32. Mijn revalidatie traject ~ Twintigste keer fysio.

32.  Mijn revalidatie traject ~ Twintigste keer fysio.

Bij Annika op de groep, Wessel heeft vakantie.

Dinsdag, 19 april 2016.

Gister was ik met de scooter even naar het dorp geweest, pakje afgeleverd bij de post, ritalin opgehaald bij de apotheek, neusspray gekocht bij het kruidvat, en brood gehaald bij de supermarkt. Mja, dat was te veel van het goede, terwijl ik mijn scooter telkens direct bij de deuren heb geparkeerd. In de laatste twee winkels kon ik nog amper rechtop staan, door de kramp trok ik scheef weg. Best irritant wanneer je niet al te veel wilt opvallen, door een lichaam wat niet doet wat ik toch graag zou willen.

Vanmorgen bij het opstaan voel ik dat dan ook extra; veel pijn en stijfheid. De hele dag gister is de kramp uit mijn onderrug ook niet weggeweest en het SI-gewricht links onder in mijn rug doet zo irritant zeer, dat ik het gevoel heb dat ik behoefte heb aan een chinees mensje dat over dat punt heen wil wandelen. Het moet los, maar het lukt me niet. Op de onderstaande afbeelding is duidelijk aangegeven wat het nu precies is en waar het dan zit. Vlak boven je billen, een beetje aan de zijkanten. Het zit naast de vijfde (ik heb er toevallig 1 extra, dus bij mij naast de zesde) lendenwervel. De lijnen tussen het heupbeen (ilium) en heiligbeen (sacrum) in. 

Vanmorgen heb ik voordat ik van huis weg ging voor de eerste keer gedacht of het wel zin heeft dat ik naar mijn traject toe zou gaan. Het levert me tot nu toe alleen maar achteruitgang op en dat stimuleert niet heel erg kan ik melden. Maar goed, ik wil de moed er in houden en de hoop niet opgeven, dus hijs ik mezelf in de auto en ga op weg.

Annika is al in gesprek met Amal, die al op de fiets zit. Syl is verderop in de zaal bezig met een tien kilo medicin bal. Kort babbel ik met ze, maar ga dan gelijk door naar de grote zaal. Na anderhalve minuut op de loopband, moet ik werkelijk stoppen, dit haal ik niet. Ik bedenk me pas wanneer ik van die band af stap, dat ik misschien eerder had moeten stoppen. Of juist niet en moet ik toch doorzetten? Hmz, zo lastig dit!! Zoals ik al typte is de pijn onderin mijn rug bij het wakker worden al heftig, maar ik wil niet helemaal niets doen, anders raakt het nog stijver en pijnlijker.

Ik besluit gewoon maar door te gaan met de andere toestellen. Net als de vorige keer haal ik het aantal kilo's naar beneden, en probeer ik wel drie herhalingen vol te maken. Bij de ene gaat het makkelijker dan bij de ander, maar ik zet door en maak het zoveel mogelijk toch af.

Wanneer ik terug naar de kleine zaal wandel, word ik vanuit het niets toch weer duizelig en heb ik af en toe zwarte vlekken voor mijn ogen. Een zwaar gevoel vlak achter mijn ogen zorgen voor een naar gevoel. Het was juist een beetje minder erg geworden en ik had de hoop dat het weg zou blijven, maar helaas is dat niet het geval. Halverwege stop ik even op een rustig plekje, en probeer niet te diep te ademen, maar ook niet te oppervlakkig. Nu voel ik trouwens pas dat Tietze ook weer aan het opspelen is. 

De kramp voelt niet prettig, maar ik ben het me nu pas echt bewust. Ging ik dan zo op de automatische piloot? Ben ik te veel over mijn grens gegaan? Hmz, geen idee. Ik vind het al knap dat ik voor de tweede keer minder zwaar getraind heb. Voor zover je het nog een training kunt noemen, haha. Mja, beweging dan. Daar kan ik me nog wel in vinden ;-)

Ik zie wanneer ik terug in de kleine zaal ben, dat Kiek en nog een dame zich vervoegd hebben. De andere dame ken ik niet en het blijkt dat ze uit een andere groep komt, die vandaag even bij ons mee traint / beweegt. De grijze bal is vrij en neem ik gelijk mee naar een leeg plekje waar ik ga zitten. Ik probeer een half uur lang de boel vooral links onderin mijn rug wat op te rekken zodat ik wat meer gevoel van ruimte daar krijg. Tevergeefs, want er is geen beweging in te krijgen naar mijn gevoel. 

Ondertussen zit ik vreselijk te dollen met Kiek en Syl en zitten we vooral veel te lachen. Amal is een stukje verderop bezig en heeft het erg warm door de bijna fanatieke manier van oefenen. Annika is ondertussen veel aan het overleggen met haar, zodat ik ook alle ruimte heb om vooral niet op mijn pijn te letten en door te gaan met .... ja.. .met wat eigenlijk? Beetje wiebelen op de bal en geen pijn willen voelen. In plaats daarvan vooral lekker adrem reageren op alles dat er gezegd wordt. Maar ook een perfecte imitatie neerzetten van het geluid dat Monica Seles zo kon maken tijdens haar tenniswedstrijden. "Haaaa Iiiiiiiiiiii...!!" Op gegeven moment is het zo erg dat Kiek bijna de slappe lach krijgt en me bijna dreigend zegt: "Hou op nou, Toet, ik kan niet meer" 

Vlak daarna ben ik rustig en keer ik wat in mezelf. De pijn wint het eventjes van mijn dolle bui. Ik probeer me te concentreren op waar de pijn nu precies zit en of mijn rek oefeningen überhaupt iets van verlichting brengen. Niet dus. Het is puur het SI-gewricht zelf. Ook aan Annika vraag ik of zij nog een chineesje kent, maar ze biedt zichzelf al aan om over mijn rug te trippelen, lol.  Ik leg uit wat ik zo ongeveer voel en ze zet me aan het elastiek, waarmee ik dan die ongelijke roei beweging kan maken. In de hoop dat wat beweging het een beetje wil losmaken. Zoals ik zelf al had ontdekt, dat het niet mijn spieren zijn die in opstand komen, helpt deze oefening dan ook niet. Onder het mom van niet geschoten is altijd mis en het dood de tijd, heb ik het toch gewoon afgemaakt en drie keer tien setjes gedaan. 

Vlak voordat ik de ruimte wil verlaten om naar mijn auto te gaan, spreekt Annika me nog aan over het feit dat ik tot nu toe alleen maar achteruit gegaan ben en ze vraagt of ik weet wat nu precies de oorzaak hiervan is. Ik begin te lachen en vertel haar, dat als ik dát wist, dat ik het echt al direct veranderd zou hebben! Achteruitgang is niet grappig, zeker niet wanneer je lichamelijk al zo slecht bent. Ze vraagt wat mijn gevoel nu zegt dat zou helpen en ik roep spontaan: "Rust!!" 

Annika vraagt zich gelijk af of rust het niet alleen maar zou verergeren. Het zou misschien tijdelijk helpen, maar op den duur......
.....Goh, ja, dat weet ik zelf ook wel. Maar ik heb helaas niet de perfecte oplossing gevonden voor mijn achteruitgang, anders was ik wel een eigen effectief traject gestart.

 :-(

Ik besluit er niet langer op in te gaan en maak aanstalten om te vertrekken. Ze pakt dat op en we nemen afscheid. Vrijdag weer bij haar een fysio, maar donderdag ben ik er ook weer, dan voor de individuele PB bij Eline. 

Tot donderdag dus!