35.2 Mijn revalidatie traject ~ Terugvalpreventie.
Bij Bianca op de kamer.
Dinsdag, 26 april 2016.
Een beetje lacherig stap ik bij Bianca binnen. Terugval preventie. Daar is het een beetje te laat voor. Vanaf dat ik hier het traject ben begonnen, ben ik lichamelijk gezien alleen maar achteruit gegaan, in plaats van vooruit. Dat vertel ik Bianca ook gewoon open en eerlijk, maar dit wist ze al, omdat ik daar al bij de evaluatie duidelijk in geweest ben. We kunnen dus naar mijn mening super eerlijk en kort zijn; Te laat!!
:-)
Uiteraard denkt Bianca hier anders over en gaan we toch van start, nadat ik ook haar heb uitgelegd wat ik mankeer en hoe dat gekomen is. Ze schrikt er zo te zien een beetje van en ik zeg haar ook dat ik Annika niet meer uitgelegd heb, dan ik nu gedaan heb, omdat ik daar niet veel energie of fut voor had. Vrijdag is Iris op de groep en dan zie ik wel hoe zij er over denkt. Ik ga in elk geval op mijn eigen gevoel af, het ligt er aan of ik die ontsteking in de kiem kan smoren door voldoende rust of niet.
Bianca vindt het nogal knap dat ik precies kan voelen, wat er lichamelijk aan de hand is. Dat komt omdat ik als vanzelf een andere houding met zitten aan neem. Ik ga telkens meer naar voren zitten en op het bureau hangen, zodat ik de druk probeer weg te halen en dus langer op de stoel kan blijven zitten, zonder al te veel pijn.
Ik wijs haar nog maar eens een keer dat ik al te veel en te vaak pijnen heb gehad en dat ik onderscheid kan maken tussen zoveel soorten pijn. Dit is een foute pijn en dan moet ik oppassen. Ze vraagt of ik ontstekingsremmers slik, maar ik ontken. Bij de ontstekingsremmers zit ook pijnstilling en dat is juist iets dat ik nu niet moet nemen. Dan ga ik ook niet mijn extra rust pakken, ga ik niet liggen overdag, terwijl dat nu wel nodig is om de druk er af te halen. Dit is duidelijk genoeg uitgelegd en we gaan door met kijken naar het verdere plan, of ik dat al heb voor na dit traject.
Ik ga na dit traject thuis zelf wel aan de slag met het zoeken naar mijn nul-lijn. Hier kan ik die niet vinden, omdat ik chronisch over mijn grens ga met dit traject. Ik begrijp erg goed waar mijn zwakke punten liggen en hoe ik daar beter op moet gaan letten. Dat gaat me wel lukken, ik ben hier tenslotte al bijna twintig jaar mee bezig. Al ben ik drie jaar terug in anderhalf jaar tijd wel héél erg snel achteruit gehold, omdat ik fulltime wilde blijven werken. Tegen beter weten in, ging ik willens en wetens over mijn grenzen. Toch heb ik nooit kunnen zien aankomen, wat het allemaal voor gevolg zou hebben. Nu weet ik dat inmiddels wel en zal ik er alles aan doen om te zien dat ik iets minder slecht ga worden, dan dat ik nu ben, want dit bevalt me niets!
Ik heb dit gister al ingezet, een oproep op facebook gedaan of iemand een kruk op 1 poot heeft, zodat ik kan uitproberen of ik daarmee half zittend / leunend toch kan gaan zingen, zonder dat ik op een stoel of vaste kruk moet gaan zitten.
Ook heb ik een mail gestuurd naar zorgbalans, omdat ik niet langer mijn kop in het zand moet gaan steken. Ik moet eindelijk eens onder ogen zien dat ik gewoon flink gehandicapt ben, dat ik hulp nodig heb, ik wil kijken of ik met hulpmiddelen weer een paar kleine dingen zelf kan gaan oppakken. Van aangepast bestek (vanwege mijn zeer pijnlijke vingers / handen) tot een rollator en van een sta-kruk naar een scootmobiel. Geen idee wat voor mogelijkheden er zijn, maar volgende week komt er een dame bij me thuis om samen met mij te kijken wat de mogelijkheden tot hulp zijn.
Ik ben best wel trots op mezelf.....al voelt het een soort van angstig en onbehagelijk. Ik heb geen keuze en moet wel, maar leuk vind ik het nog niet. Al hoop ik een beetje waardigheid en zelfredzaamheid terug te krijgen, dus ga ik er wel voor!
Terug naar het traject en wat ik er tot nu toe wel uit heb kunnen halen. Voor mij is het belangrijkste punt het inzicht, dat ik er erger aan toe ben, dan ik wilde toegeven. Ik heb me zoveel mogelijk al aangepast, maar nu doe ik dat veel bewuster en kan ik onder ogen zien, hoe slecht ik lichamelijk ben. Gelukkig ben ik psychisch sterk genoeg om het allemaal op te pakken, al ging dat niet altijd even makkelijk. Genoeg inzicht gekregen bij Roelien over meer pijn receptoren, dat ik dus geen pluisje ben (nog minder dat een watje, een watje bestaat uit heel veel pluisjes), maar dat ik gewoon veel meer pijn ervaar omdat mijn lichaam zich telkens aanpast op zoveel pijn elke dag.
