28.2 Mijn revalidatie traject ~ Zeventiende keer fysio.
Op zaal bij Iris.
Vrijdag, 08 april 2016.
Na het korte gesprek met Bianca dus op weg naar de fysio. Ik hang mijn jas en tas op, pak mijn handdoek uit m'n tas en zeg intussen Alinda, Shukran, Syl en Iris gedag. Ik besluit gelijk door te lopen naar de loopband en mijn oefeningen op de toestellen te gaan doen. Bianca had nog gezegd dat ze me er zo lekker rustig vond uitzien, en ik wees haar op mijn wiebelende been / voet, en vertelde erbij dat ik alles behalve rustig was tijdens het gesprek met haar. Ik ben achteraf blij dat ik die onrust niet heb omgezet in het over mijn grenzen gaan. Het wandelen op de loopband lukt me twee minuten en alle vier de andere apparaten lukken me niet vaker dan twee keer tien, in plaats van drie setjes van tien op elk toestel. Het lukt gewoon niet, ik voel me zo moe, zo leeg. Mijn spieren verzuren dan alsof ik de triatlon al achter de kiezen heb, dus geef ik er ook gewoon aan toe. Niet handig om nu toch door te zetten. Ja, lees je het ook? Ik luister naar een grens zonder boos te worden, zoals ik in het begin van mijn traject deed. Nog net niet mijn schouders ophalend wandel ik op mijn dooie akkertje terug.
Terug in de zaal wandel ik redelijk snel naar de vensterbank, zodat ik daar kan neer ploffen. Mijn hoofdpijn is flink toegenomen en boven mijn ogen, zo onder mijn wenkbrauwen is het niet meer alleen een kloppende druk, maar steekt het nu ook.
Even bijtrekken dus en ik plof neer. Ik babbel wel met Alinda, want ik wil weten of het al iets minder slecht met haar gaat. Ze krijgt nu antibiotica en ik hoop dat het snel beter zal gaan met haar. Dan pas zie ik dat er nog een meneer aan de andere kant oefeningen staat te doen. Snel roep ik "aangenaam, ik ben Toet!" en Iris springt er gelijk op in door te vertellen dat meneer hier inderdaad voor de eerste keer bij is. Ik heet hem mede welkom en hij vertelt dat hij Gerard heet. (Als ik het goed onthouden heb)
In de vensterbank zit het niet lekker, het is hard en koud, dus ik vraag of ik van Iris de grijze bal mag, waar zij op zat bij de computer. Gelukkig is dat geen probleem en ik plof dankbaar neer. Ik voel wel steeds duidelijker dat ik echt op ben. Het gapen begint ook en ik kan er niet meer mee stoppen. Ik begin eventjes met het oprekken van mijn lage rugspieren, maar zelfs dit is me nu eigenlijk al te veel. Hmz, dan moet ik ook maar helemaal stoppen. Dit heeft geen enkele zin om toch door te zetten. Ik vertel dit ook tegen Iris en ik ben heel blij, dat ze er niet tegenin gaat. Sterker nog, ze is direct begripvol en zegt dat ze het knap vindt dat ik het zeg en dat ik er dan gelijk mee kan stoppen.
Ik rijd namelijk in een grote, hoge zwarte auto en die kan nogal intimiderend overkomen heb ik gemerkt. Alinda vertelt dat zij juist een auto heeft, waar ze alleen nog maar zuchtend, puffend en kreunend in en uit kan stappen. Ik vertel Alinda en Iris het verhaal hoe de eerste dag is verlopen met onze nieuwe tweedehands auto.
De reden van een andere auto is dat mijn lief het elke keer weer opviel, dat ik tijdens het instappen, in de auto die we hadden, probeerde te verbergen dat het me zo zeer deed. Op vakantie in een gehuurde SUV had ik daar geen last van en had hij zich dus voorgenomen om eenmaal thuis op zoek te gaan naar een hogere auto. Nou, dat is ook gelukt. Tijdens het in- en uitstappen stond het zwarte gevaar netjes bij een flinke stoeprand, waardoor ik er nog niet zo'n erg in had hoe hoog die eigenlijk was. Bij het ophalen van onze gekochte auto ging het nog prima, maar dan gebeurde het. Bij thuiskomst parkeert mijn lief de auto voor de deur en ik stap aan de straatkant uit. Niet bij de stoep dus, zoals ik daarvoor tijdens de proefritjes wel gedaan had. Nu moet ik erbij vertellen dat ik niet echt een lang iemand ben. Sterker nog, ik heb redelijk korte benen, ik kom namelijk niet verder op de meetlat dan 1.60 meter. Zo'n stoeprand blijkt dus van essentieel belang te zijn, wanneer je iets kortere benen dan gemiddeld (zoals mijn lief van 1.93 meter dat zo heerlijk sarcastisch kan zeggen: stompjes !) hebt.
Wanneer je namelijk uitstapt, slinger je sierlijk je benen naar de zijkant en laat je jezelf van de stoel afglijden. Dat gaat trouwens verrassend sneller dan je zou denken, wanneer die stoel lederen bekleding heeft!! Maar goed, ik zwier mijn 'stompjes' dus naar de zijkant en begin van de stoel af te glijden. Daarbij duw ik mijn romp naar voren en verwacht dan op tijd met mijn voeten de grond te raken. Maar...!!!! Wanneer dat niet gebeurt, dan hebben je voeten de hinderlijke neiging om door te zwaaien en onder de auto te eindigen, terwijl je met je bovenlichaam nog altijd naar voren beweegt, zodat je met je neus veel te snel richting de stenen van de straat duikt. Gelukkig kon ik me nog nèt op tijd vastgrijpen om te zorgen dat ik niet languit op straat zou vallen, maar ik vond dat nogal een heftige manier om er achter te komen dat de hoge auto dus eigenlijk TE hoog was. :-)
Zo heb ik half de slappe lach gekregen en veeg ik regelmatig de lach traantjes van mijn wangen. Op die manier vallen de gaap traantjes gelukkig niet zo heel erg op.
Tijd om af te ronden. Dit drukke gedrag zorgt niet voor meer energie, doet mijn hoofdpijn niet verminderen en ik heb nog wel even te gaan. Ik kijk op de klok en zie dat ik nog tijd zat heb. Nog ruim een uur, want ik hoef pas om 13:00 uur bij Eline te zijn. Ik kan dus lekker naar mijn vent toe, die nog op de dialyse ligt, als het goed is. Daar gekomen is hij al klaar, hij was vroeg aangesloten vanmorgen. We gaan daarna dan ook snel naar buiten en praten we elkaar even bij wat er vanmorgen allemaal gebeurd is bij ons tweetjes. Ik zoek een plekje waar ik kan zitten en wandel naar de vierkante grijze kabelkast, die op het parkeerterrein staat. Het zonnetje schijnt flauwtjes en het is niet koud. Door mijn hoofdpijn voel ik een soort van weerzin om naar Eline te moeten straks. Het buiten zijn voelt beter dan binnen zitten en een zwaar gesprek te hebben, zeker nu Ro er niet bij kan zijn dit keer. Een goede smoes ook, om gelijk langer buiten te blijven, wanneer hij Ro inmiddels naar zijn medisch fitness toe moet.
In 28.3 ga ik verder, want mijn afspraak met Eline zal volgen.
Terug in de zaal wandel ik redelijk snel naar de vensterbank, zodat ik daar kan neer ploffen. Mijn hoofdpijn is flink toegenomen en boven mijn ogen, zo onder mijn wenkbrauwen is het niet meer alleen een kloppende druk, maar steekt het nu ook.
Even bijtrekken dus en ik plof neer. Ik babbel wel met Alinda, want ik wil weten of het al iets minder slecht met haar gaat. Ze krijgt nu antibiotica en ik hoop dat het snel beter zal gaan met haar. Dan pas zie ik dat er nog een meneer aan de andere kant oefeningen staat te doen. Snel roep ik "aangenaam, ik ben Toet!" en Iris springt er gelijk op in door te vertellen dat meneer hier inderdaad voor de eerste keer bij is. Ik heet hem mede welkom en hij vertelt dat hij Gerard heet. (Als ik het goed onthouden heb)
In de vensterbank zit het niet lekker, het is hard en koud, dus ik vraag of ik van Iris de grijze bal mag, waar zij op zat bij de computer. Gelukkig is dat geen probleem en ik plof dankbaar neer. Ik voel wel steeds duidelijker dat ik echt op ben. Het gapen begint ook en ik kan er niet meer mee stoppen. Ik begin eventjes met het oprekken van mijn lage rugspieren, maar zelfs dit is me nu eigenlijk al te veel. Hmz, dan moet ik ook maar helemaal stoppen. Dit heeft geen enkele zin om toch door te zetten. Ik vertel dit ook tegen Iris en ik ben heel blij, dat ze er niet tegenin gaat. Sterker nog, ze is direct begripvol en zegt dat ze het knap vindt dat ik het zeg en dat ik er dan gelijk mee kan stoppen.
Ik blijf nog wat op de bal zitten, maar ik merk dat ik niet eens stil kan zitten. Door vermoeidheid ben ik mijn evenwicht kwijt en krijgen mijn spieren te laat door hoe ze het evenwicht moeten bewaren. Ondertussen ben ik weer met Alinda aan de praat en vertel ik over het feit dat ik het beste niet in de auto kan stappen wanneer ik heel erg moe ben. Ten eerste zie ik dan dingen over het hoofd, dat is doorgaans niet echt heel erg handig, maar het triggert ook mijn ontplof-knopje. Ik vind het vreselijk om toe te geven, maar die heb ik nog altijd. Sinds de burn-out die ruim twee jaar geleden vastgesteld is, heb ik namelijk zo'n knopje. Het is stomweg niet handig, wanneer ik in mijn auto zit en het ontploffingsgevaar zit dichtbij.
Ik rijd namelijk in een grote, hoge zwarte auto en die kan nogal intimiderend overkomen heb ik gemerkt. Alinda vertelt dat zij juist een auto heeft, waar ze alleen nog maar zuchtend, puffend en kreunend in en uit kan stappen. Ik vertel Alinda en Iris het verhaal hoe de eerste dag is verlopen met onze nieuwe tweedehands auto.
De reden van een andere auto is dat mijn lief het elke keer weer opviel, dat ik tijdens het instappen, in de auto die we hadden, probeerde te verbergen dat het me zo zeer deed. Op vakantie in een gehuurde SUV had ik daar geen last van en had hij zich dus voorgenomen om eenmaal thuis op zoek te gaan naar een hogere auto. Nou, dat is ook gelukt. Tijdens het in- en uitstappen stond het zwarte gevaar netjes bij een flinke stoeprand, waardoor ik er nog niet zo'n erg in had hoe hoog die eigenlijk was. Bij het ophalen van onze gekochte auto ging het nog prima, maar dan gebeurde het. Bij thuiskomst parkeert mijn lief de auto voor de deur en ik stap aan de straatkant uit. Niet bij de stoep dus, zoals ik daarvoor tijdens de proefritjes wel gedaan had. Nu moet ik erbij vertellen dat ik niet echt een lang iemand ben. Sterker nog, ik heb redelijk korte benen, ik kom namelijk niet verder op de meetlat dan 1.60 meter. Zo'n stoeprand blijkt dus van essentieel belang te zijn, wanneer je iets kortere benen dan gemiddeld (zoals mijn lief van 1.93 meter dat zo heerlijk sarcastisch kan zeggen: stompjes !) hebt.
Wanneer je namelijk uitstapt, slinger je sierlijk je benen naar de zijkant en laat je jezelf van de stoel afglijden. Dat gaat trouwens verrassend sneller dan je zou denken, wanneer die stoel lederen bekleding heeft!! Maar goed, ik zwier mijn 'stompjes' dus naar de zijkant en begin van de stoel af te glijden. Daarbij duw ik mijn romp naar voren en verwacht dan op tijd met mijn voeten de grond te raken. Maar...!!!! Wanneer dat niet gebeurt, dan hebben je voeten de hinderlijke neiging om door te zwaaien en onder de auto te eindigen, terwijl je met je bovenlichaam nog altijd naar voren beweegt, zodat je met je neus veel te snel richting de stenen van de straat duikt. Gelukkig kon ik me nog nèt op tijd vastgrijpen om te zorgen dat ik niet languit op straat zou vallen, maar ik vond dat nogal een heftige manier om er achter te komen dat de hoge auto dus eigenlijk TE hoog was. :-)
Zo heb ik half de slappe lach gekregen en veeg ik regelmatig de lach traantjes van mijn wangen. Op die manier vallen de gaap traantjes gelukkig niet zo heel erg op.
Tijd om af te ronden. Dit drukke gedrag zorgt niet voor meer energie, doet mijn hoofdpijn niet verminderen en ik heb nog wel even te gaan. Ik kijk op de klok en zie dat ik nog tijd zat heb. Nog ruim een uur, want ik hoef pas om 13:00 uur bij Eline te zijn. Ik kan dus lekker naar mijn vent toe, die nog op de dialyse ligt, als het goed is. Daar gekomen is hij al klaar, hij was vroeg aangesloten vanmorgen. We gaan daarna dan ook snel naar buiten en praten we elkaar even bij wat er vanmorgen allemaal gebeurd is bij ons tweetjes. Ik zoek een plekje waar ik kan zitten en wandel naar de vierkante grijze kabelkast, die op het parkeerterrein staat. Het zonnetje schijnt flauwtjes en het is niet koud. Door mijn hoofdpijn voel ik een soort van weerzin om naar Eline te moeten straks. Het buiten zijn voelt beter dan binnen zitten en een zwaar gesprek te hebben, zeker nu Ro er niet bij kan zijn dit keer. Een goede smoes ook, om gelijk langer buiten te blijven, wanneer hij Ro inmiddels naar zijn medisch fitness toe moet.
In 28.3 ga ik verder, want mijn afspraak met Eline zal volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten