heb al gezegd dat het voor mij best belangrijk gaat zijn hoe het verslag geschreven zal gaan worden. Juist doordat ik af en toe het gevoel had, dat ik niet goed (genoeg) ingeschat ben door bijvoorbeeld Eline, Wessel en / of Annika, dat het nogal scheef kan overkomen op bijvoorbeeld het UWV. Ik ga dit namelijk wel nodig hebben wanneer ik een beoordeling ga krijgen na mijn twee jaar ziektewet. Gelukkig kan ik Bianca makkelijk uitleggen wat er dan zo belangrijk voor me is en ze zal er extra op letten dat het op de juiste manier verwoord zal gaan worden. Dat in het verslag benoemd zal worden dat het niet aan gebrek aan inzet is, maar door een te lage belastbaarheid. Dat ik wel degelijk ziek ben en dat het dus niet simpel af te doen is als zijnde alleen maar psychisch. 

De tijd is sneller voorbij dan dat Bianca had ingeschat, want net als de vorige keer wordt er op de deur geklopt om te melden dat de volgende persoon al tien minuten zit te wachten. We ronden snel af en merken op dat we nog maar 1 keer een afspraak hebben voor de eind evaluatie. Ze maakt dan vooraf het rapport op, die ze samen zal stellen uit de aangeleverde evaluaties van de andere team leden. Dat rapport gaan we dan met z'n tweeën doornemen en aanvullen of schrappen waar nodig. Daar kan ik me prima in vinden.

Ik probeer best snel op te staan, zodat ze rap door kan met de volgende, maar daarbij vergeet ik voor het gemak eventjes dat mijn rug nog niet beter is. Na een klein uurtje in die stoel kan ik alleen maar zeggen dat het zelfs veel slechter is geworden. Op zich ook knap, lol. Er kraakt van alles, ik voel me crispy!!

Op naar de fysio ;-)