28.3 Mijn revalidatie traject ~ achtste PB.
Bij Eline, zonder Ro.
Vrijdag, 08 april 2016.
Ik zit dus bij het parkeerterrein op een grote grijze kabelkast. Te veel last van mijn hoofdpijn en ik wil de ochtend even afsluiten, voordat ik naar het gesprek met Eline moet. Ro is ondertussen al naar zijn medisch fitness toe en ik blijf dus lekker even buiten, met m'n kopje thee en een mee gebracht broodje. Ik heb ruim een half uur, dus ik geniet lekker van het waterige zonnetje en van de drukte van mensen en auto's die af en aan komen. Mijn telefoon gaat, waardoor de minions hard lachen en zingen en een groepje van vier mensen lachen om het vrolijke geluid dat over het parkeerterreintje klinkt. Ik kijk verbaasd op mijn scherm, want het is 't telefoonnummer van de fysio praktijk waar Ro aan het trainen is en waar ik straks om 13:00 uur met Eline de volgende afspraak heb staan. Er zal toch niks met Ro...... snel neem ik op.
Het is Eline en ze vraagt of het klopt dat we om 12:30 uur een afspraak hadden. Ik schrik en zeg haar dat ik dacht dat het pas een half uur later zou zijn en ik haast me dan ook naar binnen om de lift te pakken. Wat suf, zit ik al zolang in het gebouw, gaan afspraken mis en nu heb ik zelf ook nog eens de verkeerde tijd in mijn hoofd.
Na een excuus en een korte babbel op de gang met Roelien samen, zitten Eline en ik dan toch nog in de kamer apart. Ik leg snel uit dat, door het afzeggen en toch doorgaan van de afspraak, ik het niet meer juist in mijn hoofd had, toen Ro de afspraak maakte bij medisch fitness. Gelukkig is er begrip en kunnen we samen van start.
Ze vraagt of ik een mail heb gehad met de nieuwe afspraken, die ze vorige week al gestuurd zou hebben, maar ik heb geen mail gezien. Ik check mijn telefoon nog even om te checken, maar nee, geen mail dus. Ze stuurt het nog een keer, maar ook die komt niet binnen. Ik beloof haar een mail te sturen, zodra ik die wel binnen gekregen heb.
Tot zover de zakelijke kant en de vraag komt, of het gelukt is dat ik elke avond tijdens het eten zou bedenken, wat ik die dag heel goed heb gedaan. Ik vertel haar dat het goed ging de eerste helft van de afgelopen week, want toen ben ik het vergeten. Ze vraagt wat ik zoal goed heb gevonden van mezelf, waar ik trots op kon zijn. Maar helaas moet ik toegeven dat ik dat soort dingen snel weer vergeet en dat ik nu dus gelijk al Ro heel hard mis als extern geheugen, lol. Het ging dus wel goed, dus hup vergeet ik het ... en ga ik gewoon weer door. Ik heb echt een heel slecht geheugen voor dat soort dingen. Toch wil ze dat ik me er nog bewuster van zal worden en ik beloof haar dat ik op die manier door probeer te gaan.
Nu ik geen back-up heb van Ro om precies te reproduceren, wordt de volgorde nu een beetje willekeurig vanaf hier, haha. Sorry daarvoor!
Ook aan Eline leg ik uit over drie verschillende manieren van acceptatie van mijn lichamelijke beperkingen en van het voelen, me houden aan, en kenbaar maken van mijn grenzen. Ze vindt dit nogal knap, maar ik trek m'n wenkbrauwen er een beetje over op. Het is vooral handig, wanneer ik dit voor mezelf nu weet, dan kan ik er iets beter op gaan letten. De eerste stap van een aantal die nu nog gaan volgen.
Nu weet ik het achteraf, wanneer ik (vooral voor Ro) over mijn grenzen ga. Mijn doel is om twee stappen te nemen; het ontdekken op het moment dat ik het doe en de laatste stap is het herkennen vlak voordat ik het ga doen. Pas wanneer ik die twee stappen nog kan nemen, zal ik beter kunnen voorkomen dat ik over die grenzen heen zal gaan. Foutjes mogen, maar over het grootste deel zal ik daar toch voor moeten op gaan passen.
Tijdens ons hele gesprek krijg ik veel complimentjes van Eline en dat maakt dat ik me ongemakkelijk voel. Dat begon gelijk al bij binnenkomst dat ze er zo op doorging dat het goed van me was om dan ook werkelijk buiten te gaan zitten. Ja, ik vind zelf ook wel dat het best goed gaat, maar ik hoef daar niet voor opgehemeld te worden. Op het moment dat ik weet hoe ik een probleem moet aanpakken, dan doe ik dat ook, voor zover dat in mijn mogelijkheid ligt. Wanneer ik dit niet zou doen, zal er geen vooruitgang zijn. Dat voelt niet oké, dus is het voor mij heel normaal, dat wanneer ik kan, dat ik dan ook ga.
Eline vertelt dat het voor veel mensen namelijk heel confronterend kan zijn om tot inzichten te komen, maar ik onderbreek haar al snel door te vertellen dat ik niet zo ben. Ik pak die confrontaties graag aan, zie het als uitdaging en doe er vervolgens zoveel mogelijk mee. Dat lukt pas, wanneer het goed voor me voelt, omdat het anders de plank mis slaat en ik er niet eens meer aan begin. Dan klopt het gewoon niet en kan ik er ook niets mee. Vandaar dat we in het begin nogal hard op zoek waren, wat de juiste manier voor mij is. Wanneer ze me vraagt hoe ik van plan ben dit vast te houden, zeg ik dan ook lachend om "gewoon" zo door te gaan. Zo simpel kan het zijn :-p
Ook vertel ik over het inzicht dat het fysiek slechter gaat, dan in het begin van mijn traject. Ze wil weten hoe ik denk dat het komt en ik leg uit dat ik nu een frequentie van vijf dagen per week Haarlem op en neer heb, dat het op een fulltime baan begint te lijken. Ook hier komen die complimentjes de hoek om. Zou ze er een sport van maken vandaag? Ik ben er toch maar, ik sta op, kleed me aan, kom hier naar toe en ik doe het dus wel allemaal.
Ze laat me nog nadenken over het feit dat het ook zo kan voelen, omdat ik nu bewuster aan het voelen ben, maar ik leg al snel uit, dat het niet het geval is bij mij. Ja, ik voel wel wat bewuster, maar ik slaap nu bijna elke dag, ik ben veel meer vermoeid dan voor ik hier begon, (van de week heb ik in de middag gewoon vijf en een half uur geslapen bijvoorbeeld), maar ook mijn oefeningen die ik minder lang kan volhouden zijn voor mij een goede indicatie van een voldongen feit, dat het lastiger is voor me dan in het begin.
Ik houd me dan vooral ook vast aan de dingen die wél goed gaan, het psychische vlak dus. Ook blijf ik hard werken aan het verder accepteren van mijn lichamelijk niet kunnen en aan het stellen van grenzen.
Al snel breien we een eind aan ons gesprek, want ik heb de eerste twintig minuten natuurlijk al gemist en ze heeft een volle agenda. Ik vind het eerlijk gezegd niet zo erg, want ik heb nog altijd een knallende hoofdpijn. Ze print voor de zekerheid de afspraken nog voor me uit en ik ga mijn lief opzoeken in de ruimte er naast. Hij is daar nog wel eventjes zoet, dus wandel ik op mijn gemakje naar de auto, waar ik nog even rustig kan bijkomen en mijn tijd kan nemen voordat ik terug naar huis toe ga zodra Ro klaar is.
Ik ben er maandag weer. Dan staat er een tussenevaluatie op het menu met Bianca als mijn case manager zijnde. Fijn weekend allemaal !
Het is Eline en ze vraagt of het klopt dat we om 12:30 uur een afspraak hadden. Ik schrik en zeg haar dat ik dacht dat het pas een half uur later zou zijn en ik haast me dan ook naar binnen om de lift te pakken. Wat suf, zit ik al zolang in het gebouw, gaan afspraken mis en nu heb ik zelf ook nog eens de verkeerde tijd in mijn hoofd.
Na een excuus en een korte babbel op de gang met Roelien samen, zitten Eline en ik dan toch nog in de kamer apart. Ik leg snel uit dat, door het afzeggen en toch doorgaan van de afspraak, ik het niet meer juist in mijn hoofd had, toen Ro de afspraak maakte bij medisch fitness. Gelukkig is er begrip en kunnen we samen van start.
Ze vraagt of ik een mail heb gehad met de nieuwe afspraken, die ze vorige week al gestuurd zou hebben, maar ik heb geen mail gezien. Ik check mijn telefoon nog even om te checken, maar nee, geen mail dus. Ze stuurt het nog een keer, maar ook die komt niet binnen. Ik beloof haar een mail te sturen, zodra ik die wel binnen gekregen heb.
Tot zover de zakelijke kant en de vraag komt, of het gelukt is dat ik elke avond tijdens het eten zou bedenken, wat ik die dag heel goed heb gedaan. Ik vertel haar dat het goed ging de eerste helft van de afgelopen week, want toen ben ik het vergeten. Ze vraagt wat ik zoal goed heb gevonden van mezelf, waar ik trots op kon zijn. Maar helaas moet ik toegeven dat ik dat soort dingen snel weer vergeet en dat ik nu dus gelijk al Ro heel hard mis als extern geheugen, lol. Het ging dus wel goed, dus hup vergeet ik het ... en ga ik gewoon weer door. Ik heb echt een heel slecht geheugen voor dat soort dingen. Toch wil ze dat ik me er nog bewuster van zal worden en ik beloof haar dat ik op die manier door probeer te gaan.
Nu ik geen back-up heb van Ro om precies te reproduceren, wordt de volgorde nu een beetje willekeurig vanaf hier, haha. Sorry daarvoor!
Ook aan Eline leg ik uit over drie verschillende manieren van acceptatie van mijn lichamelijke beperkingen en van het voelen, me houden aan, en kenbaar maken van mijn grenzen. Ze vindt dit nogal knap, maar ik trek m'n wenkbrauwen er een beetje over op. Het is vooral handig, wanneer ik dit voor mezelf nu weet, dan kan ik er iets beter op gaan letten. De eerste stap van een aantal die nu nog gaan volgen.
Nu weet ik het achteraf, wanneer ik (vooral voor Ro) over mijn grenzen ga. Mijn doel is om twee stappen te nemen; het ontdekken op het moment dat ik het doe en de laatste stap is het herkennen vlak voordat ik het ga doen. Pas wanneer ik die twee stappen nog kan nemen, zal ik beter kunnen voorkomen dat ik over die grenzen heen zal gaan. Foutjes mogen, maar over het grootste deel zal ik daar toch voor moeten op gaan passen.
Tijdens ons hele gesprek krijg ik veel complimentjes van Eline en dat maakt dat ik me ongemakkelijk voel. Dat begon gelijk al bij binnenkomst dat ze er zo op doorging dat het goed van me was om dan ook werkelijk buiten te gaan zitten. Ja, ik vind zelf ook wel dat het best goed gaat, maar ik hoef daar niet voor opgehemeld te worden. Op het moment dat ik weet hoe ik een probleem moet aanpakken, dan doe ik dat ook, voor zover dat in mijn mogelijkheid ligt. Wanneer ik dit niet zou doen, zal er geen vooruitgang zijn. Dat voelt niet oké, dus is het voor mij heel normaal, dat wanneer ik kan, dat ik dan ook ga.
Eline vertelt dat het voor veel mensen namelijk heel confronterend kan zijn om tot inzichten te komen, maar ik onderbreek haar al snel door te vertellen dat ik niet zo ben. Ik pak die confrontaties graag aan, zie het als uitdaging en doe er vervolgens zoveel mogelijk mee. Dat lukt pas, wanneer het goed voor me voelt, omdat het anders de plank mis slaat en ik er niet eens meer aan begin. Dan klopt het gewoon niet en kan ik er ook niets mee. Vandaar dat we in het begin nogal hard op zoek waren, wat de juiste manier voor mij is. Wanneer ze me vraagt hoe ik van plan ben dit vast te houden, zeg ik dan ook lachend om "gewoon" zo door te gaan. Zo simpel kan het zijn :-p
Ook vertel ik over het inzicht dat het fysiek slechter gaat, dan in het begin van mijn traject. Ze wil weten hoe ik denk dat het komt en ik leg uit dat ik nu een frequentie van vijf dagen per week Haarlem op en neer heb, dat het op een fulltime baan begint te lijken. Ook hier komen die complimentjes de hoek om. Zou ze er een sport van maken vandaag? Ik ben er toch maar, ik sta op, kleed me aan, kom hier naar toe en ik doe het dus wel allemaal.
Ze laat me nog nadenken over het feit dat het ook zo kan voelen, omdat ik nu bewuster aan het voelen ben, maar ik leg al snel uit, dat het niet het geval is bij mij. Ja, ik voel wel wat bewuster, maar ik slaap nu bijna elke dag, ik ben veel meer vermoeid dan voor ik hier begon, (van de week heb ik in de middag gewoon vijf en een half uur geslapen bijvoorbeeld), maar ook mijn oefeningen die ik minder lang kan volhouden zijn voor mij een goede indicatie van een voldongen feit, dat het lastiger is voor me dan in het begin.
Ik houd me dan vooral ook vast aan de dingen die wél goed gaan, het psychische vlak dus. Ook blijf ik hard werken aan het verder accepteren van mijn lichamelijk niet kunnen en aan het stellen van grenzen.
Al snel breien we een eind aan ons gesprek, want ik heb de eerste twintig minuten natuurlijk al gemist en ze heeft een volle agenda. Ik vind het eerlijk gezegd niet zo erg, want ik heb nog altijd een knallende hoofdpijn. Ze print voor de zekerheid de afspraken nog voor me uit en ik ga mijn lief opzoeken in de ruimte er naast. Hij is daar nog wel eventjes zoet, dus wandel ik op mijn gemakje naar de auto, waar ik nog even rustig kan bijkomen en mijn tijd kan nemen voordat ik terug naar huis toe ga zodra Ro klaar is.
Ik ben er maandag weer. Dan staat er een tussenevaluatie op het menu met Bianca als mijn case manager zijnde. Fijn weekend allemaal !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten