34.2 Mijn revalidatie traject ~ Vijfde keer balans in de dag. Eenentwintigste keer fysio.

34.2  Mijn revalidatie traject ~ Eenentwintigste keer fysio.

Op de groep bij Iris.

Vrijdag, 22 april 2016.

Ik kom direct van Bianca naar de fysio, vanwege het uitlopen dat begon bij de revalidatie arts Huub Rockx en doorzette bij Bianca, dus had ik geen pauze meer ergens tussen de afspraken gehad. Ik voel me erg zwakjes en heb amper nog energie, maar ik wil gelijk naar binnen toe, zodat ik niet ook hier nog eens te laat zal komen. 

In de gang ziet Gerard me vanuit een andere kant komen, terwijl hij zelf uit de grote zaal vandaan komt. Hij gaat er voor het gemak vanuit dat ik in het medisch fitness zaaltje op de fiets heb gezeten en vraagt me waarom ik dat daar deed. Ik reageer volgens mij best een beetje bot en maak hem met woord en daad duidelijk dat ik er geen behoefte aan heb om hem dit te gaan uitleggen. Ik mompel alleen maar iets over dat ik helemaal niet gefietst heb en verder loop ik stilzwijgend door zonder nog op antwoord te wachten. Gerard heeft eigenlijk de pech dat hij op een verkeerd moment veel te dicht in mijn persoonlijke ruimte is komen staan, waarbij ik mijn bewegingen op de bal niet kon maken de vorige keer. Daarbij heeft hij dan ook direct zijn credits verspeeld, omdat hij niet eens een excuus maakte, toen ik hem er op een hele rustige doch duidelijke manier op gewezen had. Nu hij deze ochtend al twee conclusies trekt, die beide de plank mis slaan, kan ik er ook niks mee en kras ik in gedachte het vakje "ongeschikt" aan, ggg-ggg-ggg. En door!

Door de voor mij te lange en vooral veel te snelle wandeling van binnen het ziekenhuis en naar het boerhaavegebouw toe, had ik al veel te veel beweging gehad, dus ga ik niet naar de loopband. In plaats daarvan pak ik gelijk de grijze bal en ga er op zitten. Voor ik het weet staat Iris al bij me en vraagt me hoe het met me gaat. Even kan ik daar niet gelijk op antwoorden, ik voel me vooral leeg en over vermoeid nu en wil ik niet mijn standaard opmerking maken dat het prima met mij gaat.

Ik zeg haar dan ook, dat ik er even over moet nadenken. Ze kijkt met een open en licht verbaasde blik naar me en gaat in kleermakerszit naast me op de grond zitten. In een kort moment benijd ik haar, dat ze dit nog kan, maar ik probeer ondertussen te bedenken hoe ik kan uitleggen wat ik voel. Kort leg ik uit wat ik voor ochtend gehad heb en dat ik niet ga lopen. Dat ik misschien straks nog wel naar de grote zaal ga om te kijken of ik mijn arm oefeningen op de toestellen kan gaan doen, maar dat ik nu eerst even mijn rust pak door te rekken en strekken. Ze is begripvol en vind het goed dat ik het op deze manier aanpak. 

Wanneer Roelien door de zaal wandelt om haar volgende patiënt op te halen, maak ik dankbaar gebruik van mijn brutaliteit. Ik herinner haar er aan, dat ik graag deel vier van de pijn educatie alsnog ga krijgen, dat ze die tot nu toe telkens vergat. Ze legt me uit dat het maar 1 formulier is, met daarop de juiste antwoorden op die vragenlijst, maar ik wil die toch wel graag erbij hebben. Heel lief regelt ze dat dan ook gelijk voor me en komt op me af met het formulier. Ze lacht breed en zegt erbij dat ze niet goed snapt waarom ik het wil hebben, want ik had nagenoeg alles al goed in mijn hoofd. Ik vertel alleen dat ik het gewoon prettig vindt om het bij elkaar te hebben en dat accepteert ze ook.

Ik leg het papier voor me op de vloer neer en terwijl ik er naar kijk, moet ik mezelf een beetje uitlachen. Uhm, uitlachen? Ja...!! Haha. Ik ben nogal bezig met de opdracht van Eline, om alles voor 1 dag op te gaan schrijven, wanneer ik mijn OCD beleef. Ik zal het proberen uit te leggen aan de hand van het beeld dat ik nu zie.

