29. Mijn revalidatie traject ~ Tussenevaluatie met de casemanager.
Tussenevaluatie met Bianca.
Maandag, 11 april 2016.
Ro zit alweer vroeg op de dialyse en omdat hij sinds een week met de taxi gaat, heb ik zelf iets meer tijd en rust om op te starten in de ochtend. Ruim op tijd draai ik bijna het parkeer terrein op, maar ik voel me allerminst op m'n gemak. Door ernstig opdringerig en agressief rijgedrag van een medeweggebruiker heb ik erge last van hartkloppingen. Voor mijn gevoel maak ik me niet zo druk over dat opgewonden standje, maar het houdt me wel bezig de hele rit. Ik laat mijn rijgedrag er verder niet door beïnvloeden, maar ik voel me dus erg ongemakkelijk met die hartslag die op hol slaat. Ik besef me eens te meer, dat ik er nog lang niet ben en dat maakt me niet echt heel blij.
Ik neem de tijd en blijf nog even in de auto wachten, voordat ik naar binnen loop. Tijd genoeg en ik wil daar niet al te onrustig naar binnen toe. Dat helpt en even later zit ik met Bianca in de kamer. De tussentijdse evaluatie van alle modules. Ze helpt me gelukkig al even op weg, door op te sommen waar we het afgelopen vrijdag heel kort al even over gehad hebben. Ze vertelt daarbij dat ze me echt rustiger vindt, maar ik weerleg dat nog maar een keertje. Het nieuwe is er af, dat scheelt al veel. Dan kan ik het masker weer opgooien. Mezelf onder controle krijgen, dat is me zo eigen, omdat ik dat al mijn leven lang moest doen en de pillen helpen natuurlijk ook een eind op weg. Dat ligt dus helaas bij lange na niet geheel in handen van het team en alle modules, maar vooral bij mezelf. Ik praat weer langzamer, haal weer adem en laat pauzes in mijn zin vallen. Ik kan ook weer wat beter luisteren en kan ook de ander laten uitpraten, althans, meestal dan. Ook het onthouden, het gaat al een klein beetje beter, maar ik ben er nog lange niet. Bijvoorbeeld de twee gesprekken afgelopen vrijdag? Ik haalde achteraf het gesprek met Bianca en Eline constant door elkaar, ik wist echt niet meer zeker wie nu wat zei of vroeg, en bij wie ik zat wanneer ik iets vertelde.
Ik vertel Bianca ook, dat ik heel goed begrijp waar het traject voor staat, wat het doel en de achterliggende gedachte van het geheel is. Dat het zelfs ook voor de meeste mensen zal werken, Syl is daar een geweldig voorbeeld van! Zij kwam het traject binnen en kon niet echt heel veel meer, had veel pijn. Veel mensen luisteren goed naar hun lichaam en stoppen dan ook met wat ze doen, proberen die pijn te gaan voorkomen. Dat kan er voor zorgen, dat ze afzakken naar een niveau, dat ze amper nog iets kunnen doen, zonder dat ze veel pijn zullen krijgen. Met de begeleiding van dit traject, komen ze dan echt met sprongen weer terug naar een aanvaardbaar niveau. Syl kan nu alweer zoveel meer als toen ze begon, geweldig om te zien trouwens!
Maar.... ik pas daar dus niet tussen. In het begin had ik al verteld, dat ik me door pijn niet laat remmen. Sterker nog, ik ga er negen van de tien keer dwars doorheen of tegenin. Ik heb dus een heel ander doel, dan de meesten hebben, die hier komen. Dat wordt nogal eens vergeten en dat vind ik jammer.
Geestelijk gezien heb ik wel een aantal mooie stapjes gemaakt, een paar inzichten gekregen, maar lichamelijk ben ik verder achteruit gegaan. Dat ligt niet aan het feit dat ik nu meer op mijn lichaam moet letten, want ik kan gewoonweg echt minder doen, heb ik meer pijn en nog minder energie dan toen ik begon. Ik slaap nu elke dag overdag, dat deed ik daarvoor de helft minder. Ook de oefeningen bij de fysio gaan minder, mijn spieren verzuren erg snel en ik heb amper fut om iets te doen. Dit alles, terwijl ik mentaal zoveel zin heb, zo graag wil.
Nu we het toch over de fysio hebben, zeg ik haar net als op vrijdag, dat ik niet wil dat Wessel nog een keer geconfronteerd hoeft te worden met het misverstandje. Dat vind ik echt overdreven, dat is uitgesproken en daarmee ook klaar.
Daarna vraagt Bianca me of ik al een plan heb voor wanneer het traject over is. Ga ik dan alle oefeningen thuis voortzetten? Ik heb haar eens goed aangekeken en ben gaan glimlachen. Ik heb leg haar uit, waar mijn reactie vandaan komt. Tijdens het traject ga ik bij de fysio alleen maar achteruit. Wanneer dit zo blijft.... Wat denk je dan zelf? Dat ik nóg verder achteruit wil gaan ofzo?! Haha, nou nee, dank je wel. Maar wanneer ik onverhoopt toch nog vooruitgang zal boeken, natuurlijk ga ik dan doorzetten met wat ik dan inmiddels allemaal doe! Voor ik mijn traject startte, was ik al begonnen met medisch fitness, juist omdat ik niet slechter wil worden, maar de stijgende lijn opzoek.
Gelukkig is het duidelijk dat ik dus nu nog geen beslissing wil en kan nemen, maar dat ik met open vizier af zal wachten, hoe mijn lichaam het verder zal gaan doen. Pas meer naar het einde kan ik beter een prognose gaan maken.
De ontspanning met Roelien is nu aan bod en Bianca begint zelf al een beetje te lachen. Mijn ADHD en ontspanning, dat is toch een soort van doel geweest om mijn hoofd rustig te gaan krijgen. Dit is dan ook het juiste moment om Bianca deelgenoot te maken van mijn gedachtes tijdens zo'n ontspanningssessie en ik vertel haar van bijvoorbeeld mijn twister momentje. Ook over mijn ervaring met ontspanning, dat ik het bijna elke avond thuis doe, en dat ik het daardoor vrij snel kan. Maar dat Roelien de ervaring heeft, dan het langzamer hoort te gaan. Tja, dan krijgen mijn hersenen veel te vaak de kans om af te dwalen. Om mijn gedachtes dan toch bij Roelien te houden, kost me veel inspanning.
Erg veel inspanning tijdens de ontspanningsoefeningen, tja, dat is nogal tegenstrijdig, vind je ook niet? Haha.
Natuurlijk hebben we het ook nog even over Eline. Zo af en toe gebeurt dat, dan klik je niet met iemand. Verkeerde golflengte, vreemde kleuren in de aura, aparte kledingkeuze, bijzondere haarkleur, andere humor, goh, ik kan nog altijd niet uitleggen wat het precies is, maar we klikken stomweg niet zo best met elkaar als personen zijnde. Maar dat staat los van de hele behandeling. De start met Eline verliep erg stroef, maar met behulp van Ro, lukt dat nu heel aardig en hebben we best een weg gevonden. Bianca benoemt nog de faalangst van mij. Ik kijk haar vreemd aan en ze legt uit dat ik dat volgens Eline heb tijdens de gesprekken met haar. Hierop leg ik uit, dat ik dat niet zo ervaar. Het is vooral frustratie, doordat ik niet goed kan communiceren met haar. De manier van vragen stellen aan mij, past niet bij wie ik ben en hoe ik denk / functioneer. Ik kan niet overbrengen wat ik voel of denk, dat is heel frustrerend en heeft niets met faalangst te maken.
Ik zie dat Bianca zoekt naar wat ik precies bedoel, dus pak ik het voorbeeld van het vierkantje erbij. Maar ook vraag ik haar zich om te draaien en het ene woordje op te lezen wat daar op dat bord achter haar geschreven staat. Dat het woordje tussen zo'n 73 andere staat, vertel ik er niet bij. Bianca draait zich om en kijkt op het bordje. Dan draait ze zich terug naar mij en kijkt me aan vol onbegrip. Vertwijfeld vraagt ze me welk woordje ik dan bedoel en begint ongemakkelijk te lachen. Tja, dit voel ik dus allemaal, wanneer iemand me bijvoorbeeld vraagt wat ik voel. Dan krijg ik vele wedervragen en kan ik dat dus niet zomaar beantwoorden. Ik voel op te veel vlakken van alles en die komen dan ook tegelijkertijd omhoog, dan kan ik niet kiezen, omdat ik niet weet welk antwoord ze zoekt. Dat is geen faalangst, maar Eline stelt op dat moment die vraag, omdat ze daar een reden bij heeft. Dan wil ze specifiek iets weten, maar voor mij is dat niet duidelijk genoeg. Vaak vraag ik dan, waar ze naar toe wil in het gesprek, zodat ik snap uit welke hoek de wind zal gaan waaien.
Uiteindelijk volgt Bianca veel beter wat ik dan bedoel en waar de miscommunicaties vandaan komen.
Maar ik vertel Bianca ook, dat ik me zo goed kan voorstellen, dat Eline op haar beurt ook wel gevraagd kan hebben of iemand anders met mij aan de slag zou willen. Ik ben verre van doorsnee en zeker niet gemakkelijk, wanneer je niet goed weet hoe je iemand het beste kunt benaderen met een karakter zoals het mijne. Al helemaal lastig in combinatie met perfectionisme, adhd en pdd-nos, begrijp ik heel goed, dat ik echt niet zo simpel in elkaar steek. Ze vertelt me ook dat dit in het begin ook wel ter sprake geweest is en dat verbaasd me dus niets, grijns.
Ik leg nog uit dat ik in de periode dat ik zwaar depressief was anderhalf jaar lang iemand in huis kreeg voor drie dagdelen per week. Drie keer vier uur aan een stuk kreeg ik Dineke over de vloer en zij spiegelde vooral. Dineke was iemand die niet bij me paste. Haar katjes vergeleek ze met mijn kinderen, alsof die beestjes werkelijk haar eigen kindjes waren, die ze persoonlijk uitgebroed en gebaard had....
Haar kledingstijl was vooral snel omschreven als een type kleine huis op de prairie met als enige valse noot haar geitenwollen sokken in de sandalen. Sorry, ik ben zelf alles behalve vreselijk modebewust, maar dit sloeg wel alles. En toch, liet ik toe wat ze als werk bij me kwam doen, ik heb dat anderhalf jaar los kunnen koppelen van wie ze als persoon was. Nou, dan lukt het mij met Eline voor vier maandjes met gemak :-)
Dus neen, ik wil geen andere therapeut, geen andere psych, niet nodig. We redden ons wel.
Daarmee is zo'n beetje alles wel ter sprake gekomen wat je mag verwachten van een tussen evaluatie, dat komt ook mooi uit, want de tijd is alweer om. We nemen afscheid en vrijdag zie ik haar weer voor balans in de dag, wat voor mij geen balans in de dag zal zijn, want ook daar pas ik absoluut niet in. En dat geeft niks, ik ben gewoon ik en dat is prima!
Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten