34.1 Mijn revalidatie traject ~ Vijfde keer balans in de dag.
Vijfde keer balans met Bianca.
Vrijdag, 22 april 2016.
Doordat ik vanmorgen bij de revalidatie arts Huub Rockx al veel te lang moest wachten voordat ik naar binnen kon, is het nogal uitgelopen. Ik had nog zo netjes ruim een half uur speling, maar had nooit kunnen verwachten, dat het zo vroeg al zo ver kon uitlopen.
Hierdoor kom ik tien minuten te laat bij Bianca aankakken en dat maakt me niet echt lekker rustig. Sterker nog, ik heb veel te snel gelopen voor mijn doen. Daardoor heb ik tintelende onderbenen, pijn op mijn borst, licht in mijn hoofd en ben heel kortademig.
Gelukkig is het geen probleem, maar ik voel me altijd zo vervelend wanneer ik te laat kom, al is het niet mijn schuld. Hoe dan ook, we beginnen snel met ons gesprek.
Ik vertel over het gedoe over de vinger silversplints. Ik ben er twee maanden mee bezig geweest, om zoals Bianca me zelf voorstelde een verwijzing te regelen bij mijn revalidatie arts. Lang verhaal kort: ik heb zelf ongeveer acht keer gebeld dat ik nog altijd niets had ontvangen. Huub zelf had zijn assistentes gezegd dat ze mij moesten terugbellen en om meer info vragen over wie me doorgestuurd had en waarom precies. Ik had de assistentes dat allemaal meerdere keren uitgelegd, maar dat is nooit doorgekomen, ook vertelden zij me nooit, dat ze dat al moesten vragen van Huub zelf.
Vier keer heeft hij dan ook dat formulier ongetekend teruggegeven en ben ik blij dat ik nu zelf maar een afspraak maakte, omdat ik het spuugzat was al die smoezen elke keer.
Geen verwijzing dus.
Eerst wil hij dat ik naar de reumatoloog toe ga. Dat is inmiddels al zestien jaar of nog langer geleden, bij de diagnostiek van mijn fibromyalgie. Röntgenfoto's hoeven niet gemaakt te worden van mijn handen, die zijn recentelijk nog gemaakt. Daar zijn geen vergroeiingen op geconstateerd, dus heb ik volgens mij ook geen reumatoïde artritis. Volgens mij is het puur door overbelasting en koude, wat wijst op spieren en pezen kwesties, waardoor ik zoveel last heb van mijn handen. Hoe dan ook, hij wil dat ik gelijk een afspraak zal maken bij de reumatoloog en dat heb ik na de fysio dan ook gedaan, toen ik toch op Ro moest wachten, omdat hij nog aan het sporten was.
Hierbij leg ik ook aan Bianca uit, dat ik het gewoon echt heel jammer vind, dat ik dus twee maanden lang er mee bezig moest zijn, terwijl er niet eens splints gemaakt zullen worden voor enkel de buitenste gewrichtjes van de vingers. Dus was haar verwijzing eigenlijk nutteloos en wetende dat het me een flinke berg lepels gekost heeft, voelt dat niet prettig. Ik heb al zo weinig, blijf daar dan ook vanaf met nutteloos doorsturen.
Als ik het geweten had, had ik wel gelijk een afspraak gemaakt bij de revalidatie arts, dat had veel irritatie en energie verlies gescheeld.
Maar goed, het is nu eenmaal zo gelopen, daar kan ik nu toch niets meer aan doen voor mezelf. Al wil ik wel dat Bianca dat zelf zal onthouden, zodat ze dit niet bij anderen zal doen. Wel leg ik haar nog uit wat ik met de lepels bedoel, de lepel theorie. Ze had er ooit wel eens wat over gehoord, en ik leg het haar uit door te vragen hoe zij 's morgens naar haar werk toe gaat. Zoals de meesten slaat ze een aantal stappen voor het gemak over en ik wijs haar er op, dat die simpel ogende handelingen mij bijzonder veel energie kosten. En zo leg ik de rest van de lepels en het gebruik ervan ook uit. Ik vind het belangrijk dat een team zoals medinello heeft, dit soort dingen echt zo moeten weten. Dan hebben ze nog meer begrip voor mensen die chronisch ziek zijn.
Tot mijn grote verbazing vertelt ze mij, dat ze eergisteren nog met Huub gesproken heeft en dat hij haar dit al uitgelegd had inmiddels. Vreemd genoeg heeft Huub zelf daarstraks niets verteld over een telefoongesprek, maar ook dit maakt me niks meer uit. Ik heb het nu zelf opgelost en de afspraak staat dus al vast. Negen mei mag ik daar naartoe, we zullen zien wat daar uitkomt. Daarna wanneer de uitslag bekend is, zal ik terug gaan naar Huub en hoor ik van hem wel hoe en wat verder.
Met Bianca praat ik nog verder over wat ik nu uit mijn traject haal. Ik vertel haar vooral dat ik vorige week voor de eerste keer heb gedacht aan een keertje overslaan. De drive, de motivatie is lastig te vinden, wanneer ik erken en inzie dat ik lichamelijk alleen maar achteruit ga. Het zoeken naar de nullijn moet ik thuis al doen, niet wanneer ik op het traject verschijn, want dan ben ik er al ruim overheen. De redenen om nu toch vol te houden zijn verschillend. De eerste en voor mij belangrijkste is dat opgeven geen optie is voor me. Ik wil niet falen, waar ik aan begin, maak ik af. Ik heb A gezegd, dan zal ik B zeggen ook, dus.... ik ga door, tot ik er letterlijk bij neer zou vallen....en dan nog!
Ik heb ook nog altijd de hoop dat het wel beter zal gaan, al moet ik daar nu stiekem af en toe naar zoeken. Maar wie weet, ik blijf positief. Misschien ga ik toch nog wat handvatten vinden, waar ik nog altijd naar zoek.
Maar een andere reden is de verzekering. Ik heb de bedragen langs horen komen, dan voel ik me absoluut verplicht om er zoveel ik kan ook uit te halen.
Dan is er nog het UWV. Ook dat is een reden om door te zetten. Zo kunnen zij ook zien, dat ik er echt alles aan doe, om veel beter te willen worden. Als het zo door gaat, en ik blijf slechter worden van deze inspanningen, dan zal dat een soort van bewijs zijn, dat ik echt niet anders kan en geen keuze heb. Dat ik werkelijk te slecht ben om te kunnen werken. Ik baal daar tenslotte nog het hardste van, want ik vind mijn werk nog altijd zo vreselijk leuk, ik mis het echt heel erg en kan er verdrietig om zijn omdat ik het gewoon echt niet meer kan doen....
Wanneer ik aan Bianca nog probeer uit te leggen, dat ik minstens een week last heb van opgezette zeer pijnlijke handen na het schoonmaken van 1 koekenpan, dan kijkt ze me verbaasd aan. Een doekje uitwringen kan ik al helemaal niet meer. Schoonmaken in huis is een ver van mijn bed show. Ik haat dat....!! Hoe lekker ruikt het, wanneer mijn vloer gedweild is? Wanneer mijn vers gewassen was aan de lijn te drogen hangt? Wanneer ik de deuren lekker heb afgenomen? Maar ook hoe prettig voelt het wanneer alles gewoon lekker schoon is. Helaas moet ik toegeven dat het bij ons al te lang geleden is, dat het nog zo lukte.
Zelf schrik ik van mijn eigen reactie, want ik begin plotseling te huilen. Dit doet me toch meer, dan dat ik zelf al dacht. Ik faal. Ik mis het zo. Ik verlang naar de momenten dat ik het wél weer kan doen! Pfft, ik voel me vreselijk verdrietig.
Ik wil gewoon minder slecht worden!!!! Echt, dat móét gewoon!!!! Sjucht....!
Bianca schrikt nog harder, ze zegt ook dat dit de eerste keer is, dat ik zo breek, dat ze dat nog niet eerder bij me gezien heeft. Wanneer ik mezelf weer een beetje bij elkaar geraapt heb, kan ik haar zeggen dat ze maar eens met Eline mag babbelen, hoe de eerste paar sessies met haar verlopen zijn, sjemig. Daar brak ik elke keer opnieuw... en dat vond ik al te veel ook.
We komen tot de conclusie dat we voor een secondair doel gaan in dit traject. Het bewijs dat ik naar het UWV kan laten zien, dat ik echt niet kan werken. De nieuwe weg blijven bewandelen bij Eline om bezig te gaan met mijn OCD, waar Bianca zelf ook een beetje last van heeft, dus best wel een paar dingen herkent in mijn korte opsomming. Ze is daarbij wel opgelucht, dat ze het niet zo erg heeft zoals ik het heb, want van alleen het luisteren naar mijn dingetjes wordt ze al moe, haha.