Die inzichten geven me rust en kan ik daardoor nog beter omgaan met mijn beperkingen. Ik vraag nu zelfs om hulp en dat is nogal een fikse vooruitgang.
Ook is het voor mij belangrijk dat het UWV zal inzien, dat ik echt ziek ben en dat het niet zomaar psychisch is. Dat ik er ook niet beter op geworden ben en dat ik werkelijk niet kan werken. Vooral dat ik het zelf heel erg vind dat ik niet meer kan werken, want poffer, wat mis ik dat! Het team van medinello zal kunnen beamen dat zelfs het traject te zwaar voor mij geweest is, maar dat het niet aan mijn doorzettingsvermogen en wilskracht heeft gelegen.
Bianca begint nog eens over haar herkenning in mijn OCD gedrag. Ze heeft er zelf ook een beetje last van en is zo blij dat ze een "medestander" in mij gevonden heeft. Ze vertelt over een plagerij van haar vriendinnen en is zo opgelucht over het feit dat ik precies kon benoemen waarom dat cadeautje dan zo erg was. Ik heb haar zelfs geholpen hoe ze het toch kan gebruiken, zonder last te hebben van OCD. Ze had namelijk een heel pakket gekregen, waaronder een schaal waar kaarsen op kunnen staan. Die zaten er ook bij, twee keer drie stuks, maar die waren niet dezelfde kleur. Twee daarvan wel, maar eentje was net anders. Mja, dat kan natuurlijk niet!! Of alle drie hetzelfde, of alle drie net even anders. Nu staat het in haar kast, omdat ze dat niet met goed fatsoen op haar tafel kan zetten. Ik heb haar op het idee gebracht om eerst die ene kaars er op te zetten en te branden, en als die op is weg te gooien. Daarna de andere twee neer te zetten en die opbranden. Zo is het toch nog nuttig, gebruikt ze haar cadeau met een prima en rustig gevoel erbij. :-p
Tijdens het gesprek over de OCD (of beter.... CDO, in alfabetische volgorde, haha) liggen we constant in een deuk. Het is ook zo herkenbaar en Bianca is zó opgelucht dat ze begrepen wordt, hierdoor vliegt de tijd weer voorbij en gaan we afronden. Ik ben wel blij, want ik voel nu dat ik amper nog rechtop kan zitten. We nemen nog een keer lacherig afscheid en ik wandel op m'n gemakje de kleine zaal weer in.
Daar babbel ik (te) kort met Alinda om even te checken hoe het met haar is, maar ik kan niet lang staan en dus ga ik al vrij snel naar de lift om naar huis te kunnen gaan.
Donderdag staat weer een PB bij Eline op de agenda, dus tot donderdag!
:-)
Uiteraard denkt Bianca hier anders over en gaan we toch van start, nadat ik ook haar heb uitgelegd wat ik mankeer en hoe dat gekomen is. Ze schrikt er zo te zien een beetje van en ik zeg haar ook dat ik Annika niet meer uitgelegd heb, dan ik nu gedaan heb, omdat ik daar niet veel energie of fut voor had. Vrijdag is Iris op de groep en dan zie ik wel hoe zij er over denkt. Ik ga in elk geval op mijn eigen gevoel af, het ligt er aan of ik die ontsteking in de kiem kan smoren door voldoende rust of niet.
Bianca vindt het nogal knap dat ik precies kan voelen, wat er lichamelijk aan de hand is. Dat komt omdat ik als vanzelf een andere houding met zitten aan neem. Ik ga telkens meer naar voren zitten en op het bureau hangen, zodat ik de druk probeer weg te halen en dus langer op de stoel kan blijven zitten, zonder al te veel pijn.
Ik wijs haar nog maar eens een keer dat ik al te veel en te vaak pijnen heb gehad en dat ik onderscheid kan maken tussen zoveel soorten pijn. Dit is een foute pijn en dan moet ik oppassen. Ze vraagt of ik ontstekingsremmers slik, maar ik ontken. Bij de ontstekingsremmers zit ook pijnstilling en dat is juist iets dat ik nu niet moet nemen. Dan ga ik ook niet mijn extra rust pakken, ga ik niet liggen overdag, terwijl dat nu wel nodig is om de druk er af te halen. Dit is duidelijk genoeg uitgelegd en we gaan door met kijken naar het verdere plan, of ik dat al heb voor na dit traject.
Ik ga na dit traject thuis zelf wel aan de slag met het zoeken naar mijn nul-lijn. Hier kan ik die niet vinden, omdat ik chronisch over mijn grens ga met dit traject. Ik begrijp erg goed waar mijn zwakke punten liggen en hoe ik daar beter op moet gaan letten. Dat gaat me wel lukken, ik ben hier tenslotte al bijna twintig jaar mee bezig. Al ben ik drie jaar terug in anderhalf jaar tijd wel héél erg snel achteruit gehold, omdat ik fulltime wilde blijven werken. Tegen beter weten in, ging ik willens en wetens over mijn grenzen. Toch heb ik nooit kunnen zien aankomen, wat het allemaal voor gevolg zou hebben. Nu weet ik dat inmiddels wel en zal ik er alles aan doen om te zien dat ik iets minder slecht ga worden, dan dat ik nu ben, want dit bevalt me niets!
Ik heb dit gister al ingezet, een oproep op facebook gedaan of iemand een kruk op 1 poot heeft, zodat ik kan uitproberen of ik daarmee half zittend / leunend toch kan gaan zingen, zonder dat ik op een stoel of vaste kruk moet gaan zitten.
Ook heb ik een mail gestuurd naar zorgbalans, omdat ik niet langer mijn kop in het zand moet gaan steken. Ik moet eindelijk eens onder ogen zien dat ik gewoon flink gehandicapt ben, dat ik hulp nodig heb, ik wil kijken of ik met hulpmiddelen weer een paar kleine dingen zelf kan gaan oppakken. Van aangepast bestek (vanwege mijn zeer pijnlijke vingers / handen) tot een rollator en van een sta-kruk naar een scootmobiel. Geen idee wat voor mogelijkheden er zijn, maar volgende week komt er een dame bij me thuis om samen met mij te kijken wat de mogelijkheden tot hulp zijn.
Ik ben best wel trots op mezelf.....al voelt het een soort van angstig en onbehagelijk. Ik heb geen keuze en moet wel, maar leuk vind ik het nog niet. Al hoop ik een beetje waardigheid en zelfredzaamheid terug te krijgen, dus ga ik er wel voor!
Terug naar het traject en wat ik er tot nu toe wel uit heb kunnen halen. Voor mij is het belangrijkste punt het inzicht, dat ik er erger aan toe ben, dan ik wilde toegeven. Ik heb me zoveel mogelijk al aangepast, maar nu doe ik dat veel bewuster en kan ik onder ogen zien, hoe slecht ik lichamelijk ben. Gelukkig ben ik psychisch sterk genoeg om het allemaal op te pakken, al ging dat niet altijd even makkelijk. Genoeg inzicht gekregen bij Roelien over meer pijn receptoren, dat ik dus geen pluisje ben (nog minder dat een watje, een watje bestaat uit heel veel pluisjes), maar dat ik gewoon veel meer pijn ervaar omdat mijn lichaam zich telkens aanpast op zoveel pijn elke dag.
Die inzichten geven me rust en kan ik daardoor nog beter omgaan met mijn beperkingen. Ik vraag nu zelfs om hulp en dat is nogal een fikse vooruitgang.
Ook is het voor mij belangrijk dat het UWV zal inzien, dat ik echt ziek ben en dat het niet zomaar psychisch is. Dat ik er ook niet beter op geworden ben en dat ik werkelijk niet kan werken. Vooral dat ik het zelf heel erg vind dat ik niet meer kan werken, want poffer, wat mis ik dat! Het team van medinello zal kunnen beamen dat zelfs het traject te zwaar voor mij geweest is, maar dat het niet aan mijn doorzettingsvermogen en wilskracht heeft gelegen.
Bianca begint nog eens over haar herkenning in mijn OCD gedrag. Ze heeft er zelf ook een beetje last van en is zo blij dat ze een "medestander" in mij gevonden heeft. Ze vertelt over een plagerij van haar vriendinnen en is zo opgelucht over het feit dat ik precies kon benoemen waarom dat cadeautje dan zo erg was. Ik heb haar zelfs geholpen hoe ze het toch kan gebruiken, zonder last te hebben van OCD. Ze had namelijk een heel pakket gekregen, waaronder een schaal waar kaarsen op kunnen staan. Die zaten er ook bij, twee keer drie stuks, maar die waren niet dezelfde kleur. Twee daarvan wel, maar eentje was net anders. Mja, dat kan natuurlijk niet!! Of alle drie hetzelfde, of alle drie net even anders. Nu staat het in haar kast, omdat ze dat niet met goed fatsoen op haar tafel kan zetten. Ik heb haar op het idee gebracht om eerst die ene kaars er op te zetten en te branden, en als die op is weg te gooien. Daarna de andere twee neer te zetten en die opbranden. Zo is het toch nog nuttig, gebruikt ze haar cadeau met een prima en rustig gevoel erbij. :-p
Tijdens het gesprek over de OCD (of beter.... CDO, in alfabetische volgorde, haha) liggen we constant in een deuk. Het is ook zo herkenbaar en Bianca is zó opgelucht dat ze begrepen wordt, hierdoor vliegt de tijd weer voorbij en gaan we afronden. Ik ben wel blij, want ik voel nu dat ik amper nog rechtop kan zitten. We nemen nog een keer lacherig afscheid en ik wandel op m'n gemakje de kleine zaal weer in.
Daar babbel ik (te) kort met Alinda om even te checken hoe het met haar is, maar ik kan niet lang staan en dus ga ik al vrij snel naar de lift om naar huis te kunnen gaan.
Donderdag staat weer een PB bij Eline op de agenda, dus tot donderdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten