28.1 Mijn revalidatie traject ~ Derde balans in de dag.
Bij Bianca, althans...dat dacht ik tenminste.
Vrijdag, 08 april 2016.
Ondanks de waarschuwing die ik kreeg van Ro dat het langer zou duren vanwege werk op de Zandvoortselaan en filevorming, kom ik ietsje over tien uur op de Boerhaavelaan. Dat voelt niet prettig, ik kom niet graag te laat. Wanneer ik me meld en zeg dat ik later ben, krijg ik uiteindelijk te horen dat Bianca mij vandaag helemaal niet op haar agenda heeft staan. Vlak daarna komt Iris verbaasd naar mij toegelopen en komt vragen wat er mis gaat. Ik ben al op zoek gegaan naar mijn afsprakenlijst, die ik aan het begin van de rit via de mail gestuurd kreeg en ik zoek naar de afspraken voor vandaag. Daar staat het toch echt, vandaag om 10:00 uur balans in de dag bij Bianca. Daarna fysio bij Iris zelf en daarna nog naar Eline. Die was ik op mijn beurt dan weer vergeten, die zou namelijk eerst niet doorgaan. Uiteindelijk toch maar weer wel en dat had ik niet duidelijk in mijn agenda geschreven. "Maakt niet uit, ik ben er op tijd achter, dus dat komt goed", zeg ik nog lachend. "Dit daarentegen niet, I'm nót amused, want ik heb juist een vraag voor haar."
Iris vindt het ook maar vreemd, excuseert zich er voor en gaat kijken of Bianca nog iets voor me kan doen. Ik laat gedoseerd mijn irritatie zien, zodat er nu wel goed gekeken gaat worden, of de rest van mijn lijst nog klopt. Mja, Iris kan er niks aan doen, dus heeft boos worden geen enkele zin. Er zit gewoon ergens een fout, en dat zit niet aan mijn kant. Ik ga niet nog eens voor jan met de korte achternaam voor niets, ik vind vijf keer per week al erg vaak dat ik op de Boerhaavelaan moet zijn, dus dit wil ik niet nog eens.
Dit is nu de tweede keer dat er een afspraak niet klopt van hun kant. Ergens kan ik me dat nog wel voorstellen ook, want het valt niet mee om vier maanden te plannen bij zoveel verschillende behandelaren en groepen. Maar wanneer ik een afspraak mis, dan krijg ik wel een rekening in mijn mik. Dan helpt het niets als ik sorry zeg.
Uiteindelijk kan ik na ruim een half uur wachten nog een kwartiertje bij Bianca naar binnen. Toch lief dat ze nog tijd kan vrij frummelen voor me. Ik brand dan ook zo snel mogelijk los met de vraag of de revalidatie arts van hier (Rob) voor mij een verwijzing zou mogen / willen schrijven, zodat ik eindelijk eens een begin kan gaan maken met het laten maken van de silversplints voor op mijn duimen en wijsvingers. Helaas komt er een nee, omdat dit niets met het traject zelf te maken heeft. Ik vraag maar niet door waarom zij dan wel twee braces gemaakt heeft voor me, als dit niets met het traject te maken mag hebben, maar ik laat het zo. Ik voel me nog te geïrriteerd en dan zou dat er wel erg bits uitgekomen zijn en daarbij zou het toch niets oplossen.
Omdat ze mijn case manager is, vraagt ze ook nog even door over het gehele traject tot nu toe. Ik leg haar uit dat ik er op psychisch vlak wel het één en ander al uitgehaald heb, dat ik stappen maak, maar dat ik fysiek gezien alleen maar achteruit ga. Dat ik er achter kwam dat accepteren van mijn handicaps lastig is, wanneer het om Ro gaat en ik vind dat ik hem moet gaan helpen. Terwijl als het om mezelf gaat, dat ik redelijk makkelijk mijn grens kan accepteren en wanneer het over derden gaat ik wel prima "nee" kan zeggen, maar dat het me nog altijd moeite kost om dat te doen. Dat soort inzichten zijn er inmiddels.
Ook komt ze terug op grenzen aangeven. Weer uitgelegd dat ik het lastig vind, dat ik dubbele adviezen van het traject mee krijg. Bianca kijkt me heel vragend aan en vraagt of ik dat wel zeker weet. Ik raad haar aan, dat ze eens een gesprek mag gaan hebben samen met Eline en Wessel bijvoorbeeld. Wanneer ze doorvraagt over Wessel meld ik dat het al met Eline en Wessel zelf opgelost en geregeld is. Ik wil namelijk niet dat hij er nóg eens over aangesproken zal worden, want zo erg was het nu ook weer niet! Maar Bianca vindt het wel nodig, omdat dit soort dingen een goede leerschool is in het algemeen. Ik vertel haar nog, dat ik in het begin van mijn traject bij haar gezegd heb, dat ik afgeremd zou moeten worden, in plaats van gestimuleerd. Dat die opmerking van mij in de vergetelheid geraakt was en dat die zin cursief gedrukt in vet rood op elke bladzijde van mijn dossier zou mogen prijken. Ze gaat als case manager er nog eens met Wessel over praten.... ik zeg er nog maar eens bij, dat ik geen zin heb dat ik weer van alles moet uitleggen of mezelf moet verdedigen tegenover Wessel. Dat ik er zelf niet al te zwaar aan trek, ik bedoel dan vooral aan het moment van anderhalve week terug.
Al met al was het een kort maar goed gesprek, en is het nu echt tijd om te gaan.
Op naar de fysio!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten