27. Mijn revalidatie traject ~ vierde keer ontspanning.

27.  Mijn revalidatie traject ~ vierde keer ontspanning.

Laatste keer ontspanning bij Roelien.

Woensdag, 6 april 2016.

Na een korte nacht sta ik vermoeider op, dan dat ik ging slapen. Maar met goede moed ga ik toch naar Haarlem toe. Mijn man is al een uur geleden opgehaald voor dialyse en ik ga na mijn uur met Roelien naar hem toe. Nu eerst naar Roelien. Vijf minuutjes later komt ze aanlopen en kunnen we naar binnen. In de zaal is Cindy bezig met een groep aanmoedigen, dus dat is een "goede" start voor een uur ontspanning, haha.

Wanneer we gaan zitten, praten we eerst over wat ik ontdekt heb over acceptatie van mijn beperkingen en hoe dat relateert aan mijn partners kunnen. Maar ook over dat het handig is, om zoveel mogelijk controle te hebben over wel en niet moeten door omstandigheden. Zoals het eten kant en klaar in de vriezer hebben, voor als je een dag niet genoeg energie hebt om boodschappen te doen en / of te koken. Tja, maar dan moet je wel genoeg "goede" dagen hebben, om dat extra klaar te maken. Wij hebben meer slechte dan goede dagen, dus dat is eigenlijk amper een optie, buiten een soepje dat we vers gemaakt in de vriezer hebben liggen. En zo praten we nog eventjes door over waar er eventueel hulp te vinden is, zoals bijvoorbeeld BUUV. Maar dat is vooral gebaseerd op inwoners van Haarlem en per hoge uitzondering eens in Zandvoort. 

Dan gaan we toch echt beginnen met de ontspanning, want inmiddels is Cindy uit de kleine zaal weg met haar groep, dus is het rustig genoeg. Ik vraag haar vooraf welke oefening ze met me wil gaan doen en uiteindelijk vertelt ze dat het de bodyscan gaat zijn. Ik ga zo ontspannen mogelijk zitten en Roelien begint met het praatje. Welk stukje van je lichaam je mag gaan voelen. Ik hoef er verder niets mee te doen, alleen maar bewust voelen. Dat is op zich al een hele opgave, want ik heb moeite om mijn gedachten er bij te houden. Maar ik blijf me zo goed en zo kwaad als het me lukt concentreren en doe ik wat Roelien wil dat ik doe. 

Waar en hoe ik zit, waar de raakvlakken van de stoel zijn, en dan begint ze met hoe mijn linkervoet op de grond staat. Maar zodra ze het woord "linkervoet" zegt, schieten mijn gedachten direct met beeld en al naar twister! Ik zie dat witte zeil voor me, met al die gekleurde bollen er op, twee mensen in wankel evenwicht die hun linkervoet wanhopig op de felblauwe stip proberen te krijgen, maar telkens bijna omvallen. Dat bijna omvallen brengt een vette glimlach op de mond van de persoon die het bord met de pijl er op, die na het draaien er aan vertelt welk lichaamsdeel op welke kleur gezet moet worden. 

Heel in de verte hoor ik Roelien nog vragen of ik mijn tenen in één geheel of elke teen afzonderlijk voel. Hups, daar ga ik weer! Ik heb last van ingroeiende teennagels en twee tenen zijn daardoor flink ontstoken. De podotherapeut is elke paar weken dapper met een mesje aan de gang om dat weg te snijden. Het is maar goed, dat ik niet al mijn tenen als één geheel voel, want dan zou ik plots het gevoel  hebben dat ik vijf ontstoken tenen zou hebben. Dat idee maakt me niet vrolijk. Gelukkig gaat ze eindelijk door naar de holling van mijn voet. Joh, stel nu dat ik platvoeten zou hebben, dan zou ik kunnen voelen tot ik een ons weeg, maar dan zou haar opdracht dus de plank volledig mis slaan. Al met al moet ik dus telkens keihard mijn best doen om niet in de lach te schieten of andere reacties te geven, maar me te blijven concentreren op wat zij me vertelt. Door de lange stiltes tussendoor, nadat ik al deed wat ze me vroeg, begin ik me te irriteren en te vervelen. Dit is te langdradig voor mij, het tempo ligt me veel te laag. Ik heb naar mijn idee genoeg ervaring om een lichaamsdeel te ontspannen wanneer dat gewenst is en voor zover dat in de mogelijkheden ligt. Daar heb ik niet zolang de tijd voor nodig. 

Wanneer we voor de tweede keer gestoord worden door iemand die op de deur klopt, niet op antwoord of reactie wacht, maar gelijk de deur open zwiert, vertel ik ook aan Roelien dat het niet echt makkelijk voor mij is op deze manier. Ik verzoek haar dan ook of het tempo omhoog mag voor nu. Ze vindt eigenlijk dat ook een ADHD-er dit moet kunnen, maar dan moet ik wat meer mijn best doen. Hmz, ik besluit om hier maar niet verder op in te gaan, maar ik vind het wel erg makkelijk gezegd. Nou, kom maar op dan, ik ga wel genieten van al die laatjes die bij me openschieten met de meest grappige associaties. Ik ga me wel vermaken, wanneer ik mijn gedachte er niet meer bij kan houden.

Uiteindelijk is het klaar en mogen mijn ogen weer open. Einde sessie dus. Vele laatjes en grappige momenten verder, voel ik me ondertussen wel wat meer ontspannen dan het moment toen ik binnenkwam. Missie geslaagd, maar dat komt dan vooral omdat ik mezelf in kon houden en heb genoten van al mijn zijweggetjes, waardoor irritatie uitbleef. Op zich maakt het ook niet uit, dus heb ik het ook maar zo gelaten. Prima gevoel voor ons allebei en dat is het belangrijkste, nietwaar?
;-)

Ik loop nog mee naar de balie, want de nodige papieren voor in mijn map lagen niet klaar zoals was beloofd. Syl staat al klaar voor haar afspraak met Roelien en vervolgens vergeet Roelien dat ze papieren voor mij had uitgeprint. Ik herinner haar en loopt achter de balie om ze te pakken. Vervolgens loopt ze met Syl én mijn papieren richting haar kamer, dus ik roep haar terug zodat ik alsnog dat stapeltje mee kan nemen. Ik zie dat er nog geen vier gaten in gestanst zitten en zeg haar dat ik dat zelf wel even doe, zodat zij met Syl mee kan, maar ze wil dit zelf voor me doen. Ze legt uit dat de meeste mensen namelijk te veel papier in één keer willen stansen en dat het dan stuk gaat. Ik zucht onopmerkelijk en hou voor de tweede keer mijn gedachten maar voor mezelf. Ze bedoelt het goed en daar gaat het om, het is goed zo. 

Met een glimlach wandel ik naar buiten, op weg naar mijn lief. Morgen een vrije dag, vrijdag weer naar de fysio. Tot vrijdag dus!