Door een best intens gesprek is ze zelf de tijd vergeten en worden we gestoord door het kloppen op de deur, de volgende persoon zit al te lang te wachten in de hal. We ronden snel af zodat die naar binnen kan, en ik kan direct door naar de fysio.
Dat lees je in het volgende blog ;-)
Hierdoor kom ik tien minuten te laat bij Bianca aankakken en dat maakt me niet echt lekker rustig. Sterker nog, ik heb veel te snel gelopen voor mijn doen. Daardoor heb ik tintelende onderbenen, pijn op mijn borst, licht in mijn hoofd en ben heel kortademig.
Gelukkig is het geen probleem, maar ik voel me altijd zo vervelend wanneer ik te laat kom, al is het niet mijn schuld. Hoe dan ook, we beginnen snel met ons gesprek.
Ik vertel over het gedoe over de vinger silversplints. Ik ben er twee maanden mee bezig geweest, om zoals Bianca me zelf voorstelde een verwijzing te regelen bij mijn revalidatie arts. Lang verhaal kort: ik heb zelf ongeveer acht keer gebeld dat ik nog altijd niets had ontvangen. Huub zelf had zijn assistentes gezegd dat ze mij moesten terugbellen en om meer info vragen over wie me doorgestuurd had en waarom precies. Ik had de assistentes dat allemaal meerdere keren uitgelegd, maar dat is nooit doorgekomen, ook vertelden zij me nooit, dat ze dat al moesten vragen van Huub zelf.
Vier keer heeft hij dan ook dat formulier ongetekend teruggegeven en ben ik blij dat ik nu zelf maar een afspraak maakte, omdat ik het spuugzat was al die smoezen elke keer.
Geen verwijzing dus.
Eerst wil hij dat ik naar de reumatoloog toe ga. Dat is inmiddels al zestien jaar of nog langer geleden, bij de diagnostiek van mijn fibromyalgie. Röntgenfoto's hoeven niet gemaakt te worden van mijn handen, die zijn recentelijk nog gemaakt. Daar zijn geen vergroeiingen op geconstateerd, dus heb ik volgens mij ook geen reumatoïde artritis. Volgens mij is het puur door overbelasting en koude, wat wijst op spieren en pezen kwesties, waardoor ik zoveel last heb van mijn handen. Hoe dan ook, hij wil dat ik gelijk een afspraak zal maken bij de reumatoloog en dat heb ik na de fysio dan ook gedaan, toen ik toch op Ro moest wachten, omdat hij nog aan het sporten was.
Hierbij leg ik ook aan Bianca uit, dat ik het gewoon echt heel jammer vind, dat ik dus twee maanden lang er mee bezig moest zijn, terwijl er niet eens splints gemaakt zullen worden voor enkel de buitenste gewrichtjes van de vingers. Dus was haar verwijzing eigenlijk nutteloos en wetende dat het me een flinke berg lepels gekost heeft, voelt dat niet prettig. Ik heb al zo weinig, blijf daar dan ook vanaf met nutteloos doorsturen.
Als ik het geweten had, had ik wel gelijk een afspraak gemaakt bij de revalidatie arts, dat had veel irritatie en energie verlies gescheeld.
Maar goed, het is nu eenmaal zo gelopen, daar kan ik nu toch niets meer aan doen voor mezelf. Al wil ik wel dat Bianca dat zelf zal onthouden, zodat ze dit niet bij anderen zal doen. Wel leg ik haar nog uit wat ik met de lepels bedoel, de lepel theorie. Ze had er ooit wel eens wat over gehoord, en ik leg het haar uit door te vragen hoe zij 's morgens naar haar werk toe gaat. Zoals de meesten slaat ze een aantal stappen voor het gemak over en ik wijs haar er op, dat die simpel ogende handelingen mij bijzonder veel energie kosten. En zo leg ik de rest van de lepels en het gebruik ervan ook uit. Ik vind het belangrijk dat een team zoals medinello heeft, dit soort dingen echt zo moeten weten. Dan hebben ze nog meer begrip voor mensen die chronisch ziek zijn.
Tot mijn grote verbazing vertelt ze mij, dat ze eergisteren nog met Huub gesproken heeft en dat hij haar dit al uitgelegd had inmiddels. Vreemd genoeg heeft Huub zelf daarstraks niets verteld over een telefoongesprek, maar ook dit maakt me niks meer uit. Ik heb het nu zelf opgelost en de afspraak staat dus al vast. Negen mei mag ik daar naartoe, we zullen zien wat daar uitkomt. Daarna wanneer de uitslag bekend is, zal ik terug gaan naar Huub en hoor ik van hem wel hoe en wat verder.
Met Bianca praat ik nog verder over wat ik nu uit mijn traject haal. Ik vertel haar vooral dat ik vorige week voor de eerste keer heb gedacht aan een keertje overslaan. De drive, de motivatie is lastig te vinden, wanneer ik erken en inzie dat ik lichamelijk alleen maar achteruit ga. Het zoeken naar de nullijn moet ik thuis al doen, niet wanneer ik op het traject verschijn, want dan ben ik er al ruim overheen. De redenen om nu toch vol te houden zijn verschillend. De eerste en voor mij belangrijkste is dat opgeven geen optie is voor me. Ik wil niet falen, waar ik aan begin, maak ik af. Ik heb A gezegd, dan zal ik B zeggen ook, dus.... ik ga door, tot ik er letterlijk bij neer zou vallen....en dan nog!
Ik heb ook nog altijd de hoop dat het wel beter zal gaan, al moet ik daar nu stiekem af en toe naar zoeken. Maar wie weet, ik blijf positief. Misschien ga ik toch nog wat handvatten vinden, waar ik nog altijd naar zoek.
Maar een andere reden is de verzekering. Ik heb de bedragen langs horen komen, dan voel ik me absoluut verplicht om er zoveel ik kan ook uit te halen.
Dan is er nog het UWV. Ook dat is een reden om door te zetten. Zo kunnen zij ook zien, dat ik er echt alles aan doe, om veel beter te willen worden. Als het zo door gaat, en ik blijf slechter worden van deze inspanningen, dan zal dat een soort van bewijs zijn, dat ik echt niet anders kan en geen keuze heb. Dat ik werkelijk te slecht ben om te kunnen werken. Ik baal daar tenslotte nog het hardste van, want ik vind mijn werk nog altijd zo vreselijk leuk, ik mis het echt heel erg en kan er verdrietig om zijn omdat ik het gewoon echt niet meer kan doen....
Wanneer ik aan Bianca nog probeer uit te leggen, dat ik minstens een week last heb van opgezette zeer pijnlijke handen na het schoonmaken van 1 koekenpan, dan kijkt ze me verbaasd aan. Een doekje uitwringen kan ik al helemaal niet meer. Schoonmaken in huis is een ver van mijn bed show. Ik haat dat....!! Hoe lekker ruikt het, wanneer mijn vloer gedweild is? Wanneer mijn vers gewassen was aan de lijn te drogen hangt? Wanneer ik de deuren lekker heb afgenomen? Maar ook hoe prettig voelt het wanneer alles gewoon lekker schoon is. Helaas moet ik toegeven dat het bij ons al te lang geleden is, dat het nog zo lukte.
Zelf schrik ik van mijn eigen reactie, want ik begin plotseling te huilen. Dit doet me toch meer, dan dat ik zelf al dacht. Ik faal. Ik mis het zo. Ik verlang naar de momenten dat ik het wél weer kan doen! Pfft, ik voel me vreselijk verdrietig.
Ik wil gewoon minder slecht worden!!!! Echt, dat móét gewoon!!!! Sjucht....!
Bianca schrikt nog harder, ze zegt ook dat dit de eerste keer is, dat ik zo breek, dat ze dat nog niet eerder bij me gezien heeft. Wanneer ik mezelf weer een beetje bij elkaar geraapt heb, kan ik haar zeggen dat ze maar eens met Eline mag babbelen, hoe de eerste paar sessies met haar verlopen zijn, sjemig. Daar brak ik elke keer opnieuw... en dat vond ik al te veel ook.
We komen tot de conclusie dat we voor een secondair doel gaan in dit traject. Het bewijs dat ik naar het UWV kan laten zien, dat ik echt niet kan werken. De nieuwe weg blijven bewandelen bij Eline om bezig te gaan met mijn OCD, waar Bianca zelf ook een beetje last van heeft, dus best wel een paar dingen herkent in mijn korte opsomming. Ze is daarbij wel opgelucht, dat ze het niet zo erg heeft zoals ik het heb, want van alleen het luisteren naar mijn dingetjes wordt ze al moe, haha.
Door een best intens gesprek is ze zelf de tijd vergeten en worden we gestoord door het kloppen op de deur, de volgende persoon zit al te lang te wachten in de hal. We ronden snel af zodat die naar binnen kan, en ik kan direct door naar de fysio.
Dat lees je in het volgende blog ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten