25. Mijn revalidatie traject ~ vijftiende keer fysio.

25. Mijn revalidatie traject ~ Vijftiende keer fysio.

In de zaal bij Iris.

Vrijdag, 01 april 2016.

We waren uiteraard weer vroeg in het ziekenhuis voor zijn dialyse vandaag, na gisteren heerlijk vrij geweest te zijn. Even een dagje geen ziekenhuis, heerlijk!

Aangezien ik in Schalkwijk de auto heel dichtbij een drogist mijn auto kan parkeren, besluit ik om voor mijn fysio afspraak snel nog even wat te halen. Wanneer ik daar klaar ben, zie ik op de klok dat het al kwart voor elf is, als ik de oefenruimte binnen wandel.

Ik kijk om me heen en zie een groep dames die ik niet ken. Ook Iris is niet te vinden hier. "Ik ben te laat, dat weet ik, maar niet zoveel te laat dat heel de groep al verdwenen is, zou het een 1 april grapje zijn?" , vraag ik me stilletjes af. Ik ga naar de receptie en vraag naar de groep van Medinello, dat Iris zou geven vanmorgen. 

Uiteindelijk blijkt dat ik dus te vroeg ben. Dinsdag is het om half tien, en vrijdag om elf uur ... en niet om half elf. Goeddddd, beter te vroeg dan te laat en ik zeg lachend tegen Iris dat ik dan alvast op mijn gemakje ga beginnen, ik ben er nu toch :-p

Binnen pak ik de bal en begin met rekken, want de kramp zit er natuurlijk alweer in van die paar minuutjes lopen in een winkel. En langzaam druppelen de bekende gezichten binnen, Iris, Syl, Alinda, Shukran en Amal. 

Zittend op de bal, met mijn rug naar de spiegel, bekijk ik op mijn gemakje alle dames en het valt me op, dat we stuk voor stuk moeilijk lopen en bewegen. Voor ik zelf dingen te snel of verkeerd invul, doe ik navraag bij ze. Het klopt, we hebben allemaal extra veel last van de spieren, bovenop de standaard pijn die we altijd al hebben. Maar ook ontstekingen die her en der opkomen en hardnekkig blijken te zijn.

Zelf heb ik daar ook last van, ik loop al maanden met een ontsteking onder mijn kies links onder in mijn mond, en sinds een weekje heb ik een fikse ontsteking op mijn bovenkaak, in het tandvlees boven mijn linker kiezen. Het loopt zelfs door naar mijn wang. Vorige week kon ik niet eens meer lachen, zo dik en strak gespannen was het geheel. Dan spreek ik niet eens over mijn doorlopende bijholte-ontstekingen en verkouden zijn, wat al meer dan 7 jaar niet meer over wil gaan.

Maar goed, de meiden hebben dus allemaal last vandaag, bijzonder. 

Ik hoop dat ik de kramp redelijk uit mijn lichaam verwijderd heb, zodat ik makkelijk naar de grote zaal toe kan, om mijn oefeningen aan de toestellen te gaan doen.

Gelukkig hoef ik maar 1 keer onderweg iets langzamer te lopen, zodat de zwarte vlekken snel voor mijn ogen wegtrekken en ik door kan. De toestellen die ik moet doen zijn tot nu toe allemaal vrij, dus ik kan zonder tussendoor te moeten wachten achter elkaar doorgaan. Alleen de row lukt me niet, die is me te zwaar, mijn spieren tussen de schouderbladen en in het midden van mijn rug willen niet wat ik zou willen. Na de eerste vijf bewegingen verzuren ze gelijk en moet ik al sneller opgeven dan dat ik zou willen.

Maar goed, wat niet kan, kan niet. Als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat. Niet dus. Op naar de volgende drie apparaten. Die gaan gelukkig wel redelijk goed, en ik ga daarna op mijn gemakje terug naar de groep.

We (waarbij ik de grootste aanstichter ben in het geheel) grappen en grollen natuurlijk over van alles, maar ondertussen praten we ook serieus over een aantal onderwerpen. Zoals vandaag ook. Ik kom terug op zaal en Alinda en ik praten op gegeven moment nog even over afgelopen dinsdag. Zij had dezelfde "aanvaring" met Wessel, over het niet willen / kunnen doen van een oefening. Ik schiet ervan in de lach, hij had dus echt zijn dag niet, omdat ik hem ook al had gezegd dat ik iets niet wilde / kon doen. 

Daarna vertel ik haar, dat ik het lastig vind om hier met grenzen om te gaan en of zij dat ook herkent. Alinda beaamt en vertelt ongeveer hetzelfde waar ik ook al een aantal keren tegenaan gelopen ben. Enerzijds mag je niet over grenzen, anderzijds wel. Maar wanneer en waar mag het nu wel, en wanneer niet, dat is haar niet helemaal duidelijk.

Wanneer Iris aan komt lopen, betrekken we haar in het gesprek en ze vertelt me, dat ze onduidelijkheden in grenshantering inderdaad gaat mee nemen volgende week, wanneer ze met z'n allen weer een lesdag hebben. Het is fijn om anderen te kunnen helpen, dus ben ik blij dat ze dit had opgepakt tijdens mijn evaluatie gesprek met haar.

Over helpen gesproken. Ik vertel in de groep ook dat ik het stuk over pijn ervaring had geschreven en geplaatst, omdat ik al vaker gemerkt heb, dat wanneer ik dingen probeer uit te leggen, het vrij duidelijk kan overkomen. Dat ik op die manier al zo vaak terug kreeg, dat mensen blij waren met de manier waarop ik metaforen gebruik om woorden en beeld aan een gevoel te geven, zodat iemand, die het zelf niet kan voelen of zien, het tóch begrijpen kan.
Ik vertel zelfs met een stukje trots, dat ik al een aantal berichtjes gekregen heb, dat mensen er zo blij mee zijn en dat het vooral heel erg herkenbaar is.

Alinda zegt me dat ook zij het prettig vindt, om te merken en te weten dat ze niet alleen is en ik vertel haar dan ook waar mijn blog te vinden is.

Ondertussen ben ik wel klaar met rekken en oefenen om op een bal te zitten zonder dat ik op de grond steun. Alles doet me inmiddels zoveel pijn, dat ik nog even wil proberen om met de bal over te gooien, maar stiekem voel ik dat ik al ruim over mijn grens ben... De derde serie van tien keer gooien moet ik iets te vroeg staken, want de pijn wint. Ik kan niet meer, ik ben leeg en op. Vanaf dit moment krijg ik ook niet meer mee, wie er nog wel of niet zijn, wat ze zeggen of doen. Mijn hoofd doet bzzt. 

(Pas later, terwijl ik dit aan het schrijven ben, dringt tot me door dat ik drie oefeningen helemaal niet eens gedaan heb: de bal squad bij de muur, de row met het elastiek en de arm oefeningen op het bankje met de gewichten / halters.)

Het enige dat ik nu wil doen is mijn jas aan en weglopen, naar mijn man op de dialyse. Geen idee of hij al klaar is, of nog eventjes moet, maar ik ben onderweg.

Op naar een zonnig weekend, hopelijk laat het kwik het toe, dat we met de scooter lekker naar het strand kunnen. Ik heb er al zin in!

Superfijn weekend iedereen,

tot dinsdag.