De zaal heeft een grijze laminaatvloer. Ik zit op de bal, en die bal manoeuvreer ik precies zo, dat ik geen lijnen raak met de bal, maar precies in het midden op een laminaatdeel zit. Mijn voeten staan dan ook in de twee delen naast die middelste. Ook die raken de randen niet. Ik zit dus naar dat papier te kijken, dat ik voor me neer heb gelegd. Ik merk dat ik baal...! Gniffel, ja, ik baal. Want het papier is te breed om geen randen te raken. De rechterzijde ligt precies naast de naad van het laminaatdeel, maar de linkerkant ligt gewoon botweg over een naad .... en dat irriteert me, ik baal daar van. Dat past voor mij niet in het beeld, het plaatje doet me zeer.
Het slaat werkelijk nergens op, want wat maakt het nu eigenlijk uit? Er gaat niemand gewond de deur uit nu het zo ligt, niemand kan er ziek van worden, er gebeurt niks geks of raars of engs... gewoon niks. Waarom moet het van mij dan toch anders? Pff, wist ik het maar, ik snap zelf de reden van dat hele OCD niet. Onnozel gedoe is het eigenlijk, lol. 

Alinda is de klos, want dit moet ik natuurlijk delen. Even mezelf belachelijk maken, want het is gewoonweg lachwekkend en op mijn manier laat ik ze mee genieten. Ik vertel haar bijvoorbeeld dat ik door mijn OCD dat ene blaadje gewoon móést hebben, anders was het niet compleet en dat kan natuurlijk niet!! Ondertussen ligt Iris ook af en toe stiekem in een deuk en ook Gerard probeert mee te doen, maar die negeer ik vakkundig.... (ik schaam me daar nu best wel voor, maar ik kon er op dat moment echt even niks mee, ik kan zo slecht toneel spelen wanneer ik iemand niet in mijn buurt wil hebben, die persoon merkt dat ook echt wel... helaas).

Alinda moet soms hard lachen om mijn opmerkingen en de manier waarop ik mezelf best een beetje belachelijk kan maken. Gelukkig begrijpt ze zelf ook wel dat het niet heel handig voor mij is om dit zo te moeten ervaren, want ze kan zich zo goed voorstellen hoe vermoeiend dit moet zijn voor me. Ik kan haar niet anders dan gelijk geven.
Iris komt op gegeven moment op me af en vertelt nu ook in de groep dat ze nu begrijpt waarom ik bij haar eerste gesprek dat ik met haar had, haar op de manier van schrijven aangesproken heb. Ik schiet hard in de lach, want ik was dat allang vergeten, maar het komt zo weer binnen ploppen, hahaha. Ze was gewoon lukraak snel allerlei dingetjes aan het noteren op een A4. Ik zag dat ze plots van de kantlijnen afweek en in het midden begon te schrijven. Ik heb haar toen gevraagd, of ze daar eigenlijk een speciale reden voor had. Toen ze vertelde dat er geen reden voor was, maar dat ze dat zomaar deed, snapte ik daar dus echt niks van.

Zo hoort het niet, dat past niet.... Heerlijk gelachen dus vandaag.

Dus heb ik wederom mijn ongemakken weggelachen, daar komt het vooral weer op neer.

Maar ook vind ik het leuk, wanneer anderen om me lachen, zodat ze een leuke dag hebben. Die wetenschap maakt mij dan weer blij, dus zorg ik toch wel voor mezelf, alleen dan op een andere manier dan de meesten dat waarschijnlijk doen.

Wanneer ik even op mezelf ben toegewezen, omdat de rest weer hun gang zijn gegaan, voel ik pas hoe verrot ik me voel. Intens moe, echt op. Nu moet ik nog die lange wandeling gaan maken om in het ziekenhuis naar de reumatologie te gaan voor die afspraak. Ik zie er gewoon vreselijk tegenop. Nu hoop ik gewoon dat Ro niet te snel aangesloten was vanmorgen, want dan kan ik daar nog even lekker zitten, voordat ik verder moet. 

Ik spreek Iris daar ook op aan, dat ik vandaag verder niets meer ga doen, en dat ik op weg naar mijn lief ga. Ze heeft er alle begrip voor en gaat er gelukkig niet tegenin. 

Gelukkig heb ik nog een kwartier bij mijn vent kunnen zitten, voordat hij naar zijn sport uurtje ging. Ik heb de afspraak bij de poli gemaakt voor 09-05-'16 en heb daarna nog ruim een uur met een kopje zoethoutthee in de auto kunnen bijtrekken. Op die manier kon ik zodra Ro klaar was met zijn sport veilig naar huis toe rijden.

Al met al een lange dag geweest zo, en toch... was het goed, het was oké. 

Ik wens jullie een erg fijn weekend, ik ga slapen en zingen.
Morgen lekker optreden op een korendag in Wormerveer, dus ik ga ook genieten!
Tot dinsdag, dan heb ik weer fysio bij Wessel en terugvalpreventie met Bianca.